Η ισοπέδωση του Ελληνικού Brand Name

Έχουν περάσει ήδη 18 μήνες από όταν η Αριστερά σαν έτοιμη από καιρό πήρε το τιμόνι της χώρας με την δέσμευση ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Το τι ακολούθησε δεν χρειάζεται ανάλυση καθότι όλοι μας το θυμόμαστε πολύ καλά… Περήφανη διαπραγμάτευση, δραματικά Eurogroups, κόκκινοι γιακάδες και δερμάτινα, Κούγκια, απειλές ότι θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές, χοροί στο Σύνταγμα, ένα δημοψήφισμα που ακόμα το ερώτημα που έθεσε στο λαό ζητάει ερμηνεία, τρίτο μνημόνιο, διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και πρόωρες εκλογές πριν ο λαός αρχίσει να πληρώνει τα μέτρα της πολιτικής Τσίπρα-Καμμένου. Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 και μετά, ένας ζαλισμένος Ελληνικός λαός και ένα πολιτικό σύστημα σε απόγνωση προσπαθούν να μετρήσουν το τι κερδίσαμε τελικά με την πρώτη φορά αριστερά.

Οι οικονομολόγοι βλέπουν ότι οι προσπάθειες των προηγούμενων χρόνων πήγαν χαμένες, οι πολιτικοί αναλυτές προειδοποιούν ότι ο κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη είναι ακόμα υπαρκτός, οι επιχειρηματίες την φοροκαταιγίδα, οι πανεπιστημιακοί την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών, οι νέοι την μετανάστευση στο εξωτερικό, ενώ πολλοί συνταξιούχοι σαν τον αγαπητό κύριο Ντίνο Καρύδη νιώθουν απλά προδομένοι αφού είδαν τη σύνταξη τους να σημειώνει ιστορικό χαμηλό μετά τις περικοπές του κατά δήλωσή του κομμουνιστή Κύριου Κατρούγκαλου. Ο κάθε Έλληνας μέσα από τη δική του οπτική προσπαθεί να ζυγίσει τα συν και τα πλην της πρώτης φοράς αριστεράς. Οι Έλληνες ζαλισμένοι από το ρυθμό που χτυπάει το νταούλι ο Αλέξης Τσίρας, αν και βλέπουν το προσωπικό τους κόστος, αδυνατούν να δουν την ολοκληρωτική ζημιά που χρεώθηκε η Ελλάδα.

Αυτή η ζημιά δεν αφορά μόνο τον οικονομικό τομέα ή την ευημερία μας. Έχει να κάνει με την Ελλάδα στο σύνολο της. Την ύπαρξη της Ελλάδας σαν κράτος με εδαφική ακεραιότητα και σαν λαού με προοπτικές. Σαν μιας οντότητας με παρόν παρελθόν και μέλλον. Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε η παρέα της Αίγινας έχει να κάνει με το brand name της χώρας μας σε όλο τον πλανήτη. Και τη ζημιά στο brand name θα τη χρεωθούμε όλοι, είτε περισσότερο είτε λιγότερο, είτε ανήκουμε σε αυτή τη γενιά είτε σε επόμενες.  Πλέον στα μάτια των ξένων δεν είμαστε ούτε οι φιλόξενοι Ζορμπάδες που απολαμβάνουν τον ήλιο και τη θάλασσα, ούτε η χώρα με τα μουσεία, ούτε το μέρος για φθηνές διακοπές, ούτε η κοιτίδα της δημοκρατίας. Για τον υπόλοιπο πλανήτη είμαστε ένας κράτος παρίας. Το κράτος της Ευρώπης που το καλοκαίρι του 2015 σχεδίαζαν να μας στείλουν ανθρωπιστική βοήθεια, το κράτος της Ευρώπης που σπάνε πλάκα δωρίζοντας γραβάτες στον Πρωθυπουργό του, το κράτος της Ευρώπης που το Υπουργείο Εξωτερικών του δεν μπορεί να βγάλει ούτε μια ανακοίνωση σε σωστά αγγλικά, το κράτος της Ευρώπης που αφαιρεί τον Επιτάφιο από τα βιβλία του γιατί έκανε Υπουργό Παιδείας έναν αιώνιο φοιτητή, το κράτος της Ευρώπης που παρακαλά το ΝΑΤΟ να έρθει να
φυλάξει τα σύνορά του. Ενώ ακόμα κάποιοι στο εσωτερικό φαντασιώνονται ότι Ιταλοί, Ισπανοί και Γάλλοι τους παρακαλούν για να ηγηθούν στο μέτωπο του Νότου, στο εξωτερικό η Ελλάδα δεν είναι κάτι περισσότερο από το κράτος που παρέλαβε τη σκυτάλη από τη Ζάμπια στην κατηγορία των διεθνών μπαταχτσήδων που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στο ΔΝΤ.

H ζημιά στο Brand Name της χώρας είναι δυστυχώς ανυπολόγιστη και μη μετρήσιμη ακόμη και με καθαρά οικονομικούς όρους. Κατά πάσα πιθανότητα θα περάσουν δεκαετίες για την επουλώσουμε, μέχρι και πάλι η Ελλάδα στα μάτια της Διεθνούς Κοινότητας να ταυτιστεί είτε με κάτι πιο αξιόπιστο ή θετικό από το λαό που ψηφίζει ΟΧΙ με παρότρυνση της κυβέρνησης του για να το κάνει τελικά ΝΑΙ μέσα σε 17 ώρες. Η ζημιά στο Brand Name δεν μεταφράζεται μόνο στην άρνηση των Ευρωπαίων να μας ανοίξουν στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, ή στην μη προσέλκυση ξένων επενδύσεων, ή την μείωση της τουριστικής κίνησης. Θα ήμασταν τυχεροί αν οι απώλειες του πολυσυζητημένου Στρατηγικού Σχεδιασμού του Μαξίμου περιορίζονταν σε καθαρά οικονομικό επίπεδο. Εξάλλου ούτε η πρώτη χώρα ούτε η τελευταία θα ήμασταν που αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα. Η ταύτιση μας όμως με Μπανανία και ο περίγελος που προκαλούμε σε διεθνές επίπεδο μπορεί να μας στοιχίσει ακόμα και σε έδαφος και αίμα.  Ένα μόλις καλοκαίρι πέρασε από την περήφανη διαπραγμάτευση και ήδη το καμπανάκι των κινδύνων άρχισε να χτυπά. Ο Ερντογάν ήδη βάζει στο τραπέζι τη συνθήκη της Λωζάνης, οι Αλβανοί έρχονται μες τα μούτρα μας και απαιτούν Τσαμουριά, ενώ οι Σκοπιανοί έγιναν το de facto σύνορο της Ευρωπαικής Ένωσης καθώς έδωσαν στην Ευρώπη να καταλάβει ότι είναι ένα αξιόπιστο κράτος που δεν αδυνατεί να φυλάξει τα σύνορά του.

Παράλληλα η εικόνα του κράτος American Bar όπου κάνει ο καθένας ότι θέλει, με τους υπουργούς που ανά μήνα φοράνε μια στρατιωτική στολή σαν να είναι απόκριες και τον Πρωθυπουργό που δηλώνει ότι η θάλασσα του δεν έχει σύνορα, έχει αντίκτυπο και στα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολιτών. Ποιος πολίτης είναι διατεθειμένος άραγε να σεβαστεί τους θεσμούς σε ένα κράτος που το όνομα του πλέον έχει ταυτιστεί με Μπανανία; Σε μια χώρα που αυξάνονται οι φόροι για να διορίσουν οι υπουργοί τις συντρόφους τους, ποιο είναι το κίνητρο που έχουν οι πολίτες για να σεβαστούν τους νόμους της; Πόσο μάλλον όταν θα χρειαστεί να σηκώσουν το ανάστημα τους σε περίπτωση Συνταγματικής εκτροπής. Η συνεχής γελοιοποίηση των θεσμών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περνάει και στο συλλογικό ασυνείδητο των πολιτών. Όσο γέλιο και αν προκαλούν οι βουλευτές με ντύσιμο θαμώνων ταβέρνας, άλλο τόσο επικίνδυνοι είναι. Αν δεν δίνουν οι εκπρόσωποι του λαού το καλό παράδειγμα σεβόμενοι με την εμφάνιση, τους τρόπους και τη συμπεριφορά τους τη Βουλή, πως περιμένετε να τη σεβαστεί ο λαός που το 2011 εκστασιασμένος στο Σύνταγμα ζήταγε να κάψει το μπουρδέλο; Το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό στη χώρα, ή μήπως καλύτερα στο καραβάνι, του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι πλέον όσο και να γαβγίζουν τα σκυλιά για να μας δείξουν τους κινδύνους, κανείς δεν ανησυχεί. Η γελοιότητα έγινε πλέον συνήθεια μας.

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Το βέβαιο είναι ότι θα πάρει χρόνια και πολύ προσπάθεια για να σταματήσει η Ελλάδα να ταυτίζεται με μια χώρα παρία της Διεθνούς Κοινότητας και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών της στους θεσμούς. Η περήφανη διαπραγμάτευση θα στοιχειώνει τη χώρα μας και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για πολλά χρόνια, ακόμα και αν αλλάξει η κυβέρνηση. Οπότε οι βάσεις θα πρέπει να μπουν εδώ και τώρα από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Είτε μας αρέσει είτε όχι, στις διεθνείς σχέσεις η Αριστεία δεν είναι ρετσινιά. Όπως δεν είναι ρετσινιά και στην καθημερινότητα μας, παρά ότι κάποιοι υπουργοί δεν το  έχουν καταλάβει ακόμα. Η αξιοπιστία και οι επιτυχίες ενός λαού στο διεθνές επίπεδο επιβραβεύονται πολλαπλώς. Και για να επιτευχθούν χρειάζονται διάρκεια και επιμονή. Το καλό όνομα δύσκολα το φτιάχνεις και πολύ πιο δύσκολα το κρατάς. Αντίθετα όπως και στην πραγματική ζωή, στις διεθνείς σχέσεις δύσκολα ξεκολλάει η ρετσινιά του απατεώνα. Άπαξ και κολλήσει, πάντα θα σε συνοδεύει. Κανείς δεν θα εμπιστευθεί έναν απατεώνα. Για αυτό λοιπόν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα που περηφανεύεται για τις λαϊκές της καταβολές, ενώ παράλληλα ο Στρατηγικός της Σχεδιασμός μελετά Σουν Τσου θαυμάζοντας τα μποτάκια της Ελένης, ας ξεκινήσει από μια θυμόσοφη παροιμία των παππούδων μας: ‘Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα’. Αν καταλάβουν αυτή τη παροιμία, μπορεί και να σταματήσουν να κολλάνε κι άλλη ρετσινιά πάνω στο κουφάρι της Ελλάδας που ψυχορραγεί. Ίσως τελικά αν ξεκινήσουν βάζοντας γραβάτες, καταλάβουν ότι δεν είναι θαμώνες καφενείου αλλά η κυβέρνηση μιας χώρας στη πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.

http://linkis.com/conservativegreece.com/5yzBP

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK