Κάθε μέρα έρχεται και μια νέα διάταξη, μια νέα εγκύκλιος, που συμπληρώνει ή που αναιρεί την άλλη. Το κράτος απαρτίζεται από μαθητευόμενους μάγους. Τα φάρμακα μειώνονται, οι τιμές τους ανεβαίνουν, ο ΦΠΑ ανεβοκατεβαίνει, η γραφειοκρατία αυξάνεται (σφραγίδες επί σφραγίδων), και το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του. Ούτε στους φαρμακοποιούς, ούτε στους συμβεβλημένους γιατρούς, αλλά ούτε και στους ασφαλισμένους.
«Είναι, σαν να θέλουν να διαλύσουν τη μεσαία τάξη…», μου είπε.
Εδώ και αρκετό διάστημα, σερφάροντας στο διαδίκτυο, βλέπω όλο και πιο πολλές αναφορές στη νέα αναπτυσσόμενη «παγκόσμια μεσαία τάξη». Παντού άρθρα και αναλύσεις για αυτήν. Άλλοι θρηνολογούν, προβλέποντας το τέλος της, και άλλοι θριαμβολογούν, θεωρώντας πως η παγκόσμια αύξηση της μεσαίας τάξης είναι απόδειξη της τεχνολογικής και οικονομικής προόδου της ανθρωπότητας, που επιτέλους ξέφυγε από τη γενικευμένη φτώχια του παρελθόντος.
Υπάρχουν όμως και αναλύσεις που είναι κινδυνολογικές. Η αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που ανήκουν πλέον στη μεσαία τάξη (βλ. Κίνα, Βραζιλία κλπ) σημαίνει επιβάρυνση του περιβάλλοντος, αυξημένη κατανάλωση ενέργειας, αυξημένη ανάγκη για παραγωγή τροφίμων και λοιπών αγαθών, κ.ο.κ. Σημαίνει σκληρό ανταγωνισμό για φυσικούς πόρους, και για ενέργεια. Και όλα αυτά οδηγούν σε αχαλίνωτη οικονομική ανάπτυξη, που κάποτε θα καταρρεύσει από την υπερθέρμανση. Και ο πλανήτης μας θα «εκραγεί».
Συνεπώς; Τι πρέπει να γίνει;
Μήπως θα πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα αυτή η φρενήρης ανάπτυξη της μεσαίας τάξης;
Μήπως δεν θέλουμε και δεν χρειαζόμαστε ένα δισεκατομμύριο Ινδούς εποχούμενους, με όλα τα συμπαρομαρτούντα απόβλητα που η οικονομική τους βελτίωση συνεπάγεται; Και αν όχι εμείς, μήπως αυτοί που ορίζουν (στα κρυφά) τις τύχες μας;
Μήπως λοιπόν είχαν και έχουν δίκιο οι διάφοροι συνομωσιολόγοι;
Μήπως τα πλάνα της «παγκόσμιας τάξης», που χαράχτηκαν προ πολλού, και που συνεχίζουν να εφαρμόζονται μέσω των μεγάλων τραπεζιτών, των κλειστών λεσχών τύπου Μπίλντερμπεργκ, των κυβερνήσεων, κ.ά. έχουν βάλει σκοπό την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης;
Μήπως ο τελικός σκοπός είναι η αναδιανομή του εισοδήματος έτσι ώστε να υπάρχει μια μικρή μειοψηφία που θα απολαμβάνει, και μια τεράστια πλειοψηφία που θα υποφέρει υπηρετώντας την;
Οι διάφορες ελίτ, που εν μέσω κρίσης κερδίζουν αφάνταστα ποσά, προφανώς διαβλέπουν μια απειλή στο κομμάτι της πίτας από πλευράς της μεσαίας τάξης, και ίσως για αυτό ξεκίνησαν τον συντονισμένο πόλεμο εναντίον της, με όπλα τους τους πολιτικούς, τις τράπεζες, τις χρηματαγορές, και τους διάφορους οίκους αξιολόγησης, που ελέγχουν ασφυκτικά.
Προφανώς δεν τους βολεύουν οι κατακτήσεις που κέρδισε ο μέσος άνθρωπος τα τελευταία εκατό χρόνια. Κατακτήσεις όπως το 8ωρο, οι συντάξεις, η δημόσια υγεία, και γενικά το κοινωνικό κράτος και τα διάφορα οικονομικά και κοινωνικά κεκτημένα. Δεν θέλουν ανταγωνιστές στην εκμετάλλευση των φυσικών και άλλων πόρων. Τα θέλουν όλα δικά τους.
Τα εκατό αυτά χρόνια ίσως να ήταν μια θλιβερή παρένθεση για τις δυνάμεις που ελέγχουν ανέκαθεν τον πλανήτη. Λίγο ο κομμουνισμός, λίγο ο εθνικισμός, λίγο η διάδοση της σοσιαλδημοκρατίας, λίγο ο συνδικαλισμός, και σιγά σιγά οι ελίτ περιχαρακώθηκαν. Όχι ότι έπαψαν να κερδίζουν, απλά έχασαν ένα σημαντικό κομμάτι του γενικού παραγόμενου εισοδήματος σε μια νέα τάξη ανθρώπων, που κι αυτή με τη σειρά της άρχισε να απαιτεί αυτοκίνητα, προϊόντα, διασκέδαση, διακοπές, κλπ.
Για αυτό και το σκοτεινό πείραμα ξεκίνησε σε κάποιες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, διευρύνθηκε στην μακρινή και παγωμένη Ισλανδία, ακλούθησε το επίσης μακρινό και «εξωτικό»Ντουμπάι, ώσπου κατέληξε στη περιφέρεια της Ευρώπης, με απώτερο όμως στόχο τον σκληρό πυρήνα της.
Το μέλλον της μεσαίας τάξης μοιάζει δυσοίωνο. Αν η παγκόσμια οικονομία συνεχίσει να περιδινείται σ αυτό το «σπιράλ του θανάτου», αν οι πολιτικές ηγεσίες συνεχίσουν να χορεύουν στο ρυθμό των ελεγχόμενων από τις ελίτ τραπεζών, και των χρηματαγορών, και των κερδοσκόπων, προβλέπω πως όχι μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η μεσαία τάξη του δυτικού κόσμου θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Και θα επιστρέψουμε στις εποχές των παππούδων μας, «ελεύθεροι» δουλοπάροικοι, μεροδούλι μεροφάι, υπηρετώντας και ζηλεύοντας τους ελάχιστους πλούσιους αφέντες μας.Μια κοινωνία με αφεντικά και είλωτες. Μια μετά-φεουδαρχική πραγματικότητα, ίσως και πιο σκληρή, αφού πλέον σήμερα είμαστε και περισσότεροι άνθρωποι στο πλανήτη.
Strange Attractor
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου