Κ. Λαπαβίτσας: Ιδού τα διαπραγματευτικά μας ατού

Την πεποίθηση ότι το ελληνικό ομολογιακό χρέος των τραπεζών (και της ΕΚΤ) αποτελεί «το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί» της Αθήνας απέναντι στους πιστωτές της εκφράζει ο κ. Κώστας Λαπαβίτσας, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Σε αυτό το πλαίσιο, προκρίνει την αθέτηση των πληρωμών που αντιστοιχούν σε μέρος του χρέους με έλλειμμα νομιμοποίησης. Από την ίδια αφετηρία, άλλωστε, στηλιτεύει την -ορατή- προοπτική ενίσχυσης του ευρωπαϊκού ταμείου στήριξης με απώτερο στόχο την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων από την κυβέρνηση

Για τον καθηγητή κ. Λαπαβίτσα, συγγραφέα του βιβλίου Η Ευρωζώνη – Ανάμεσα στη λιτότητα και την αθέτηση πληρωμών*, μείζον ζήτημα αποτελεί ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής από την ίδια τη χώρα, καθώς με αυτόν τον τρόπο «το κράτος θα μπορέσει να προστατεύσει τις συντάξεις και τους μισθούς του δημόσιου τομέα. Γενικότερα, θα τονώσει τις εξαγωγές και την παραγωγή, προστατεύοντας την απασχόληση. Θα επιτρέψει, τέλος, τη διαμόρφωση βιομηχανικής πολιτικής ώστε να βρει πιο δυναμικό ρόλο η Ελλάδα στην παγκόσμια οικονομία, προς όφελος των πολλών». Άλλωστε, ο ίδιος θεωρεί ότι «οι νομισματικές ενώσεις ανάμεσα σε χώρες που διαφέρουν συστηματικά στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους δεν κρατούν πολύ».

Ανάμεσα σε άλλα, στο βιβλίο με αντικείμενο την ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση, ο κ. Λαπαβίτσας αναγνωρίζει ότι η παύση πληρωμών με πρωτοβουλία του οφειλέτη «ενέχει και σημαντικούς κινδύνους», ωστόσο, επικαλείται τη διεθνή εμπειρία για να διαπιστώσει ότι «η περίοδος αποκλεισμού από τις διεθνείς χρηματαγορές δεν διαρκεί πολύ και πάντα υπάρχουν εναλλακτικές πηγές δανεισμού».

Αναφορικά με την εκδοχή ενός ελαφρού «κουρέματος» για τους δανειστές, το οποίο ενδεχομένως θα συνοδευόταν από μία επιμήκυνση του χρέους και χαμηλότερα επιτόκια, σχολιάζει πως «οι τράπεζες που θα αναλάμβαναν την αναδιάρθρωση θα ανέμεναν σημαντικά κέρδη» και ότι «το βάρος του χρέους θα παρέμενε σημαντικό και οι πολιτικές λιτότητας πιθανότατα θα συνεχίζονταν».

Επιπλέον, ο ίδιος επισημαίνει ότι «τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους κρατούνται στο εξωτερικό» και «οι μεγαλύτεροι κάτοχοι είναι οι τράπεζες», γεγονός το οποίο αφενός ερμηνεύει ως αποτέλεσμα της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, αφετέρου εντοπίζει ως «ευκαιρία» για την Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι θα επιχειρήσει να διαπραγματευτεί τη διαγραφή του λεγόμενου μη νομιμοποιημένου χρέους.

* από κοινού με τους συγγραφείς, Α. Καλτενμπρούνερ, Γ. Λαμπρινίδη, Ντ. Λίντο, Τζ. Μεντγουεϊ, Τζ. Μίτσελ, Χ. Π. Παϊνσέιρα, Τζ. Πάουελ, Ε. Πίρες, Α. Στένφορς, Ν. Τέλες

Ακολουθεί δια στόματος του καθηγητή μία ενδιαφέρουσα ανάλυση από το Λονδίνο


Μοιραστείτε