Τα θλιβερά φαινόμενα που πλήττουν τη σημερινή Ελλάδα, έχουν πρωταρχικά αποδυναμώσει τις Ένοπλες Δυνάμεις και τον κορμό ασφαλείας της χώρας. Απειλητικά σύννεφα έχουν μαζευτεί στην ευρύτερη περιοχή μας, ενώ ο τουρκικός επεκτατισμός παραμένει απέναντι στις ακτές των νησιών μας ενδεδυμένος την πιο απατηλή περιβολή του, φιλοτεχνημένη από τον νεο-οθωμανιστή Νταβούταγλου.
Την ίδια στιγμή η ελληνική πολιτική σκηνή παραμένει υπό κατάληψη από το σάπιο μεταπολιτευτικό κατεστημένο που αρνείται να αποδεχθεί το νομοτελειακό του τέλος, ενώ ένας πεπλανημένος λαός αφημένος χωρίς στόχους χωρίς ιδανικά και χωρίς ηγεσία, αδυνατεί να βρει το δρόμο του, δολιχοδρομώντας σε δρόμους και σε πλατείες.
Ήταν κάτι τέτοιες στιγμές που η Ελλάδα στρεφόταν προς το στρατευμένο κομμάτι της κοινωνίας και ζητούσε από αυτό την λύση. Η οργάνωση, η ικανότητα και το υψηλό αίσθημα καθήκοντος είχαν οδηγήσει τα βήματα των επαναστάσεων στον 20ο αιώνα, με αρχή το 1909.
Ας δεχθούμε ότι πλέον οι καιροί άλλαξαν. Ότι οι εποχές δεν είναι κατάλληλες για στρατιωτικές παρεμβάσεις. Και πάλι ο Στρατός έχει να παίξει έναν σημαντικό ρόλο εγγυώμενος την σταθερότητα και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας, κι ακόμη ακόμη ως εργαλείο για την διεθνή πολιτική της χώρας,
Είναι άραγε σε θέση σήμερα οι Ένοπλες Δυνάμεις να διαδραματίσουν αυτό το ρόλο;
Ζούμε τα τελευταία χρόνια μια συστηματική υποβάθμιση. Μιαν εγκατάλειψη και μια προσπάθεια να συνδεθούν στη συνείδησή μας οι στρατιωτικές δαπάνες με τη διαφθορά και την οικονομική κατάρρευση της χώρας. Αλλά αν το χρέος ανέρχεται στα 400 δις ευρώ όπως λέγουν, ασφαλώς και δεν οφείλεται στους εξοπλισμούς οι οποίοι με το ζόρι έφθασαν τα 30 δις την τελευταία 20ετία.
Όχι πως δεν το γνωρίζουν, αλλά τους βολεύει πολλαπλά να φορτώνουν εκεί τις ευθύνες. Γιατί, όχι μόνον αποπρσανατολίζουν τον κόσμο ως προς τους πραγματικούς υπευθύνους για την οικονομία, αλλά και απαξιώνουν τον πλέον δημοφιλή και αξιόπιστο θεσμό της χώρας... Γιατί άραγε σταμάτησαν να γίνονται αυτές οι δημοσκοπήσεις; Είναι προφανές ότι δεν άρεσε σε κάποιους το γεγονός ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις και η Εκκλησία ήσαν οι θεσμοί που αναδεικνύονταν από αυτές.
Έτσι σήμερα έχουμε φθάσει στο σημείο να αναρωτιώμαστε αν και κατά πόσον μπορούμε να εμπιστευόμαστε αυτόν τον Στρατό για την επιτέλεση της κύριας αποστολής του. Για την προστασία των εθνικών συνόρων. Με άρματα μάχης τα οποία έχουν αφεθεί χωρίς πυρομαχικά, με συστήματα εγκατελελειμμένα χωρίς ανταλλακτικά και χωρίς συντήρηση, με προσωπικό που αντιμετωπίζει την διαρκή οικονομική υποβάθμιση και με τον συνδικαλισμό να αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της πειθαρχίας, ο Στρατός σήμερα απέχει πολύ από την εικόνα που θέλουν να περιγράφουν οι φαμαφρονικές δηλώσεις ανευθύνων πολιτικών στις -επίσης υοβαθμισμένες- παρελάσεις των εθνικών επετείων.
Το τραγικό είναι ότι αυτοί οι ίδιοι πολιτικοί που ομιλούν για το «αξιόμαχο» και το «υψηλό φρόνημα» των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι αυτοί που τις έχουν καταδικάσει στην εγκατάλειψη και την υποβάθμιση.
Τέτοιες στιγμές θα περιμέναμε από τη στρατιωτική ηγεσία να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να ξεκαθαρίσει τουλάχιστον την πραγματικότητα απέναντι στην πολιτική ηγεσία και απέναντι στον ελληνικό λαό.
Γιατί σε περίπτωση που οι εξελίξεις δεν είναι ευνοϊκές σε αυτούς θα καταλογισθούν οι ευθύνες. Και η φύλη πολιτική ηγεσία θα έχει κάθε λόγο να επιχαίρει και θα έχει αποκτήσει νέες δυνατότητες να συνεχίσει να αποπροσανατολίζει τον ελληνικό λαό.
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου