Η ελληνική αριστερά στερείται οποιασδήποτε θετικής δυναμικής, και πάνω απ όλα εμπνευσμένης ηγεσίας. Δεν διαθέτει ούτε Άρη, ούτε Βαφειάδη, ούτε καν Σιάντο. Δεν εμπνέει και δεν πείθει. Έτσι απλά.
Ποιος μένει; Βλέπετε κανέναν άλλο από τον Σαμαρά. Η τοποθέτηση του επί του επαχθούς μνημονίου είναι η μόνη που δημιουργεί ελπίδες.Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, αν μέσα στους επόμενους μήνες δεν αλλάξει κάτι δραματικά προς το καλύτερο, αν τα μνημόνια συνεχίσουν να διαδέχονται το ένα το άλλο, το μόνο αποτέλεσμα που εγώ, με το φτωχό μου μυαλό βλέπω, είναι γενικευμένες κοινωνικές εξεγέρσεις. Παρόλο το μούδιασμα, παρόλους τους φόβους, υπάρχουν στιγμές που ακόμη και το εγκλωβισμένο ποντίκι πηδάει για το λαρύγγι. Και η ελληνική κοινωνία βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό σημείο βρασμού, έτοιμη να κάνει το σάλτο μορτάλε. Γι αυτό πρέπει να φύγει το ΠΑΣΟΚ και να έρθει ο Σαμαράς. Όμως, ακόμη όμως και όσοι παραδοσιακά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη ΝΔ και στη παράταξη που αυτή εκπροσωπεί, και όχι καθαρά συγκυριακά λόγω ενός προσώπου όπως κάνω εγώ, διατηρούν μια μεγάλη, ή μικρή επιφυλακτικότητα ενθυμούμενοι το παρελθόν της, υποπτευόμενοι τα πρόσωπα, και πάνω από όλα απορώντας για τον αργό ρυθμό της. Γιατί δεν ορμάει μπροστά, λένε, ο Σαμαράς; Τι περιμένει; Γιατί δεν παίρνει κεφάλια; Γιατί δεν ξεμπροστιάζει το ΠΑΣΟΚ; Γιατί δεν οργανώνει κινητοποιήσεις; Τι τον κρατάει;
Σίγουρα ο συσσωρευμένος θυμός πολλών είναι τόσος που τους έχει κάνει έτοιμους να εκραγούν και να τα πάρουν όλα αμπάριζα. Και απορούν που ο ηγέτης τους δεν προχωράει στο παρασύνθημα. Ταπεινή μου άποψη είναι πως εκεί ακριβώς έγκειται και η στόφα του μεγάλου ηγέτη. Στο να μπορεί να αντιστέκεται στις ευκαιριακές συγκυρίες, στις λαϊκίστικες πιέσεις, και να σχεδιάζει ψύχραιμα και εκ των προτέρων τα βήματά του.
Όσοι προβάλλουν, ή οχυρώνονται πίσω από ψευτοδιλήμματα σαν κι αυτά που αναφέραμε προηγουμένως, κάνουν πως δεν βλέπουν τα σπάνια για την σύγχρονη Ελλάδα προσόντα ηγέτη που έδειξε μέχρι τώρα ο Σαμαράς. Δεν θέλουν να βλέπουν ότι διαθέτει μια σπάνια εμμονή και αποφασιστικότητα για την επίτευξη των στόχων του και ότι θα είναι ανελέητος προς όποιους και όσα σταθούν εμπόδιο στην επίτευξη αυτών των στόχων...
Πρώτον, πήγε κόντρα σε όλους και όλα για τις ιδέες και τις απόψεις του, τιμωρήθηκε με μια πολύχρονη πολιτική εξορία και επέστρεψε πανηγυρικά κόντρα στην εκπεφρασμένη επιθυμία ντόπιων και ξένων αρχόντων για την Ντόρα, ή κάποιον άλλον, στην θέση του ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας.
Δεύτερον, απάλλαξε το κόμμα από βαρώνους και φέουδα μέσα σε χρόνο “μηδέν”, αλλά δεν απομονώθηκε με μια παρέα “δικών” του στην ηγεσία. Αντιθέτως είπε εκείνο το εκπληκτικό σε φίλους και εχθρούς μέσα στο κόμμα: “πάμε όλοι μαζί“. Επειδή οι πραγματικοί ηγέτες συνθέτουν, δεν αποδομούν μόνο.
Τρίτον, Είπε ΟΧΙ στο Μνημόνιο και παραμένει αταλάντευτα σε αυτό, αντιπαρατιθέμενος έτσι (και σημειωτέον χωρίς μεγάλα λόγια και φανφάρες), όχι μόνο στην Μέρκελ και τους ολίγιστους “ηγέτες” της Ευρώπης, αλλά στην ίδια την Παγκόσμια Τάξη.
Τέταρτον, πήγε κόντρα στην εγχώρια εκδοτική και επιχειρηματική διαπλοκή, επιμένοντας σταθερά στην άρνησή του να δώσει συναίνεση σε μια κυβέρνηση που εγκληματεί σε βάρος του λαού, αλλά δεν το “διαφήμισε” ούτε αυτό – το έκανε.
Έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές εδώ ότι η έξοδος από την κρίση θα είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία κυοφορίας και γένεσης ενός νέου εθνικού υποδείγματος. Το εκβιαστικά τιθέμενο αίτημα για άμεση, ντε και καλά κεντρική πολιτική συγκρότηση (που μεταφράζεται στο «τι κάνει επιτέλους ο Σαμαράς, γιατί δεν ζητάει εδώ και τώρα εκλογές») διατηρεί κάτι από τον παρασιτισμό τον οποίο διακηρύσσει ότι πολεμάει. Γιατί προσπερνάει όλη την ουσιαστική διαδικασία της από τα κάτω ανασυγκρότησης και αποζητάει φαστ φουντ σχήματα σωτηρίας – λες και είναι δυνατόν οι Έλληνες, άμεσα, με δύο δευτερόλεπτα αντίστασης, να ανατρέψουν έργα και πεπραγμένα ολόκληρων δεκαετιών.
Για να πέσει η Βαστίλλη, δεν χρειάστηκε μόνο ένα αυθόρμητο ντου. Ούτε κυριεύτηκαν έτσι ξαφνικά από τις μάζες τα Χειμερινά Ανάκτορα. Κάποιοι προγραμμάτισαν τις κινήσεις τους μεθοδικά, και στη κατάλληλη στιγμή άναψαν το πράσινο φως. Και πέτυχαν στο σκοπό τους, δρέποντας τους καρπούς της μεθόδευσής τους. Έτσι και σήμερα. Το πιο απλό και εύκολο θα ήταν για κάποιον λαοπλάνο, δημοκόπο, δημεγέρτη, ανεύθυνο πολιτικάντη, που ελέγχει πολιτικά ένα σοβαρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού, να το παίξει “επαναστάτης” και να διατάξει ντου. Δεν θα ήταν όμως ο κατάλληλος. Τα γεγονότα θα τον πνίγανε. Και εν πάση περιπτώσει, οι καιροί δεν είναι για ντου. Άλλωστε γιατί να ρίξεις τη Βαστίλη με τους κασμάδες, όταν μπορείς να μπεις από τη κύρια είσοδο της, και μάλιστα με τιμές; Κι` αυτό είναι που μάλλον θα γίνει. Ή που πρέπει να γίνει. Και αν δεν γίνει, τότε προβλέπονται πολλά ντου. Αυθόρμητα και μη. Γι` αυτό λοιπόν θεωρώ τον Σαμαρά ως ένα, αν όχι το μόνο, σοβαρό ανάχωμα σε ένα επερχόμενο κοινωνικό τσουνάμι που θα τα διαλύσει όλα. Ένα ανάχωμα που θα συγκρατήσει τα ορμητικά νερά και θα τα κατευθύνει εκεί που πρέπει. Αλλιώς θα μας πλημμυρίσουν και θα`χουμε πνιγμούς. Απλώς, όπως όλα τα αναχώματα, θα πρέπει κι αυτό να τοποθετηθεί στο κατάλληλο σημείο, και τη κατάλληλη στιγμή. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Το ποτάμι θα το καλύψει. Το τσουνάμι θα κερδίσει.
Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή; Αυτή που πλησιάζει. Αυτή κατά την οποία, η Ν.Δ. του Σαμαρά θα αποκτήσει τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία. Η στιγμή που η κοινωνία από μόνη της θα αποσύρει τη συναίνεση στο «καθεστώς» που μας κυβερνά από το 1974 και δώθε. Η στιγμή που θα επιτευχθεί η κρίσιμη μάζα. Εκείνη θα είναι η στιγμή. Η νέα κοινωνική πλειοψηφία, όχι μόνο θα κρατήσει τα νερά, αλλά θα αλλάξει και τη ροή τους. Θα στρέψει τη κοίτη του ποταμού. Και μέσα από το νέο τσουνάμι που θα προκύψει, θα ξεπλυθεί η χώρα. Γιατί ο μεγάλος αγώνας θα αρχίσει την στιγμή που ο Σαμαράς θα μπαίνει ως πρωθυπουργός στο Μαξίμου. Αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ!
Σε αυτή την πολιτική και ιδεολογική μάχη η ΝΔ πρέπει να αντιπαρατεθεί με νέα όπλα. Ο όρος «κοινωνικός φιλελευθερισμός» ακούγεται πολύ ξύλινος. Ο Σαμαράς πρέπει να δημιουργήσει μια πολιτική πρόταση με όλες τις ιδιότητες, που παραδοσιακά και διαχρονικά χαρακτήριζαν την ελληνική κοινωνία. Διαφορετικά δεν θα μπορέσει να αντιτάξει μια αποτελεσματική απάντηση απέναντι στην προωθούμενη ισοπεδωτική κουλτούρα της ροζ παγκοσμιοποίησης των Μπουτάρηδων. Ο Έλληνας πρέπει να ταυτιστεί πλήρως με την Ελλάδα, την κοινωνία του και το κράτος του. Να νιώσει από μέσα του, βαθιά, σεβασμό για τη σύγχρονη συλλογική του υπόσταση. Να ξαναγνωρίσει μέρες Επιτάφιου του Περικλή. Και τότε η ροζ πολυπολιτισμικότητα, η «βαθιά πολιτιστική αλλαγή» του Ευάγγελου, θα μοιάζει ξύλινη, ανούσια ρητορική, όπως πραγματικά είναι.
Ο Σαμαράς πρέπει να αντιτάξει τον ηρωισμό, τον πατριωτισμό, το όραμα, ακόμη και τον ιδεολογικό και κοινωνικό ρομαντισμό. Η Ελλάδα δεν είναι μια τεράστια χώρα. Δεν αποτελεί επαρκές εποικοδόμημα. Δεν είναι μια “αυτοκρατορική” παρουσία. Για να υπάρχει χρειάζεται ήρωες, αγωνιστές, ονειροπόλους, αποφασισμένους ανθρώπους. Κοινωνιστές σημαντικούς. Ευεργέτες αξεπέραστους. Ανθρωπιστές τεχνοκράτες. Ποιητές της ζωής και της πράξης. Η Ελλάδα για να ζήσει χρειάζεται πάνω και πέρα από όλους, ιδεαλιστές της Ελευθερίας και της Ευημερίας. Πατριώτες για τους πολλούς και το Έθνος και όχι για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Αυτοί οι διαφορετικοί χτίζουν Πατρίδες και τις διατηρούν ζωντανές και όχι οι Ραγκούσηδες και οι Παπακωνσταντίνου, που σπρώχνονται μεταξύ τους ποιος θα ανοίξει την «κερκόπορτα» για να περάσει η απώλεια και ο βαρβαρισμός του εξανδραποδισμού.
Strange Attractor
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου