Από τη στιγμή που ήρθε ο ΓΑΠ και κατέστρεψε την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, ο ένας δρόμος ήταν η κήρυξη χρεωκοπίας, ο άλλος η επιτυχία του Μνημονίου. Προσωπικά δε πίστευα στο δεύτερο, αλλά ευτυχώς ο Σαμαράς με διέψευσε.
Από τη στιγμή λοιπόν που η ελληνική κοινωνία αρνήθηκε την κήρυξη χρεωκοπίας με τις διπλές εκλογές του 2012 και από τη στιγμή που από την λεγόμενη "αντιμνημονιακή" πλευρά δεν υπάρχει πολιτικός ικανός να διαχειριστεί την κήρυξη χρεωκοπίας, ο μόνος δρόμος για να βγούμε από τα Μνημόνια και να πάρουμε πάλι τα πάνω μας είναι η πολιτική Σαμαρά. Αυτή και καμία άλλη. Μακάρι να υπήρχε ένας δεξιός Λαφαζάνης, δεν υπάρχει. Στα δεξιά υπάρχουν οι διάφοροι Καμμένοι και ο Μιχαλολιάκος.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να μαρμαρωθεί κανείς για να δει την πολιτική πραγματικότητα του σήμερα. Αρκεί να έχει στοιχειώδη ρεαλιστική σκέψη. Να ξεχάσει την πικρία του και να δει ποιος δρόμος θα του ξαναγεμίσει την τσέπη και ποιος θα την αδειάσει κι άλλο.
Πώς θέλουμε τώρα να πιστέψει από τη μια μέρα στην άλλη ο Έλληνας ότι πάμε καλά;
Εδώ ρε παιδιά δεν το έχουν πιστέψει οι βουλευτές της ΝΔ και περιμένουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να το πιστέψει, που έχει και κάθε λόγο να μην το πιστέψει;
Κανονικά, έπρεπε η κυβέρνηση να έχει βάλει μια σοβαρή ομάδα αναλυτών, κοινωνιολόγων και πολιτικών επιστημόνων, με πραγματική κατάρτιση και όχι επίπλαστα "τυπικά προσόντα", να κάτσει να μελετήσει το φαινόμενο και να βρει μια σοβαρή πολιτική απάντηση.
Κατά τη γνώμη μου, οι αιτίες του φαινομένου είναι οι εξής:
α) Η εντονότατη τάση αυτοϋποτίμησης της κοινωνίας, που εισήγαγε το Μνημόνιο. Μας πρήξαν τα αυτά με τα "δεν παράγουμε τίποτε", "χρεωκοπήσαμε", "είμαστε τεμπέληδες και διεφθαρμένοι" και διάφορα άλλα, τα οποία πέρασαν σχεδόν στο DNA της κοινωνίας στα τέσσερα χρόνια Μνημονίου. Πώς θέλουμε τώρα να πιστέψει από τη μια μέρα στην άλλη ο Έλληνας ότι πάμε καλά;
β) Ο πανηγυρισμός για το πλεόνασμα γίνεται από την πλέον απεχθή ομάδα μνημονιακής διαχείρισης. Δεν το λέει με τον ίδιο τρόπο ο Σαμαράς και δεν το λέει με τον ίδιο τρόπο ο Στουρνάρας. Ο Στουρνάρας καμαρώνει για το Μνημόνιο, ο Σαμαράς δεν καμαρώνει για το Μνημόνιο. Περνάει όμως η γραμμή Στουρνάρα, διότι αυτός είναι στο προσκήνιο. Είναι σαν να λένε στον κόσμο "καλά σας έκανε ο ΓΑΠ και σας έβαλε στο Μνημόνιο, διότι βγάλαμε πρωτογενές πλεόνασμα". Αυτό ο κόσμος, πολύ απλά, δεν μπορεί να το δεχτεί.
γ) Καλώς ή κακώς (κακώς) η πολιτική Σαμαρά εμφανίστηκε ως συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής των κυβερνήσεων Παπαδήμου και, κυρίως, ΓΑΠ. Ουδέν αναληθέστερον. Η πολιτική που άσκησε έως σήμερα ο Σαμαράς μπορεί να έχει μέσα της περικοπές και διάφορες άλλες καταστροφικού τύπου μνημονιακές "συνταγές", όμως ασκήθηκε με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ας δούμε καταρχάς ένα και μόνον στοιχείο: Το 2013 έγιναν περικοπές ύψους 9,2 δις. Πολύ περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη μνημονιακή χρονιά. Κι όμως, η ύφεση ήταν τελικά μόνον 3,7%, λιγότερο και από την επισήμως προβλεπόμενη (κάποιοι μιλούσαν και μέσα στη χρονιά για πάνω από 5%, ας δούμε μόνον το "δικό μας" ΙΟΒΕ, του Στουρνάρα δηλαδή το ΙΟΒΕ!). Γιατί; Τι έγινε και είχαμε με τις μεγαλύτερες, ιστορικά, μνημονιακές περικοπές την μικρότερη μνημονιακή ύφεση; Πολύ απλά, ο Σαμαράς άσκησε την οικονομική διακυβέρνηση με τρόπο που έκανε ορισμένα βασικά πράγματα: 1. Αποκατέστησε τη ρευστότητα στην οικονομία. Αυτό το πέτυχε μέσω της πλήρους τήρησης των μνημονίων, που πέτυχε τη λήψη όλων των δόσεων και οδήγησε στην έναρξη εξόφλησης των χρεών του κράτους προς τον ιδιωτικό τομέα. 2. Έδιωξε από τη χώρα την ιδέα της χρεωκοπίας. Λϊγους μήνες μετά την κυβέρνηση Σαμαρά σταματήσαμε να μιλάμε για χρεωκοπία της Ελλάδος. Όχι μόνον οι ξένοι, και εμείς. Αυτό οδήγησε σε ΚΑΙΡΙΑ αλλαγή του οικονομικού κλίματος. Πρέπει να αναλυθεί περισσότερο αυτή η επιτυχία, αλλά δεν είναι του παρόντος. 3. Στηρίχθηκε αποφασιστικά το τραπεζικό σύστημα, ώστε επήλθε μια ανακοπή της τάσης για περαιτέρω πιστωτική συρρίκνωση. Κάποιες καταθέσεις επέστρεψαν (παρά την αρνητική συγκυρία λόγω Κύπρου και παρά του ότι η φορολογική λαίλαπα κάνει ό,τι μπορεί για να διώξει τα λεφτά από τις τράπεζες), ενώ οι επιχειρήσεις στριμώχνονται λιγότερο από όσο πριν να γυρίσουν δάνεια (πάλι στριμώχνονται, αλλά καμία σχέση με το 2010-2012), ενώ και τα επιτόκια έχουν κάπως εξορθολογιστεί. Και πολλά άλλα.
Όμως, παρά τα παραπάνω ο κόσμος νομίζει (και όχι άδικα, θα εξηγήσουμε γιατί) ότι η πολιτική Σαμαρά είναι μια συνέχιση της πολιτικής ΓΑΠ και του "αυτόματου πιλότου" της κυβέρνησης Παπαδήμου. Αυτό δεν ισχύει. Ο Σαμαράς δεν έβαλε ακριβώς κόκκινες γραμμές, αλλά έβαλε κάποιους στόχους. Ξεκινώντας από τον ΦΠΑ στην εστίαση, που καταρράκωνε έναν ολόκληρο κλάδο, συνέχισε με τους στρατιωτικούς και τα σώματα ασφαλείας (όπου ψιθυρίζεται εντόνως ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας τούς έδωσε πίσω τις περικοπές ίσως με αδιόρατο κυβερνητικό "νεύμα") και για του χρόνου ο Σαμαράς έχει υποσχεθεί ουσιαστική φοροελάφρυνση. Να μειωθούν και τα χαράτσια δηλαδή να αρχίσουμε να ανασαίνουμε και οι υπόλοιποι. Ο Σαμαράς δηλαδή ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ για να αρχίσουν να αποκαθίστανται όσα πήγαν στραβά με το Μνημόνιο και δεν ακολουθεί τυφλά ό,τι βλακεία λέει η τρόικα.
Για πρώτη φορά δηλαδή υπάρχει όχι αυτό που αποκαλείται ευρέως ως "διαπραγμάτευση" με την τρόικα, αλλά κάτι πολύ ουσιαστικότερο: Αντιμετώπιση των ζητημάτων της χώρας με βάση τις πραγματικές της ανάγκες. Και όχι με βάση την κάθε ανοησία που εκστομίζει ο κάθε άσχετος ξένος. Και εντός αυτού του πλαισίου είναι που ακούγονται τα διάφορα "όχι" στην τρόικα, τα οποία τις περισσότερες φορές τώρα τελευταία εισακούονται κιόλας!
Εδώ πάμε για πλήρη κατάργηση της τρόικας με ευρωπαϊκή πρωτοβουλία! Ο Σαμαράς κατάφερε το αδιανόητο: Να δώσει στην Ελλάδα αξιοπιστία μεγαλύτερη από αυτή της τρόικας! Στην Ευρώπη μετράει περισσότερο τώρα αυτό που λέει η Ελλάδα, σε σχέση με αυτό που λέει η τρόικα, και όσοι δεν το πιστεύετε, κοιτάξτε τις ανακοινώσεις έμμεσης αλλά σαφρούς συγγνώμης της Eurostat μετά τις μπούρδες που εκστόμισε ο Ράντερμάχερ, για να καταλάβετε ότι πήγαιναν μετά να συμμαχέψουν την γκάφα του αφεντικού τους. Έλεγαν δηλαδή πόσο καλά είναι τα στοχεία που τους δίνει η Ελλάδα και ότι "μα όχι, δεν είναι αυτό που νομίσατε" κλπ. κλπ.
Last but not least, διακαής πόθος του Σαμαρά είναι να τελειώνουμε με το Μνημόνιο, και να βγάλει την Ελλάδα στις αγορές και αύριο κιόλας, αν γίνεται. Αυτό ο ΓΑΠ πολύ απλά ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΕ! Αν μπορούμε, αν ήταν στο χέρι του, θα κρατούσε την Ελλάδα σε Μνημόνιο για πάντα. Από κόμπλεξ, από αίσθημα κατωτερότητας έναντι αυτού του λαού, από εκτέλεση εντολών, πάρτε το όπως θέλετε, αυτός ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή, από "τις 5 Οκτωβρίου 2009), που έλεγε και ο Σαχινίδης, ήρθε να βάλει την Ελλάδα σε Μνημόνιο. Πώς λοιπόν να θεωρηθεί η πολιτική Σαμαρά ίδια με την πολιτική του ΓΑΠ;
Κι όμως, τα έχει καταφέρει η κυβέρνηση πολιτικά τόσο χάλια, ώστε αυτή η πράγματι σωτήρια πολιτική που ασκεί (παρά την αναγκαστική μνημονιακή της παράμετρο) να περνάει στον κόσμο ως πολιτική ίδια με του ΓΑΠ και να μην καταλαβαίνουν ότι οι βάσεις για την έξοδο από την κρίση όχι μόνον έχουν τεθεί, αλλά είναι και πολύ πιο σταθερές από όσο φαίνονται: Πλεόνασμα με 28% ανεργία και 25% σωρευτική ύφεση, είναι κάτι που δείχνει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ POTENTIAL, για να χρησιμοποιήσουμε έναν αγγλικό όρο.
Το πλεόνασμα λοιπόν όχι μόνον είναι βιώσιμο, αλλά είναι η βάση για να ανορθώσουμε την καταστροφή από εδώ και πέρα. Αυτό όμως ο κόσμος δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, διότι πλέονασμα γι' αυτούν ισούται με την δική του καταστροφή. Πρέπει να το χειριστεί αλλιώς η κυβέρνηση, χωρίς να προκαλούν τα μνημονιακά καθάρματα με τις δικές μας θυσίες.
Σχολιασμός του Διογένης στο antinews - O ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται για το πλεόνασμα. Εμείς αν είναι ανόητοι και ανθέλληνες
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου