Μετά τη γάτα των Ιμαλαΐων δημοσιεύθηκε και προκάλεσε μεγάλο θόρυβο το σενάριο της εκτροπής μέσω της μετάβασης της χώρας στη δραχμή. Το σενάριο είναι ουσιαστικά ένα re-make του 2015 με διαφορετική κατάληξη. Σύγκρουση με τους δανειστές, δημοψήφισμα για Grexit από την ευρωζώνη, δημιουργία συνθηκών έκτακτης ανάγκης, διοχέτευση της οργής που θα προκαλέσει η καταστροφή κατά της Ευρώπης (και των πολιτικών αντιπάλων των εμπνευστών του σεναρίου) και μετατροπή της Ελλάδας σε «μπολιβαριανή δημοκρατία» τύπου Βενεζουέλας.
Πόσο είναι πιθανό ή εφικτό το σενάριο αυτό; Είναι πιθανό να πετύχει; Είναι πιθανό έστω και να επιχειρηθεί;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι με βεβαιότητα αρνητική. Για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί καμία κυβέρνηση δεν επιβιώνει εθνικής καταστροφής. Δημοκρατική ή ολοκληρωτική, εθνικιστική ή νεοκομμουνιστική. Ειδικά σε μια χώρα κι έναν λαό τόσο ευμετάβλητο όσο ο ελληνικός. Και η μετάβαση στη δραχμή είναι βέβαιο ότι αποτελεί καταστροφή. Θα εξηγήσω συνοπτικά το γιατί αφού δεν είναι αυτό το κυρίως θέμα μου.
Τα νομίσματα είναι χαρτιά και εμπιστοσύνη. Τα χαρτιά (ή τα ηλεκτρονικά κλικ) στο μείγμα δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που δίνει την υπόσταση σε ένα νόμισμα είναι η εμπιστοσύνη. Το ελληνικό κράτος με τεράστιο χρέος και κακόφημο διεθνώς πολιτικό σύστημα, δεν εμπνέει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Η δραχμή δεν θα είναι διεθνώς αποδεκτό νόμισμα ακόμα κι αφού υποτιμηθεί μαζικά σε σχέση με την αρχική της ισοτιμία.
Η πτώση του ΑΕΠ που θα ακολουθήσει μετά την υποτίμηση (τουλάχιστον τόση όση και η πτώση του από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα), είναι όμως το μικρότερο από τα δεινά που θα συμβούν στο πρώτο διάστημα μετά την έξοδο. Το ακόμα βαρύτερο και χειρότερο, είναι ο εφιάλτης της προσαρμογής μιας ανοικτής οικονομίας ενταγμένης στο διεθνές σύστημα στην λογική μιας κλειστής οικονομίας. Η ελληνική παραγωγική διαδικασία στηρίζεται στις εισαγωγές. Ακόμα και οι εξαγωγές μας εκεί στηρίζονται. Τα αγροτικά προϊόντα (όπου κι εκεί είμαστε ελλειμματικοί) δεν παράγονται με
άλογα και κοπριά. Παράγονται με καύσιμα, σπόρους και λιπάσματα. Το ίδιο και ο υψηλού επιπέδου τουρισμός. Συνεπώς άσχετα με το τελικό καταστροφικό αποτέλεσμα, η ίδια η μετάβαση θα προκαλέσει μια τρομακτική κρίση παραγωγικής διαδικασίας, που θα μετατραπεί ταχύτατα σε ανθρωπιστική κρίση.
Όσοι συμμετάσχουν στην καταστροφή -πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, ακόμα και πρόεδροι- θα εξαερωθούν πολιτικά. Τι πρακτικά θα σημαίνει η οργή ενός κατεστραμμένου λαού δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Όμως προσωπικά δεν θα ήθελα να είμαι εκεί.
Μήπως όμως η ιδεοληψία, ο φανατισμός, η λογική της επαναστατικής πρωτοπορίας, η απλή ηλιθιότητα έστω, οδηγήσει τους σημερινούς κυβερνώντες σε μια τέτοιου είδους απονενοημένη διαδρομή; Μήπως δηλαδή το επιχειρήσουν και καταστραφούν κι αυτοί κι εμείς μαζί τους; Μήπως τελικά αποδειχθούν οι χρήσιμοι ηλίθιοι στο διεθνές πολιτικό παιχνίδι, άλλοι από δειλία ή αναποφασιστικότητα και άλλοι από ιδεοληψία και φανατισμό;
Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο αυτό ήταν ένας εφιαλτικά πραγματικός κίνδυνος το 2015 όταν γλυτώσαμε κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια. Οι πολιτικές συνθήκες είναι όμως σήμερα τελείως διαφορετικές. Για τρεις λόγους:
Οι σημερινοί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν ηττηθεί πολιτικά. Το 2015 έπαιζαν ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Σήμερα όποτε κι αν στηθούν κάλπες θα ηττηθούν συντριπτικά από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συνεπώς για να πετύχει το σενάριο θα πρέπει να καταστρέψουν την χώρα διατηρώντας ταυτόχρονα συμπαγή την ισχνή κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία. Απίθανο σενάριο. Η αριστερά που αποτελεί τη βάση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας είναι στο λαό βαθιά διασπασμένη.
Το ισχυρότερο κόμμα του χώρου, το ΚΚΕ, αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν πρόκειται ποτέ να στρατευτούν στο εγχείρημα. Το ίδιο διασπασμένη είναι και η λαϊκή βάση που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβριο του 2015. Οι νέοι είναι απογοητευμένοι και απέχουν, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι, που θα είναι μαζί με τους συνταξιούχους τα μεγάλα θύματα της δραχμής, είναι πολιτικά πολύ δυσκολότερο να κινητοποιηθούν για να οδηγηθούν στην οικονομική και κοινωνική τους αυτοκτονία. Οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες του ΟΧΙ δεν υπάρχουν πια στην κοινωνία και πάντως δεν υπάρχουν αν την ηγεσία του εγχειρήματος αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ήδη ανεβάσει και κατεβάσει την σχετική παράσταση.
Κάθε σωστό «πραξικόπημα» χρειάζεται αιφνιδιασμό. Αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαλέξουν αυτό το δρόμο δεν θα αιφνιδιάσουν κανέναν αφού το σχετικό σενάριο υποθέτει διαδρομή μηνών.
Οι φίλοι μου λένε ότι στηρίζομαι υπερβολικά στον ορθολογισμό των άλλων και ξεχνώ τις αδυναμίες και τις παραξενιές της ανθρώπινης φύσης και την ιδιάζουσα κουλτούρα των μειοψηφιών. Το σέβομαι αυτό. Είναι πράγματι ο ανορθολογισμός πολύ επικίνδυνο πράγμα και ιδιαιτέρως απρόβλεπτο. Η ιστορία βρίθει «χρησίμων ηλιθίων» και οι καταστροφές που προκάλεσαν είναι πολύ περισσότερες από τις καταστροφές που προκάλεσαν όλες μαζί οι σατανικές συνωμοσίες. Όμως ο σημερινός επικεφαλής της κυβέρνησης σίγουρα δεν είναι χρήσιμος, δεν μπορεί όμως να τον κατηγορήσει κανείς και για ηλίθιο. Έφτασε πολύ κοντά στο να λάβει την σχετική απόφαση το 2015, όταν μπορούσε όντως να προκαλέσει την καταστροφή αναγνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να επιβιώσει πολιτικά. Γιατί να πάρει σήμερα -με εκατό φορές χειρότερες συνθήκες για τον ίδιο και το κόμμα του- διαφορετική απόφαση;
*Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι πρόεδρος της Δράσης.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου