Πράγματι είναι σύγκρουση δύο κόσμων. Αυτός του φανταστικού και φανατικού που έχει πλάσει στο θολωμένου του μυαλό ο Ρωμανός και οι όμοιοί του, κι εκείνος του ρεαλισμού και ταυτόχρονα του σεβασμού στον άλλον, ακόμη κι αν είναι αντίπαλος.
Αν μπορούσαμε να μπούμε στο μυαλό ενός τρομοκράτη ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται κάποιος που σκοτώνει χωρίς δισταγμό η ληστεύει τράπεζες για να περνάει καλά, θα θεωρούσαμε εαυτούς τυχερούς. Είναι να απορείς διαβάζοντας τη δήλωση του Νίκου Ρωμανού, του γιου της Νάσιουτζικ που πιάστηκε για τη ληστεία στο Βελβεντό και δικάζεται για άλλες υποθέσεις όπως για ληστείες σε Φιλώτα και Πυργετό, ένοπλη συμπλοκή στην Πεύκη και ευρήματα στα σπίτια Βόλου και Καλλιθέας.
Πρόκειται αν θυμάστε καλά για τον φίλο του Αλέξη Γρηγορόπουλου που τον είδε να πέφτει νεκρός το 2008. Ίσως αυτό να είναι ένα ελαφρυντικό. Η οργή και ο θυμός να βγαίνει απέναντι στην κοινωνία αδιακρίτως. Από την άλλη όμως, πώς ένα κακομαθημένο παιδί των Βορείων Προαστίων με σπουδές σε καλά σχολεία, γερό χαρτζιλίκι και σίγουρο μέλλον φτάνει στο σημείο να γίνεται «τέρας» και να απειλεί με νέα χτυπήματα;
Αν το καλοσκεφτεί κανείς αυτή η καλοπέραση, η αίσθηση ότι δεν του λείπει τίποτε κι ότι κάνει ότι γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό είναι ίσως οι αιτίες του μίσους για τα πάντα, εκτός από δολοφόνους όπως ο Μαζιώτης ή ο Ξηρός. Πόσο επαναστατικό είναι όμως να ληστεύεις τράπεζες για να γεμίσεις το ταμείο και να κάνεις τρομοκρατικές ενέργειες και ταυτόχρονα να μη δουλεύεις για το μεροκάματο γιατί το έχεις σίγουρο από τη λεία των ληστειών;
Λέει ο Ρωμανός μεταξύ άλλων:
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου