Την άποψή μας για την περίφημη «συναίνεση» που ζητείται από τη ΝΔ, ήδη από τις πρώτες ημέρες της εκλογής ΓΑΠ στην πρωθυπουργία, την έχουμε εκφράσει από τότε και συνεχώς και ίσως να μην είχε νόημα μια επανάληψη. Όμως, επειδή το αίτημα της «συναίνεσης» (διάβαζε: του πλήρη πολιτικού και σχεδόν θεσμικού ευνουχισμού της αντιπολίτευσης) τίθεται με εξαιρετικά επίμονο και σκληρό στη μεθόδευσή του τρόπο, επιβάλλεται και η παρουσίαση της άλλης άποψης να είναι εξίσου επίμονη, πειστική και επίκαιρη.
Είναι ήδη γνωστά όσα μας είπε προχθες το ΔΝΤ δια της ενημερωτικής του ναυαρχίδας. Θα κάνει, λέει, ο Παπανδρέου, πρόταση τεσσάρων σημείων στο Σαμαρά, τα οποία συνοψίζονται στα εξής δύο: Πρώτον, να καταγραφούν πεδία συμφωνίας της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και, δεύτερον, να σταματήσει η ΝΔ να… κάνει αντιπολίτευση.
Δεν είναι βέβαια δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι η ανοιχτά ζητούμενη αυτοακύρωση της αντιπολίτευσης είναι ακριβώς και ο στόχος του συστήματος ΓΑΠ-ΔΝΤ.
Θα μπορούσε όμως να αντιτάξει κανείς ότι, εντάξει, δεν είναι ανάγκη να δεχτεί ο Σαμαράς να αυτοακυρωθεί ως αντιπολίτευση, γιατί όμως να μη καταγράψει τα σημεία συμφωνίας του με την κυβέρνηση και να βοηθήσει, έτσι, τη χώρα. Λογικό, ε;
Καθόλου!
Όσοι προωθούν τέτοιες απόψεις, μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη το επικοινωνιακό παιχνίδι που παίζει το σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ εις βάρος του Αντώνη Σαμαρά, από την πρώτη στιγμή της εκ μέρους του ανάληψης της Προεδρίας της ΝΔ. Και ποιός ξεχνάει την ατυχήσασα κόρη του πατέρα της να πηγαίνει με… πατερίτσες (λόγω εγχείρισης μηνίσκου) στη Ρηγίλλης, εκλιπαρώντας σχεδόν γονυπετής το μεγαλύτερο εχθρό της να υπερψηφίσει το Μνημόνιο;
Και μετά την καταψήφιση του Μνημονίου, η επικοινωνιακή πολιτική του συστήματος ΓΑΠ-ΔΝΤ συνέχισε να κινείται μεταξύ του ίδιου δίπολου:
Από τη μια συκοφαντείται συστηματικώς η αντιμνημονιακή ειλικρίνεια του Σαμαρά, είτε υπερτονίζοντας στο έπακρο κάθε υποψία συμφωνίας του προς την κυβέρνηση, είτε χρησιμοποιώντας τρικ του τύπου να υπενθυμίζεται ευκαίρως – ακαίρως η φοιτητική γνωριμία τού Σαμαρά με το ΓΑΠ.
Και από την άλλη κατηγορείται συστηματικώς ο Σαμαράς ως «ανεύθυνος» και «λαϊκιστής» που «δεν έχει ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση έξω από το Μνημόνιο».
Το σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ του πετάει συνεχώς τη μπανανόφλουδα: «Εάν δεν εμφανιστείς να συμφωνείς με το Μνημόνιο, θα σε κατηγορήσουμε για λαϊκιστή». Ελπίζοντας, βέβαια, κάποια στιγμή να του κάνει τη χάρη ο Σαμαράς, να πατήσει τη μπανανόφλουδα, να εμφανιστεί συναινών με την κυβέρνηση, έστω και εν μέρει, και να τον εξουδετερώσει έτσι, πολιτικά, το σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ μια και καλή και για πάντα!
Διότι, εάν εμφανιστεί στο λαό ο Σαμαράς να στηρίζει το Μνημόνιο, τότε θα χαθεί όλο το πολιτικό κεφάλαιο που με τόση υπομονή και μεθοδικότητα μάζεψε ο Πρόεδρος της ΝΔ από το Μάιο μέχρι σήμερα. Και θα χαθεί, βεβαίως, και η δυνατότητα να πολλαπλασιάσει το πολιτικό αυτό κεφάλαιο, τη στιγμή ακριβώς που το ΠΑΣΟΚ καταρρέει από μέσα και η λαϊκή ψυχή ψάχνει εναγωνίως πολιτικό αποκούμπι.
Προσέξτε: Για να πετύχει το κόλπο τους δεν είναι καν ανάγκη να πει ο Σαμαράς ότι «συμφωνεί» ή «στηρίζει» (έστω και εν μέρει) με το Μνημόνιο. Τους αρκεί και κάτι πολύ λιγότερο: Να πει, έστω, ο Σαμαράς ότι συμπλέει με την κυβέρνηση σε ορισμένα ζητήματα που, φαινομενικά, «εντάσσονται στο πρόγραμμα της ΝΔ». Με σκοπό, βέβαια «τη σωτηρία της χώρας»…
Αν όμως σήμερα εμφανιστεί ο Πρόεδρος της ΝΔ ως «συναινών» με την κυβέρνηση ακόμη και σε θέματα «που εντάσσονται στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ», είναι προφανές τι θα συμβεί την αμέσως επόμενη ημέρα: Το πανίσχυρο (ακόμη) επικοινωνιακό σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ θα πάρει τη σκυτάλη και θα εμφανίσει το Σαμαρά ως «συναινούντα με το Μνημόνιο», αφού «δεν γίνεται αλλιώς για τη ‘σωτηρία’ της χώρας».
Το πρώτο που θα επιτύχουν οι εχθροί της χώρας θα είναι, όπως αναφέρουμε και παραπάνω, η καταστροφή του αντιμνημονιακού πολιτικού κεφαλαίου της ΝΔ. Θα επιτύχουν το ίδιο πολιτικό αποτέλεσμα, σαν να είχε ψηφίσει το Μνημόνιο και θα είναι πολιτικά ανενόχλητοι από την αντιπολίτευση στην καταστροφή της χώρας. Ήδη αυτό από μόνο του είναι επαρκής λόγος για να μην διανοηθεί η ΝΔ να δώσει τη ζητούμενη «συναίνεση», ούτε τώρα ούτε στο μέλλον, όσο επίμονα ή ύπουλα και να ζητηθεί.
Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο «επίτευγμα» που θα κερδίσει το σύστημα ΓΑΠ-ΔΝΤ και που είναι ο βαθύτερος στόχος τους, εάν λάβουν τη ζητούμενη «συναίνεση». Και που θα αποδειχθεί απείρως επικινδυνότερο για τη χώρα από το πρώτο: Θα έχει λάβει αντιπολιτευτική πολιτική και ηθική νομιμοποίηση το Μνημόνιο ως δήθεν «σωτήριο» και όχι ως καταστροφικό για χώρα. Και αυτό μάλιστα, τη στιγμή που σταδιακά οι πάντες, σε Ελλάδα και εξωτερικό, ομολογούν τις καταστροφικές επιπτώσεις του Μνημονίου στην οικονομία.
Θα επιτύχουν δηλαδή να συνεχίσουν να εμφανίζουν τους μεν εαυτούς τους ως «σωτήρες» που «τόλμησαν» εκεί που «κανένας άλλος δεν τόλμησε». Και αυτό, τη στιγμή που, όχι μόνον υπήρχε και υπάρχει δημοσιονομική εναλλακτική (απλούστατα, μέσα από συμβατικές πολιτικές καταπολέμησης των ελλειμμάτων, σαν κι αυτές των ετών 1990-2000 και 2004-2006), αλλά και επέρχεται σταδιακά η βαθύτερη πολιτική συνειδητοποίηση ότι η αιτία των προβλημάτων μας (δηλαδή, η δημιουργία του χρέους και η καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας) χρεώνονται ιστορικά στο ΠΑΣΟΚ και όχι στη ΝΔ.
Πολύ περισσότερο χρεώνεται στο ΠΑΣΟΚ η σημερινή εξωφρενική πολιτική, ενώ, εάν επιτύχουν να νομιμοποιηθούν ως «σωτήρες» με την εκμαίευση της ανοχής Σαμαρά, θα εξακολουθήσουν να επιρρίπτουν τη σημερινή πολιτική, έστω και εντός ενός διαρκώς συρρικνούμενου πυρήνα πιστών οπαδών τους, δήθεν στην «καταστροφική πενταετία Καραμανλή».
Συμπέρασμα
Η χώρα για να σωθεί πρέπει να ξεφύγει από την πολιτική του Μνημονίου. Αχρείαστες «συναινέσεις» που το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να δώσουν πολιτικές και επικοινωνιακές ανάσες στο ασφυκτικά πιεζόμενο ΠΑΣΟΚ και να λειτουργήσουν αυτοκαταστροφικά για το Σαμαρά και τη ΝΔ. Αλλά και για τη χώρα.
Ακόμη και εάν σε κάποια επιμέρους θέματα μπορεί να συμφωνήσει η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι απόλυτη πολιτική ανάγκη να γίνει εκτός οποιουδήποτε «πλαισίου συναίνεσης» που θα κατορθωθεί να εμφανιστεί (έστω και εν μέρει) ως έμμεση σύμπραξη του Σαμαρά με το Μνημόνιο.
Εν αμφιβολία, είναι πολύ καλύτερο να μην υπερψηφίσει τίποτε η ΝΔ, παρά να δώσει μόνη της στους εχθρούς της τα βέλη που θα της εκτοξεύσουν την άλλη κιόλας στιγμή.
Ας κατηγορήσουν το Σαμαρά ως «λαϊκιστή». Πρόκειται για πολύ ευκολότερα αντιμετωπίσιμη κατηγορία. Όσο μάλιστα οι ψηφοφόροι και τα στελέχη της ΝΔ (ιδίως αυτοί που αυτοχαρακτηρίζονται ως φιλελεύθεροι) κατανοούν το στέρεο οικονομικό υπόβαθρο της αντίθεσης του Σαμαρά στο Μνημόνιο (ήδη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έχει πειστεί πάνω από το 80% των ψηφοφόρων της ΝΔ), τόσο λιγότερο ευάλωτος θα γίνεται ο Σαμαράς σε τέτοιου είδους επιθέσεις.
Αντίθετα, πρέπει να διακηρύξει η ΝΔ σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου ότι σωτηρία υπάρχει για την Ελλάδα μόνον με έναν τρόπο:
Εάν σταματήσουν οι Έλληνες να διακατέχονται από τον υπαρξιακό φόβο ότι η χώρα τους πηγαίνει «αναπόφευκτα» για χρεωκοπία (βλ. http://www.antinews.gr/?p=72647).
Και αυτό είναι απολύτως αδύνατον να συμβεί, όσο το Μνημόνιο εμφανίζεται ως δήθεν «αναγκαίο κακό» για μια χώρα «χρεωκοπημένη». Ενώ η πραγματικότητα ήταν ότι η χώρα όχι μόνον δεν ήταν για χρεωκοπία, παρά το ότι δεν έχει ισχυρή παραγωγική βάση και έχει σχετικά υψηλό χρέος, αλλά αντιθέτως, τη χρεωκοπεί το ίδιο Μνημόνιο, επιδιώκοντας, εκτός όλων των άλλων, τις οδυνηρές παραχωρήσεις στα εθνικά μας θέματα που πάντοτε ζητούσαν.
Το αναγκαίο, για τη χώρα, πολιτικό μήνυμα\ της ΝΔ θα ακυρωθεί την άλλη στιγμή, εάν πέσει στην παγίδα που της ετοιμάζουν οι εχθροί της χώρας.
Όχι λοιπόν σε μια «συναίνεση» που δεν θα εξυπηρετήσει τίποτε άλλο παρά τη συνέχιση της καταστροφής μας!
Επώνυμος
ΥΓ: Δείτε και τις σκέψεις της ανάρτησης «Μια “συγκυβέρνηση” δεν θα αποτρέψει την καταστροφή – θα την επιταχύνει». Αν και το ζήτημα της «συναίνεσης» είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, διαφορετικό από αυτό της «συγκυβέρνησης», ωστόσο και τα δύο έχουν ως κοινό παρονομαστή τους την προσπάθεια πολιτικής εξουδετέρωσης της αντιμνημονιακής πολιτικής του Σαμαρά. Γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ένα και μόνον ενιαίο πολιτικό «παιχνίδι» του συστήματος ΓΑΠ-ΔΝΤ.
antinews
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου