Δεδομένη δεν είναι μόνο η καθολική αντίθεση και η απόλυτη κατακραυγή στην εφαρμοζόμενη πολιτική μέσα από την οποία αυτό που θα προκύψει θα είναι μια εντελώς διαφορετική Ελλάδα, ένας δυστυχισμένος λαός, αλλά και ένα πλέγμα θεσμών που τίποτε κοινό δε θα έχουν με την «Ελληνική Δημοκρατία» ακόμα και στη χειρότερή της εκδοχή.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Εξ ίσου δεδομένο – και αυτό είναι το σημαντικότερο – είναι το μίσος και η οργή αυτού του λαού για όλους εκείνους που διαχειρίστηκαν τις τύχες του με τόσο ταπεινωτικό και απαξιωτικό τρόπο.
Κυρίως όμως είναι δεδομένη, η στάση αναμονής των απλών καθημερινών ανθρώπων, που περιμένουν εναγωνίως το σύνθημα για μια πολιτική «γενική έφοδο» ικανή να ανατρέψει τα πάντα στο διάβα της, και να θέσει τις βάσεις για μια άλλη πορεία, στη ζωή, στην κοινωνία, στην καθημερινότητα και πρωτίστως στο πολιτικό γίγνεσθαι που μας αφορά.
Κι αυτό το μήνυμα το πήραν όλοι αυτοί που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται, όχι μόνο το πολιτικό τους μέλλον, αλλά και την ίδια την ανατομική τους αρτιότητα.
Επομένως δεν είναι καθόλου τυχαία η συστηματική προσπάθεια στην οποία επιδίδονται, προκειμένου να αποχρωματίσουν το γκρίζο χρώμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, να ευνουχίσουν αυτή την καθολική αγανάκτηση, και να καθηλώσουν αυτό το λαό σε ένα καθεστώς μοιραίας και αναντίρρητης αποδοχής του δήθεν αναγκαστικού μονόδρομου στον οποίο επιχειρούν να καταδικάσουν τη ζωή μας.
Στην πραγματικότητα, μονόδρομος είναι η δική τους πορεία. Το συμβόλαιο που υπέγραψαν και με βάση το οποίο αναδείχθηκαν στην πολιτική εξουσία, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για υπαναχωρήσεις και ανθρωποκεντρικότερους συμβιβασμούς...
Αν κάνουν πίσω, η πισώπλατη μαχαιριά θα έρθει από τους πολιτικούς μαφιόζους που τους αβαντάρουν. Είναι πολύ χαρακτηριστικό άλλωστε το γεγονός πως ούτε τους ψευδεπίγραφους φραστικούς λεονταρισμούς τους δεν ανέχθηκαν αυτοί οι μαφιόζοι. Οι απανωτές χλαπάτσες στη μούρη του Λοβέρδου ήταν από κάθε άποψη ενδεικτικές.
Αν επιχειρήσουν να συνεχίσουν παραβλέποντας επιδεικτικά τη λαϊκή αγανάκτηση, τότε το ξέρουν καλά πως την παραδειγματική τους τιμωρία τίποτε δεν είναι δυνατόν να την αποτρέψει.
Το κακό είναι πως αυτό το μήνυμα για τις πραγματικές και πρωτοφανείς διαθέσεις των εργαζομένων, δείχνουν να μην το έχουν αντιληφθεί όλοι όσοι επιχειρούν στην πράξη να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική.
Και αυτό φυσικά έχει τις επιπτώσεις του, τόσο στον τρόπο με τον οποίο οργανώνονται όσο και στη μεθοδολογία στην οποία κατευθύνονται αυτοί οι αγώνες.
Η πολιτική καταγγελία δεν αρκεί, διότι και ο αντίπαλος δεν αρκείται πλέον σε πολιτική διακήρυξη…
Η γενικόλογη πολιτική δράση δεν αρκεί, διότι ο αντίπαλος έχει πλέον περάσει για τα καλά στην εφαρμοσμένη πολιτική. Μια πολιτική που αλλάζει δραστικά και τη χώρα μας και τη ζωή μας…
Η παραπομπή στη «Γη της Επαγγελίας» μιας άλλης πολιτικής μέσα από την οποία θα βρουν τη λύση τους το σύνολο των προβλημάτων δεν αρκεί, θα παραμένει άπιαστο όνειρο, φιλολογικός ρομαντισμός, και θα εξελιχθεί μοιραία σε ολέθρια αυταπάτη, αν η άμεση ανατροπή και η παραδειγματική τιμωρία των αχυρανθρώπων που οργανώνουν τη χορογραφία της καταστροφής, δεν κατοχυρώσει σημαντική πολιτική κερδοφορία για το σύνολο του μαζικού κινήματος, και δε συνοδευτεί από δραστική ανατροπή του πολιτικού συστήματος της σήψης, του αξιακού μηδενισμού, και του εξανδραποδισμού της πραγματικής πολιτικής σκέψης.
Η δημιουργία λοιπόν ενός Παλλαϊκού Πατριωτικού Μετώπου ικανού να συσπειρώσει και τον τελευταίο Έλληνα πολίτη, και ταυτόχρονα αποφασισμένου να κατευθύνει στοχευμένα τη δράση αυτού του λαού σε ρήξεις και ανατροπές που θα βάλουν τον τόπο σε μια άλλη πορεία, δεν αποτελεί μόνο ώριμη ανάγκη των καιρών, αλλά και ζήτημα επείγουσας εθνικής σημασίας, απέναντι στο μεγάλο πολιτικό κενό που αφήνει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου