Στην «Χρεοκρατία/ Debtocracy» μιλούν οι ακαδημαϊκοί Ντέηβιντ Χάρβεϋ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού, Ούγκο Άριας, ο πρόεδρος της «Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου», Ερίκ Τουσέν και ο Αργεντινός σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνες. Επίσης δημοσιογράφοι όπως ο Άβι Λιούις (συγγραφέας και σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take - Η Κατάληψη) και ο Ζαν Καρτμέρ της Liberation, καθώς και ο Μανώλης Γλέζος και η πρόεδρος του Γερμανικού κόμματος, Die Linke, Ζάρα Βάγκενμπεργκ. Αξίζει όμως τον κόπο;
Αριστερά και όποιος αντέξει
Κατ' αρχήν να πούμε ότι το ντοκιμαντέρ δείχνει εξ'αρχής την αριστερή του καταγωγή. Όλοι οι ομιλητές ανήκουν στην Αριστερά. Η αρχή δε με την σύγκριση της φράσης του αρχηγού της Επαναστατικής Κυβερνήσεως περί γύψου με την άποψη του Ντομινίκ Στρος Καν δείχνει τις αιώνιες αγκυλώσεις της Αριστεράς.
Εκείνο που βλέπουμε είναι μία μονομανία για αριστερή σκέψη, περασμένη όχι με την ξύλινη γλώσσα της Παπαρήγα, αλλά με μια γλώσσα μοντέρνα. Όλα αρχίζουν με την κρίση του καπιταλισμού και τελειώνουν με την «απαραίτητη» πάλη των τάξεων.
Ένα θετικό του ντοκιμαντέρ είναι οι απόψεις του Κώστα Λαπαβίτσα για την αρχική θετική πορεία του καπιταλιστικού συστήματος την πρώτη εικοσιπενταετία μετά τον πόλεμο και την αρχή της κρίσης στα μέσα της δεκαετίας του 70. Δεν μας εξηγεί όμως κανείς για την επίδραση της πετρελαϊκής κρίσης στο θέμα αυτό και ποιοι την δημιούργησαν.
Είναι σωστό να λέει κανείς ότι η κρίση ξεκίνησε όταν η οικονομία μετατράπηκε σε πιστωτική (credit economy). Όμως που ήταν όλοι αυτοί οι «λαμπροί» οικονομολόγοι την δεκαετία του 80 για να ειδοποιήσουν τον κόσμο να μην δανείζεται γιατί θα καταστραφεί; Σιγή! Μήπως παίζουν τώρα τον ρόλο της βαλβίδας του συστήματος; Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, μήπως η Αριστερά είναι τελικά το αναγκαίο αδελφάκι του Καπιταλισμού, έχοντας αμφότερες οι κοσμοθεωρίες την ίδια φυλετική μήτρα;
Η Ελλάδα δεν είναι Ισημερινός
Τα καλύτερα σημείο του ντοκιμαντέρ είναι αφ' ενός η θεωρία περί απεχθούς χρέους και αφ' έτέρου η άρνηση της πληρωμής χρέους της Αργεντινής και του Ισημερινού. Προσωπικά έχουμε μεγάλη εκτίμηση στον Κίρχνερ και τον Κορρέα, έναν αριστερό Περονιστή και ένα πατριώτη σοσιαλδημοκράτη (και όχι μαρξιστή) που είχαν τα κότσια να πούνε όχι στο ΔΝΤ... Μάλιστα η άποψη των δημιουργών του ντοκιμαντέρ είναι ότι αφού το κατάφερε ο Ισημερινός, γιατί δεν το κάνουμε και εμείς; Και απαντάμε: Για τον απλούστερο λόγο ότι ο Ισημερινός του Κορρέα και η Βενεζουέλα του Τσάβες είναι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες. Όποτε θέλουνε φεύγουν από το ΔΝΤ και δεν τολμά να τους πει κανείς τίποτε. Αντίθετα η Ελλάδα πέρα από το να αυξάνει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και να κάνει πάρτυ με δανεικά, τι άλλο έχει καταφέρει; Έχει μήπως βαριά βιομηχανία, η μήπως έχει εκμεταλλευτεί χρόνια τώρα το πετρέλαιο και τον ορυκτό της πλούτο; Ας λείπουν λοιπόν εξυπνάδες όπου τα χαμογελαστά παιδάκια του Ισημερινού αντιπαρατίθενται στους άνεργους και τους άστεγους της Ελλάδος.
Η Αριστερά ως λύση η μέρος του προβλήματος;
Το πιο γελοίο είναι να συγκρίνει κανείς τις διαδηλώσεις στην Αργεντινή και τον Ισημερινό αυτές της «Εργατικής Αλληλεγγύης» Και εδώ έχουμε να πούμε ότι η αγάπη που τρέφουν οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ στον αντιεξουσιαστικό και αριστερίστικο χώρο δεν κρύβεται. Φανταστείτε ότι ο Άρης Χατζηστεφάνου γράφει στην «Καθημερινή». Με τέτοιους αριστεριστές δεν απορούμε που δεν υπάρχει δεξιός Τύπος στην Ελλάδα.
Μάλιστα ο τρόπος που δείχνει την σκηνή με το καμένο χριστουγεννιάτικο δένδρο στο Σύνταγμα και ο τρόπος που μιλάει για τον τρομονόμο και την πολέμηση της κουκούλας καταλαβαίνει κανείς πιο είναι το κοινωνικό και πολιτικό πρότυπο του κ Χατζηστεφάνου: ο Δεκέμβρης του 2008.
Επίσης κοινότυπη είναι η αναφορά στο χρέος των Ολυμπιακών Αγώνων. Χειρότερη όμως είναι η στοχοποίηση του στρατού και των εξοπλισμών. Μάλιστα δείχνουν και τον Κον Μπεντίτ (ξέρετε, εκείνο το καραγκιοζάκι που μίλαγε για καλούς βομβαρδισμούς στην Σερβία) να μιλάει ενάντια στον εξοπλισμό της Ελλάδος. Ξέρουμε ότι η ιδέα του στρατού είναι αγκάθι για την Αριστερά (ο Γράμμος και το Βίτσι δεν ξεχνιούνται), άρα δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο.
Πέρα όμως από τις αναφορές στην Siemens και στην Goldman Sachs, δεν ακούσαμε τίποτα για τα δωράκια προς εαυτούς που έκαναν οι υπουργοί του Ανδρέα. Ούτε για τα πακέτα Ντελόρ που ροκάνισαν οι «θυρωροί της πολυκατοικίας». Αλήθεια όμως γιατί δεν αναφέρεται το γεγονός ότι και η Αριστερά ήταν μέρος του μεγάλου παρτι; Στελέχη του ΚΚΕ εσωτερικού δεν στελέχωναν τις δημόσιες υπηρεσίες σε μια ανίερη συμμαχία Ανδρέα- Κύρκου; Η μήπως ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ έπαιρνε ένα εκατομμύριο παραπάνω από τα προβλεπόμενα του προϋπολογισμού επί «κακής» διακυβέρνησης Καραμανλή του Β! του Σουβλακοφάγου; Οι αριστεροί καλλιτέχνες δεν ήταν που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια τις χρηματοδοτήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού; Και τέλος ο Μανώλης Γλέζος με τι ιδιότητα μιλάει στο ντοκιμαντέρ; Μετά από «αντιστασιακός», μας προέκυψε και οικονομολόγος;
Και ο πατριωτικός χώρος;
Και μπορεί οι αριστεροί να κάνουν τέτοιου είδους ντοκιμαντέρ, ποια είναι η συμβολή του πατριωτικού χώρου στη κρίση; Πέρα από μια πρόταση του Ηλία Πολατίδη περί δραχμής ως παράλληλου νομίσματος, δεν είδαμε καμιά άλλη σοβαρή πρόταση. Πριν από καιρό είχαμε την τόλμη να μιλήσουμε για την θεωρία της Κοινωνικής Πίστης ως απάντηση στην κρίση (Ο Έζρα Πάουντ και η οικονομική κρίση) αλλά έκτοτε τίποτα. Πάντως από αυτήν την ιστοσελίδα, αλλά και το Patria θα ξαναγράψουμε για αυτήν την πατριωτική και χριστιανική οικονομική θεωρία. Όπως και για άλλες διάσημες λύσεις «δεξιού» και πατριωτικού τύπου, που τις λυμαίνονται χρόνια οι αριστεροί.
elkosmos
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου