Από προχθές διακινείται η είδηση πως οι εταίροι-δανειστές θα ζητήσουν από την Νέα Δημοκρατία κάποιας μορφής δέσμευση, ότι θα τηρήσει όσα θα συμφωνηθούν μεταξύ αυτών και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ—ΑΝΕΛ.
Η Νέα Δημοκρατία, σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τόνους, ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Επειδή όμως οι πιέσεις θα ενταθούν, όπως έγινε και το 2011, καλό είναι να γνωρίζουμε τις πολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας πράξης.
Αν ανατρέξουμε έξι χρόνια πίσω, θα διαπιστώσουμε πως η υπογραφή ενός αναλόγου κειμένου από τον Α.Σαμαρά, που μοιραία οδήγησε στην συμμετοχή του κόμματος του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, κόστισε πολύ ακριβά στην Νέα Δημοκρατία. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 έχασε πάνω από το 40% της εκλογικής δύναμης που είχε το 2009, και ανέκτησε το σημαντικότερο μέρος της στην εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου, μόνον λόγω του επερχόμενου κινδύνου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ, από το 2010 είχε μια σταθερή πολιτική γραμμή, που χάραζε ευκρινώς τις διαχωριστικές γραμμές από το κραταιό ακόμα ΠΑΣΟΚ, η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου, θόλωσε αυτές τις γραμμές με τις γνωστές συνέπειες.
Έχω υποστηρίξει και παλαιότερα, πως η Νέα Δημοκρατία δεν είχε την τύχη του ΠΑΣΟΚ χάρη στην
πολιτική που ακολούθησε το 2010-2011. Η άποψη που υποστηρίζει πως αν και η Νέα Δημοκρατία είχε σταθεί αλληλέγγυα στο ΠΑΣΟΚ θα είχαμε βγει από τα μνημόνια, παραβλέπει δύο παράγοντες: Πρώτον, η κατάσταση ήταν πρωτόγνωρη όχι μόνον για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά και για τα ευρωπαϊκά. Ήταν λογικό όποιος την διαχειριζόταν να καιγόταν. Δεύτερον, η ελληνική κοινωνία δεν είχε αντίληψη του μεγέθους του προβλήματος. Και κυρίως δεν είχε διάθεση να την αποκτήσει. Έτσι, όποιος πρότεινε και εφάρμοζε τις αναγκαίες περικοπές θα έπεφτε στο πυρ το εξώτερον.
Η Νέα Δημοκρατία ορθώς δεν συντάχθηκε τότε με το ΠΑΣΟΚ και αποτέλεσε τελικά το ανάχωμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας στον επελαύνοντα ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, από το 2012 θα κυριαρχούσαν οι αντισυστημικές δυνάμεις. Δηλαδή, με την πολιτική του Α.Σαμαρά ταυτίσθηκε το κομματικό συμφέρον με το εθνικό.
Σήμερα, συναίνεση στα μέτρα των Τσίπρα –Καμμένου σημαίνει λείανση των πολιτικών διαφορών που υπάρχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωση στην πράξη του προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας και δικαίωση όλων αυτών που υποστηρίζουν πως «όλοι ίδιοι είναι». Σε τελική ανάλυση, όλα αυτά συνεπάγονται τον ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό της φιλελεύθερης παράταξης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει, με πειστικό λόγο, να προβάλλει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του κόμματος και να πείσει τον Ελληνικό λαό, πως οι ίδιοι δημοσιονομικοί στόχοι μπορούν να επιτευχθούν με άλλο χαρμάνι μέτρων. Είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει, αν θέλει να θριαμβεύσει στις εκλογές.
Όσες πιέσεις και αν υποστεί, οφείλει να τις αντέξει, αναλογιζόμενος πως η «θολή» πολιτική του κόμματος του το καλοκαίρι του 2015, οδήγησε πάνω από 200.000 Νεοδημοκράτες στην απόφαση να μην προσέλθουν στις κάλπες. Να είναι βέβαιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως άλλοι τόσοι, ίσως και περισσότεροι, δεν θα πάνε να ψηφίσουν, αν συγχρωτιστεί η Νέα Δημοκρατία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ολοφάνερο πλέον, πως όλες αυτές οι «συναινετικές» μεθοδεύσεις εκπορεύονται από τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ. Ο Α. Τσίπρας ευρισκόμενος σε απόγνωση, ψάχνει στηρίγματα στο εξωτερικό.
Η μόνη πολιτική γραμμή για την Νέα Δημοκρατία είναι το αίτημα για εκλογές. Μετά, με την νέα σύνθεση της βουλής, μπορούμε να συζητήσουμε για συναινέσεις πάνω όμως στο πρόγραμμα του νικητή των εκλογών.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου