Περίπου 120 δισ. ευρώ θα επαναδανειστούν στην Ελλάδα με αντάλλαγμα … την ίδια την Ελλάδα, ίσα-ίσα για να ολοκληρωθεί αυτό που ξεκίνησε πέρσι το Μάϊο: Το τραπεζικό «ξεφόρτωμα». Πέρσι το ελληνικό χρέος ήταν 300 δισ. ευρώ. Μας δάνεισαν 110 και τώρα μας δανείζουν επιπλέον 120. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα 80 δισ. που έχουν επενδύσει οι εγχώριες τράπεζες και κυρίως τα ταμεία ξεπερνάμε ελαφρά τον μαγικό αριθμό των 300 δισ. ευρώ! Τόσο απλά.
Μόνο που το «ξεφόρτωμα» τελειώνει στα τέλη του 2013 και τότε η Ελλάδα θα πρέπει κανονικά να βγει στις αγορές να … δανειστεί!
Υπάρχει κανένας στο υπουργείο Οικονομικών ή σε ολόκληρο το Εurogroup που να πιστεύει στα σοβαρά ότι στα τέλη του 2013, όταν οι ξένες τράπεζες θα έχουν «ξεφορτώσει» και τα υπόλοιπα ελληνικά ομόλογα, ότι θα υπάρχει έστω και ένα πιστωτικό ίδρυμα που θα δανείσει την Ελλάδα της οποίας πλέον το χρέος θα έχει ξεπεράσει τα 400 δισ. ευρώ και θα κοντεύει το 200% του ΑΕΠ το οποίο κατρακυλά με ρυθμό -5% σε ετήσια βάση την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές;
Αν υπάρχει έστω και ένας, θα πρέπει να μάθουμε την ύπαρξή του, αλλά πάνω απ’όλα θα πρέπει να μας τεκμηριώσει την θέση του με επιχειρήματα. Διότι θέσεις όπως αυτές που εξέφρασε πριν λίγο ο Σ.Κ.Γιούνγκερ, ότι «Αν η Ελλάδα ακολουθήσει πιστά το Μεσοπρόθεσμο το χρέος της θα καταστεί βιώσιμο» μόνο ως κοροϊδία ακούγονται.
Και αν γυρίσουμε στην εποχή των σπηλαίων, θα γίνουμε αυτάρκεις σε ενέργεια. Είναι αυτό λύση;
Ερχόμενοι στα αυστηρά καθ’ημάς, έχουμε έναν ολόκληρο πόλεμο και μια, μυθιστορηματικών διαστάσεων, υπόθεση που λέγεται «Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πρόγραμμα». Το οποίο υποτίθεται ότι αν ψηφιστεί θα μας σώσει από την πτώχευση. Λάθος. Αν ΔΕΝ ψηφιστεί υπάρχουν κάποιες ελπίδες να γλυτώσουμε την πτώχευση με εθελοντικό «κούρεμα» του χρέους...
Αν τώρα, έστω και στην εσχάτη στιγμή, δεν δεχθούμε άλλα δανεικά και καλέσουμε τους δανειστές-επενδυτές να κάνουν αυτό που προσπαθούν να αποφύγουν τώρα: Να μην «ξεφορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα στις πλάτες των Ευρωπαίων ή και των Αμερικανών φορολογουμένων μέσω της ΕΚΤ και το ΔΝΤ και να επαναδιαπραγματευθούν μία συνολική λύση επιμήκυνσης της αποπληρωμής του εναπομείναντος μετά το «κούρεμα» του χρέους.
Θα πει κάποιος «Μα, αυτό συνεπάγεται επίσημα πτώχευση, έστω ελεγχόμενη». Ε, και; Ο τίτλος μας μάρανε; Ή θα στεναχωρηθούμε επειδή κάποιοι θα χάσουν τα ασφάλιστρα προς όφελος εκείνων που έχουν ποντάρει στη χρεοκοπία της χώρας; Η χώρα είτε το θέλουμε, είτε όχι, έχει πτωχεύσει, την πτώχευσαν οικονομικά τον χειμώνα του 2010.
Η πραγματικότητα είναι ότι η χώρα τον Οκτώβριο του 2009 δανειζόταν περίπου με το ίδιο επιτόκιο με αυτό που δανειζόταν και η Γερμανία, με spread στις 140 μονάδες. Πως έφτασε στις 1500 δεν είναι του παρόνοτυς να αναλυθεί, αλλά η κούρσα ξεκίνησε μήνες αργότερα και για την υπόθεση αυτή θα πούμε πολλά μελλοντικά. Άλλο να πτωχεύσουμε κατόπιν συμφωνίας ελεγχόμενα, άλλο ανεξέλεγκτα όταν θα μας έχουν «στραγγίξει» στ ατέλη του 2013.
Αν ψηφιστεί τώρα το Μεσοπρόθεσμο, απλά το «κανόνι» μεταφέρεται για τα τέλη του 2013. Αν πούμε «Στοπ, δεν παίρνουμε άλλα δανεικά, ελάτε να συζητήσουμε για το χρέος, τι θα κοπεί και τι θα επιμηκυνθεί» έχουμε μια ελπίδα γιατί τώρα μας έχουν ακόμα ανάγκη.
Λιγότερη ανάγκη από αυτή που μας είχαν την άνοιξη του 2010, όταν ήταν οι τράπεζές τους φορτωμένες με 300 δισ. ελληνικού χρέους και ήταν απόλυτα ευάλωτες σε «φιλικές προειδοποιήσεις» του τύπου «ή “κουρεύουμε” ή πτωχεύουμε» και δεν είχαν αρχίσει ακόμα τα τρελά στοιχήματα στα CDS. Αυτό λένε ακόμα και οι σοβαροί του συστήματος, όπως ο Γκίκας Χαρδούβελης. Αλλά ακόμα και τώρα θα μπορούσαμε να πούμε «Στοπ στα υπόλοιπα των 110 δισ.».
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ, ότι θα τεθεί ακόμα και θέμα παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες τέτοιες ανοησίες. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν άνετα και στα τέλη του 2013. Τώρα που χρωστάμε σε ιδιώτες τα πολλά λεφτά έχουμε ένα εργαλείο, ένα μοχλό να παλέψουμε ακόμα. Τότε κανείς δεν θα μας δώσει σημασία.
Όσο για το περίφημο Μεσοπρόθεσμο, αυτό μόνο σαδιστές και τύρανοι θα μπορούσαν να το εμπνευστούν. Δεν είναι τόσο το θέμα των αποκρατικοποιήσεων. Εν πάση περιπτώσει για την καταστροφή που συμβαίνει σήμερα έχει τεράστια ευθύνη το συνδικαλιστικό κίνημα που εξετράπη των στόχων του και κατάντησε καθεστώς. Η ΔΕΗ ανήκει σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό όχι μόνο στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και το ίδιο ισχύει για όλες τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις του δημοσίου. Είναι επώδυνο να πουληθούν έναντι «πινακίου φακής».
Το ξεπούλημα είναι ξεπούλημα και κανένας νόμος δεν σώζει ούτε τον Ε.Βενιζέλο, ούτε αυτούς που θα το υπογράψουν. Βέβαια μέσα από την στάχτη των ξεπουλημένων ΔΕΚΟ θα γεννηθεί η ελπίδα των υπεραξιών και της προοπτικής των επενδύσεων, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Αυτό που είναι της παρούσης και πρέπει «εδώ και τώρα» η κυβέρνηση να απαντήσει, είναι με ποιο τρόπο η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου θα φέρει μεσο-μακροπρόθεσμη πολιτική ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Η οικονομία εκτός από κλίμα είναι και απλή αριθμητική: «Στραγγίζουν» και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής οικονομίας με μία φορολογική πολιτική που κάνει τους φόρους των σουλτάνων να φαίνονται ως «φιλική εισφορά» στο οθωμανικό κράτος. Στα τέλη του 2013 θα χρωστάμε ναι ή όχι 400 δισ. ευρώ; Η ανάπτυξη είναι δυνατόν να προέλθει με τέτοια καταστροφή των δομικών στοιχείων της ελληνικής οικονομίας; Πως θα γυρίσει σε δύο χρόνια θετικό το ποσοστό του ΑΕΠ, όταν υπάρχει η μεγαλύτερη από-επένδυση της ιστορίας, η κατανάλωση έχει καταρρεύσει και θα εξαφανιστεί σχεδόν τελείως τα επόμενα δύο χρόνια, πράγματα που σημαίνουν ότι φορολογικά έσοδα «καπούτ»;
Εύλογα διερωτάται κάποιος: «Και τότε γιατί να παίρνουν αυτά τα μέτρα»; Μα, για να δώσουν το κατάλληλο άλλοθι στους λαούς τους το «φόρτωμα» που υφίσταται με τα ομολόγα των ιδιωτών η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Κάτι πρέπει να δείξουν και αυτοί ότι κάνουν. Και κατά δεύτερο να φάνε όλο το λίπος της φοροδιαφυγής που απομένει – όσο απομένει – στη χώρα.
Εδώ πρόκειται περί καλοστημένης και επιστημονικής κομπίνας. Με μπροστάρηδες στην Ελλάδα την πολιτική και οικονομική ελίτ που ευθύνονται 100% για την κατάντια της χώρας. Η έλευση του μεσαιωνικού «λευκού ιππότη» που θα οδηγήσει τη χώρα και πάλι μπροστά μπορεί να ακούγεται – και είναι – παραμύθι, αλλά τείνει να καταστεί και εθνική ανάγκη.
Η χώρα χρειάζεται έναν Ελευθέριο Βενιζέλο ή έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή της πρώτης οκταετίας. Ηγέτες που από «το πουθενά» μακριά από «τζάκια» και κοινωνικές ψευδο-ελίτ, θα έρθουν και θα τραβήξουν τη χώρα από την άβυσσο που βυθίζεται…
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου