Η ΝΔ βρίσκεται σήμερα σε μια κατάσταση όμοια με εκείνη στην οποία βρισκόταν την ιστορική περίοδο 1980-84. Οπότε ο Καραμανλής έχει διαπράξει το πολλαπλό, ιστορικό του έγκλημα.
Πρώτον, έχει νομιμοποιήσει την Αριστερά, αφήνοντάς την ανεξέλεγκτη να δηλητηριάσει με ταξική τοξικότητα τα μυαλά και τις ψυχές της ελληνικής νεολαίας, ιδιαίτερα της σπουδάζουσας, εκείνης που στην ωριμότητά της σήμερα, ακόμα, διοικεί την κοινωνία.
Δεύτερον, ο Καραμανλής, σπεύδει να εντάξει τη χώρα στην ΕΟΚ, αποκλειστικά για πολιτικούς λόγους. Κυρίως, για να εκχωρήσει την προστασία της Ελλάδος από την τουρκική επιθετικότητα στην Ευρώπη, ώστε να μην έχει ανάγκη τους Έλληνες στρατιωτικούς. Χωρίς σχεδιασμό και προετοιμασία της ελληνικής οικονομικής ζωής για μια καταλυτικά διαφορετική, εξόχως ανταγωνιστική πραγματικότητα.
Χωρίς δημόσιο διάλογο, χωρίς δημοψήφισμα. Χωρίς στάθμιση από ένα ευρύ εξεταστικό σώμα, ακαδημαϊκών και κοινωνικών φορέων, των συνεπειών από το επικείμενο ολοκληρωτικό άνοιγμα της ελληνικής οικονομίας στις πολύ πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές, και την εξ αυτού πιθανότητα οικονομικής της αποικιοποίησης σε συνδυασμό με την καταστροφή της όποιας εγχώριας παραγωγής - όπερ και εγένετο. Με ένα ιστορικά αναζητούμενο ως αληθές "θα τους ρίξω στη θάλασσα, ας κολυμπήσουν".
Τρίτον, έχει αποσυνθέσει τους με δεξιό πρόσημο αφανείς μηχανισμούς συνδρομής της εμφανούς εξουσίας, ανοίγοντας το δρόμο στην εγκαθίδρυση του αριστερού παρακράτους, το οποίο έκτοτε αποτελεί την αόρατη, ανάλογα με τις περιστάσεις, μακρά ή βραχεία χείρα σε κάθε αριστερή κυβέρνηση ή αντιπολίτευση. Και το οποίο είναι έκτοτε το "εργαλείο" της Αριστεράς με το οποίο εμποδίζεται κάθε δεξιά κυβέρνηση να ασκήσει πραγματική εξουσία. Ή μήπως σας διέφυγε ότι από τότε που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησε να καίγεται η Αθήνα;
Τέταρτον, αφήνοντας ελεύθερα τα "σκυλιά" της Αριστεράς έχει πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες διεκδικήσεις που, ιδίως μετά το 1981, θα διαμορφώσουν ένα άναρχο καθεστώς στην αμοιβή της εργασίας, σε μια οικονομία η οποία είχε πληγεί καίρια από τις δυο πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του '70, όπως και η παγκόσμια οικονομία. Ενώ όμως σε όλον το δυτικό κόσμο την περίοδο εκείνη αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής και κάθε χώρα την ενίσχυση του συγκριτικού της πλεονεκτήματος, "στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει". Σε συναυλίες με πύρινα άσματα-συνθήματα της Αριστεράς. Ενώ στα αμφιθέατρα οι φοιτητές αντί να διακονούν την επιστήμη, αναζητούν μέσα σε έναν άκρατο διανοητικό αυνανισμό τον νιοστό δρόμο για καθεστώτα εξαθλίωσης τύπου Χότζα.
Πέμπτον, και εξόχως σημαντικό, ενώ στην πρώτη του οκταετία, ως διάδοχος πολιτική κατάσταση του "Συναγερμού", ο Καραμανλής μπορεί να θεωρηθεί ως γνήσιος εκπρόσωπος των δεξιών λαϊκών στρωμάτων, σίγουρα και ισχυρών συμφερόντων αλλά με επικέντρωση στην κοινωνική βάση, στην μετά το 1974 περίοδο λειτουργεί με γνώμονα κυρίως τις προσωπικές του πολιτικές επιδιώξεις και τις οικονομικές επιδιώξεις ενός ολιγάριθμου κύκλου. Οι "εκλεκτοί" έχουν πρόσβαση σε έναντι πενιχρών εγγυήσεων δανεισμό από τράπεζες υπό κρατικό έλεγχο, ο οποίος μεταφέρεται σε χρυσό ή δολλάρια στην Ελβετία, αφήνοντας πίσω την πρώτη γενιά από επιχειρηματικά κουφάρια, πριν από εκείνη που προέκυψε από τις δόξες των "αναπτυξιακών" νόμων μετά το 1981.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ο αποκλειστικός δημιουργός του χάους. Κληρονόμησε ένα μέρος του. Απλά ήταν τόσο ανήθικο ώστε τις προβληματικές επιχειρήσεις που παρέλαβε, αντί να τις εκκαθαρίσει τις έκανε μηχανισμό για τακτοποίηση κομματικών στελεχών σε υψηλόμισθες θέσεις και εκλογικής πελατείας σε χαμηλόμισθες - όλα με δανεικά. Ενώ οι πρώην βιομήχανοι, πατριώτες κατά τα άλλα, σε εναρμόνιση με το τότε οικονομικό zeitgeist γίνονται εισαγωγείς των ευρωπαϊκών προϊόντων που πλημμυρίζουν την ελληνική αγορά.
Το 1980 λοιπόν, με την επικρατήσασα ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, με την άτακτη ιδεολογικοπολιτική υποχώρηση της Δεξιάς, με το αριστερό παρακράτος να δημιουργεί κοινωνική αναταραχή υπονομευτική για τη συντηρητική παράταξη, με την οικονομία σε κρίση από τη διεθνή συγκυρία αλλά και την εγχώρια αποτελμάτωση, σε μια κοινωνία όπου κάθε μουσάτος, μυθομανής, τυχοδιώκτης αναγορεύθηκε "αντιστασιακός αγωνιστής", το ΠΑΣΟΚ με την επαγγελία της "Αλλαγής" προελαύνει.
Αλλά ο Καραμανλής ενδιαφέρεται μόνο να καταστεί μεταπολιτευτικός μονάρχης και, μέσω των
προεδρικών εξουσιών, εσαεί ρυθμιστής του καθεστώτος που ο ίδιος δόμησε. Το οποίο στηρίζεται στην εναλλαγή δυο κομμάτων στην εξουσία ώστε να εκτονώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια, με την Αριστερά στο ρόλο παράγοντα απορρόφησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Του χρειάζεται έτσι το ΠΑΣΟΚ, ως δεύτερος καθεστωτικός πυλώνας. Δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες που θα έχει για το Έθνος η άνοδος της πλέμπας στην εξουσία. Και φυσικά στη συνέχεια ιστορικοί, βιογράφοι και έμμισθοι κόλακες δεν θα του επιρρίψουν ευθύνες.
Όμως αν ο Ανδρέας ήταν ο φυσικός αυτουργός στη δημιουργία της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας, ο Καραμανλής υπήρξε ο ηθικός. Οι πολιτικοί κρίνονται από τα ιστορικά αποτελέσματα των πράξεων και των παραλείψεών τους σε βάθος χρόνου, αυτό έχει επέλθει σήμερα. Και στην πολιτική αποτελεσματικότητα δεν μπορείς να διακρίνεις πρόθεση από αποτέλεσμα.
Η χώρα έχει χρεοκοπήσει ιδεολογικά από το 1980 και οικονομικά από το 1985. Επιβιώνει ακόμα σερνόμενη, διότι τα κράτη, εκτός εάν δεχθούν στρατιωτική εισβολή, δεν υφίστανται "ξαφνικό θάνατο", η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν επί δύο αιώνες πριν διαλυθεί "ο μεγάλος ασθενής".
Ίσως όμως παραστατικότερος παραλληλισμός είναι ο περιπαίγμων εξυπνακισμός των Γάλλων αριστεριστών από τον "Μάη" του '68, οι οποίοι για να λοιδορήσουν τον αστικό τρόπο ζωής έλεγαν "πεθαίνεις στα τριάντα και σε θάβουν στα εβδομήντα", εννοώντας την είσοδο στον κόσμο της εργασίας (κάπου) στα τριάντα και κατόπιν τον φυσικό θάνατο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Η χώρα, για την ακρίβεια το μεταπολιτευτικό καθεστώς, ήταν "νεκρό" από τη δεκαετία του '80 αλλά θάφτηκε το 2010, με τα μνημόνια να αποτελούν τον επικήδειο, καθώς το καθεστώς συνέχιζε απτόητο με τα δάνεια και τις κοινοτικές εισροές, δημιουργώντας μάλιστα, τεχνητά, σε ένα εξαγορασμένο εκλογικό ακροατήριο ένα χωρίς παραγωγική βάση αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής. Δημιουργώντας γι' αυτό ακριβώς αλλεπάλληλες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές τερατογενέσεις, με χαρακτηριστικότερη πολιτική τερατογένεση τον σημερινό πρωθυπουργό.
Έτσι το 1980 η ΝΔ βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, καλή ώρα σήμερα. Έχει απολέσει την ισχυρή ηγεσία και βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ικανό δημεγέρτη, εξόχως επικίνδυνο επειδή αυθορμήτως αποσπά εύκολα την λαϊκή συμπάθεια. Και η συμπάθεια αυτή, σε έναν λαό ο οποίος λειτουργεί μόνο συναισθηματικά στις πολιτικές του επιλογές, σβήνει σαν σφουγγάρι την ανυποληψία στην οποία μέχρι πρότινος βρισκόταν ο ανερχόμενος αστέρας. Όπως μέχρι πριν τρία-τέσσερα χρόνια ουδείς, πλην ολίγων οξυδερκών, έδινε μεγάλη σημασία στην πολιτική ανέλιξη Τσίπρα, έτσι και το 1975-79 ο Ανδρέας αντιμετωπιζόταν από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης σαν αυτό που ήταν : ένας τσαρλατάνος. Τότε, ακόμα, οι άνθρωποι είχαν μνήμες, ήταν νωπή η προδικτατορική, τυχοδιωκτική και έξαλλη πολιτεία του.
Εν τω μεταξύ η ΝΔ από την ίδρυσή της αποτελεί ως κομματικός σχηματισμός έναν χαλαρό συνασπισμό πολιτικών κοτζαμπάσηδων, "βαρώνων" και αποκληθέντων μετέπειτα, οι οποίοι με τη σειρά τους ελέγχουν τους εκλογοβοσκούς στις περιφέρειες, στην κοινωνική βάση. Μια τυπική δομή κάθετης πολιτικής ιεραρχίας, ομοιάζουσα με εκείνη της προηγούμενης εποχής, οπότε οι πολιτικές εξελίξεις εκπορευόντουσαν από το Παλάτι, μέσω των ευνοουμένων του στον πολιτικό κόσμο. Η διαφορά έγκειται στο ότι τώρα το επίκεντρο των εξελίξεων βρίσκεται στην Ηρώδου Αττικού.
Όντας το προσωπικό όχημα εξουσίας του Καραμανλή, η ΝΔ με την μετάβαση εκείνου στην Προεδρία έχει ουσιαστικά επιτελέσει, ολοκληρώσει αν θέλετε, από τότε τον ιστορικό της ρόλο. Με τα παπούτσια του δεν μπορεί να περπατήσει άλλος. Υπό μια ριζοσπαστικότερη θεώρηση, όφειλε από τότε να αναδιαρθρωθεί εκ βάθρων. Σε άλλα πρότυπα. Πιο συμμετοχικά. Με δημοκρατία από τη βάση. Όμως παλιά άλογα δεν μαθαίνουν νέα κόλπα, η εξουσία είναι γλυκιά και αυτοσκοπός, έτσι επιλέγεται να συνεχίσει η ΝΔ με τα παπούτσια εκείνου.
Κάνει τη χειρότερη για την ιστορική συγκυρία επιλογή προσώπου. Ο Γεώργιος Ράλλης υπήρξε ευγενής. Κάποιοι θα πουν ότι και μόνο με το "δε θέλω ου" βρισκόταν τριάντα χρόνια μπροστά. Μόνο που τότε, το 1980, βρισκόμαστε τριάντα χρόνια πίσω. Στο 1949. Αυτοί που έρχονται θέλουν τη ρεβάνς για τη Βάρκιζα και τον Γράμμο. Την παίρνουν εν μέρει τότε και ολοκληρωτικά το 2015. Δεν συναντούν αντίσταση.
Ο Ράλλης, πρώτον, δεν διαθέτει πολεμικό πολιτικό φρόνημα απέναντι στην Αριστερά, η οποία συμπλέει με τον Ανδρέα. Όπως είχε εξομολογηθεί, κατά τη Δικτατορία όταν βρέθηκε στην φυλακή παρέα με αριστερούς κρατουμένους, διαπίστωσε ότι πολλοί από τους πρώην αντιπάλους του ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι, πατριώτες και με βαθιά γνώση των καταστάσεων. Και έκτοτε, η αντίληψη του για την ελληνική Αριστερά άλλαξε ριζικά.
Δεύτερον, νοεί την παράδοση της εξουσίας στην πασοκοαριστερά ως πράξη προσωπικής εξιλέωσης για το οικογενειακό όνειδος της καταδίκης του πατέρα του ως δωσιλόγου, τον οποίο νέος δικηγόρος είχε ο ίδιος υπερασπιστεί και ο οποίος πέθανε στη φυλακή. Τρίτον, υπήρξε (ο Ράλλης) ως Υπουργός Παιδείας εκείνος που έδωσε στην Αριστερά το απόλυτο όπλο για να επιβληθεί στον δημόσιο λόγο, την καθιέρωση ως επίσημης γλώσσας της μαλλιαρής δημοτικής, την οποία μιλούσαν οι αγράμματοι, περιθωριακοί οπαδοί της λόγω ελλιπών διανοητικών ικανοτήτων.
Το τί ακολούθησε είναι ιστορικά γνωστό. Μετά το 1981 τελέστηκε στην Ελλάδα κοινωνική επανάσταση. Οι κοινωνικά τιποτένιοι κατέλαβαν την εξουσία. Ο αρχετυπικός πασόκος του '70-'80 ήταν το καθίζημα μιας κοινωνίας ακόμα σε ανάπτυξη, αν και με μειωμένους ρυθμούς σε σχέση με τον μεταπολεμικό "οργασμό".
Ήταν ο άχρηστος, ο ανεπρόκοπος, ο αμαθής ή ημιμαθής, ο συνοικιακός απατεωνίσκος, ο κουτοπόνηρος επαρχιώτης. Αυτός που λόγω μειωμένων προσωπικών ικανοτήτων αδυνατούσε να καταλάβει μια όχι ευπρόσωπη, έστω μέτρια θέση στην αστική κοινωνία και ζούσε στο περιθώριό της, μέσα στην ανέχεια, καλλιεργώντας μόνο τον φθόνο για τους νοικοκυραίους. Ήταν φυσικό καταλαμβάνοντας την εξουσία να βουτήξει αχόρταγα στη χλιδή, εξόδοις του δημοσίου ταμείου.
Δίπλα του "πλασαρίστηκε" μια πανσπερμία κοινωνικής μειονεξίας και πολιτικής καταγωγής, παλαιοανδρεϊκοί, κεντρώοι, η μερίδα των Ιωαννιδικών χουντικών. Γλειψιματίες διορισμένοι στο Δημόσιο από τη Δεξιά, οι οποίοι ήθελαν μετά να κάνουν την προσωπική τους εξέγερση ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ, καθώς ουδείς πλέον αχάριστος από τον ευεργετηθέντα. Αλλά και οι αριστεροί, οι οποίοι άδραξαν την ευκαιρία να επιβιβαστούν στο όχημα μιας ιδεολογικοκοινωνικά συγγενούς εξουσίας για να αποτελέσουν την ιδεολογική και πολιτισμική του ελίτ. Αυτό σε πολύ αδρές γραμμές ήταν το "κίνημα".
Όμως σε αυτούς προστέθηκε μια πληθώρα συντηρητικών πολιτών οι οποίοι στην επιδίωξή τους για κοινωνική ανέλιξη έβρισκαν κλειστές τις πόρτες της συντηρητικής παράταξης. Άνθρωποι με προσωπικές ικανότητες, αλλά μικρομεσαίας κοινωνικής καταγωγής, οι οποίοι χτυπούσαν την πόρτα της ΝΔ και έπεφταν πάνω στις "όλγες κεφαλογιάννη". Αναπόφευκτα μίσησαν την κλειστή λέσχη, απευθύνθηκαν στο απέναντι μαγαζί και, ψευδεπίγραφα μεν, αυτο-πολιτογραφήθηκαν "σοσιαλιστές".
Εκτός από την εσωτερική πολιτική ανάλυση υπάρχει και η ευρύτερη εικόνα. Βρισκόμαστε στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου. Ο σύγκρουση των δυο στρατοπέδων διεξάγεται σε δυο επίπεδα. Στο επίπεδο της στρατιωτικής ισχύος, με την κούρσα των εξοπλισμών. Και στο πολιτικό, με την ιδεολογική επιρροή που ασκεί η ΕΣΣΔ στους πληθυσμούς των δυτικών χωρών μέσω των κομμουνιστικών κομμάτων. Στο στρατιωτικό επίπεδο οι ΗΠΑ επιλέγουν την εξοπλιστική υπερεπέκταση με κατάληξη τον "Πόλεμο των Άστρων", η οποία και θα οδηγήσει τελικά την ΕΣΣΔ σε οικονομική κατάρρευση. ΗΗΣτο δε πολιτικό επίπεδο, επιλέγουν να αποκρούσουν τον κομμουνισμό με την σοσιαλδημοκρατία. Την εποχή εκείνη έρχονται στην εξουσία Μιτεράν, Γκονζάλεθ, Παπανδρέου. Με τη σοσιαλδημοκρατία να αποτελεί στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ ο αμερικανοτραφής, υποτίθεται αντι-αμερικανός, Ανδρέας πληρούσε τις προϋποθέσεις για να περιχαρακώσει την Αριστερά. Το επέτυχε, παγιώνοντας την επιρροή των ΗΠΑ, λειτουργώντας και ως αντίβαρο στην ευρωπαϊκή επιλογή του Καραμανλή, η οποία ήταν αντίθετη με τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον ψυχρό πόλεμο, καθώς προσέδενε την Ελλάδα περισσότερο στην Ευρώπη. Το δυτικό, ευρω-ατλαντικό στρατόπεδο μπορεί να εμφανίζεται ενιαίο, αλλά στο εσωτερικό του σοβούσαν και σοβούν ανταγωνισμοί.
Σαν παρένθεση εδώ, έχει ενδιαφέρον η σύγκριση εκείνης της συγκυρίας με τη σημερινή, και η αντανάκλαση των ανταγωνισμών στο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Τότε οι ΗΠΑ δεν ήθελαν την επέκταση της ΕΕ για να μην δημιουργηθεί ένας ισχυρός ανταγωνιστικός πόλος. Ο άνθρωπός τους εδώ ήταν ο Ανδρέας.
Σήμερα, οι ΗΠΑ επιτίθενται στη Γερμανία. Το σκάνδαλο Volkswagen και τα απανωτά πρόστιμα σε γερμανικές εταιρείες, οι υποκλοπές και οι παρακολουθήσεις των μυστικών υπηρεσιών είναι η ορατή πλευρά του πολέμου που σκοπεύει στο να ανοιχθεί άπλετα η Γερμανία στην αμερικανική παγκοσμιοποίηση, αποδεχόμενη την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP - Transatlantic Trade and Investment Partnership), ώστε, μεταξύ άλλων, να πλημμυρίσει η ευρωπαϊκή αγορά από τα μεταλλαγμένα της Monsanto και των άλλων αμερικανικών πολυεθνικών, να εγκαταλείψει τον οικονομικό εθνικισμό, να ακυρωθεί η ενεργειακή της συνεργασία με τη Ρωσία ώστε η τελευταία να χάσει τα έσοδα από τις πωλήσεις υδρογονανθράκων και να καταρρεύσει οικονομικά. Ο άνθρωπός τους εδώ είναι ο Τσίπρας. Κάποιοι δε αναλυτές σημειώνουν με νόημα ότι στις τελευταίες εκλογές επικράτησαν τα αμερικανόφιλα κόμματα, ενώ τα ρωσόφιλα και τα γερμανόφιλα κόμματα υποχώρησαν, για τις ΗΠΑ η ΝΔ εκτιμάται ως περισσότερο ελεγχόμενη από τον γερμανικό παράγοντα, μέσω του ΕΛΚ.
Επιστρέφουμε στην ιστορική αναδρομή, η οποία δεν γίνεται για ακαδημαϊκή ρητορεία αλλά για να συνδεθεί οργανικά το παρελθόν με το παρόν και να εξαχθούν τα χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον.
Για να επιτύχει τον σκοπό του ο Ανδρέας ενσωμάτωσε ανθρώπους και αξίες της Αριστεράς, αναδεικνύοντας ως κυρίαρχη την υποκουλτούρα των μικρομεσαίων. Το "κίνημα" εδραίωσε καθεστώς και επέβαλε νέα άρχουσα τάξη η οποία ακόμα κυβερνά. Δημιουργήθηκε ένα παγκοσμίως πρωτότυπο αλλά εθνικά θανάσιμο πολιτικό υβρίδιο. Οικονομικοκοινωνική δομή Σοβιετικού τύπου χρηματοδοτημένη με καπιταλιστικά χρήματα. Η προαναφερθείσα επανάσταση, η οποία είχε πέντε βασικές πτυχές.
Καθιέρωσε στη συνείδηση της πλειοψηφίας τον χαρακτηρισμό "φασίστας" για κάθε συντηρητικό, δεξιό, νεοδημοκράτη ή μη, ώστε να συνοδεύει κοινωνική απαξία οποιονδήποτε δεν δήλωνε "προοδευτικός". ("Παραληρηματικό ακροδεξιό μπλογκ" μας χαρακτηρίζουν, αγαπητοί φίλοι, οι "προοδευτικοί" απατεώνες).
Δεύτερον, επέφερε βίαιη πολιτισμική υποβάθμιση, η οποία υποβοήθησε τη λουμπενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και την απώλεια βασικών στοιχείων της ιστορικής, ελληνικής, εθνικής ταυτότητας. Σκεφθείτε μόνο ότι τις δεκαετίες του '50-'60 υπήρχαν οι, αθάνατες πλέον, ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου ενώ τη δεκαετία του '80 οι ταινίες του Στάθη Ψάλτη. Ότι πριν σχεδόν πενήντα χρόνια οι Έλληνες, υλικά πολύ φτωχότεροι, ακούμπησαν πάνω στο φέρετρο του Σεφέρη. Σήμερα, εάν υπήρχε και αν πέθαινε, λιγοστοί θα ακολουθούσαν την κηδεία του.
Τρίτον, η βίαιη επέμβαση σε αυτό που ο Μαρξισμός αποκαλεί "εποικοδόμημα". Στην παιδεία, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στον δημόσιο λόγο, στα ΜΜΕ, σε όλα όσα καθορίζουν αυτό που νοιώθει ο άνθρωπος ότι είναι. Δεν κατάφεραν να ελέγξουν ολοκληρωτικά τους τομείς που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του κράτους. Ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας, Δικαιοσύνη. Είναι αυτό που επιδιώκει ο Τσίπρας σήμερα.
Τέταρτον, ανέδειξε σε πολυάριθμο στρώμα το κοινωνικό πρότυπο του άνευ πραγματικής εργασίας σιτιζόμενου κομματόσκυλου, είτε ως συνδικαλιστής, είτε ως αργόμισθος δημόσιος υπάλληλος είτε ως μιζαδόρος αυτοδιοικητικός, είτε ως δήθεν δημοσιογράφος-προπαγανδιστής.
Πέμπτον, δημιούργησε μια κοινωνική πλειοψηφία της οποίας η επιβίωση εξαρτάται άμεσα από το κράτος, συνεπώς και η πολιτική της συμπεριφορά καθορίζεται αντίστοιχα. Υπάλληλοι του στενού και ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, συνταξιούχοι, επιχειρήσεις άμεσα εξαρτημένες από τις κρατικές λειτουργίες και προμήθειες. Οι Έλληνες, οι οποίοι παραδοσιακά ήταν τολμηροί, καινοτόμοι και ανεξάρτητοι, μεταμορφώθηκαν από αγριόχηνες που πετούν από τόπο σε τόπο σε πλαδαρές, οριστικά προσγειωμένες, οικόσιτες χήνες, κλεισμένες στο κοτέτσι. Κατηγορούν εύλογα μερικοί την ΝΔ ότι "εκπασοκίσθηκε". Μετά όμως το ΠΑΣΟΚ κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε να γίνει εξουσία χωρίς να υποσχεθεί και να πραγματοποιήσει πλούσιες παροχές και διορισμούς, χωρίς ουσιαστικά να δωροδοκήσει τους ψηφοφόρους.
Για τα παραπάνω και πολλά άλλα, το ΠΑΣΟΚ, ανεξαρτήτως του αν η ιστορική του ηγεσία ήταν αντικομμουνιστική, λειτούργησε ως η Κυβερνητική Αριστερά. Η οποία ήρθε στην εξουσία με θράσος αλλά και με φόβο. Όταν διαπίστωσε ότι κανένας δεν της αντιστεκόταν, ότι συναντούσε άτονη αντιπολίτευση, αποθρασύνθηκε και ξεδίπλωσε την αντεθνική της ατζέντα, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
Όχι ότι δεν υπήρχαν φωνές. Ο Μάνος Χατζηδάκις στηλίτευε την κοινωνική και πολιτισμική παρακμή που έφερε η πλέμπα, δεχόμενος τόνους αυριανικής λάσπης. Ο Γιάννης Μαρίνος επεσήμανε από την πρώτη στιγμή τον εκτροχιασμό της οικονομίας από τον υπερδανεισμό, την καταστροφή της παραγωγής και την αλλοίωση του εργασιακού ήθους. Αργότερα, ο Βασίλης Ζήσης με τα ρεπορτάζ του αποκάλυπτε τις διαπλοκές πολιτικής εξουσίας και νέων, "αριστερών", επιχειρηματικών τζακιών. Όμως οι φωνές δεν συγκροτούσαν κίνημα αντίστασης στη λαίλαπα.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ που διαδέχθηκε τον Ράλλη ήταν ευπατρίδης. Βρισκόταν όμως στη δύση του πολιτικού του βίου και δεν ήταν δυνατόν να αντιπαρατεθεί στα ίσα με τον Ανδρέα ευρισκόμενο στην καλύτερη ιστορική του περίοδο, το 1981-84. Δεν διέθετε όμως και μηχανισμό. Οι συντηρητικοί, ως τύπος ανθρώπου, γενικά δεν είναι της πολιτικής διαμάχης, πόσω μάλλον του πεζοδρομίου. Κοιτάζουν τις δουλειές τους και περιμένουν από την πολιτική ηγεσία τα πάντα. Η έμπρακτη αντιμετώπιση της Αριστεράς, μέχρι τότε ανήκε σε μηχανισμούς παράπλευρους που τώρα δεν υπήρχαν. Γι αυτό το συντηρητικό στρατόπεδο ηττήθηκε κατά κράτος κοινωνικά και εκλογικά.
Καθώς η προοπτική της επανόδου του στην εξουσία εμφανιζόταν χλωμή, στον πανικό του, αναζήτησε έναν αντι-Ανδρέα, όπως σήμερα, άρρητα, αναζητείται ένας αντι-Τσίπρας. Σφάλμα μέγα, και τότε και τώρα.
Τότε τον βρήκε στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Όπως στην Άγρια Δύση οι αδύναμοι ζητούσαν τις υπηρεσίες επαγγελματία πιστολέρο σε διαμάχες τους με ισχυρούς, η ΝΔ νοίκιασε τα πολιτικά πιστόλια του Μητσοτάκη, δηλαδή έναν που να συναγωνιστεί την αήθεια του Ανδρέα.
Μετρήστε παρενέργειες που εκδηλώθηκαν στην ιστορική πορεία.
Δημιουργήθηκε εντός της ΝΔ η Μητσοτακική "συνιστώσα", η οποία ιστορικά δεν είχε καμμία ιδεολογική και πολιτική σχέση με τη συντηρητική παράταξη, και η οποία υπήρξε διαλυτικός παράγων στην προσπάθειά της να κατακτήσει το κόμμα και να το μετατρέψει σε μια "Μητσοτάκης ΑΕ". Η υποψηφιότητα της Ντόρας δεν είχε αξιοκρατική βάση, ήταν αποτέλεσμα νεποτισμού. Ενώ η, ακούγεται, μελλοντική αντιπρόεδρος της ΝΔ εφόσον εκλεγεί ο κ. Μεϊμαράκης, κα Ντόρα Μπακογιάννη για να υπηρετήσει την προσωπική της φιλοδοξία στράφηκε αδίστακτα κατά της ΝΔ, ιδρύοντας δικό της κόμμα.
Ο δε συμπαθής σήμερα Κυριάκος, ο οποίος για την υποψηφιότητα του #metonKyriako μας καλεί να ξεχνάμε το επώνυμό του και να τον κρίνουμε αυτοτελώς, ξεχνά ότι αν δεν είχε το επώνυμο αυτό δεν θα εκλεγόταν ποτέ βουλευτής στα 36 του με 120.000 σταυρούς με την προσωπική του αξία. Μετά τη Μεταπολίτευση εμφανίσθηκαν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα γνήσια πολιτικά όντα, με έμφυτο χάρισμα στο λόγο και στην πολιτική τέχνη, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να κάνουν πολιτική καριέρα πολύ λαμπρότερη από του Κυριάκου, δεν είχαν όμως την πολυτέλεια εκείνου να ασχοληθούν με την Πολιτική, με το πέρας των σπουδών χάθηκαν γιατί έπρεπε να ριχτούν στη βιοπάλη.
Με όργανο τον Μεϊμαράκη (ο Μητσοτάκης) εξεδίωξε από τη νεολαία τα ριζοσπαστικά και μαχητικά αντι-αριστερά στοιχεία. Έφτασε έτσι σταδιακά η νεολαία της στην Παπαμιμίκειο εποχή να είναι ένα κλαμπ που μοιράζει σημειώσεις, οργανώνει μπουζουκοβραδιές και εκδρομές στο Μπάνσκο. Α, και ανάβει κεράκια σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του Καντάφι έξω από τη Λιβυκή Πρεσβεία, για "να φύγει ο δικτάτορας". Και όταν έφυγε, πλημμύρισε η Ευρώπη λαθρομετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική. Τέτοιο πολιτικό κριτήριο η ΟΝΝΕΔ.
Εισήγαγε (ο Μητσοτάκης) στην ΝΔ το νεοφιλελευθερισμό, μάλιστα επαίρεται γι' αυτό, δηλώνοντας "πφφφ... τι ήταν η ΝΔ, μια λαϊκή δεξιά... εγώ της έφερα τον νεοφιλελευθερισμό". Απαλείφοντας τον λαϊκό της χαρακτήρα και κάνοντάς την αντιπαθή, σε τέτοιο βαθμό που οι ψηφοφόροι ανέστησαν τον πολιτικά νεκρό το 1993 Ανδρέα.
Γλιστράμε στα "αν" της Ιστορίας, αλλά γνωρίζω ότι σας γοητεύει, ενώ δεν κινούμαστε στη σφαίρα του ιστορικού απίθανου. Αν δεν είχε γίνει ο Μητσοτάκης αρχηγός της ΝΔ, ποιες θα ήταν οι εξελίξεις;
Η αριστερή ιδεολογία στη συνείδηση της πλειοψηφίας του κόσμου δεν συντρίβεται πάρα μόνο όταν την εισπράξει ως προσωπικό βίωμα και υποστεί τις συνέπειες από την εφαρμογή της, τη φτώχεια, τις ουρές, τις ελλείψεις, την εξαθλίωση, τη στυγνή δικτατορία.
Ήταν προτιμότερο να έμενε το ΠΑΣΟΚ και τρίτη τετραετία, μέχρι το 1993, άλλωστε έμεινε έντεκα χρόνια το 1993-2004. Η χώρα θα είχε χρεοκοπήσει από το 1991-92 και ο αριστερός χώρος θα διαλυόταν, και θα βρισκόταν σε τόση πολιτική υπόληψη όση έχουν σήμερα οι κομμουνιστές σε όλη την Ανατολική Ευρώπη. Δεν θα είχε απογειωθεί ο λαιφσταϊλίστικος παρασιτισμός, δεν θα είχαμε κυβερνηθεί από τους οικτρούς επιγόνους του Ανδρέα, Σημίτηδες και ΓΑΠ. Και βέβαια δεν θα είχε υπάρξει Τσίπρας. Πιθανότατα ο Σαμαράς θα αναδεικνυόταν αρχηγός και πρωθυπουργός από τις αρχές της δεκαετίας του '90, με ό,τι αυτό σήμαινε για τη χώρα και την παράταξη.
Μια ελληνική χρεοκοπία τότε, με εθνικό νόμισμα, χωρίς τη Γερμανία ηγεμόνα της Ευρώπης, με την ΕΣΣΔ μόλις διαλυμένη, με τις ΗΠΑ, οι οποίες βλέπουν παραδοσιακά την Ελλάδα με συμπάθεια, κυρίαρχες οπότε θα μπορούσαν πιθανόν να επιβάλουν μια πιο χαλαρή δημοσιονομική διαδικασία στην μετά τη χρεοκοπία εποχή, ίσως να ήταν εφικτό να μην προκαλέσει τις συνέπειες που προκαλεί σήμερα, όταν έχει μεσολαβήσει η εγκληματική κυβερνητική θητεία 1993-2004. Με κάποια αναδιάρθρωση, τότε, χρέους, με εκτύπωση χρήματος, με περικοπές αλλά με όχι τόσο βίαιη διόρθωση προσωπικών συνθηκών των πολιτών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα - αυτό που εισέπραξε πολιτικά η ΝΔ τον Ιανουάριο του 2015.
Τα συμπεράσματα από την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών σε συνδυασμό με την παρούσα πολιτική συγκυρία, κατά την προσωπική μου ανάγνωση, προκύπτουν αβίαστα. Ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ πρέπει:
Πρώτον και κύριο, να είναι ακατάβλητος μαχητής. Να αντιπαρατεθεί στον Τσίπρα σε κάθε λέξη που εκείνος εκστομίζει. Να καταγγέλλει κάθε παρασπονδία του, κάθε συνταγματική του εκτροπή, κάθε παρέκκλιση από την κοινοβουλευτική, γραπτή και εθιμική, διαδικασία. Να παρεμβαίνει σε κάθε θέμα εθνικής αναφοράς. Να μην τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Να βάζει τα ποδιά του στη φωτιά της μεγάλης περιοχής, όχι να μαρκάρει "με τα μάτια" στο κέντρο. Αυτό διδάσκει η ήττα την περίοδο 1981-84. Αν ο αρχηγός λέει χλιαρά δυο κουβέντες στη Βουλή, βγάζει και ο εκπρόσωπος μια ανακοινωσούλα, και μετά πάνε στο GBCorner ή στο Κολωνάκι να περάσουν την υπόλοιπη μέρα, χαιρετίσματα.
Δεύτερον, να νοεί ως αντεθνική επανάσταση την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία της Αριστεράς και να είναι διατεθειμένος να κηρύξει αντεπανάσταση, για την ακρίβεια επανάσταση νομιμότητας, στην μονοκρατορία της. Η μεγαλύτερη αποτυχία της ΝΔ και όλης της αστικής αντιπολίτευσης συνίσταται στο ότι απέτυχε να καταγγείλει και να καταδείξει στους πολίτες το επικίνδυνο πολιτικό ποιόν του Τσίπρα.
Οι αστοχίες του Τσίπρα σε όλα τα θέματα, εθνικά και δημοσιονομικά, οι οποίες σωρεύουν συνεχώς ερείπια, δεν οφείλονται στο ότι είναι "ψευτράκος", "πονηρούλης", "χαχανούλης". Οφείλονται στο ότι είναι κομμουνιστής. Είναι εθνικά ανάξιος να εκπροσωπήσει όλους τους Έλληνες, διότι δεν τους βλέπει ως γένος για το οποίο οφείλει να νοιάζεται στην ολότητά του, αλλά ως "ταξικούς φίλους" και "ταξικούς εχθρούς". Από την οπτική αυτή προέρχεται η εχθρότητα, όπως εκφράζεται στην επιλογή φορολογικών μέτρων, απέναντι σε εκείνους που έχουν εξασφαλίσει κάτι παραπάνω από τα απολύτως στοιχειώδη για την επιβίωση. Στο μολυσμένο από το ταξικό κριτήριο μυαλό του δεν υπάρχουν Έλληνες, υπάρχουν μόνο πλούσιοι και φτωχοί. Ένας Έλληνας με σπίτι 100 τ.μ. από γονική παροχή, αυτοκίνητο 1600 κυβικών και 30.000 φορολογημένες αποταμιεύσεις στην τράπεζα είναι γι' αυτόν ταξικός εχθρός τον οποίο οφείλει να απομυζήσει, για να συντηρήσει τους ταξικούς του φίλους. Οι πολλαπλές αναφορές, "αυτό δεν θίγει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ", "Σταύρο, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταθέσεις" και συναφείς, δεν χρειάζονται περαιτέρω ερμηνεία.
Τρίτον, να πιστεύει αυτά που υπερασπίζεται και διακηρύσσει. Οι ιδέες να μην είναι γι' αυτόν σημαία ευκαιρίας για πολιτική ανέλιξη. Ένα από τα πλεονεκτήματα του Τσίπρα έναντι των πολιτικών του αντιπάλων είναι ότι πιστεύει πραγματικά αυτά που πράττει και επιδιώκει. Γι' αυτό είναι άριστος τακτικιστής, επειδή ο στόχος είναι γι' αυτόν ευκρινής και όλες του οι τακτικές ενέργειες τον υπηρετούν, ως απαραίτητα ενδιάμεσα στάδια. Οι Ευρωπαίοι εταίροι είναι γι' αυτόν απεχθείς καπιταλιστές. Συναγελάζεται μαζί τους μόνο για να επιτύχει όσα στο εσωτερικό εξυπηρετούν την εκλογική του βάση και για να προωθήσει την "εξαγωγή της επανάστασης", τη δημιουργία μιας "άλλης, αριστερής Ευρώπης".
Τέταρτον, ο νέος αρχηγός της ΝΔ θα πρέπει να είναι έτοιμος να ανοίξει πραγματικά το κόμμα στην κοινωνία. Και αυτό δεν γίνεται με διακηρύξεις κενές περιεχομένου. Αλλά με την ουσιαστική υποστήριξη της μεσαίας τάξης, με την σύγκρουση εν ονόματι των συμφερόντων της με ισχυρά συμφέροντα. Στην Ελλάδα μετά το 1974 δεν υπήρξε λαϊκή δεξιά, στα πρότυπα των ευρωπαϊκών χωρών και ιδίως της Γερμανίας, όπου το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (CDU), το οποίο εξέφραζε τις λαϊκές τάξεις και οι τύποις κεντρώοι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP), οι οποίοι εξέφραζαν τους εργοδότες, συγκυβερνούσαν αλλά με λείανση των θέσεων των δυο τάξεων, σχηματοποιώντας ένα αμοιβαία αποδεκτό κοινωνικό συμβόλαιο.
Σε αντίθεση με την ΕΡΕ, η ΝΔ υπήρξε κυρίως κόμμα των μεγάλων συμφερόντων, το οποίο κατά την ιστορικοπολιτική μου ανάγνωση υφάρπαζε τις ψήφους των συντηρητικών, αντι-αριστερών πολιτών από τα λαϊκά στρώματα χωρίς στην ουσία να τους εκπροσωπεί, διότι αυτοί απλώς δεν είχαν άλλο κομματικό χώρο έκφρασης. Και όταν, καλώς ή κακώς βρήκαν ή πίστεψαν ότι βρήκαν άλλο κόμμα που τους εκφράζει, αποχώρησε ένα 15-20% από τη ΝΔ, για σχηματισμούς τόσο δεξιότερά της όσο και αριστερότερά της.
Πέμπτον, ο νέος αρχηγός πρέπει να έχει πλήρη επίγνωση ότι σε εφαρμογή αυτών που πιστεύει, σκοπός του Τσίπρα είναι να δημιουργήσει προσωποπαγές καθεστώς, στα πρότυπα του Ανδρέα, όμως πολύ πιο απολυταρχικό. Όλοι, είτε θα συμβιβαστούν μαζί του είτε θα εξοντωθούν. Στρατός του θα είναι οι χιλιάδες πιστοί του στο Δημόσιο, το οποίο θα ελέγχεται από κομισάριους, τα ελεγχόμενα σώματα ασφαλείας και η Δικαιοσύνη για την εξόντωση με εμφανή τρόπο, το παρακράτος από αναρχικούς, τρομοκράτες και λαθρομετανάστες για τις αφανείς επιχειρήσεις. Και ένας ελεγχόμενος, εκβιαζόμενος από αδειοδοτήσεις, χρέη και δάνεια Τύπος για να παρουσιάζεται το μαύρο ως άσπρο, κατά τον συμφέρον του καθεστώτος. Οφείλει λοιπόν ο νέος αρχηγός να είναι προετοιμασμένος να αποκαλύπτει διαρκώς τις προς το σκοπό αυτό μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και να καλέσει τους πολίτες σε κοινωνική αντίδραση. Κι αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει ένας αρχηγός που αντιμετωπίζει τον Τσίπρα θεσμικά και με αστικές ευγένειες, θεωρώντας αφελώς τον μπολσεβίκο ως υπηρέτη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Σημειωτέον ότι τα παραπάνω κριτήρια αποτελούν σύνοψη από εκτεταμένες συζητήσεις μεταξύ ιστορικών ψηφοφόρων της ΝΔ, όπου κατατέθηκαν δεκάδες απόψεις. Δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος αρχηγός ο οποίος να τα πληροί από τον Άδωνι Γεωργιάδη. Επιπλέον, ο Άδωνις προέρχεται από τη μεσαία τάξη, δουλεύει από νέος, αποδεδειγμένα δεν είναι αχάριστος, υπερασπιζόμενο συνεχώς το κυβερνητικό έργο της ΝΔ.
Και αν χρησιμοποιήσουμε το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ σαν "λυσάρι", όπως το χρησιμοποιούν οι μαθητές για να βλέπουν τις λύσεις των ασκήσεων. Ποιον δεν θέλουν για αρχηγό της ΝΔ οι ΣΥΡΙΖΑίοι; Πρώτα απ' ολα τον Άδωνι, αυτόν φοβούνται. Είναι αυτός που είπε ανοιχτά στη Βουλή και στον Τύπο τον Τσίπρα απατεώνα, το Βαρουφάκη πράκτορα του Σόρος και τον Κουρουμπλή άσχετο.
Σημειώνω μόνο δυο ενστάσεις για τον Άδωνι.
Πρώτον, στην Κρήτη δήλωσε ότι από την εκλογή προέδρου της ΝΔ κρίνεται το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Όχι, κρίνεται το αν θα υπάρχει το κράτος Ελλάδα και αν θα εξακολουθεί να έχει εθνική κυριαρχία, χωρίς να έχει περιπέσει σε μια εδαφική επικράτεια χαλαρής κυριαρχίας. Αν δεν θα έχει καταλυθεί από την ανεμπόδιστη εισβολή εκατομμυρίων. Και αν δημοσιονομικά δεν θα έχει διολισθήσει στη δραχμή, ο Τσίπρας προετοιμάζει στο εσωτερικό το κλίμα για νέα σύγκρουση με τους Ευρωπαίους, με αφορμή τη δήθεν αδιαλλαξία τους απέναντι στα αιτήματα που βολεύουν την πελατεία του, όπως το ουσιαστικό χάρισμα των δανείων των ιδιωτών, που θα σημάνει και το οριστικό κλείσιμο των τραπεζών.
Δεύτερον, ένας που φιλοδοξεί να εκφράσει τη λαϊκή δεξιά δεν έχει πρότυπο τη Θάτσερ. Θα μπορούσε να έχει τον Franz Josef Strauss, ιστορικό ηγέτη των χριστιανοκοινωνιστων της Βαυαρίας (CSU) ο οποίος, ξεχάστε τη Σκανδιναβία, είχε δημιουργήσει το καλύτερο και πλέον λειτουργικό κοινωνικό κράτος στον κόσμο.
Υπ' όψιν, η διαδικασία της εκλογής είναι το εύκολο κομμάτι. Αυτό που θα έχει να σηκώσει στους ώμους του μετά θα είναι το πραγματικά δύσκολο. Γιατί, αγαπητέ Άδωνι, όταν σηκώνεται άνεμος άλλοι υψώνουν τείχη άλλοι φτιάχνουν καράβια.
Σήμερα η Ελλάδα πρέπει να κάνει και τα δύο!
Του Προφήτη
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου