ΙΜΙΑ 1996 – Συμπεράσματα και η ύβρη στους νεκρούς – ΑΘΗΝΑ 2014

Για την Κρίση των Ιμίων, τις γνωστές, λιγότερο γνωστές ή και άγνωστες πτυχές της έχουν γραφεί πολλά και πιθανά τα επόμενα χρόνια όταν πολλοί από αυτούς που έχουν άμεση γνώση και συμμετοχή στην εξέλιξη της θεωρήσουν ότι οι συνθήκες θα είναι ώριμες ώστε να γραφούν – αποκαλυφθούν ακόμη περισσότερα.
Η θυσία των Πεσόντων Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, στα Ίμια την 31η Ιανουαρίου 1996, Παναγιώτη Βλαχάκου, Χριστόδουλου Καραθανάση και Έκτορα Γιαλοψού, που, όπως εύστοχα σημείωσε και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος, στέλνει ένα διαρκές μήνυμα αυταπάρνησης και αφοσίωσης στην πατρίδα, αποτελεί παράλληλα για την ελληνική κοινωνία, τον πολιτικό κόσμο και τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις σύγχρονη παρακαταθήκη.
18 χρόνια μετά από τη μέρα που συγκλόνισε τη χώρα και τη θυσία των τριών αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, που πέθαναν εκτελώντας το καθήκον τους θα επιχειρήσουμε μία διαφορετική αποτίμηση της κρίσης, αποφεύγοντας τη συνεχή δημοσίευση των ίδιων και των ίδιων.

>Η Κρίση των Ιμίων ήταν πολύ οδυνηρή αλλά και πολύ ωφέλιμη. Πολύ οδυνηρή γιατί δυστυχώς σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή αποδείχθηκε ότι η χώρα όταν απαιτήθηκε… δεν μπόρεσε. Σαφώς, το «ποίος» και «γιατί» δεν επέτρεψαν στη χώρα να μπορέσει, έχουν πολύ μεγάλη σημασία αλλά δεν ανατρέπουν το τετελεσμένο, την πραγματικότητα δηλαδή που η κρίση δημιούργησε: τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
Η διαπίστωση μπορεί για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να είναι ενοχλητική, προσβλητική, δυσάρεστη ή και μη ανεκτή αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι είναι πραγματικότητα, δηλαδή θα πρέπει να πορευτούμε με αυτή και να αντιμετωπίσουμε τις επαχθείς για τα ελληνικά συμφέροντα συνέπειες της. Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο και σε αυτό θα πρέπει όλοι να αφοσιωθούμε.
Η Κρίση των Ιμίων ήταν όμως και πολύ ωφέλιμη, γιατί η Τουρκία «άνοιξε τα χαρτιά» της και…
επίσημα (πολλοί τα έλεγαν και είχαν χαρακτηριστεί έως και γραφικοί), οπότε σε κανέναν στη χώρα μας δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία για τους μακροπρόθεσμους στρατηγικούς αντικειμενικούς της σκοπούς και το μέχρι που μπορεί να φθάσει για να τους υλοποιήσει εκμεταλλευόμενη κάθε ευκαιρία, ολίσθημα ή αδυναμία της ελληνικής πλευράς. Κατά συνέπεια, και αναφερόμαστε στο μέλλον, το «δεν γνώριζα», «δεν ήξερα» και τα λοιπά δεν έχουν καμία αξία κι ας το γνωρίζουν εκ των προτέρων αυτοί που μπορεί να τα επικαλεστούν σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
>Η άγνοια σκοτώνει ή στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί σε ήττα. Η Κρίση των Ιμίων απέδειξε ότι η διαχείριση κρίσεων αλλά και το εθνικό σύστημα διαχείρισης κρίσεων δεν δημιουργούνται εκ του μηδενός ούτε λειτουργούν αυτόματα όταν οι εξελίξεις της στιγμής το επιβάλλουν. Απαιτείται συγκρότηση δομών, καθορισμός διαδικασιών και συστηματική εκπαίδευση. Μάλιστα η εκάστοτε πολιτική ηγεσία που είναι και ο τελικός λήπτης απόφασης θα πρέπει να εκπαιδευτεί τόσο στη φιλοσοφία όσο και τη διαδικασία χειρισμό κρίσεων και όχι να παρουσιάζεται το φαινόμενο της άγνοιας έστω και στοιχειωδών αλλά κρίσιμων δεδομένων όπως ήταν για την Κρίση των Ιμίων οι κανόνες εμπλοκής.

>Πλεονέκτημα σε τόπο και χρόνο. Η συντήρηση ενόπλων δυνάμεων που στα χαρτιά παρουσιάζουν εντυπωσιακό όγκο και ισχύ πυρός αλλά στην πράξη αδυνατούν να ανταποκριθούν άμεσα και κλιμακωτά σε ταχέως εξελισσόμενες καταστάσεις δεν αποτελεί απλώς κενό αλλά ουσιαστική αδυναμία η οποία είναι ελκυστική για εκμετάλλευση από τον αντίπαλο.
Πάντως σε ότι αφορά τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις τα όποια «παθήματα» της Κρίσης των Ιμίων είναι εύκολα αντιληπτό ότι έχουν γίνει «μαθήματα» και ότι συστηματικά οικοδομούνται οι επιχειρησιακές δυνατότητες ώστε σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση ή απόπειρα δημιουργίας τετελεσμένου η αντίδραση να είναι άμεση και αποφασιστική με δυνάμεις που μπορούν να επιτύχουν καθοριστικό πλεονέκτημα σε τόπο και χρόνο. Κι όλα αυτά παράλληλα με την προσπάθεια να μην πέσουμε θύματα της στρατιωτικής λογικής των Ιμίων, αφού η επόμενη κρίση θα είναι διαφορετική σε επιμέρους στοιχεία ή ακόμα και σε κάθε άλλη της διάσταση.
Στα 50 περίπου χρόνια του ελληνοτουρκικού γεωπολιτικού ανταγωνισμού θα έπρεπε να έχει γίνει αντιληπτό ότι η Τουρκία δρα όταν η επιτυχία είναι σχεδόν διασφαλισμένη και το ποσοστό αποτυχίας της επιλογής της πολύ μικρό. Επίσης δρα και όταν η ελληνική πλευρά εμφανίζεται να αμφιταλαντεύεται ή αναλώνεται σε πρακτικούς ή θεωρητικούς υπερβολικούς βερμπαλισμούς.
>«Αν δεν μπορείς να ξυστείς μόνος σου, μην περιμένεις να σε ξύσουν άλλοι». Ο ελληνικός εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός θα πρέπει να αποβλέπει στην απόκτηση από τη χώρα της μέγιστης δυνατής δυνατότητας να επιλύει ακόμα και με τη χρήση στρατιωτικής βίας, αν απαιτηθεί, τα όποια προβλήματα άμεσα χωρίς να περιμένει την εμπλοκή του ξένου παράγοντα.
Φυσικά πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης ή σύρραξης ο ξένος παράγοντας θα παρέμβει αλλά θα πρέπει να είναι απόλυτα κατανοητό ότι πρωτίστως θα προωθήσει τα συμφέροντα του τα οποία ακόμα κι αν συγκλίνουν, δεν θα ταυτίζονται με αυτά της χώρας μας. Ουσιαστικά και εθνικής σημασίας ζητήματα για την Ελλάδα, μπορεί να είναι δευτερευούσης ή/και ήσσονος σημασίας για τον όποιο ισχυρό, ακόμα κι αν σε στρατηγικό επίπεδο υπάρχει σύγκλιση. Οι όποιες ψευδαισθήσεις υπάρχουν, αν υπάρχουν, θα πρέπει να εγκαταλειφθούν άμεσα από όσους εμφορούνται από αυτές.

>Στο μέλλον ο ελληνοτουρκικός γεωπολιτικός ανταγωνισμός θα ενταθεί. Η επέκταση των ελληνικών ζωτικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο λόγω της κήρυξης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), που αποτελεί για τη χώρα μας όπως και τις άλλες χώρες της παγκόσμιας κοινότητας δικαίωμα, είναι λογικό επακόλουθο ότι θα αυξήσει μελλοντικά την έντασή του ελληνοτουρκικού γεωπολιτικού ανταγωνισμού.
Μάλιστα κατά μία άποψη, έστω και αν αυτή ξενίσει κάποιους, και μόνο η προοπτική (και φυσικά ελπίζουμε απόδειξη με την ολοκλήρωση των ερευνών) της ύπαρξης κρίσιμου οικονομικού μεγέθους υποθαλάσσιων ενεργειακών πόρων εισαγάγει στην εξίσωση του ελληνοτουρκικού γεωπολιτικού ανταγωνισμού την παράμετρο του πλούτου. Και όπως είναι γνωστό η απόκτηση πλουτοπαραγωγικών πολιτικών αποτελεί από την εμφάνιση σχεδόν του ανθρώπου την κυριότερη αιτία αντιπαραθέσεων και συρράξεων.
>Εν κατακλείδι, εάν κάτι απέδειξε η κρίση των Ιμίων είναι ότι οι στρατιωτικές ικανότητες παίρνουν χρόνια για να οικοδομηθούν, ενώ οι προθέσεις και οι πράξεις του αντιπάλου μπορεί να καθοριστούν ακόμα και από ιδιοτελείς ή/και συγκυριακούς υπολογισμούς της στιγμής. Η ολιγωρία που προηγήθηκε της περιόδου των Ιμίων θυμίζει έντονα τη σημερινή κατάσταση.

Δυστυχώς οι απλές αυτές αλήθειες αποτέλεσαν το άλλοθι για τον παράνομο πλουτισμό απατεώνων πολιτικών (όχι το αντίστροφο) και στελεχών του παρασιτικού κρατικοδίαιτου μοντέλου που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Είναι αυτό το σύστημα που με την αφροσύνη και αμετροέπεια (οικονομική και όχι μόνο) που όπως αποδείχθηκε επιδείκνυε συστηματικά ευθύνεται τελικά για το κατάντημα της Ελλάδας, μιας χώρας που αρνείται να προσαρμοστεί στα αυτονόητα, ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν «θύλακες» που δείχνουν ότι το διαζύγιό τους με την κοινή λογική είναι οριστικό…

Εν κατακλείδι, αυτό που οφείλουμε ως πολίτες, ως πολιτικό σύστημα και ως ένοπλες δυνάμεις στη μνήμη των τριών νεκρών των Ιμίων δεν είναι να επιδείξουμε την ίδια αυτοθυσία και αυταπάρνηση διακινδυνεύοντας ακόμη και την ίδια τη ζωή μας, όπως αυτοί χωρίς δεύτερη σκέψη ή δισταγμό έκαναν, αλλά να ακολουθήσουμε τον δρόμο που χάραξαν προωθώντας συστηματικά και αποφασιστικά τα εθνικά συμφέροντα.
Οφείλουμε όμως και να διορθώσουμε πολύ περισσότερα πράγματα διότι το να διαπιστώνει κανείς ότι στο όνομά τους κάποιοι πλούτισαν σε βάρος της πατρίδας για την οποία αυτοί θυσιάστηκαν, ενώ ζούσαν με πενιχρές αποδοχές, αποτελεί μέγιστη, ίσως δε και την απόλυτη, ύβρη.

http://www.defence-point.gr/news/?p=94754


Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK