Κάποιος φίλος μου είπε πως "το ΠΑΣΟΚ ξαναχτίζει αυτά που γκρέμισε τα τελευταία 30 χρόνια"...! Λάθος. Όποιος νομίζεις πως το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου και του ΔΝΤ χτίζει, πλανάται πλάνη οικτρά. Απλά, επαναπροσδιορίζει τις εξουσίες και τα "τσελιγκάτα" και τα παραδίδει στους εκάστοτε που του παρέχουν την εξουσία. Σε αυτό το σημείο, θυμάμαι το "εγώ δεν χρωστάω σε κανέναν" και ανατριχιάζω...
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, δεν χτίζει. Ούτε καν αυτό δεν συμβαίνει. Γκρεμίζει και αυτά που δεν γκρέμισε. Π.χ. έδωσε τη ΔΕΗ να την κυβερνούν τα κομματόσκυλα της ΓΕΝΟΠ, επειδή αυτοί τους κρατούσαν στην εξουσία. Τώρα τη δίνουν να την πάρουν οι ξένοι, γιατί οι ξένοι τους κρατάν στην εξουσία. Έκανε τον κάθε φορτηγατζή και τον κάθε αγρότη δυνάστη των εθνικών οδών μόλις θιγόταν ένα συντεχνιακό συμφέρον, για να αποφεύγει το “πολιτικό κόστος”. Τώρα τους δίνει κι αυτούς στεγνά στην υπερεξουσία του ΔΝΤ, μια που στηρίζεται στο ΔΝΤ.
Ας μην χαιρόμαστε λοιπόν επειδή με τον τρόπο αυτόν το ΠΑΣΟΚ φαίνεται, φαίνεται μόνον, να ξεπερνάει το σάπιο συνδικαλιστικό εαυτό του του παρελθόντος. Δεν συμβαίνει αυτό ως αυτοσκοπος, δεν είναι ο σκοπός του δηλαδή να ξεπεράσει αυτές τις νοοτροπίες, αλλά για να φέρει πολύ χειρότερο “στρατό κατοχής” από τους συνδικαλιστές, να φέρει την κατοχή των πολυεθνικών, τον πειρατικό καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό που κι εμείς που ήμασταν με την πλευρά των νικητών του ψυχρού πολέμου ποτέ δεν επιζητήσαμε.
Κι το πρόβλημα είναι το εξής: Αν με λίγη αποφασιστικότητα οι αλυσίδες κατοχής των συνδικαλιστών μπορούν να σπάσουν, οι αλυσίδες της κατοχής των πολυεθνικών, πώς θα μπορούν να σπάσουν αύριο; Θα είναι όχι απλώς πιο δύσκολο, θα απαιτεί ίσως πραγματική εξέγερση, αιματηρή, που δεν ξέρουμε καν αν θα συμβεί.
Όχι λοιπόν, αυτό που βλέπουμε ως “επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας” δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Είναι εχθρικές πράξεις κατά της χώρας. Πρέπει να αντισταθούμε. Αυτή τη στιγμή δεν είναι εχθρός μας αυτή η “συντεχνιακή νοοτροπία” και δεν αγωνίζονται για “συντεχνιακά συμφέροντα” οι φορτηγατζήδες. Αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους και για τη δυνατότητά τους να έχουν αύριο. Η μόνη μορφή αγώνα που όχι μόνον επιτρέπεται, αλλά είναι και επιβεβλημένη κατά τη γνώμη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου