Ας τρέξουμε λίγο μπροστά το χρόνο και ας δούμε το έτος 2015 με τα μάτια του ιστορικού του μέλλοντος.
Στις αρχές Φεβρουαρίου αυτού του έτους ο νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός ανέγνωσε από το βήμα της Βουλής τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. Γενικός τίτλος: ξηλώνουμε το Μνημόνιο. Εκείνη η κυβέρνηση δεν μακροημέρευσε.
Στις αρχές Οκτωβρίου του ίδιου έτους ο επίσης νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός ανέγνωσε τις δικές του προγραμματικές δηλώσεις. Ο τίτλος αυτή τη φορά ήταν: εφαρμόζουμε το Μνημόνιο. Ο μελετητής της ιστορίας θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο.
Όποιος είχε την περασμένη Δευτέρα οπτική επαφή με Βουλή θα απολάμβανε τον Πρωθυπουργό να υπόσχεται -με τη συνήθη επικοινωνιακή του άνεση- ότι η σημερινή κυβέρνησή του θα υλοποιήσει το εντελώς αντίθετο πρόγραμμα από αυτό που είχε υποσχεθεί να υλοποιήσει η προηγούμενη. Ο Τσίπρας του Οκτωβρίου κόντρα στον Τσίπρα του Φεβρουαρίου.
Αν έπρεπε να διαλέξει κάποιος ανάμεσα στους δύο θα δυσκολευόταν. Γιατί και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: η απόσταση από την πραγματικότητα. Το καλύτερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται ως αιθεροβάμων. Και το χειρότερο ότι βρίσκεται κοντά στο χαρακτηρισμό που του απέδωσε σε ανύποπτο χρόνο ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης: "νεοδημαγωγός".
Το κείμενο των προγραμματικών δηλώσεων ήταν έξοχο. Σε ποια χώρα οι πολίτες δεν θα ήθελαν όσα συναρπαστικά ακούσθηκαν; Το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για υποσχέσεις καταδικασμένες να παραμείνουν υποσχέσεις. Πρώτα γιατί δεν υπάρχουν στην κυβέρνηση αυτοί που θα μπορούσαν να τις υλοποιήσουν- το αντίθετο. Και δεύτερο δεν υπάρχει μια κρίσιμη προϋπόθεση: τα λεφτά.
Τέτοιου είδους λεπτομέρειες προφανώς δεν απασχόλησαν τους συντάκτες του κείμενου που ανέγνωσε ο Πρωθυπουργός και σε κάποια σημεία τον εξέθεσαν. Είπε πχ ότι το πρώτο εξάμηνο του 2016 θα επιστρέψει η ανάκαμψη. Αλλά στον κρατικό προϋπολογισμό που μόλις κατέθεσε ο
υπουργός ο υπουργός Οικονομικών προβλέπεται για ολόκληρο το έτος ύφεση.
Δεν ήταν η μοναδική αντίφαση. Από τη μια υπήρχε η υπόσχεση να διαμορφωθούν συνθήκες που προσελκύουν επενδυτές και από την άλλη αναγγέλθηκε η γραφειοκρατικοποίηση της επενδυτικής διαδικασίας -με τη δημιουργία ‘φορέων’, που θα συγκεντρώνουν τις αποφάσεις στο μέγαρο Μαξίμου- α λά Σαμαρά.
Από τη μια υπήρχε διακήρυξη προθέσεων με τις οποίες κανείς δεν θα διαφωνήσει και από την άλλη έλλειπαν χρονοδιαγράμματα, στόχοι και σαφήνεια. Πχ για την ανεργία, υπήρχαν υποσχέσεις για ‘προγράμματα απασχόλησης’ , όχι για θέσεις εργασίας. Από τη μια περίσσευαν οι αναφορές στην ‘τελευταία καταστροφική πενταετία’ και από την άλλη έλλειπε η συναίσθηση ότι σ΄αυτήν περιλαμβάνεται και το επτάμηνο των Συριζαίων.
Ο Αλέξης του Φεβρουαρίου και ο Τσίπρας του Οκτωβρίου. Τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι. Με τις προγραμματικές δηλώσεις του ο Πρωθυπουργός και τότε που απέρριπτε το Μνημόνιο και τώρα που το υιοθέτησε, παρέπεμπε σ’ αυτό που έλεγε για τον Κολόμβο ο Τσόρτσιλ: "‘Όταν ξεκίνησε, δεν ήξερε που πήγαινε και όταν έφτασε, δεν ήξερε πού βρισκόταν".
* Ο κ. Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου