“μια καινούρια Ελλάδα γεννιέται, η Ελλάδα της άμεσης δημοκρατίας”.
Μερικές ώρες μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, οι ειρηνικοί διαδηλωτές ξαναμαζεύτηκαν στην πλατεία, στέλνοντας ξανά το μήνυμα ότι δεν συμφωνούν με την πολιτική της λιτότητας και του μνημονίου, με τον τρόπο που μας έχουν
συνηθίσει τρεις εβδομάδες τώρα… Οι «Αγανακτισμένοι» έκαναν σαφές ότι αν δεν γίνει κάποια δραματική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, εκείνοι θα επιμένουν.
«Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης»
Την Παρασκευή στις 19:30, οι Αγανακτισμένοι πραγματοποίησαν και την εκδήλωση «Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης» σχετικά με την Άμεση Δημοκρατία και το Σύνταγμα.
Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι: Γιώργος Αναστασόπουλος, Δρ. Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας, ο Μανώλης Γλέζος, εγχείρημα Άμεσης Δημοκρατίας στην Απείρανθο Νάξου, ο Κώστας Δουζίνας, καθηγητής πολιτικής Φιλοσοφίας και Θεωρίας Δικαίου, ο Γιώργος Οικονόμου, Δρ. Φιλοσοφίας και ο Σταύρος Σταυρίδης, καθηγητής ΕΜΠ.
O Μανώλης Γλέζος, μάλιστα, δήλωσε ότιστην άμεση δημοκρατία όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, ανήκουν στο λαό, και ασκούνται από τον λαό, ενώ τόνισε με νόημα ότι “μια καινούρια Ελλάδα γεννιέται, η Ελλάδα της άμεσης δημοκρατίας”.
Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στη βουλευτική ασυλία, λέγοντας ότι πλέον, στους καιρούς που ζούμε, το προνόμιο αυτό πρέπει να καταργηθεί. Στην ομιλία του, διάρκειας 15 λεπτών, ο κ. Γλέζος είπε ότι οι εκλογές και η άμεση δημοκρατία δεν συνδέονται, ενώ στο τέλος της ομιλίας του τόνισε ότι το αγαθό της Δημοκρατίας ταυτίζεται με την ελευθερία.
http://kepparou.blogspot.com/2011/06/blog-post_18.html
Ας διαβάσουμε λοιπόν από την wikipedia τι είναι αυτά τα Σοβιέτ...
Η ρωσική λέξη σοβιέτ (ρωσ. cове́т, προφέρεται σαβιέτ και σημαίνει συμβούλιο) έγινε διεθνής πολιτικός όρος με τη σημασία των συμβουλίων αντιπροσώπων που αποτέλεσαν τη βάση της πολιτικής οργάνωσης των εργατών κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, και στη συνέχεια του λαϊκοδημοκρατικού πολιτεύματος της Σοβιετικής Ένωσης, (ρωσικά Σαβιέτσκι Σαγιούζ)[1].
Ως σοβιέτ ονομάζονταν τα συμβούλια αντιπροσώπων της κάθε διοικητικής περιφέρειας που εκλέγονταν είτε απ' ευθείας από τον λαό, είτε από αντιπροσώπους σοβιέτ μικρότερων περιοχών. Τα πρώτα σοβιέτ ήταν συμβούλια εργατών που είχαν εκλεγεί το 1905 κατά τη μεγάλη απεργία που είχε σημειωθεί στη Ρωσία μετά την οποία και ακολούθησε η Ρωσική Επανάσταση του 1905.
Κατά μίμηση των πρώτων εκείνων σοβιέτ, στη επανάσταση του 1917 σχηματίσθηκαν σοβιέτ εργατών και στρατιωτών τα οποία ουσιαστικά ανέλαβαν την εξουσία, σε μία προσπάθεια εφαρμογής άμεσης δημοκρατίας στο πρότυπο της Παρισινής Κομμούνας[2]. Όταν τον Απρίλιο του 1917 ο Λένιν επέστρεψε από την εξορία στη Ρωσία, προκειμένου ν' αναλάβει ηγετικό ρόλο στην εξέγερση που θα οδηγούσε στη σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση (είχε προηγηθεί ήδη η Φεβρουαριανή Επανάσταση, με την οποία είχε εγκατασταθεί στη Ρωσία ένα αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς), συνήλθε στο Μινσκ η πρώτη πανρωσική διάσκεψη των σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών. Ένα από τα βασικότερα τότε συνθήματα του Λένιν ήταν: «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ».
Κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, υπό την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων, συνήλθε στις 25 μέχρι 27 Οκτωβρίου του 1917 η δεύτερη όμοια διάσκεψη των σοβιέτ, αγροτών εργατών και στρατιωτών, θέτοντας τις βάσεις του νέου πολιτεύματος του κράτους. Παράλληλα εξέλεξε την πρώτη υπό την προεδρία του Λένιν κομμουνιστική κυβέρνηση, με βάση τη λενινιστική οργανωτική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ανακηρύσσοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου. Από τότε, σε αυτό το πλαίσιο, τα σοβιέτ παρέμειναν ο κύριος φορέας της εξουσίας στην Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, υπό την εποπτεία και καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, μέχρι την κατάρρευσή της.
Σύμφωνα με τους αριστερούς επικριτές του λενινισμού, ή όψεων του λενινισμού, (κυρίως ελευθεριακοί, αλλά και ορισμένοι τροτσκιστές), κατά τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Λευκών και Κόκκινων το Κομμουνιστικό Κόμμα (οι Μπολσεβίκοι) υπονόμευσε την πραγματική εξουσία των κατά τόπους σοβιέτ και έχτισε μία συγκεντρωτική ιεραρχική γραφειοκρατία, όπου τα σοβιέτ ήταν απλώς εκτελεστικά όργανα και εντολοδόχοι της κυβέρνησης[3][4]. Ωστόσο, οι όποιες μεταβολές στον ρόλο των σοβιέτ μέχρι το 1922 έγιναν υπό αντίξοες συνθήκες και εν μέσω στρατιωτικής εισβολής από δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις, γεγονός που προβάλλουν συνήθως ως αντεπιχείρημα οι λενινιστές. Οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι αντιμετώπισαν εχθρικά κάθε απόπειρα εργατικής αυτοδιεύθυνσης, συμπεριλαμβανομένων των σοβιέτ, ενώ συνήθως θεωρούν τον ολοκληρωτισμό ως αναπόφευκτη κατάληξη οποιασδήποτε σοσιαλιστικής επανάστασης (με τον σταλινισμό να δίνεται συνήθως ως παράδειγμα).
hellenicrevenge
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου