Στα 231 χρόνια της ιστορίας των ΗΠΑ, τεχνικά δεν έχει καθαιρεθεί πρόεδρος. Ο Ρίτσαρντ Νίξον παραιτήθηκε πριν καθαιρεθεί, πριν από αυτόν ο Αντριου Τζόνσον και μετά από αυτόν ο Μπιλ Κλίντον έφτασαν στα πρόθυρα της καθαίρεσης αλλά τελικά αθωώθηκαν, καθώς η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε υπέρ, όχι όμως και η Γερουσία. Φυσικά υπάρχει πάντα πρώτη φορά, με την προϋπόθεση ότι τα στοιχεία εις βάρος του Τραμπ θα είναι αδιάσειστα, ή ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα αποφασίσει να τον «αδειάσει», για τη δική του επιβίωση. Ιδιαίτερα αν ο ίδιος αποπειραθεί να αποσχισθεί... Οπως έχουν τώρα τα πράγματα, είναι φανερό ότι ο Τραμπ με τη διχαστική ρητορική, το αυταρχικό ύφος, τις αυθαίρετες αποφάσεις που έχει πάρει, τις επιλογές των συνεργατών του και τις προθέσεις του στην πολιτική και την οικονομία, έχει καταφέρει να συγκρουστεί με τα λεγόμενα «συστημικά» μίντια, με τη δικαστική εξουσία, με τους μισούς Αμερικανούς πολίτες, κυρίως τους συνειδητούς οπαδούς της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τον Ομπάμα, το ακαδημαϊκό κατεστημένο, τη show business, τους διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής που θεωρούν «αντίπαλον δέος» τη Ρωσία του Πούτιν, πολλούς μεγαλοεπιχειρηματίες σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, όλους όσοι θεωρούν «ανάθεμα» τον προστατευτισμό. Αυτά στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Γιατί στο εξωτερικό η παρουσία του προκαλεί ανατριχίλα στους Ευρωπαίους, ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο, στους συμμάχους του ΝΑΤΟ, στην Κίνα και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, αν και τελευταία έχει αρχίσει να κατεβάζει τους τόνους. Καθησυχάζει τους συμμάχους του ΝΑΤΟ, μιλάει πλέον για «μία Κίνα», δεν προχωρεί, ακόμη τουλάχιστον, σε μεγάλα ανοίγματα προς τον Πούτιν.
Παρόλο που δύο «γκουρού» της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο Κίσινγκερ και ο Μπρεζίνσκι, έχουν ταχθεί υπέρ της προσέγγισης με τη Ρωσία, ο αντιρωσισμός που χαρακτηρίζει ένα πολύ μεγάλο μέρος του αμερικανικού κατεστημένου αποτελεί σοβαρότατο κίνδυνο για το μέλλον του Τραμπ. Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του συμβούλου του Εθνικής Ασφάλειας, του Φλιν, με την κατηγορία ότι είχε έλθει σε επαφή με τον Ρώσο πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον, πριν αναλάβει επίσημα καθήκοντα, αποτελεί σαφή ένδειξη. Ο άλλος σοβαρός κίνδυνος είναι η ενδεχόμενη ανάμειξή του με τις προσωπικές επιχειρήσεις του, όπου τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, μήπως και προκύψει κάποιο σκάνδαλο. Και δεν έχει τόση σημασία το γεγονός ότι, προς το παρόν, οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν έχουν ηγέτη για να συσπειρωθούν γύρω του. Οι ισορροπίες και οι έλεγχοι του αμερικανικού συστήματος μπορούν να παίξουν αυτόνομα τον ρόλο τους.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου