Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ (ΜΕΡΟΣ 1 & 2 )

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΕΛΙΑΜΕΠ

Η προσβλητική για το σύνολο του Ελληνικού Γένους απόπειρα σπίλωσης της Επανάστασης του 1821, στην οποία ανοιχτά πια επιδίδεται ο Θάνος Βερέμης, βασικό στέλεχος του «Ελληνικού» Ιδρύματος Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ), δεν είναι γεγονός τυχαίο. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα: Αποτελεί κορύφωση προσπάθειας που έχει αρχίσει από το πρώτο κιόλας μισό της δεκαετίας του 1980, σκοπός της οποίας είναι η ηθική και ψυχολογική, καταρχήν, καθώς και υλική και εδαφική στη συνέχεια συρρίκνωση του Ελληνικού Έθνους.
Ακριβώς αυτόν τον σκοπό εξυπηρετεί το ΕΛΙΑΜΕΠ και αυτό ακριβώς προσπαθούνε να κάνουνε όλοι όσοι έχουνε –οποιαδήποτε- σχέση με δαύτο. Να γιατί στα άρθρα που σε συνέχειες θα δημοσιευτούνε εδώ, στο δικό μας μπλογκ, θα παρουσιαστεί η ιστορία του εν λόγω «Ιδρύματος» καθώς και η πορεία στον ελληνικό χώρο όλων εκείνων που κατά καιρούς είτε το στελεχώσανε ή «εργάστηκαν» για αυτό. Σκοπός μας;
Ένας και μοναδικός: Η πλήρης κατανόηση από όσο το δυνατόν ευρύτερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού όχι μόνο όσων γίνονται σε βάρος της χώρας μας μα και της αλήθειας στο σύνολό της. Και η αλήθεια είναι απλούστατη - και τρομακτική: Στα πλαίσια της πραγματικότητας που πάει να στήσει το ΕΛΙΑΜΕΠ, τα μεσαία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή οι σοβαροί δημόσιοι υπάλληλοι, οι τίμιοι έμποροι, οι εύποροι αγρότες και οι ευυπόληπτοι εργάτες, οι στρατιωτικοί που παίρνουνε στα σοβαρά το επάγγελμά τους, οι μελετηροί επιστήμονες και, ακόμα, οι ευσυνείδητοι φοιτητές, δεν έχουνε θέση.
Πρέπει να εξοντωθούν!
Και η επιλογή, όμως, από την άλλη πλευρά, όλων εκείνων που αποτελούνε την κοινωνική ραχοκοκαλιά της Ελλάδας επίσης είναι τρομακτικώς απλή: Εάν αυτό –για οποιονδήποτε λόγο- δεν το καταλάβουνε οι «ενδιαφερόμενοι», η ημερομηνία λήξεως της ύπαρξής τους θα πλησιάζει ολοένα και περισσότερο.
Δια ταύτα... το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να σταματήσουνε οι αφελείς –ή δήθεν αφελείς- ερωτήσεις του τύπου: «Μα, κύριε Βερέμη, δεν ξέρετε...;» και «Μα, κύριε Βερέμη, δεν καταλαβαίνετε...;» Μια χαρά και ξέρει και καταλαβαίνει ο «κύριος» Βερέμης και όλοι οι άλλοι που συναποτελούν τη συμμορία του. Και ξέρουνε και καταλαβαίνουνε, αλλά κάνουνε ό,τι τους λένε τα αφεντικά τους. Και προκειμένου να μην τους πάρουνε την καραβάνα από την οποία σιτίζονται, δεν πρόκειται να πειστούν οσαδήποτε λογικά επιχειρήματα τους αντιτάξουνε οι «οργισμένοι τηλεθεατές».
Διαβάστε λοιπόν, αγαπητοί συνέλληνες, τα άρθρα που θα δημοσιεύσουμε σε συνέχειες και ετοιμαστείτε για αντίδραση οργανωμένη και αποτελεσματική. Να είστε βέβαιοι πως η τέτοιου είδους αντίδραση αποτελεί το μόνο επιχείρημα που εν ριπή οφθαλμού θα πείσει και τον «κύριο» Βερέμη και όλους τους άλλους του ΕΛΙΑΜΕΠ.

ΕΛΙΑΜΕΠ..... ΜΕΡΟΣ 1
ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ:
Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Η ιστορία μας αρχίζει το 1936, οπότε τοποθετήθηκε πρόξενος των Η.Π.Α. στη Θεσσαλονίκη ο James Hugh Keeley (1895-1990). Με το που πήγε εκεί ο εν λόγω «διπλωμάτης» ξεσπάσανε στη «συμπρωτεύουσα» οι γνωστές ταραχές του Μαΐου του 1936, που ξεκινήσανε ως εργατικές διεκδικήσεις αλλά ραγδαίως μεταβλήθηκαν σε διατύπωση αιτήματος αυτονόμησης της πόλης αυτής, που, ως γνωστόν, είχε τότε μεγάλο ιουδαϊκό πληθυσμό. Ο Ιωάννης Μεταξάς έπιασε στο φτερό το βαθύτερο υπονοούμενο των γεγονότων και δραστικώς κατέστειλε τις διαδηλώσεις, με αποτέλεσμα να εξουδετερωθεί και η στάση μονάδων του Στρατού που τότε σταθμεύανε στη Θεσσαλονίκη και οι οποίες, επειδή δεν καταλαβαίνανε τι πήγαινε να γίνει, είχαν «συναδελφωθεί» με τους διαδηλωτές. Τα γεγονότα αυτά όμως υπήρξαν η βασική αιτία επιβολής  του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, διότι και ο Ιωάννης Μεταξάς αλλά και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ είχανε καταλάβει ότι -με αμερικανική υποστήριξη- διατυπωνόταν επιβουλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας.

Ο James Hugh Keeley, πάντως, έμεινε στη Θεσσαλονίκη μέχρι την έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου το 1939, οπότε γύρισε στην Αμερική. Με δυσκολία έκρυβε τη μνησικακία του κατά του Μεταξά και, γενικώς, των Ελλήνων που δεν είχαν αφήσει να πραγματοποιηθεί το «ωραίο» όραμά του για αυτονόμηση/ανεξαρτοποίηση της «νύμφης του Θερμαϊκού». Ξαναγύρισε στην Ελλάδα, στην Αθήνα τώρα, λίγο μετά την κατά το 1945 συνθηκολόγηση της Γερμανίας και έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος για να δώσει μορφή αγριότητας στον μεταξύ των Ελλήνων Εμφύλιο Πόλεμο που ήδη είχε ξεσπάσει. Το 1947, έχοντας επιτελέσει επιτυχώς αυτήν ειδικά την αποστολή του, γύρισε στην Αμερική, υπηρέτησε ως πρεσβευτής σε άλλα, «ευαίσθητα» πόστα και μετά επιδόθηκε στην καλλιέργεια των -μεγάλων- «πνευματικών και πολιτιστικών» ενδιαφερόντων του. Όμως η «πικρία» του για την αποτυχία του «μεγάλου κόλπου» το 1936 στη Θεσσαλονίκη δεν τον άφησε εφ' όρου ζωής - και με αυτή διαπότισε τους τρεις γιους του, δύο από τους οποίους έμελλαν να έχουν καθοριστική επίδραση στα σύγχρονα γεγονότα της Πατρίδας μας.

Η πιο σκοτεινή μορφή από τους τρεις είναι ο Edmund Keeley, συγγραφεύς και τα σχετικά, που ζει -δήθεν- απομονωμένος σε μια ειδυλλιακή γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών και εφ'όρου ζωής ασχολείται με την Ελλάδα. Ξέρει καλά τα Νέα Ελληνικά, έχει παντρευτεί Ελληνίδα και ορθώς κατάλαβε ότι το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ήτανε ό,τι είναι ο Στρατός στην Τουρκία: θεματοφύλακας της διατήρησης της Έθνικής Ιδέας. Έτσι συνέλαβε το σχέδιο να διαλύσει το Ελληνικό Πανεπιστημιακό σύστημα και ειδικώς το Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Φιλοσοφική Σχολή του οποίου, χάρη σε μορφές όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, είχε, από το πρώτο μισό ήδη του 19ου αιώνα, αναδειχθεί σε πεδίο σφυρηλάτησης της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Συνεργός του σε αυτό το 'σχέδιο' υπήρξε ο Θεόδωρος Κουλουμπής (σκέτος Θοδωρής κατά τους φίλους του), που σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής του Πολιτικού Τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόσωπο που όχι μόνο κυκλοφορεί ελεύθερο αλλά και κατακλύζεται από εκδηλώσεις τιμής και σεβασμού προς το πρόσωπό του. (Όχι παίζουμε!)

Ο άλλος γιος που προσπάθησε να πάρει πίσω «το αίμα του πατέρα του» για την υπόθεση της Θεσσαλονίκης το 1936, είναι ο Robert Keeley. Αυτός ακολούθησε τη σταδιοδρομία του πατέρα του και μπήκε στο Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α., δηλαδή το State Department. Αντίθετα με τον αδελφό του Edmund κινήθηκε ανοιχτά και νωρίς έπιασε φιλίες με -ποιον άλλον;- τον Ανδρέα Παπανδρέου, γιο της Σοφίας Μινέϊκο, που αλώνιζε στην Αμερική ως τροτσκιστής, φιλελεύθερος και όλα τα σχετικά ήδη πριν από τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Robert Keeley ήρθε ως Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα το 1985, όταν δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ολοκληρώσει τη διάλυση του Κράτους του 1821 και, κατά συνέπεια, δεν είχε φόβο να υποστεί τις συνέπειες τής κατά των ελληνικών συμφερόντων δράσης τής οικογένειάς του γενικώς. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη σοβαρή εκδήλωση προς τιμήν του οργανώθηκε από τον Θ. Κουλουμπή -πού αλλού;- στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, κατά το 1987. Πασιχαρής ο Keeley που μπορούσε πια να πάει στη Θεσσαλονίκη χωρίς να κινδυνεύει, πασιχαρής και ο Κουλουμπής που τον είχε φέρει στη Θεσσαλονίκη εν δόξη και τιμή, πασιχαρείς και οι «Έλληνες» πανεπιστημιακοί καθηγητές που κάθησαν τότε στο ίδιο τραπέζι με αυτά τα δύο εκλεκτά υποκείμενα. Οι σχετικές φωτογραφίες που ακόμη κυκλοφορούν είναι ιδιαιτέρως εύγλωττες.

Το θέμα μας πάντως από εδώ και πέρα είναι ο Θ. Κουλουμπής.
* * *
Ο Θοδωρής Κουλουμπής είναι επίσης σκοτεινό πρόσωπο. Το μόνο που παραμένει με βεβαιότητα γνωστό για αυτόν είναι πως το παίζει «ομογενής εξ Αμερικής» που «συνεχώς ενδιαφέρεται για την Ελλάδα». Ποιος ήταν ο πατέρας του; Άγνωστο. Ο ίδιος άφηνε παλιά (τώρα κανείς δεν τολμάει να τον ρωτήσει) υπαινιγμούς πως ο ίδιος δεν τον γνώρισε, γιατί ο καημένος είχε χαθει στη... μάχη της Κρήτης. Πώς, πού, πότε - ουδείς ξέρει. Η μητέρα του φαίνεται πως ήτανε δασκάλα Ελληνικής Γλώσσας σε «σχολεία της Ομογένειας στην Αμερική». Ο Θοδωρής πάντως σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις (ιουδαϊκό εφεύρημα, που εκ προοιμίου αποκλείει οποιαδήποτε σοβαρή, συστηματική μάθηση) σε κρατικό, άρα φτηνό και λαϊκό πανεπιστήμιο των Η.Π.Α., αλλά ξαφνικά -και αιφνιδιαστικά- βρέθηκε καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο American University, στην Ουάσιγκτον, πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δεν είναι εύκολο να γίνει κανείς καθηγητής σε πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον. Στις Η.Π.Α. υπάρχουνε πέντε χιλιάδες (5.000) πανεπιστήμια, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι επιπέδου πολύ κατώτερου από εκείνο ελληνικού Γυμνάσιου της δεκαετίας του 1970. Μόνο 10-15 πανεπιστήμια, όλα τους ιδιωτικά, είναι καλά - και βέβαια σημασία έχουνε και όσα βρίσκονται στην Ουάσιγκτον, εφόσον θεωρείται πως επηρεάζουνε άμεσα τη διαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής σε τομείς κρίσιμους, όπως π.χ. η εξωτερική πολιτική. Ποιος λοιπόν έβαλε τον Θοδωρή στο American; Αποδείξεις δεν υπάρχουνε, αλλά δεδομένου ότι ο Κουλουμπής εκφράζει στην Ελλάδα την επίσημη γραμμή του State Department, οπωσδήποτε πρέπει να προωθήθηκε από την οικογένεια Keeley και, πιθανόν, από τον ίδιο τον Kissinger. Εάν όμως σε αυτά επικρατεί κάποια ασάφεια, σαφέστατο είναι ποιος τον έφερε στην Ελλάδα. Τον φέρανε εδώ οι Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, ακαδημαϊκός σήμερα, και Ευάγγελος Κωφός, εμπειρογνώμων με βαθμό πρέσβη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, με υποκίνηση -ποιανού άλλου;- του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ναι, ξέρετε, αυτού, του επίτιμου Προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας».
* * *
Η κρίσιμη συνάντηση έγινε το 1982 στην Ουάσιγκτον. Οι Σβολόπουλος και Κωφός βρισκόντουσαν στη Νέα Υόρκη, ως εισηγητές σε πανεπιστημιακού επιπέδου επιστημονικό συνέδριο. Ξαφνικά, μια μέρα εξαφανίστηκαν -αφήνοντας σύξυλους όλους τους άλλους- και πήγανε στο -πολυτελέστατο- σπίτι του Κουλουμπή στην Ουάσιγκτον. Εκεί γίνανε οι τελικές συνεννοήσεις. Ο Σβολόπουλος, ήδη καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θα έφερνε εκεί τον Κουλουμπή, ο οποίος Κουλουμπής θα εφάρμοζε πειραματικώς το σύστημα διάλυσης της παραδοσιακής δομής του ελληνικού πανεπιστημιακού συστήματος. Ο Κωφός, πάλι, θα επέβλεπε την όλη προσπάθεια και θα απέκρουε τυχόν επικρίσεις άνωθεν. Αυτό και έγινε. Αλλά τώρα πρέπει να γίνει αναφορά σε αυτά τα δύο πρόσωπα που έτσι δραματικά μπαίνουνε στην ιστορία μας, τον Σβολόπουλο και τον Κωφό.

Ο Κ. Σβολόπουλος είναι γιος του Δημητρίου Σβολόπουλου και της Αλεξάνδρας (Σάσας) Σκαλιέρη. Ο Δημήτριος Σβολόπουλος ήταν δημοσιογράφος, υποστηρικτής και προσωπικός φίλος του Ιωάννη Μεταξά. (Αναφέρεται στο Ημερολόγιό του.) Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο έγινε διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.) και είχε διακριθεί για το κραυγαλέο -και όχι σπανίως προσοδοφόρο- αντικομμουνιστικό του μένος. Είχε, ακόμα, γράψει και ένα βιβλίο για τον Παναγή Τσαλδάρη, που, μέχρι σήμερα διατηρεί κάποια αξία. Το κυριότερο πρόβλημά του ήταν η γυναίκα του.

Η Σάσα Σκαλιέρη, σύζυγος του Δημητρίου Σβολόπουλου και μητέρα του Κωνσταντίνου Σβολόπουλου, είναι από οικογένεια απώτερης ιταλικής καταγωγής. Το αρχικό τους όνομα ήταν Scaligeri που εξελληνίστηκε σε «Σκαλιέρης». Αυτά δεν έχουνε ιδιαίτερη σημασία, βέβαια. Αυτό που έχει όμως σημασία τεράστια είναι ότι ο Κλεάνθης Σκαλιέρης, πατέρας της, τραπεζίτης στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος παρουσίαζε τον εαυτό του ως «ελληνικής καταγωγής Οθωμανό», ήτανε υψηλόβαθμο στέλεχος του Γαλλικού τύπου Τεκτονισμού και κατάφερε να μυήσει στον Γαλλικό Τεκτονισμό τον σουλτάνο Μουράτ Ε΄. Σκοπός του ήτανε μέσω του Τεκτονισμού να διαβρώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δημιουργήσει τον Νεοθωμανισμό. Ο σουλτάνος Μουράτ Ε΄ αποδείχτηκε τελικά βλαμμένος («ανισόρροπος» κατά την επιστημονική ορολογία) και το σχέδιο τού «ελληνικής καταγωγής Οθωμανού» τραπεζίτη απέτυχε. Ο Μουράτ Ε΄ παραμερίστηκε, στον θρόνο ανέβηκε ο περίφημος Αβδούλ Χαμίτ και ο Σκαλιέρης το έσκασε στην Αθήνα, όπου του δώσανε μια θέση στους Σιδηροδρόμους Αθηνών-Πειραιώς-Πελοποννήσου - και η ιστορία του τελειώνει εδώ.

Και πάλι σημασία έχει όμως το γεγονός ότι η κόρη του, Σάσα Σκαλιέρη, ήρθε πολύ γρήγορα σε σύγκρουση με τον σύζυγό της, Δημήτριο Σβολόπουλο, και πήρε διαζύγιο. Χάρη στις τεκτονικές διασυνδέσεις της οικογένειάς της όμως, μπόρεσε να κρατήσει τον παιδί τους, τον Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, πάνω στο οποίο βεβαίως επέσυρε την προστασία της Γαλλικής Στοάς. Ο Κωνσταντίνος Σβολόπουλος σπούδασε στη Γαλλία κυρίως και μετά ήρθε και υπέβαλε διδακτορικήδιατριβή στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία απορρίφθηκε αμέσως. Τελικά, προφανώς μετά από γαλλοτεκτονικές πιέσεις, έγινε διδάκτορας Ιστορίας και μετά, χάρη στην υποστήριξη των Γάλλων Τεκτόνων οι οποίοι του εξασφάλισαν την προστασία δύο πολιτικών, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Γεωργίου Ράλλη, μπόρεσε, μετά από πολλές αποτυχίες, να γίνει καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και, το σπουδαιότερο, Διευθυντής του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου (Ι.Μ.Χ.Α). Όλοι πρέπει να γνωρίζουνε ότι το Ίδρυμα, υπό την «επίβλεψη» του Υπουργείου Εξωτερικών, το Ίδρυμα αυτό συντονίζει την ελληνική πολιτική στα βαλκανικά θέματα.)

Ο Ευάγγελος Κωφός, είναι όχι σλαβομακεδονικής αλλά βουλγαρικής καταγωγής. Η οικογένειά του είχε μεγάλη περιουσία κυρίως στην Έδεσσα και δέχτηκε να εξελληνιστεί μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Ο ίδιος σπούδασε.... Δημοσιογραφία στο Langley των Η.Π.Α., το γνωστό κέντρο της C.I.A., και μετά, δήθεν άγνωστο πώς, βρέθηκε «εμπειρογνώμων» στο ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών. Βαλκανικά θέματα δεν ήξερε ούτε και τον πολυενδιέφεραν. Απλώς κρατούσε τη γραμμή που τού υπαγορευόταν από τις Η.Π.Α. (Σήμερα είναι συνταξιούχος, αλλά δίνει διαλέξεις, γράφει στην Καθημερινή κ.λπ.) Η Δόμνα Δοντά, διευθύντρια παλιότερα του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών, είχε αρμοδίως προσκομίσει αποδείξεις για τον ρόλο του και προσπάθησε να τον απομονώσει - αλλά ματαίως. Κατά την κρίσιμη περίοδο των αρχών της δεκαετίας του 1980, ο Ευάγγελος Κωφός «επόπτευε», για λογαριασμό του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, το Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου.

Όσον αφορά τον Κωφό, πρέπει να επισημανθεί και κάτι άλλο. Αυτά, τα ιδιαιτέρως σκοτεινά πρόσωπα, αλλάζουνε το όνομά τους και παίρνουνε ονόματα δεύτερης σειράς προσωπικοτήτων της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Η οικογένεια του Κωφού π.χ. είχε άλλο όνομα πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους. Μετά το άλλαξανε, είτε ο Ευάγγελος ή ο πατέρας του, παίρνοντας το όνομα Υδραίου πλοιάρχου (σχεδόν ξεχασμένου σήμερα) που είχε επιτυχώς δράσει περί τα τέλη της Επανάστασης του 1821. Μπορεί δηλαδή έτσι να παρουσιαστεί, στον Ελληνικό Λαό, ως γόνος παλιάς οικογένειας, ενώ, αν έβαζε μεγάλο όνομα, Κολοκοτρώνης π.χ., εύκολα θα μπορούσε να αποκαλυφθεί η απάτη. Τέτοιος είναι και άλλο μπουμπούκι της συμμορίας του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο Ιωάννης Κολιόπουλος, που δρά αποκλειστικώς στη Θεσσαλονίκη και καθορίζει την εκεί πολιτική του Ελληνικού Κράτους. Το όνομά του δεν ήταν αυτό. Το άλλαξε σε «Κολιόπουλος» παίρνοντας όνομα πελοποννησιακής οικογένειας, γνωστής μόνο σε όσους ασχολούνται με την Ιστορία της Επανάστασης του 1821.

Τώρα πια έχει στηθεί το σκηνικό και του δικού μας δράματος. Το τι έγινε όμως στη συνέχεια θα το πούμε στο επόμενο άρθρο μας.

Ο φίλος σας
 Χριστοφόρος

(συνεχίζεται....)

Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ... ΜΕΡΟΣ 2

Ευρισκόμεθα, όπως βεβαίως θα θυμούνται οι προσεκτικοί αναγνώστες μας, στο έτος 1983. Δύο χρόνια έχουνε κιόλας περάσει αφότου το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου), στην εξουσία και μπόρεσε έτσι να αλλάξει τα φώτα της Ελλάδας. Ο Ελληνικός Λαός όμως πανηγυρίζει: Επιτέλους η Δημοκρατία –έστω και εξ Αμερικής- επέστρεψε στη χώρα όπου γεννήθηκε! Και μιας και η Δημοκρατία γυρίζει στη γενέτειρά της, κατεβαίνει και στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, επίσης εξ Αμερικής, ο Θ. Κουλουμπής και όλη του η οικογένεια.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ αποτελείται από τη σύζυγό του, Ζωή (Ζώγια), εξίσου σκοτεινή φυσιογνωμία με αυτόν αλλά στο πιο φοβισμένο, σλαβομακεδονικής καταγωγής, τη μάλλον χοντρούλα και σαφώς ασκημούλα κόρη του και τον γιο του, ασήμαντο πρόσωπο, που κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι θα γινόταν στέλεχος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας επί Κ. Καραμανλή (του ανιψιού).

Η χρονική συγκυρία είναι προσεκτικώς επιλεγμένη. Και τούτο, διότι το 1982, δηλαδή λίγους μόνο μήνες μετά την αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ξεχαρβαλώθηκε πλήρως το ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα – που, όπως είπαμε- ήτανε, όσον αφορά τη διατήρηση της Ελληνικής Εθνικής συνείδησης, ό,τι ακόμα είναι ο Στρατός στην Τουρκία. Εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε το πρόσωπο που αστραπιαίως επιτέλεσε το έργο αυτό. Πρόκειται, αγαπητοί συνέλληνες, για τον Βαγγέλη Τουρκοτζόγλου (ή Τούρκογλου), γόνο ατόμων από την Καππαδοκία, του οποίου οι πρόγονοι ανήκαν σε εκείνες τις απίθανες μικρασιατικές φυλές τις οποίες οι δικοί μας, Βυζαντινοί πρόγονοι προτιμούσαν, ευκαιρίας δοθείσης, να τις εξοντώνουνε, επειδή ήταν τελείως ανεπίδεκτες μαθήσεως. Τελοσπάντων, μερικοί προφανώς τη σκαπουλάρανε, το παίξανε Χριστιανοί (Ελληνοορθόδοξοι) κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923 και έτσι η οικογένεια Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο μπαμπάς του Βαγγέλη κατάφερε να γίνει δικηγόρος στη συμπρωτεύουσα, αλλά έκανε διάφορα....., έμπλεξε με την Δικαιοσύνη με καθόλου κολακευτικά αποτελέσματα και του αφαιρέσανε την άδεια του δικηγορείν. Ο γιος του έμαθε καλώς το μάθημά του.

Μπήκε στη Νομική Θεσσαλονίκης, κατάφερε να γοητεύσει την κόρη του Μπακατσέλου και να ανέλθει κοινωνικώς. Ποίος ο Μπακατσέλος; Μεγαλέμπορος ειδών υγιεινής στη συμπρωτεύουσα και –το κυριότερο- χρηματοδότης του Μητσοτάκη. Έτσι, χάρη στον δεσμό του με την δίδα Μπακατσέλου, ο Βαγγέλης Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου απέκτησε πολιτικές φιλοδοξίες. Άλλαξε λοιπόν το όνομά του από Τουρκοέτσι σε Βενιζέλος, διατυμπάνιζε πως η οικογένειά του καταγόταν από την... Εύβοια και ρίχτηκε να σταδιοδρομήσει στο ΠΑΣΟΚ.

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, βρέθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ο Δημήτριος Τσάτσος... ξέρετε το «παχύδερμο της δημοκρατίας» που λένε. Σε αυτόν κόλλησε χάρη στην Μπακατσέλου ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος, πήρε και «ειδικότητα» στο «Συνταγματικό Δίκαιο» και πήγε στη Γαλλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκεί δεν τα πήγε τόσο καλά όσο στη Θεσσαλονίκη, εργαζότανε με διάφορους τρόπους σε ένα σούπερμάρκετ αλλά τον είχανε στο μάτι...δεν ξέρουμε το γιατί..... τελοσπάντων το «παιδί» δεν μπόρεσε να κάνει διδακτορικό στη Γαλλία, όπως επιθυμούσε. Γύρισε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη όπου με Μπακατσέλους, Τσάτσους, Μητσοτάκηδες κ.τ.λ. αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής και έγινε μετά και βοηθός καθηγητή. Βέβαια, το διδακτορικό του ελάχιστοι το ξέρουν και ακόμα λιγότεροι το έχουν δει. Τι τον νοιάζει όμως; Άμα έχεις τον Μητσοτάκη πίσω σου...

Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος λοιπόν, ευλογώντας και τα δικά του γένια, έκανε τον νόμο-πλαίσιο 1268/82 που διέλυσε την Ανώτατη Παιδεία στην Ελλάδα.

Έως τότε, στα ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούσε μια παραλλαγή του γερμανικού συστήματος. Οι εισαγωγικές εξετάσεις (διαγωνισμοί στην ουσία) ήταν πολύ σκληρές. Περνούσε περίπου ένας στους δέκα. Αυτός που περνούσε όμως είχε τελείως δωρεάν παιδεία, πολύ καλή εκπαίδευση και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Βάση της εκπαίδευσης ήτανε το πτυχίο, που το έπαιρνε κανείς μετά από τέσσερα χρόνια εντατικών σπουδών. Με το πτυχίο γινόταν κανείς καθηγητής σε Γυμνάσιο (εφόσον τελείωνε τη Φιλοσοφική, τη Φυσικομαθηματική ή τη Θεολογική Σχολή), γιατρός (από την Ιατρική) ή δικαστής/δικηγόρος/συμβολαιογράφος (από τη Νομική). Ελάχιστοι προχωρούσαν για διδακτορικό, που ήταν βέβαια ακόμα πιο δύσκολο από το πτυχίο.

Μετά το διδακτορικό υπήρχε η υφηγεσία, που την έκαναν όσοι ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καρριέρα. Όταν κανείς γινόταν υφηγητής, είχε το δικαίωμα να διδάσκει μάθημα της ειδικότητάς του στη Σχολή που τον είχε κάνει υφηγητή – χωρίς να αμείβεται όμως. Εάν η Σχολή έκρινε ότι το μάθημα είχε ενδιαφέρον, του έδινε εντολή διδασκαλίας, οπότε γινόταν εντεταλμένος υφηγητής. Τέλος, εάν και όποτε προκηρυσσόταν έδρα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για καθηγητής. Το σύστημα διοικητικώς ήταν βασισμένο στην πανεπιστημιακή έδρα – και φυσικά αυτό άφηνε τόπο για πολλές αυθαιρεσίες. Κάθε άλλο παρά τέλειο ήταν.

Είχε όμως κάτι πολύ βασικό: Ήταν τόσο πολλά τα στάδια, οι κρισάρες όπως λέγανε οι παλαιότεροι, που έπρεπε να περάσει κανείς, ώστε να γίνει καθηγητής, που ήταν απίθανο να παραμείνει αγράμματος.Αυτό ακριβώς χτύπησε ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος. Με τον νόμο 1268/82 όλοι γίνανε καθηγητές εφόσον είχαν «διδακτορικό». Από εκεί και πέρα, για την προαγωγή από «καθηγητική» βαθμίδα σε άλλη «καθηγητική» βαθμίδα, αρκούσε η συγγραφή «μονογραφίας» (όρος ασαφής που δεν σημαίνει τίποτα), ουσιαστικώς άρθρου, και η σύμφωνη γνώμη της «Γενικής Συνέλευσης». Έτσι, εάν τα είχε καλά κανείς γενικώς με τις «δημοκρατικές δυνάμεις», που φυσικά κυριαρχούσαν στις «Γενικές Συνελεύσεις», μπορούσε να βρεθεί από βοηθός καθηγητής με δύο-τρία αρθράκια. Όπερ και εγένετο.

Χριστοφόρος

(συνεχίζεται...)

hellenicrevenge
Μοιραστείτε