Ραγδαίες εξελίξεις εκτιμάται ότι θα φέρει η τοποθέτηση του Σόλωνα Κασίνη στην θέση του συμβούλου του πρωθυπουργού σε θέματα ενεργειακής πολιτικής, εάν και εφόσον αφεθεί να κάνει την δουλειά του όπως αυτός γνωρίζει, χωρίς τα γνωστά «παρατράγουδα» και τα «γραφειοκρατικά εμπόδια» τα οποία οδήγησαν την πατρίδα μας στη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.Του Δρ. Γεώργιου Κ. Φίλη
Την ίδια στιγμή, δύο είναι τα ερωτήματα τα οποία ανακύπτουν από τις τελευταίες εξελίξεις στον τομέα στην χώρα μας.
Ερώτημα πρώτο: Η αναγγελία Κασίνη αποτελεί «προεκλογικό πυροτέχνημα», ή «στρατηγική κίνηση πολιτικής υλοποίησης ενός στόχου»;
Η «προίκα» του Κυπρίου τεχνοκράτη είναι τεράστια και κυρίως περιλαμβάνει την τεχνογνωσία στον τομέα, αλλά και τη θέληση να βοηθήσει τη χώρα και τον ελληνισμό γενικότερα, να μπουν στον κόσμο της έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.
Η αρχή έχει ήδη γίνει, η PGS έχει ερευνήσει μία μεγάλη περιοχή στο Ιόνιο και το Λιβυκό πέλαγος, συγκεκριμένα σημεία στην ηπειρωτική Ελλάδα βρίσκονται ήδη στο μικροσκόπιο, ενώ νέες περιοχές-έκπληξη για τους μη-γνωρίζοντες, φαίνεται να μπαίνουν στο κάδρο της εξίσωσης.
Όμως, είναι προφανές ότι στην χώρα όπου τα πάντα αμφισβητούνται (όχι αδίκως τις περισσότερες φορές…) κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι η συγκεκριμένη κίνηση του πρωθυπουργού αποτελεί
«προεκλογικό πυροτέχνημα», με σκοπό να πείσει για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει το ζήτημα της έρευνας για υδρογονάνθρακες και της εμπέδωσης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και να αποσπάσει ψήφους.
Η απάντηση είναι προφανής: Οι εξελίξεις μετά την 25η Μαΐου είναι αυτές που θα αποδείξουν το κατά πόσον επρόκειτο μόνο για μία προεκλογική κίνηση ή για κίνηση ουσίας. Όμως, για να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και μία άλλη παράμετρο: H Ελλάδα ως προεδρεύουσα χώρα της ΕΕ, προωθεί την έννοια της «θαλάσσιας πολιτικής» της Ένωσης, με επίκεντρο τον έλεγχο των θαλάσσιων συνόρων, αλλά και τη διευκόλυνση των κρατών-μελών στην έρευνα και την εξόρυξη των ενεργειακών τους πόρων. Επιπροσθέτως, ο Σ. Κασίνης δεν νομίζουμε ότι θα δεχόταν να παίξει απλά έναν ρόλο «προεκλογικού λαγού» του οποιουδήποτε, όχι μόνο στην Ελλάδα. Φαίνεται πως ο πρωθυπουργός τον έπεισε ότι το ενδιαφέρον είναι πραγματικό…
Άρα, το γενικότερο πλαίσιο οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι η Αθήνα, ίσως για πρώτη φορά να ακολουθεί μία ολοκληρωμένη στρατηγική στο ζήτημα των υδρογονανθράκων με τη «στρατολόγηση» του πλέον γνωστού καταξιωμένου στον χώρο Έλληνα ειδικού, ταυτοχρόνως με την τοποθέτηση του ζητήματος στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Ερώτημα δεύτερο: Η ουσία του δεύτερου ερωτήματος αφορά την αμφίσημη στάση που έχει κρατήσει μερίδα του επιστημονικού, πολιτικού και όχι μόνο κόσμου στο ζήτημα των υδρογονανθράκων και με το κατά πόσον όλοι όσοι αναφέρονται σε «κοιτάσματα» και «αποθέματα», προχωρούν σε ορθές εκτιμήσεις, ή απλά «φουσκώνουν» τις εκτιμήσεις δημιουργώντας υπερβολικές προσδοκίες, με την κυβέρνηση, να καλείται να σχεδιάσει, με βάση «θησαυρούς» που δεν υπάρχουν.
Με το ζήτημα αυτό ασχοληθήκαμε πρόσφατα (βλ. «Η αξία των ελληνικών κοιτασμάτων και η εθνική μας μιζέρια!», στη διεύθυνση http://www.defence-point.gr/news/?p=100393)
Μέσα λοιπόν στο συγκεκριμένο πλαίσιο και λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Σόλωνας Κασίνης αποτελεί την… αρχετυπική περίπτωση ενός Έλληνα ο οποίος «πήρε πάνω του» – με κυβερνητική υποστήριξη φυσικά – το όραμα ώστε η Κύπρος να παράξει κάτι το οποίο ουδείς θα διανοούνταν πριν μερικά έτη, προκύπτει πως θα πρέπει να δείξουμε υπομονή, επιμονή και εμπιστοσύνη.
Αντί λοιπόν να προτρέχουμε λιθοβολώντας τους «πιονέρους» που μιλούσαν λοιδορούμενοι για κάτι που πλέον θεωρείται δεδομένο ας περιμένουμε να δούμε τα τελικά αποτελέσματα. Διότι χωρίς τις αποκαλύψεις των θεωρούμενων κάποτε ως «γραφικών», ίσως το θέμα να έμενε «θαμμένο» στα συρτάρια υπουργείων ή/και μυστικών υπηρεσιών για άλλα 50 έτη. Ακόμα κι εάν οι πραγματικά εντυπωσιακές εκτιμήσεις δεν επαληθευτούν στο απόλυτο μέγεθος τους, η Ιστορία έχει ήδη καταγράψει το «ποιος είπε τι» μέχρι σήμερα, καθώς και όσους «διακωμώδησαν» κάποτε όσα σήμερα θεωρούνται δεδομένα. Υπομονή λοιπόν, καθώς κάποτε στην Κύπρο λοιδορούσαν τον Κασίνη όταν τους έλεγε τι υπάρχει…
>Η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα. Το αν αυτά είναι μεγάλα-μεσαία-μικρά όντως δεν το γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ουδείς όμως ενίσταται έναντι της ανάγκης να το διερευνήσουμε. Οι έως τώρα κινήσεις των εταιριών του εξωτερικού, αλλά και η απόφαση Κασίνη να «επιστρατευθεί» δείχνουν προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση.
>Ασφαλώς και θα δούμε ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΧΟΥΜΕ «μόλις μπει το τρυπάνι», ΑΛΛΑ οι γνωρίζοντες τα βασικά της επιστημονικής μεθοδολογικής έρευνας, γνωρίζουν ότι και η ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ αποτέλεσε την βάση πολλών επιστημονικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας. Αυτό το σημειώνουμε επειδή πολλές από τις εκτιμήσεις αναφορικά με τα δυνητικά μας κοιτάσματα και αποθέματα βασίζονται σε μεθοδολογικές προσεγγίσεις στατιστικών μοντέλων (τι έχει βρεθεί σε άλλες περιοχές με πανομοιότυπη σχεδόν υποθαλάσσια διαμόρφωση).
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε λοιπόν να αναρωτηθεί εάν και κατά πόσο τα στατιστικά μοντέλα έχουν θέση στην πρόβλεψη. Η απάντηση είναι απλή: Μα ακριβώς η στατιστική ως μεθοδολογική προσέγγιση δημιουργήθηκε για να διευκολύνει την επιστημονική πρόβλεψη.
Για παράδειγμα, πόσοι γνωρίζουν ότι η δημιουργία-ανάπτυξη και ολοκλήρωση του ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ αλλά και της Ασφαλιστικής Αγοράς στην ουσία έγινε εφικτή όταν τα κράτη και οι εταιρείες μέσω της ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ μπόρεσαν να ΠΡΟΒΛΕΨΟΥΝ τον ρυθμό θνησιμότητας, γεννήσεων, ατυχημάτων κ.λπ. σε μία κοινωνία και σε ένα κράτος, έτσι ώστε να καθορίσουν το ύψος των εισφορών των συντάξεων κ.λπ. (στην περίπτωσή μας όταν η στατιστική μας έλεγε ότι έτσι όπως πάμε τα Ταμεία θα καταρρεύσουν και το κράτος πρόνοιας θα πάψει να υπάρχει, τότε πολλοί κοιτούσαν την στατιστική των… γκάλοπ).
Επιπροσθέτως, όταν η μεθοδολογική προσέγγιση επιστημόνων η οποία αναφέρεται σε δυνητικά κοιτάσματα στη χώρα μας είναι επισήμως αποδεκτή από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα, εξέχοντα μέλη της οποίας είναι και αυτοί οι Έλληνες επιστήμονες, παρουσιάζοντας μελέτες, συμπεράσματα και εκτιμήσεις σε διεθνή συνέδρια και προβαίνοντας σε επιστημονικές δημοσιεύσεις, πως ακριβώς θα απορρίψει κανείς τις εκτιμήσεις τους με το… επιχείρημα: «Όλα αυτά είναι στον αέρα και δεν αποδεικνύεται τίποτα». Σε τελική ανάλυση πρώτα πρέπει να κάνεις τις εκτιμήσει για το ΠΟΥ θα μπει το τρυπάνι και μετά θα το βάλεις, διότι η επιτυχία του τρυπανιού βασίζεται στην ΟΡΘΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, άρα και στην ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ…
>Όσο μεγάλα και να είναι τα αποθέματα και τα κοιτάσματα της χώρας μας θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ΔΕΝ θα λύσουν το οικονομικό μας πρόβλημα ΑΛΛΑ θα θέσουν τις βάσεις για μία ορθολογική οικονομική ανάπτυξη της χώρας ΚΑΙ θα της δώσουν τον απαραίτητο χρόνο να ανασυγκροτηθεί. Ακόμα όμως και αυτά να αποδειχθεί ότι μπορούν να λύσουν από μόνα τους το οικονομικό μας πρόβλημα, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει άμεσα, αλλά υπό μία έννοια, έστω στην υπερβολή της, αυτό δεν πρέπει να είναι και επιθυμητό: Χώρες που στηρίχθηκαν στην εξαγωγή ενέργειας χωρίς μία παράλληλη βιώσιμη και ισορροπημένη ανάπτυξη άλλων τομέων παραγωγής, μακροπρόθεσμα ζημιώθηκαν ή/και αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα «απεξάρτησης».
Κλείνοντας τη σύντομη αυτή ανάλυση, δεν μπορούμε να επισημάνουμε και μία «ειδική κατηγορία» αρνητών του «διπόλου» ΑΟΖ-Υδρογονάνθρακές (έτσι όπως εμφανίζεται στην Ελλάδα αν και η σχέση είναι πολύ πιο περίπλοκη). Η κατηγορία αυτή αφορά όσους με μανδύα τη γενικευμένη αρνητικότητα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το παραπάνω «δίπολο» στην ουσία επιχειρούν να αποκρύψουν ένα ιδιότυπο φοβικό σύνδρομο, αλλά και την πολιτική ένδεια που τους χαρακτηρίζει.
Την «κλισέ» έκφραση «αυτά δεν γίνονται και δεν υπάρχουν στην Ελλάδα» την ακούμε για μία σειρά ζητημάτων τα τελευταία 50 έτη, αφού με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στις επερχόμενες γενεές, αλλά και απέναντι στους εαυτούς μας. Αυτό συμβαίνει διότι για να μπορέσουμε να πούμε ότι θα εκμεταλλευτούμε ό,τι επιτέλους υπάρχει στις θάλασσές μας, απαιτείται αποφασιστικότητα, στρατηγικός σχεδιασμός αλλά και τα μέσα για να εμπεδώσουμε την κυριαρχία μας σε συγκεκριμένες περιοχές. Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό μία τέτοια πολιτική δεν τους βρίσκει όλους σύμφωνους, αφού «ξεβολεύει» πολλούς με διάφορους τρόπους και απαιτεί «θυσίες».
Πηγαίνοντας το επιχείρημα ένα βήμα πιο πέρα θα πρέπει να γίνει σαφές, ότι η έλλειψη στρατηγικής σκέψης και κουλτούρας της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια ειδικά στο θέμα της εμπέδωσης της παρουσίας μας στην Ανατολική Μεσόγειο ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ το να κατηγορούνται επιστήμονες ότι «φουσκώνουν τα μυαλά μας με αέρα», επειδή επιμένουν εδώ και πολλά χρόνια, ότι θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτά που έχουμε, ή σε τελική ανάλυση να δούμε τι είναι ακριβώς αυτό που διαθέτουμε.
Η απόφαση της «μεταγραφής» Κασίνη από την Κύπρο στην Ελλάδα, στην ουσία καταδεικνύει την αποφασιστικότητα της χώρας να προχωρήσει σοβαρά στο ενεργειακό πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό αποδεικνύεται και από την πολιτική προτεραιότητα της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και με μία σειρά πρωτοβουλιών οι οποίες έστω και διστακτικά μας βάζουν στο «παιχνίδι».
Η Αθήνα, με τις έως τώρα κινήσεις της, αποδεικνύει πλέον ότι αντιλαμβάνεται απολύτως την αξία της επιστημονικής πρόβλεψης ως παράγοντα χάραξης εθνικής στρατηγικής και δεν υποκύπτει στις φωνές πως «όταν μπει τρυπάνι θα ξέρουμε», λες και το τρυπάνι θα μπει όπου να’ ναι. Για ισχυρότατες ενδείξεις γίνεται λόγος, ενώ άλλη η θέση και η αυτοσυγκράτηση των κυβερνητικών υπευθύνων μέχρι τα τελικά αποτελέσματα και άλλη αυτή των ειδικών επιστημόνων που καταθέτουν τις απόψεις και τις πεποιθήσεις τους προς αξιοποίηση.
Ουδείς θα έπρεπε να μπερδεύει τη… ρητορική αυτοσυγκράτηση με την… επιθετικότητα στην αναζήτηση της αλήθειας, τι στιγμή μάλιστα που διακυβεύονται τόσο πολλά για την Ελλάδα.
Οποιοσδήποτε ασχολείται έστω και επιδερμικά με το ζήτημα των αποθεμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο θα έχει διαπιστώσει, ότι η παγκόσμια αγορά πλέον «βοά» (πάντα οι… αγορές έχουν και τα δικά τους στοιχεία) και αναμένει από την Ελλάδα μέσω των πρωτοβουλιών που θα πάρει να κινηθεί ώστε αποδείξει τους ισχυρισμούς της αναφορικά με τα δυνητικά της αποθέματα το συντομότερο δυνατό…
Καλό θα ήταν να πάρουμε ως παράδειγμα την Κύπρο διότι πολλοί στο Τέξας, το Λονδίνο και την… Άγκυρα χαμογελούσαν όταν λάμβαναν πληροφορίες ότι η Λευκωσία θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα ψάξει για φυσικό αέριο… τώρα βλέπουμε ποιος χαμογελάει τελευταίος, έστω κι αν ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς
http://www.defence-point.gr
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Νέο σημείο εστίασης για υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου