Στο editorial της η WSJ, το περασμένο Σάββατο, ανέφερε ξεκάθαρα, πως είναι αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ πρέπει να αναζητήσουν άλλο σύμμαχο στην περιοχή, μετά την άρνηση του Ερντογάν να συμπαραταχθεί μαζί τους κατά του ISIS
Που να φανταζόταν, ο ελάχιστος και μαρτυριάρης Σημίτης, αυτή την εξέλιξη των αμερικανοκουρδικών σχέσεων. Η ιστορική και γεωπολιτική γνώση δεν είναι το φόρτε των ψευδοεκσυγχρονιστών, που επιτάχυναν την παρακμή μας και σήμερα με θρασύτητα επιτίθενται στον Κώστα Καραμανλή. Πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι σήμερα ο ρόλος της Ελλάδας, με τι ηθικό πλεονέκτημα στο όλο Κουρδιστάν, εάν η τότε κυβέρνηση είχε συμπεριφερθεί με σθένος υπέρ των εθνικών συμφερόντων και της νομιμότητας κι όχι ως διεθνής ρουφιάνος.
Η WSJ αναφέρει επίσης πως η «τουρκική κυβέρνηση, μέλος του ΝΑΤΟ, έχει σταματήσει εδώ και
πολύ καιρό να ενεργεί σαν σύμμαχος των ΗΠΑ και φίλος της Δύσης». Το δημοσίευμα τελείωνε με την φράση «μπορεί η Αμερική να μην έχει πια φίλους στην Άγκυρα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει προοπτικές στην Μέση Ανατολή».
Ο Φράνσις Ρικιαρντόνε ως πριν λίγους μήνες πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα, σε δηλώσεις του, που έκαναν τον γύρο των ΜΜΕ και του διαδικτύου, ονομάζει ξεκάθαρα την Τουρκία, ως συνεργάτη της Ταξιαρχίας Αλ Νούσρα, παρακλαδιού της Αλ Κάϊντα στη Συρία αλλά και άλλων ισλαμικών τρομοκρατικών ομάδων.
Μόλις προχθές οι New York Times σε πρωτοσέλιδο άρθρο του Ceylan Yeginsu, με τίτλο «Το ISIS αντλεί σταθερό ρεύμα εθελοντών από την Τουρκία», ξεσκέπασαν αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην Τουρκία. Δεν είναι μόνο το «φρουραρχείο» του ISIS στην Κωνσταντινούπολη, υπό την κάλυψη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στο προπύργιο του Ερντογάν, στο Φατίχ. Το ίδιο συμβαίνει στην συνοικία Χατζημπαϊράμ της Άγκυρας, που έχει έξι τζαμιά αλλά κανένα σχολείο. 100 εθελοντές από την γειτονιά αυτοί πολεμούν με το ISIS. Όταν είναι στην πρώτη γραμμή η αμοιβή των ισλαμοφασιστών φονιάδων είναι 150 δολάρια ημερησίως, χώρια την δωρεάν παροχή οτιδήποτε άλλου χρειάζονται. Τα ΜΜΕ στην Τουρκία υπολογίζουν περίπου σε 1000 τους Τούρκους εθελοντές στο ISIS. Δεν είναι όμως μόνο στο Χατζημπαϊράμ ή στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι αρχές συγκαλύπτουν κι υποστηρίζουν την φονική οργάνωση. Δεκάδες τα κέντρα δραστηριότητας του ISIS σε όλη την Τουρκία. Πολλοί είναι οι Τούρκοι φανατικοί μουσουλμάνοι που θεωρούν το χαλιφάτο του ISIS ως ευλογία και την ζωή σε αυτό, ως ζωή σύμφωνα με τις αληθινές επιταγές του Κορανίου, θεωρώντας το Ισλάμ στην σύγχρονη Τουρκία, ως διεφθαρμένο, παρέκκλιση, αν όχι αίρεση, από τις επιταγές του προφήτη.
Σωστά μου έλεγε προ ημερών, ανώτατος αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων μας, πως όταν εμπλέκεσαι με δίκτυα τρομοκρατών ή ναρκεμπόρων, διατρέχεις τον κίνδυνο τα δίκτυα αυτά να σε απορροφήσουν, να γίνεις μέρος του προβλήματος. Η Τουρκία του Ερντογάν παθαίνει ακριβώς αυτό, γίνεται πλέον μέρος του προβλήματος, όχι όμως γιατί την απορροφά το τρομοκρατικό δίκτυο αλλά γιατί το πραγματικό δίκτυο, η μήτρα του κακού, είναι το ίδιο το τουρκικό κράτος. Το ISIS δεν είναι παρά προέκταση του δικτύου των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, του τουρκικού ΥΠΕΞ και των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το ISIS υπηρετεί τις επιδιώξεις του αφανούς χαλίφη του Χαλιφάτου. Μπροστά είναι ο Aλ Μπαγκντάτι, πίσω όμως από την ματωμένη κουρτίνα είναι ο ίδιος ο Ερντογάν. Στόχος της Τουρκίας δια του ISIS η ανατροπή του Μπασάρ Αλ Άσσαντ, μόνου υπερασπιστή των Χριστιανών, ως απεδείχθη, και μόνου φυσικού συμμάχου της τυφλής Δύσης. Η δε Άγκυρα δεν θέλει την ανατροπή απλά για να επιστρέψει με επιρροή σε μια παλιά της επαρχία αλλά και για να πιέσει το Ισραήλ, με το οποίο πλέον το ρήγμα είναι χαώδες. Ο Ερντογάν μπορεί να μην αισθάνεται ότι απειλείται από το παράδειγμα «αυθεντικού ισλάμ» του ISIS και από τους τούρκους εθελοντές που διευκολύνει, χρηματοδοτεί κι εκπαιδεύει για να σφάζουν χριστιανούς, γιεζίντι και σιίτες στη Συρία και το Ιράκ. Και ίσως δεν αισθάνεται ότι απειλείται, διότι την περαιτέρω ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση της Τουρκίας την επιδιώκει πρωτίστως ο ίδιος. Είναι στις επόμενες σελίδες της κάποτε κρυφής ισλαμικής αντζέντας του, η οποία πια δεν είναι καθόλου κρυφή.
Η επερχόμενη διάρρηξη της αμερικανοτουρκικής συμμαχίας, μαζί με την τετελεσμένη ρήξη της Άγκυρας με το Ισραήλ, συνιστούν μια μοναδική στην Ιστορία ευκαιρία για την Ελλάδα. Τι θα μας πείραζε άραγε μια μεγάλη αμερικανική αεροπορική βάση στην Κύπρο, με την προϋπόθεση να φύγει ο ισλαμικός στρατός κατοχής και να ανατραπούν τα δεδομένα της εισβολής; Τον άξονα Ουάσιγκντον, Αθήνα, Λευκωσία, Τελ Αβίβ και την απομόνωση της εχθρικής Τουρκίας, τον συζητούν ήδη στα σοβαρά κύκλοι του αμερικανικού κατεστημένου, όπως το Hudson Institute. Το ζήτημα είναι πως ο Βενιζέλος είναι ανίκανος να χειριστεί τέτοιο ζήτημα και πρέπει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να επιδιώξει την ελληνική παρέμβαση για αξιοποίηση μιας ευκαιρίας που δεν θα μας ξαναδοθεί…
Πηγές: online.wsj.com, nytimes.com
antinews.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου