Πρώτον γιατί αυτά που θα κριθούν, θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας για πολλές δεκαετίες.
Δεύτερον, γιατί οι εκλογές θα διεξαχθούν εν μέσω μιας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, η οποία έχει οδηγήσει σε απόγνωση μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού και το 21% του εργατικού δυναμικού στην ανεργία. Ένας λαός σε απόγνωση είναι ικανός για τα πάντα! Ακόμα και να επιλέξει ένα καταστροφικό δρόμο.
Τρίτον, γιατί, ως αποτέλεσμα της κρίσης και των δυσοίωνων προοπτικών, υπάρχει μια γενικευμένη αμφισβήτηση (που αγγίζει τα όρια της απαξίωσης) του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας οι ανέξοδες υποσχέσεις και οι μαγικές λύσεις θα είναι σαν φάλτσο τραγούδι που κανένας δεν θέλει να ακούσει. Και όσοι τ’ ακούσουν είναι αμφίβολο, αν θα δώσουν κάποια βάση.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η πραγματική πρόκληση, αλλά και η ευκαιρία του πολιτικού κόσμου, είναι να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να απαρνηθεί τις σειρήνες του λαϊκισμού.
Τα κόμματα πρέπει να βρούν τον τρόπο να
επικοινωνήσουν εκ νέου με την κοινωνία. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες λειτουργούν με κόμματα.
Παρακολουθώ έκπληκτος τις τελευταίες εβδομάδες τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και μερικούς νεόκοπους, αλλά και παλαιότερους σωτήρες, από όλο το πολιτικό φάσμα, να επαναλαμβάνουν εν χορώ την ανάγκη η επόμενη κυβέρνηση να είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας!
Αν αυτό δεν αποτελεί ομολογία αδυναμίας να κυβερνήσουν, τότε τι είναι;
Αν αυτό δεν είναι μια ένδειξη ότι δειλιάζουν μπροστά στα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν, τότε τί είναι;
Είναι άραγε τυχαίο ότι μόνον ένα πολιτικός αρχηγός, ο κ. Σαμαράς ζητάει εντολή για αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ όλοι οι άλλοι αρχηγοί ομνύουν σε κάποια γενική και απροσδιόριστη κυβέρνηση συνεργασίας; Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς αρχές και χωρίς στόχους;
Προφανώς το κάνουν για να διασωθούν!
Όμως, το στοίχημα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης είναι για να διασωθεί πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και να επιβιώσουν κάποιοι φιλόδοξοι ηγετίσκοι που έβαλαν τους προσωπικούς τους εγωισμούς πάνω απ’ όλα;
Ύστερα έχουμε ακόμα πρόσφατα στη μνήμη μας τα καλά της συνεργασίας. Ο κ. Παπαδήμος για να τους «βολέψει» όλους σχημάτισε μια πολυπληθέστατη κυβέρνηση σε καιρούς κρίσης! Ο κ. Καρατζαφέρης, μόλις άρχισαν τα ….δύσκολα, πήδηξε από το καράβι. Ο κ. Παπανδρέου προσπαθούσε να διασώσει τους «κηπουρούς» του. Ο δε κ. Παπαδήμος χρειάστηκε μια εβδομάδα για να αντικαταστήσει έναν Υπουργό και τον αντικατέστησε με …δύο!
Με ρωτάνε, αν είναι ρεαλιστικός στόχος η επίτευξη της αυτοδυναμίας εκ μέρους της Ν.Δ.
Ήταν λίγες οι φορές που δυο μήνες πριν τις εκλογές, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, θεωρούσαν δεδομένη την αυτοδυναμία. Τις περισσότερες φορές η απάντηση δίνονταν το βράδυ των εκλογών.
Το στοίχημα της αυτοδυναμίας βρίσκεται στα χέρια του κ. Σαμαρά και της Ν.Δ. Η στρατηγική τους θα καθορίσει το αποτέλεσμα.
Αρκεί να θέσουν τα σωστά ερωτήματα προς το εκλογικό σώμα.
Αρκεί να πείσουν ότι έχουν το πρόγραμμα, τους ανθρώπους και το όραμα να επιτύχουν.
Ασχέτως με το τι λέγεται, σε περιόδους κρίσης ο κόσμος θέλει σταθερότητα, τολμηρή ηγεσία και ισχυρή κυβέρνηση.
Τίποτα από τα ανωτέρω δεν μπορεί να εξασφαλίσει μια κυβέρνηση ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας, ως εκ της φύσεώς των, έχουν εγγενείς αδυναμίες που τις παραλύουν.
Επί πλέον οι μετεκλογικές κυβερνήσεις συνεργασίας αναγκάζουν τα κόμματα να αθετήσουν μέρος των προεκλογικών τους δεσμεύσεων.
Πως θα αισθανθεί για παράδειγμα ένας ψηφοφόρος του κ. Κουβέλη, αν τον δει μετεκλογικά να συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ; Δεν θα πιστέψει ότι εξαπατήθηκε; Αυτό δεν θα αποτελέσει ένα ακόμα πλήγμα στην αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου;
Η Ελλάδα βιώνει τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση. Ο δρόμος της εξόδου είναι μακρύς και δύσκολος.
Ο κ. Σαμαράς έδειξε ότι αντιλαμβάνεται τα προβλήματα, έχει και μια πρόταση εξόδου. Αυτό που δεν έχει δείξει ακόμα είναι η dream team με την οποία θα κυβερνήσει.
Κ.Ρ.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου