Του Γιώργου Αναγνωστόπουλου*
Ξέρει επίσης (γιατί έτσι τον έπεισαν) ότι οι Δανειστές είναι Τοκογλύφοι και ότι υπάρχει μία Διεθνής Συνωμοσία για την Καταστροφή της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας. Ως συνήθως όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τις θεωρίες συνωμοσίας τις οποίες διαδίδουν όλοι αυτοί που θέλουν να κρύψουν τις ευθύνες τους για τα σημερινά μας προβλήματα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα και θα προσπαθήσω να τα κάνω απλά και κατανοητά για όλους.
Το πρώτο που πρέπει να εξηγηθεί είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών οικονομικά, υπάρχουν τα οικονομικά της Πραγματικής Οικονομίας και τα Οικονομικά των Αγορών. Τα οικονομικά της Πραγματικής Οικονομίας είναι αυτά που λίγο πολύ ξέρουμε όλοι μας, αυτά με τα οποία συναλλασσόμαστε σε καθημερινή βάση στη δουλειά και στο σπίτι.
Η Οικογενειακή Οικονομία (η διαχείριση του σπιτιού μας) ουσιαστικά δεν διαφέρει σε τίποτε άλλο από την οικονομία ενός Κράτους παρά μόνον στα μεγέθη και σε κάποιους τεχνικούς όρους που εμείς δεν χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Στα περισσότερα σπίτια, ο καλύτερος Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών που θα συναντήσετε τη ζωή σας είναι η γυναίκα του νοικοκυριού που διαχειρίζεται τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Η
Οικονομία των Αγορών είναι μία Παράλληλη Οικονομία που εφευρέθηκε από
τους Τραπεζίτες και τους Χρηματιστές (βλ. σπεκουλαδόρους) και λειτουργεί
σαν ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο δεν επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας αλλά
έμμεσα και όχι πάντα. Τα κέρδη και οι απώλειες από τις συναλλαγές της
Οικονομίας των Αγορών είναι στην πλειοψηφία τους λογιστικές εγγραφές
(δηλαδή αποτίμηση αξιών) και όχι πραγματικό χρήμα.
Λοιπόν,
για να γίνει κατανοητό από όλους, η βασική διαφορά ενός
Κράτους από ένα
Ιδιώτη ή Επιχείρηση, είναι ότι το Κράτος, εν αντιθέσει με τον Ιδιώτη
και την Επιχείρηση, δεν αποπληρώνει στην πράξη ΠΟΤΕ το Κεφάλαιο, αλλά
εξυπηρετεί μόνο τους Τόκους του δανείου! Επομένως ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ
τα 300 δις που χρωστάμε. Τι θα πληρώνουμε; Τους Τόκους. Ποιο είναι
λοιπόν το πρόβλημα μας; Το πρόβλημα είναι ότι δεν μας περισσεύουν λεφτά
για να πληρώνουμε τους τόκους, με αποτέλεσμα να ζητάμε νέα δανεικά για
να τους πληρώσουμε. Άρα, το μεγάλο πρόβλημα είναι το έλλειμμα (έσοδα vs.
έξοδα), όχι το χρέος.Εδώ λοιπόν είναι και το πρόβλημα. Οι εκτιμήσεις / προβλέψεις για τη βιωσιμότητα της Ελληνικής Οικονομίας είναι αρνητικές και όλα δείχνουν Πτώχευση με τα σημερινά δεδομένα. Επομένως, οι μεν Διεθνείς Επενδυτές είναι απρόθυμοι να μας δανείσουν (τουλάχιστον με ένα βιώσιμο επιτόκιο), οι δε εταίροι μας στην Ευρώπη, για να μας δανείσουν απαιτούν εξυγίανση και αναδιάρθρωση της Οικονομίας μας, ώστε κάποια στιγμή να γίνουμε μία Βιώσιμη Οικονομία.
Για να το πούμε πιο απλά: Έστω ότι τα οικογενειακά σας έσοδα είναι συνολικά 5.000 ευρώ τον μήνα και ο τρόπος ζωής σας, απαιτεί να ξοδεύεται 7.000 ευρώ τον μήνα. Επομένως, για να ισοσκελίσετε τα έσοδα με τα έξοδα, είτε πρέπει να δανειστείτε τη διαφορά, είτε να περικόψετε τα έξοδα σας.
Αφού λοιπόν δεν μας δανείζουν, αναγκαστήκαμε να δεχθούμε περικοπές εξόδων και αναδιάρθρωση της οικονομίας μας. Αυτό λοιπόν το ονομάσαμε Μνημόνιο, δηλαδή ένα Συμφωνητικό με τους Εταίρους μας, για τις αλλαγές που πρέπει να εφαρμόσουμε στην οικονομία, ώστε να γίνει βιώσιμη, με αντάλλαγμα Δανεικά για να Μην Πτωχεύσουμε.
Ακούμε τώρα πολλούς να λένε ας πτωχεύσουμε, αυτοί θα χάσουν τα λεφτά τους. Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά, διότι δυστυχώς, τα κρατικά έσοδα δεν φτάνουν όχι μόνο για να πληρωθούν οι Τόκοι, αλλά ούτε για να πληρωθούν οι Μισθοί, οι Συντάξεις, η Παιδεία, το ΕΣΥ και τόσα άλλα. Επομένως, μία πτώχευση θα είχε δραματικές επιπτώσεις κυρίως στην Ελλάδα και τους Έλληνες και μικρή επίπτωση (πολιτική και κυρίως λογιστική) σε αυτούς που έχουν στα χέρια τους τα Ελληνικά ομόλογα.
Μπορεί σε εμάς μεγέθη της τάξης 300 δις ευρώ να φαίνονται σαν ένα απίστευτα μεγάλο νούμερο, στο πλαίσιο όμως της Ευρωπαϊκής Οικονομίας των δεκάδων τρις ευρώ το μέγεθος αυτό είναι από μικρό έως αμελητέο. Γιατί λοιπόν αντιδρούμε έτσι και τί δεν καταλαβαίνουμε από την όλη ιστορία; Η απάντηση ανάγεται στην ψυχοπαθολογική σχέση που έχουμε αναπτύξει σαν λαός με το κράτος μας. Για την πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά όχι για όλους, το κράτος είναι ο «Μπαμπάς» μας, ένας «Μπαμπάς» που φροντίζει για όλα.
Είμαστε, ψυχολογικά, σαν τα μοναχοπαίδια που αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα, ότι ο Μπαμπάς δεν έχει πια λεφτά να μας συντηρεί και θα πρέπει να απεξαρτηθούμε οικονομικά από αυτόν και να βρούμε τρόπο να συντηρήσουμε τον εαυτό μας. Οι σοβαρές έως τραγικές επιπτώσεις του «ο Μπαμπάς Πτώχευσε», θα πέσουν στις πλάτες των ηλικιών 50+ οι οποίες έχτισαν και προγραμμάτισαν τη ζωή τους στα δεδομένα περασμένων δεκαετιών.
Οι
νεότεροι θα αναγκαστούν να απογαλακτιστούν και να προσαρμοστούν στις
νέες συνθήκες, είτε το θέλουν είτε όχι. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι
αμιγώς Ελληνικό, είναι γενικότερα Ευρωπαϊκό, αλλά δυστυχώς για εμάς,
αντιμετωπίζεται σε μικρότερο βαθμό για από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες
και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου…
Είτε λοιπόν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα το ταχύτεροι και χρησιμοποιούμε το αναμφισβήτητο «ταλέντο της φυλής»
για μια φυγή προς τα εμπρός, ή εξακολουθούμε να επιλέγουμε να ακούμε
μόνο όσα ακούγονται όμορφα και μας αρέσουν, παρότι δεν έχουν σχέση με
την πραγματικότητα, καταβάλλοντας φυσικά ένα αντίτιμο, που διαρκώς θα μεγαλώνει.*Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος διετέλεσε επί σειρά ετών ανώτατο στέλεχος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, με πολυετή θητεία στην Ευρώπη και την Ασία, με εξειδικευμένες σπουδές και στις ασφάλειες θαλασσίων μεταφορών.
defence-point.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου