Το σενάριο είναι τόσο τέλειο που δεν μπορεί να είναι αληθινό. Ένας δυσαρεστημένος 22χρονος Αμερικανός στρατιώτης σε υπηρεσία στη Βαγδάτη, ο χαμηλόβαθμος αναλυτής Bradley Manning, που τον περιγράφουν ως μοναχικό ομοφυλόφιλο, τρελαμένο με τους υπολογιστές, ψάχνει και βρίσκει διαβαθμισμένες πληροφορίες. Αποφασίζει να τις κατεβάσει κρυφά μέσα σε μια περίοδο 8 μηνών, σε κενά CDs, προσποιούμενος ότι ακούει Lady Gaga! Πέραν των εγγράφων, λέγεται πως προμήθευσε τη Wikileaks και με ένα βίντεο από κάμερα ελικοπτέρου, που δείχνει απρόκλητη επίθεση των Αμερικανών εναντίον άοπλων δημοσιογράφων, καθώς και με απόρρητα ημερολόγια πολέμου από το Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Στη συνέχεια επικοινώνησε με έναν διάσημο παλιό χάκερ, ώστε να ανεβάσει τα 250.000 έγγραφα στο διαδίκτυο, όμως ο χάκερ τον κάρφωσε στις αρχές, και τώρα ο Manning είναι σε απομόνωση σε στρατιωτική φυλακή, οπότε και τα ΜΜΕ δεν μπορούν να τον ανακρίνουν (τι βολικό). Η πλοκή τώρα θεριεύει. Τα έγγραφα καταλήγουν στα χέρια του Julian Assange, του ιδρυτή της υποτιθέμενα αντικαθεστωτικής Wikileaks, ο οποίος επιλέγει μερικά από τα πιο συμβατικά ΜΜΕ του πλανήτη για να χειριστούν τις διαρροές για λογαριασμό του, αφού αυτός διώκεται από δυο Σουηδέζες που ναι μεν έκαναν συναινετικό έρωτα μαζί του, αλλά που αργότερα αποφάσισαν πως επρόκειτο για … βιασμό.
Ο Assange επιλέγει, μεταξύ άλλων, την εφημερίδα New York Times που κάποτε δημοσίευσε πλαστά στοιχεία για να δικαιολογηθεί ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ. Όπως είπε, δεν είχε το χρόνο να «ξεσκαρτάρει» τα έγγραφα, για αυτό τα παρέδωσε στους εκδότες των εφημερίδων. Τόσο αντικαθεστωτικός.
Η New York Times ανέθεσε τη δουλειά στον δικό της David E. Sanger, ο οποίος είναι μέλος του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων, καθώς και του Aspen Institute Strategy Group, μαζί με την Condolisa Rice, τον πρώην υπουργό Άμυνας William Perry, τον πρώην αρχηγό της CIA John Deutch, τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών και σημερινό επικεφαλή της Παγκόσμιας Τράπεζας Robert Zoellick, και άλλους πολλούς...
Περίεργη επιλογή μέσου για κάποιον που δηλώνει αντικαθεστωτικός. Βέβαια ο ίδιος έχει πει ότι πιστεύει στην επίσημη εκδοχή για την 9/11, όπως και ότι η λέσχη Bilderberg είναι μια απλή συνάθροιση κάποιων καλών ανθρώπων.
Τα πρόσφατα διπλωματικά έγγραφα που διέρρευσαν και που έκαναν διεθνή πάταγο δεν είναι αυτό που είπε η Hillary Clinton, « …μια επίθεση εναντίον των ΗΠΑ… που θέτει σε κίνδυνο ζωές αθώων». Ούτε είναι αυτό που είπε ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών «…η 9/11 της παγκόσμιας διπλωματίας». Τα 250.000 τηλεγραφήματα δεν είναι «άκρως απόρρητα» όπως μας θέλουν να νομίζουμε. Τουλάχιστον 2-3 εκατομμύρια δημοσίων υπαλλήλων των ΗΠΑ έχουν πρόσβαση σε αυτή τη διαβάθμιση, και περίπου 500.000 σε όλο τον κόσμο έχουν πρόσβαση στο Secret Internet Protocol Network (SIPRnet), όπου φυλάσσονταν τα έγγραφα. Μόλις το 6% των εγγράφων που διέρρευσαν ήταν χαρακτηρισμένα ως απόρρητα, ένα επίπεδο κάτω από το «άκρως απόρρητο». Ένα 40% ήταν απλά «εμπιστευτικά», και όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν καν διαβαθμισμένα.
Οι αποκαλύψεις δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το γεγονός ότι κάποιος από την πρεσβεία αναφέρεται στους Putin και Medvedev ως «Batman και Robin», μας λέει πιο πολλά για το πολιτισμικό επίπεδο των Αμερικανών διπλωματών, παρά για τη ρωσική πολιτική.
Για όποιον όμως έχει εντρυφήσει στη τέχνη της κατασκοπείας και της παραπληροφόρησης, από το «δράμα» της Wikileaks ξεπροβάλλει ένα ξεκάθαρο σχέδιο. Η εστίαση είναι σε επιλεγμένους αμερικανικούς γεωπολιτικούς στόχους, να φαίνονται, όπως είπε και η Hillary Clinton, ότι δικαιώνουν τις κυρώσεις εναντίον του Ιράν. Αποκαλύπτεται για παράδειγμα ότι η Β. Κορέα, με την υποστήριξη της Κίνας, παρά τις αμερικανικές εκκλήσεις, έστειλε πυραύλους στο Ιράν. Ή ότι ο άρρωστος βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας αποκάλεσε τον Ιρανό πρόεδρο «Χίτλερ!».
Αυτό που προκύπτει από την όλη φασαρία είναι πως το σκάνδαλο της Wikileaks εξυπηρετεί τη προώθηση της αστυνόμευσης του διαδικτύου, όπως ήθελε ο Bush, και τώρα θέλει ο Obama. Ήδη, η αμερικανική κυβέρνηση έκλεισε τον σέρβερ της Wikileaks στις ΗΠΑ, αν και δεν παραβιάστηκε κάποιος νόμος του κράτους.
Η διαδικασία αστυνόμευσης του ίντερνετ έχει ξεκινήσει πολύ πριν τις πρόσφατες διαρροές. Το 2009, ο γερουσιαστής των Δημοκρατικών Jay Rockefeller και αυτή των Ρεπουμπλικανών Olympia Snowe εισήγαγαν τον νόμο Cybersecurity Act of 2009 (S.773), βάσει του οποίου ο πρόεδρος θα έχει την εξουσία να αποσυνδέει ιδιωτικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές από το διαδίκτυο. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, «επιτρέπεται στον πρόεδρο να κηρύττει κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε σχέση με την ασφάλεια σε μη κρατικά ηλεκτρονικά δίκτυα, και να κάνει ότι χρειάζεται για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα». Τώρα μάλιστα που επικράτησαν στις εκλογές οι Ρεπουμπλικάνοι, αναμένεται πως ο συγκεκριμένος νόμος θα υπερψηφιστεί κατά προτεραιότητα τον ερχόμενο Ιανουάριο.
Το νεοσύστατο (σχετικά) υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας (Homeland Security) που δημιουργήθηκε μέσα στη γενική υστερία που ακολούθησε τη 11/9/2001, και που συγκρίνεται με την χιτλερική Gestapo, έχει ήδη αρχίσει να αστυνομεύει στενά το διαδίκτυο. Κατάσχει και σφραγίζει (χωρίς δημοσιότητα) διάφορους ιστότοπους (websites & web domains) χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες και χωρίς δίκες. Αυτό που κάνει είναι να τα καταλαμβάνει αυθαίρετα και να τοποθετηθεί μια τρομακτική ένδειξη Department of Justice στο web site που στοχοποιεί. Πάνω από 75 ιστότοποι έχουν σφραγιστεί μόλις τη περασμένη εβδομάδα. Προς το παρόν, η έμφαση δίνεται στα σάϊτς που υποτίθεται ότι παραβιάζουν τα πνευματικά δικαιώματα, αν και το torrent-finder.com που το υπουργείο έκλεισε πρόσφατα, δεν περιείχε τίποτα τέτοιο. Ήταν απλά μια μηχανή αναζήτησης. Βήμα βήμα λοιπόν, η ελευθερία της έκφρασης απομακρύνεται όλο και πιο πολύ. Τι θα ακολουθήσει μετά;
S.A.-Global Research
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου