Στέφανος Κασιμάτης: Καλύτερα πεντακοσάρικο παρά ουτοπία

Κάποτε είχαμε τη Σοφούλα «Ζουζουνίτσα» Καλαντζάκου στην πολιτική και την αγαπούσαμε πολύ. Υστερα, εκείνη έφυγε. Είπε να ασχοληθεί με άλλα πράγματα ― με τις καταδύσεις, νομίζω. Αφησε ένα κενό πίσω της, το οποίο έρχεται τώρα να καλύψει η Ρένα «Ζουζούνα» Δούρου, με έμβλημα το ζήτα...

Είναι φυσικό, είναι και θεμιτό η αντιπολίτευση να μειώνει τη σημασία του γεγονότος, αλλά όποιος το αγνοεί αναλαμβάνει και το κόστος. Με το «δώρο του Πάσχα» (έτσι το είπε η αντιπολίτευση περιπαικτικά) ο Σαμαράς δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για τη Ν.Δ., αλλά και για τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» που συνεργάζονται μαζί του στην κυβέρνηση, στις ευρωεκλογές του Μαΐου.
Μοιράζει επιταγές σε εκείνους που υποφέρουν περισσότερο από την κρίση και θα έλεγα ότι κάνει πραγματικό το πολιτικό. Η όποια επιτυχία του πλεονάσματος παίρνει τη μορφή εφάπαξ βοηθήματος, που η καταβολή του θα συμπέσει με το Πάσχα, ίνα πληρωθεί η πρόσφατη -προ εβδομάδος- προφητεία του γέροντα Θεσσαλονίκης Ιωαννίδη (ούτω εφεξής ο κόουτς...), που είδε «πραγματική ανάσταση το Πάσχα». (Οπότε χαλαρώστε. Δεν πάμε ακόμη για την Πόλη. Την επιταγή Σαμαρά εννοούσε ο γέροντας...)
Θα μου πείτε ότι κάτι ανάλογο έκανε και ο
απίθανος Μαδούρο στη Βενεζουέλα με το δώρο των Χριστουγέννων για να κερδίσει τις δημοτικές του περασμένου Δεκεμβρίου: έφερε τα Χριστούγεννα ένα μήνα νωρίτερα, ώστε να καταβληθεί το δώρο τον Νοέμβριο. Είναι αλήθεια· και από αυτή τη στήλη εγώ τον κορόιδευα. Και ο Μαδούρο και ο Σαμαράς χρησιμοποιούν την ίδια μέθοδο, η οποία είναι καθ’ όλα θεμιτή σε μια Δημοκρατία: σου προσφέρω για να μου δώσεις την ψήφο σου. (Ας μη χάνουμε χρόνο με τον παιδαριώδη συναισθηματισμό της ουτοπίας. Οσο υπάρχει αντιπροσωπευτική δημοκρατία και δικαίωμα ψήφου σε όλους, θα ισχύει αυτή η αρχή...) Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι ο Μαδούρο χαρίζει στους ψηφοφόρους μόνο τον πληθωρισμό ενός μηνός (53% ο δείκτης το 2013) και την ίδια ώρα τον τροφοδοτεί για να τρέξει γρηγορότερα, ενώ ο Σαμαράς μοιράζει πραγματικό πλεόνασμα από τη διαχείριση του κράτους. Θα μου πείτε, επίσης, ότι είναι αυτά που καταβάλαμε εμείς με την έκτακτη φορολόγηση που μας στράγγιξε. Είναι ― και λοιπόν; Τα εξασφαλίσαμε επιβάλλοντας στην πραγματικότητα φόρο στο ιδιόκτητο διαμέρισμα που ισοδυναμεί με την πληρωμή ενοικίου στο κράτος; Ετσι είναι ― ξανά και λοιπόν;
Αυτό που πέτυχε και τώρα προσπαθεί να πουλήσει στον ψηφοφόρο η κυβέρνηση Σαμαρά και Στουρνάρα (και Βενιζέλου, ασφαλώς...) είναι το πραγματικό αποτέλεσμα μιας πολιτικής στην οποία επέμεινε. Αν έχει τη μορφή επιταγής, δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεται κανείς, ούτε εκείνος που τη δίνει ούτε ο άλλος που τη δέχεται. Θα ανταποδοθεί με ψήφο η επιταγή; Μπορεί, δεν γίνεται να προεξοφλήσουμε από τώρα. Είναι, πάντως, κάτι χειροπιαστό ― δεν είναι γελοιότητες του τύπου «φέρνω τα Χριστούγεννα ένα μήνα πιο νωρίς». Αν προτιμά κάποιος τον δρόμο του Μαδούρο, ας ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Προς την ουτοπία του τρέχα θα οδηγήσει, εκ των πραγμάτων, ο ανταγωνισμός Τσιπριστών με Λαφαζανιστές, αν ποτέ βρεθούν με το τιμόνι στα χέρια τους. Ειδάλλως, ας δεχθεί το πεντακοσάρικο του Σαμαρά και ας το εκτιμήσει όπως νομίζει...
Για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί

Ορίστε. Μόλις χθες έγραφα ότι διαισθάνομαι νευράκια στο campaign του Αρη και ιδού που σήμερα με επιβεβαιώνει. «Υπερεσιακό» (έτσι το είπε...) χαρακτήρισε τον σημερινό δήμαρχο ο Αρης, επιμένοντας στην τακτική της αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος για την υποψηφιότητά του μέσω ενός καυγά με τον Καμίνη. Αφού η αρχική διαίσθησή μου επαληθεύτηκε, λοιπόν, ας διαισθανθώ περισσότερο... Φοβάμαι ότι η εμφανής νευρικότητα του Αρη Σπηλιωτόπουλου ίσως οφείλεται σε αυτά που ακούγονται, δηλαδή ότι δεν τυγχάνει πάντα θερμής υποδοχής σε κάποια μέρη που επισκέπτεται στο πλαίσιο των περιοδειών του ― ή, καλύτερα, τυγχάνει θερμής υποδοχής, αλλά όχι του τύπου που θα προτιμούσε. Αρη, μη μασάς! Μην ψάχνεις να μπλέξεις τον Καμίνη σε καυγά. Ούτε σε σένα ούτε σε εκείνον πάει το στυλ «γυμνοί αλειμμένοι με λάδι». Συνέχισε να ονειρεύεσαι, γιατί σε προτιμούμε έτσι. Πες μας, π.χ., πώς θα ανασυστήσεις την Εκκλησία του Δήμου...
Οπως στα γκέτο
Σε τρεις ημέρες συμπληρώνεται μήνας από την κατάληψη της αίθουσας 421 στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (το λίκνο του πελεγρινισμού...) από αναρχικούς, οι οποίοι την έχουν μετατρέψει σε καφενείο και έχουν δώσει σε όλο το χάπενινγκ τον τίτλο «να πάρουμε το μπρίκι στα χέρια μας». Οι καταληψίες δεν έχουν προκαλέσει ζημιές στον τεχνικό εξοπλισμό της αίθουσας που θεωρείται άρτιος – δεν είναι κορόιδα. Απλώς θέλουν να επιβάλουν τον τσαμπουκά τους. Πουλάνε νταβατζιλίκι. (Μετά συγχωρήσεως, αλλά περί αυτού πρόκειται...) Ποιος στο βασίλειο του Πελεγρίνη θα τολμήσει να καλέσει την αστυνομία για να τους βγάλει, ώστε η αίθουσα να αποδοθεί σε εκείνους στους οποίους πραγματικά ανήκει, δηλαδή στους πολλούς; Κανείς· έτσι, μια οργανωμένη μειοψηφία κατορθώνει να επιβάλει τον νόμο της. Οπως με τις συμμορίες στα γκέτο. Το αποτέλεσμα είναι να αρκεί ένα πέρασμα έξω από το κυλικείο (και ό,τι αναθυμιάσεις εισπνέεις καθ’ οδόν) για να κάνεις κεφάλι. Γιατί όχι; Πανεπιστήμιο ελληνικού τύπου. Εμείς το φτιάξαμε και τώρα δεν υπάρχει τρόπος να το αλλάξουμε...
Καθημερινή



Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK