Μονόδρομος οι εκλογές
Τρείς είναι οι παράγοντες που κάνουν τις εκλογές μονόδρομο.
Πρώτον: Τα Μνημόνια, το Μεσοπρόθεσμο και η συνταγή που ακολουθήθηκε την τελευταία διετία , με τη συμφωνία Ευρώπης και Ελλάδος, για την υπέρβαση της οικονομικής «παγίδας» χρέους και δανεισμού της Ελλάδος, έχουν αποτύχει απολύτως. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», η ύφεση ανεβαίνει, επίσης η ανεργία, η εσωτερική αγορά βρίσκεται σε συνθήκες κατάρρευσης από την έλλειψη ρευστότητας, τα ελλείμματα δεν υποχωρούν παρά το γεγονός ότι υπήρξαν δραστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα περιοριστικά μέτρα και οι υψηλοί φόροι δεν αποδίδουν. Χρειάζεται λοιπόν επανεκκίνηση. Αλλά αυτή δεν μπορεί να συμβεί με την ίδια κυβέρνηση.
Δεύτερον εξαιτίας της πολιτικής της, αλλά και του κλίματος από τη μία τρομοκρατίας και από την άλλη τεχνητής ευφορίας, ανάλογα με τις συνθήκες που την ευνοούν, που δημιουργεί, καθώς και από μια σειρά απολύτως αποτυχημένων εκτιμήσεων και πρωτοβουλιών, που έχει λάβει η διακυβέρνηση Παπανδρέου, έχει χάσει την αξιοπιστία της.
Δεν έχει πλέον «στηρίγματα», ομάδες δηλαδή και συμφέροντα που να την εμπιστεύονται, ούτε εντός της Ελλάδος, ούτε στην Ευρώπη. Το Μαξίμου και ο στενός κύκλος της εξουσίας, επιπλέον πολλές φορές έχει χρησιμοποιήσει την βαθιά κρίση για να «κλειστά παίγνια» ειδικών συμφερόντων, πολύ περισσότερο βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα, γιατί έχουν αποκαλυφθεί πλέον οι πολιτικές «μπλόφες», για να κυριαρχεί στο πολιτικό κλίμα και τέλος εξαιτίας της ευρωλαγνείας που χαρακτηρίζει τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, δεν γίνεται εφικτή η κινητοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων των Ελλήνων. Η κυβέρνηση παράλληλα και η πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο έχουν χάσει τη συνοχή τους και δεν μπορούν ούτε τα ίδια τα στελέχη, να δικαιολογήσουν αυτά που ψηφίζουν ως πρωτοβουλίες και μέτρα ανασυγκρότησης της χώρας.
Τρίτον έχει αλλάξει δραματικά το περιβάλλον και οι συνθήκες στην Ευρώπη, σε σχέση με το 2009. Τα σενάρια διάλυσης της ευρωζώνης, που πριν από μια διετία έμοιαζαν επιστημονικής φαντασίας, τώρα όχι μόνον συζητούνται, αλλά αναλύονται και οι παράμετροι της εξέλιξης αυτής σε συνεχή βάση. Στο επίπεδο αυτό η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί τους αμέσως επόμενους μήνες στο μεταίχμιο εξόδου της από την ζώνη του ευρώ, μαζί με τον υπόλοιπο Νότο, αλλά και χωρίς αυτόν.
Και οι τρείς παραπάνω παράγοντες οδηγούν σε εκλογές. Είναι παραπάνω από ποτέ αναγκαία η ύπαρξη κυβέρνησης με λαϊκή νομιμοποίηση, σε συνθήκες χρεοκοπίας για την Ελλάδα και διάλυσης για την Ευρώπη.
Ένα διαφορετικό σενάριο
Σε μια περίπτωση που έχουμε εκλογές, αυτές θα είναι γρήγορες. Θα έχουμε δηλαδή νέα κυβέρνηση μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου... Θα διεξαχθούν μέσα σε κλίμα εχθρικό από την πλευρά της κοινωνίας, προς τους πολιτικούς και τα κόμματα. Θα δεσπόζει όμως η πεποίθηση ότι από τις κάλπες θα πρέπει να υπάρξει κυβέρνηση και να απορριφθούν τα όποια σενάρια ακυβερνησίας. Το κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων κατά την προεκλογική περίοδο θα είναι «ελεγχόμενης πόλωσης», με δεδομένο ότι όλοι θα γνωρίζουν ότι την επόμενη των εκλογών μέρα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα πρέπει να υπάρξουν συζητήσεις και συναινέσεις για το δέον γενέσθαι.
Όπως είναι φυσικό κυρίαρχος να εκλεγεί πρωθυπουργός είναι ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα, Α. Σαμαράς. Κάτι που γνωρίζει ο Γ. Παπανδρέου και γι’ αυτό μέχρι και τώρα είναι απολύτως αρνητικός να πάει σε εκλογές και να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία, έστω αν και πολλά ιστορικά ή ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και υπουργοί δεν κρύβουν την εκτίμηση τους ότι πρέπει πριν τον Οκτώβριο, να προκηρυχθούν εκλογές.
Στην περίπτωση που η Ν.Δ βγει από τις κάλπες πρώτο κόμμα όπως και το πιθανότερο και μάλιστα με ευρεία πλειοψηφία , πολλοί ειδικά παράγοντες των καθεστωτικών ΜΜΕ και της διαπλοκής , θέτουν το τάχα αθώο ερώτημα. Και με ποιους θα κυβερνήσει ο Σαμαράς; Με αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, έστω και αν δεν ευθύνονται για την υπαγωγή της στα Μνημόνια και την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στη Τρόικα. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα αποτελεί και την ευκαιρία για την Ελλάδα.
Ο Α. Σαμαράς ως πρωθυπουργός και δεδομένων των συνθηκών, δεν είναι καθόλου αναγκαίο να επιλέξει υπουργούς και να διορίσει κυβέρνηση με κομματικά κριτήρια και στη βάση της επετηρίδας. Έχει άλλωστε το άλλοθι, ως πολιτικός ότι εδώ και 15 χρόνια, έχει υποστηρίξει τον διαχωρισμό του αξιώματος του βουλευτή και μάλιστα με ασυμβίβαστο, από εκείνο του υπουργού. Έτσι τώρα μπορεί οι επιλογές του να έχουν ευρύτητα κομματική αλλά και κοινοβουλευτική. Να προχωρήσει δηλαδή σε μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, όχι όμως στα περιορισμένα όρια της συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων.
Πολλά σημαντικά και έμπειρα πρόσωπα που μπορούν να διαχειρισθούν πολύ καλύτερα την έξοδο από τον φαύλο κύκλο τη χρεοκοπίας , από τις κομματικές «νομενκλατούρες», βρίσκονται εκτός Κοινοβουλίου και ενεργούς πολιτικής. Άρα ο Σαμαράς θα μπορούσε να προχωρήσει σε επιλογές πολύ ευρύτερες των συσχετισμών των κομμάτων και του Κοινοβουλίου, πετυχαίνοντας το καλύτερο δυνατόν σε συγκέντρωση ικανοτήτων και προσωπικοτήτων, αλλά και συναίνεσης σε επίπεδο εθνικό πολύ ευρύτερης από το εκλογικό αποτέλεσμα και τις έδρες στο Κοινοβούλιο.
Μία κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερη αποτελεσματικότητα, έστω για προδιαγεγραμμένο χρονικό ορίζοντα, από τις κυβερνήσεις «μεγάλου συνασπισμού» και εθνικής ενότητας, που προβάλουν οι «Ηρακληδείς» της εγχώριας διαπλοκής, στη λογική αναγκαίας συναίνεσης, μεταξύ των κομμάτων εξουσίας για να προχωρήσουν οι αναγκαίες για την ελλειμματική Ελλάδα, διαρθρωτικές αλλαγές.
kostasxan
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου