Όταν οι δάνειες δυνάμεις δεν θέλουν εκλογές

Η ώρα της εξόδου για τη σημερινή κυβέρνηση έχει σημάνει. Θα κλείσει, όπως κλείσει, τις σοβαρές εκκρεμότητες με τις αποκρατικοποιήσεις και την εκχώρηση του δημόσιου πλούτου, θα αποχαιρετίσει και θα αποχωρήσει από τη σκηνή.

Έχει εκμετρήσει το ζην. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως περίτρανα έχει αποδειχτεί από τα γεγονότα, ανέλαβε για να χώσει τη χώρα στην κηδεμονία του διεθνούς παράγοντα. Εν πρώτοις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την οποία επιθυμούσε διακαώς (κατά την αποκάλυψη του Ντομινίκ Στρος Καν) και κατά δεύτερον της τρόικας, επειδή δεν γινόταν διαφορετικά καθώς η Ελλάδα είναι όχι απλώς χώρα της ΕΕ αλλά κυρίως χώρα του ευρώ. Από κει και πέρα, οι Αμερικανοί θα κονταροχτυπηθούν με τους Γαλλογερμανούς στη διεκδίκηση των ελληνικών φιλέτων. Στο τραπέζι έχουν κληθεί αμφότεροι.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τις δηλώσεις του, μετά τη συνεδρίαση του άτυπου υπουργικού συμβουλίου, έδωσε το στίγμα των εξελίξεων: δεν υπάρχει πολιτική καθοδήγηση στην ελληνική κοινωνία και χρειάζεται ευρύτερη συνεργασία για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Την εθνική συναίνεση τη ζήτησε και ο Γιώργος Παπανδρέου κατά την προσέλευσή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τη θεωρεί αναγκαία και ο Κάρολος Παπούλιας. Αλλά ο σημερινός πρωθυπουργός δεν μπορεί να την πετύχει. Το είπε τη Δευτέρα ο Ανδρέας Λοβέρδος, το ξεκαθάρισε-με προσεκτικές αλλά σαφείς διατυπώσεις-ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Στον ίδιο καμβά κεντάει, όλως τυχαίως, και η Ντόρα Μπακογιάννη, ενώ τα ίδια πάνω κάτω έχει πει, με τον ιδιότυπο λόγο του, και ο Γιώργος Καρατζαφέρης.

Το σκίτσο της συναίνεσης έχει ήδη μορφοποιηθεί.

Εκείνο που επίσης είναι ξεκάθαρο, είναι ότι κανείς δεν θέλει τις εκλογές. Τη μόνη συνταγματικά διαυγή λύση. Ίσως επειδή ο Αντώνης Σαμαράς είναι πολύ πιο κοντά στην εξουσία από όσο παρουσιάζουν δημοσκοπήσεις που δεν αντέχουν σε σοβαρή ανάλυση. Είναι κοντά όχι επειδή έχει ρεύμα ογκώδες να τον ακολουθεί, αλλά είναι υπέρ του όλα τα ποιοτικά στοιχεία των σφυγμομετρήσεων. Το «μνημόνιο» δεν θέλουν ούτε να το ακούν οι οκτώ στους δέκα Έλληνες. Και ένα νέο «μνημόνιο», εννιά στους δέκα. Ποιο κόμμα εξουσίας έχει αρνηθεί εξ αρχής τη συναίνεση στη μνημονιακή πολιτική; Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά... Με τα ποσοστά του να ανεβαίνουν σταδιακά και την οικονομική πολιτική του πρόταση να γίνεται ολοένα και πιο συμπαθής στο εκλογικό σώμα, συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες από τον αντίπαλό του να κατακτήσει την εξουσία. Αυτό το ενδεχόμενο όμως δεν θέλουν να το έχουν ούτε ως εφιάλτη στα όνειρά τους η Μέρκελ, ο Τρισέ, ο Γιούνκερ, ο Ζαρκοζί, ο Στρος Καν και ο Ομπάμα. Γιατί, το λιγότερο που θα προκύψει, θα είναι μια διαδικασία επανακαθορισμού των δανείων και των όρων τους. Άρα, το τραπέζι με τα φιλέτα θα εξαφανιστεί από μπροστά τους. Επιπλέον, ενισχυμένη θα βγει η Αριστερά και η αποχή. Δηλαδή, η πλήρης άρνηση του συστήματος εξουσίας. Και μάλιστα όχι μόνο η Αριστερά της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία ήδη απολαμβάνει τους καρπούς της απογοήτευσης ενός τμήματος (διαφορετικών προελεύσεων) του εκλογικού σώματος, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος τόσα πλήγματα δέχθηκε τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες από τα «δεξιά» και τα «αριστερά» της παράταξής του.

Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα αντέξει την κοινοβουλευτική στήριξη το κυοφορούμενο νέο σύστημα εξουσίας. Η Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία επίσης δεν θέλει εκλογές επειδή, λέει, θα χαθεί η επόμενη δόση του δανείου, ομολόγησε ότι δυστυχώς στην πρακτική του «μνημονίου» διαφωνούν ο Τσίπρας, ο Σαμαράς και το μισό ΠΑΣΟΚ. Ποια λοιπόν κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα στηρίξει το εγχείρημα; Προφανώς, εκτός από το άλλο μισό, οι αποκαλούμενοι «πρόθυμοι» εξ αριστερών και εξ ευωνύμων της σημερινής κυβέρνησης. Αυτοί οι οποίοι όταν διαφώνησαν με τα κόμματά τους και αποχώρησαν ή διαγράφηκαν, δεν παραιτήθηκαν της κοινοβουλευτικής έδρας τους, αλλά την κράτησαν «δια παν ενδεχόμενο».

Όπως όλα δείχνουν, με το κατέβασμα του έργου «κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου», το έργο που θα δοκιμαστεί στη σκηνή είναι «κυβέρνηση Βενιζέλου-Ντόρας». Ίσως απόντος από την πολιτική σκηνή του σημερινού πρωθυπουργού (να μη γίνει και πρωθυπουργός αποστατών και τρίζουν τα κόκαλα του παππού του), ο οποίος έχει και άλλες δουλειές να κάνει. Στο εξωτερικό. Με αλτήρα το αξίωμά του ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τρομάρα του.

Εκλογές, μετά την κατάρρευση του εγχειρήματος-πριν ή μετά την ορκωμοσία. Πόσοι θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια τέτοια κυβέρνηση; Ούτε ο Μητσοτάκης δεν ξέρει…

Γρηγόρης Ρουμπάνης


Μοιραστείτε