Πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι να σβήσει ο ήλιος! Αυτή είναι η πρόταση των «θεσμών» για το ελληνικό ζήτημα. Πίσω από αυτή την «εξαλλοσύνη» βρίσκεται ο δόκτωρ Σόιμπλε, ο οποίος εμφανίζεται πάντοτε έτοιμος να επαναφέρει την πρόταση του Grexit. Αυτό ήταν λοιπόν; Δούλοι στα κάτεργα ή Grexit; Πιστεύουμε πως όχι! Ότι υπάρχει ένας ακόμη δρόμος!
Η μεγάλη εικόνα είναι ότι το 2018 τελειώνουν τα μνημόνια που ξέραμε, αυτά με τα οποία παίρναμε λεφτά και πληρώναμε μισθούς και συντάξεις. Δεν απασχολεί κάποιον στον πλανήτη γη αν εμείς θα πληρώνουμε στην εσωτερική αγορά με ευρώ, δραχμές ή με καλαμάκια από σουβλάκι. Το μόνο που τους απασχολεί, πλέον, είναι να πληρώνουμε τους τόκους των δανείων μας. Γι αυτό και η μοναδική πρόταση που έχει πέσει στο τραπέζι είναι αυτή των πλεονασμάτων για 42 χρόνια και … βλέπουμε!
Στην πραγματικότητα αυτό το έργο δεν βγαίνει ακόμη κι αν μας αγαπάει ο Θεός! Δεν υπάρχει μία πιθανότητα στο εκατομμύριο. Εκτός κι αν κάποιος μας διαβεβαιώσει ότι για τα επόμενα 42 ή 142 χρόνια δεν θα υπάρξει ύφεση στην παγκόσμια Οικονομία κι ότι θα κυριαρχήσει στη γη η παγκόσμια ειρήνη. Να το πούμε πιο καθαρά! Στην πραγματικότητα θεωρείστε την πρόταση ως μη γενόμενη. Και ναι μεν αυτό δεν πρόκειται να φανεί το 2018 και το 2019, αλλά στις επόμενες χρονιές που αυξάνονται και οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα γίνει πλέον σαφές ότι αυτό που προσφέρουν σήμερα στον κ. Τσίπρα δεν υπάρχει.
Είναι σαν να υπόσχεται κάποιος στον διψασμένο ταξιδιώτη που έχει χάσει τον προσανατολισμό τους στην πυρακτωμένη από την ζέστη έρημο ότι σε εκατό χιλιόμετρα απόσταση θα βρει μία πηγή με δροσερό νερό. Θα πρέπει να περπατήσει 100 χιλιόμετρα με τα πόδια, όταν ήδη παραπατάει και είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι σε θέση να κάνει ούτε 100 μέτρα…
Στην Ελλάδα η κυβερνητική προπαγάνδα «παίζει» το σενάριο ότι κόντευε να τελειώσει το θέμα του χρέους και ότι την τελευταία στιγμή χάλασε τη συμφωνία ο Σόιμπλε και ότι τώρα οι υπόλοιποι δανειστές προσπαθούν να πείσουν τον «δόκτωρ θάνατο» να αλλάξει άποψη! Η διάσταση απόψεων σε ένα θέμα μεταξύ δύο μεγάλων παικτών στην παγκόσμια σκακιέρα, όπως η Γερμανία και το ΔΝΤ, μπορεί να υφίσταται. Αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι θα λήξει με κάποιου είδους συμβιβασμό. Εκείνο που δεν υφίσταται είναι ότι μπορεί να υπάρξει συμφωνία χωρίς τη συναίνεση του κ. Σόιμπλε. Κι αυτή δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα. Άρα κακώς ο κ. Τσίπρας είχε βγει στην αγορά για να αγοράσει γραβάτα.
Γιατί ο Σόιμπλε είναι τόσο κόντρα απέναντι στα ελληνικά συμφέροντα; Είχε κάποια τραυματική εμπειρία στην παιδική του ηλικία με την Ελλάδα; Χωρίς να μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι συμβαίνει στον ψυχικό κόσμο του κάθε ανθρώπου, θα τολμήσουμε να πούμε ότι ο δόκτωρ Σόιμπλε τα βλέπει τα πράγματα ως … Γερμανός! Να το θέσουμε και διαφορετικά. Γιατί περιμένουμε ότι ένας Γερμανός πολιτικός θα προτάξει το συμφέρον μιας τρίτης χώρας; Τι είναι εκείνο που μας κάνει να πιστέψουμε ότι μας οφείλει;
Ο Σόιμπλε είχε μία ξεκάθαρη άποψη από την αρχή της ελληνικής κρίσης! Η σταθερή του τοποθέτηση είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει από την κρίση και ότι η καλύτερη λύση για μας είναι να πάρουμε μία γενναία χρηματοδότηση ως προίκα και να τους αδειάσουμε τη μικρή γωνιά που κρατάμε στην Ευρωζώνη. Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν ότι αυτή είναι μία ευκαιρία! Κι αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο! Έχουν δημιουργηθεί, δηλαδή, οι συνθήκες εκείνες που ο ίδιος ο ελληνικός λαός θα παρακαλάει τους Γερμανούς για μία τέτοια λύση, όταν θα «αποκαλυφθεί» ότι ο δρόμος των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων είναι αδιέξοδος.
Οι δανειστές έχουν ακολουθήσει αυτή την στρατηγική επειδή έχουν πάψει να πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση. Δεν εμπιστεύονται το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν βλέπουν ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να αναδείξουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει, δεν συμμερίζονται την όποια αισιοδοξία ότι θα καταφτάσουν στην χώρα χιλιάδες ή έστω εκατοντάδες επενδυτές. Αλήθεια, ποιος μπορεί να τους αδικήσει γι αυτό;
Η τρίτη λύση
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Ο κ. Τσίπρας δεν διαπραγματεύεται αυτή την στιγμή κάποιο σωτήριο σχέδιο, αλλά το πότε θα «σκάσει η χώρα». Το γεγονός ότι φτάσαμε σε αυτό το σημείο είναι απόρροια του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν τρελάθηκαν όλοι ξαφνικά και μας γύρισαν την πλάτη. Κι όποιος αναρωτηθεί αν τα πράγματα ήσαν καλύτερα πριν δύο χρόνια, η απάντηση είναι απόλυτη: Σαφώς!
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα. Ανεξάρτητα από το πώς θα επιχειρήσει να πουλήσει τον οποιονδήποτε νέο συμβιβασμό ο κ. Τσίπρας, η αλήθεια είναι ότι η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς μία νέα μεγάλη εθνική ήττα. Τι να κάνουμε δεκτή την πρόταση Σόιμπλε φέτος τι να την κάνουμε το 2022. Έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης και αυτό που συζητάμε ακόμη είναι με ποιον τρόπο θα αυτοκτονήσουμε…
Αρχής εξαρχής ήταν λάθος η συζήτηση. Το χρέος ήταν ένα από τα προβλήματα, αλλά όχι το πιο μεγάλο. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα ήταν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας που γέννησε την κρίση. Αντί να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης για την χώρα και ένα φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις, βγάλαμε τον κόσμο στις πλατείες να στήνει κρεμάλες. Αν οι πολιτικές δυνάμεις είχαν συναινέσει από το 2010, θα ήμασταν ήδη σε μία άλλη χώρα.
Από την άλλη πλευρά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν ιστορική αναγκαιότητα να απαλλαγεί η χώρα από τις αριστερές δοξασίες. Ωραία, λοιπόν, συνέβη κι αυτό! Μήπως είναι ανάγκη να αλλάξουμε σελίδα;
Ότι πρέπει να έχουμε το συντομότερο δυνατόν ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση είναι αυτονόητο. Μία συμφωνία, δηλαδή, σε ορισμένα βασικά θέματα που θα βοηθήσουν να δημιουργηθεί ένα νέο πλαίσιο για τις επενδύσεις, για την Υγεία, την Παιδεία. Μία συμφωνία που θα τηρηθεί όσες κυβερνήσεις κι αν έρθουν. Είναι απαράβατος όρος για να μπορούμε να μιλάμε για την επόμενη ημέρα.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι ποιος θα διαχειριστεί μία τέτοια συμφωνία. Κι εδώ η απάντηση είναι αυτονόητη: Όχι αυτή η κυβέρνηση, αλλά μία νέα που θα προκύψει από εκλογές. Δεν έχουμε σήμερα μία κυβέρνηση που δήθεν εφαρμόζει ένα πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε. Έχουμε μία αίσθηση στην κοινωνία ότι αυτή η κυβέρνηση δεν την εκφράζει, επειδή η ίδια η κοινωνία αισθάνεται ότι εξαπατήθηκε από τον κ. Τσίπρα. Οι εκλογές είναι όρος για την αποκατάσταση των ισορροπιών στο οικοσύστημά μας. Δεν εκφράζουν απλά την προσδοκία των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τα περί Οικουμενικής που ακούγονται από καιρό σε καιρό, δεν εξυπηρετούν το λαϊκό συμφέρον. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται με κυβερνήσεις τεχνοκρατών.
Η συναίνεση είναι απαραίτητη. Και περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επόμενη ημέρα δεν μπορεί να είναι η επανάληψη του σκηνικού του 2015 – 2017 και με μόνη διαφορά ότι στην εξουσία θα βρίσκεται η κεντροδεξιά. Μπορεί η ρητορική του μίσους να μην ήταν ανακάλυψη της κεντροδεξιάς και να έχουν δημιουργηθεί «ανοικτοί λογαριασμοί». Αλλά αυτό το σκηνικό πρέπει να λάβει τέλος. Κάπου εδώ να μπει μία γραμμή και να αποφασίσουν όλοι να αλλάξουν ρότα. Μπροστά στο εθνικό συμφέρον να θαφτούν βαθιά στην γη τα τσεκούρια του πολέμου. Είναι όρος εθνικής επιβίωσης.
Συναίνεση δεν σημαίνει κυβερνήσεις συνεργασίας. Η συναίνεση πρέπει να είναι σε επίπεδο κοινωνίας και όχι προϊόν διαπραγμάτευσης στο μοίρασμα των υπουργείων. Επίσης, συναίνεση σημαίνει ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί ότι συνέβη με το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου. Ένα νομοσχέδιο που πέρασε με 250 και πλέον ψήφους δεν καταργείται, επειδή κάποιοι είναι μαλωμένοι με την αριστεία. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να σταματήσει αυτή η τρέλα και να δίδεται χρόνος σε νόμους που πέρασαν με τόσο ευρείες πλειοψηφίες.
Σύμφωνοι, η κάθε κυβέρνηση έχει το δικό της πρόγραμμα. Ας αποφασίσουν, λοιπόν, όλοι ότι για δέκα χρόνια θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική σε ορισμένα θέματα σημαντικά για όλους μας. Αυτή είναι η τρίτη λύση. Η λύση της ενότητας στην πράξη. Εφόσον κατορθώσουμε να κινήσουμε και πάλι την μηχανή της Οικονομία, η χώρα θα αποκτήσει μία άλλη δυναμική …
Η Αριστερά πρέπει να γίνει μέρος της λύσης και να πάψει να είναι μέρος του προβλήματος. Η συντριπτική ιδεολογική ήττα που έχει υποστεί είναι μία καλή ευκαιρία για ένα εθνικό συμβόλαιο και όχι για έναν νέο γύρο εμφυλίου. Η χώρα θα διαψεύσει τους Σόιμπλε και θα αρχίσουν έτσι όλα τα κομμάτια να μπαίνουν στην θέση τους. Αρκεί να καταφέρουμε πραγματικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αν αυτό το πετύχουμε, θα αναστείλουμε στην πράξη τα όποια σχέδια εξυφαίνονται στο παρασκήνιο για το μέλλον μας. Η «τρίτη λύση» είναι ένα σενάριο που έχει περιθώρια επιτυχίας. Αυτά που συζητάει ο κ. Τσίπρας είναι που δεν έχουν το παραμικρό…
Θανάσης Μαυρίδης
Η μεγάλη εικόνα είναι ότι το 2018 τελειώνουν τα μνημόνια που ξέραμε, αυτά με τα οποία παίρναμε λεφτά και πληρώναμε μισθούς και συντάξεις. Δεν απασχολεί κάποιον στον πλανήτη γη αν εμείς θα πληρώνουμε στην εσωτερική αγορά με ευρώ, δραχμές ή με καλαμάκια από σουβλάκι. Το μόνο που τους απασχολεί, πλέον, είναι να πληρώνουμε τους τόκους των δανείων μας. Γι αυτό και η μοναδική πρόταση που έχει πέσει στο τραπέζι είναι αυτή των πλεονασμάτων για 42 χρόνια και … βλέπουμε!
Στην πραγματικότητα αυτό το έργο δεν βγαίνει ακόμη κι αν μας αγαπάει ο Θεός! Δεν υπάρχει μία πιθανότητα στο εκατομμύριο. Εκτός κι αν κάποιος μας διαβεβαιώσει ότι για τα επόμενα 42 ή 142 χρόνια δεν θα υπάρξει ύφεση στην παγκόσμια Οικονομία κι ότι θα κυριαρχήσει στη γη η παγκόσμια ειρήνη. Να το πούμε πιο καθαρά! Στην πραγματικότητα θεωρείστε την πρόταση ως μη γενόμενη. Και ναι μεν αυτό δεν πρόκειται να φανεί το 2018 και το 2019, αλλά στις επόμενες χρονιές που αυξάνονται και οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα γίνει πλέον σαφές ότι αυτό που προσφέρουν σήμερα στον κ. Τσίπρα δεν υπάρχει.
Είναι σαν να υπόσχεται κάποιος στον διψασμένο ταξιδιώτη που έχει χάσει τον προσανατολισμό τους στην πυρακτωμένη από την ζέστη έρημο ότι σε εκατό χιλιόμετρα απόσταση θα βρει μία πηγή με δροσερό νερό. Θα πρέπει να περπατήσει 100 χιλιόμετρα με τα πόδια, όταν ήδη παραπατάει και είναι φανερό ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι σε θέση να κάνει ούτε 100 μέτρα…
Στην Ελλάδα η κυβερνητική προπαγάνδα «παίζει» το σενάριο ότι κόντευε να τελειώσει το θέμα του χρέους και ότι την τελευταία στιγμή χάλασε τη συμφωνία ο Σόιμπλε και ότι τώρα οι υπόλοιποι δανειστές προσπαθούν να πείσουν τον «δόκτωρ θάνατο» να αλλάξει άποψη! Η διάσταση απόψεων σε ένα θέμα μεταξύ δύο μεγάλων παικτών στην παγκόσμια σκακιέρα, όπως η Γερμανία και το ΔΝΤ, μπορεί να υφίσταται. Αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι θα λήξει με κάποιου είδους συμβιβασμό. Εκείνο που δεν υφίσταται είναι ότι μπορεί να υπάρξει συμφωνία χωρίς τη συναίνεση του κ. Σόιμπλε. Κι αυτή δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα. Άρα κακώς ο κ. Τσίπρας είχε βγει στην αγορά για να αγοράσει γραβάτα.
Γιατί ο Σόιμπλε είναι τόσο κόντρα απέναντι στα ελληνικά συμφέροντα; Είχε κάποια τραυματική εμπειρία στην παιδική του ηλικία με την Ελλάδα; Χωρίς να μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι συμβαίνει στον ψυχικό κόσμο του κάθε ανθρώπου, θα τολμήσουμε να πούμε ότι ο δόκτωρ Σόιμπλε τα βλέπει τα πράγματα ως … Γερμανός! Να το θέσουμε και διαφορετικά. Γιατί περιμένουμε ότι ένας Γερμανός πολιτικός θα προτάξει το συμφέρον μιας τρίτης χώρας; Τι είναι εκείνο που μας κάνει να πιστέψουμε ότι μας οφείλει;
Ο Σόιμπλε είχε μία ξεκάθαρη άποψη από την αρχή της ελληνικής κρίσης! Η σταθερή του τοποθέτηση είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει από την κρίση και ότι η καλύτερη λύση για μας είναι να πάρουμε μία γενναία χρηματοδότηση ως προίκα και να τους αδειάσουμε τη μικρή γωνιά που κρατάμε στην Ευρωζώνη. Υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν ότι αυτή είναι μία ευκαιρία! Κι αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο! Έχουν δημιουργηθεί, δηλαδή, οι συνθήκες εκείνες που ο ίδιος ο ελληνικός λαός θα παρακαλάει τους Γερμανούς για μία τέτοια λύση, όταν θα «αποκαλυφθεί» ότι ο δρόμος των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων είναι αδιέξοδος.
Οι δανειστές έχουν ακολουθήσει αυτή την στρατηγική επειδή έχουν πάψει να πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση. Δεν εμπιστεύονται το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν βλέπουν ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να αναδείξουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει, δεν συμμερίζονται την όποια αισιοδοξία ότι θα καταφτάσουν στην χώρα χιλιάδες ή έστω εκατοντάδες επενδυτές. Αλήθεια, ποιος μπορεί να τους αδικήσει γι αυτό;
Η τρίτη λύση
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Ο κ. Τσίπρας δεν διαπραγματεύεται αυτή την στιγμή κάποιο σωτήριο σχέδιο, αλλά το πότε θα «σκάσει η χώρα». Το γεγονός ότι φτάσαμε σε αυτό το σημείο είναι απόρροια του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν τρελάθηκαν όλοι ξαφνικά και μας γύρισαν την πλάτη. Κι όποιος αναρωτηθεί αν τα πράγματα ήσαν καλύτερα πριν δύο χρόνια, η απάντηση είναι απόλυτη: Σαφώς!
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα. Ανεξάρτητα από το πώς θα επιχειρήσει να πουλήσει τον οποιονδήποτε νέο συμβιβασμό ο κ. Τσίπρας, η αλήθεια είναι ότι η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς μία νέα μεγάλη εθνική ήττα. Τι να κάνουμε δεκτή την πρόταση Σόιμπλε φέτος τι να την κάνουμε το 2022. Έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης και αυτό που συζητάμε ακόμη είναι με ποιον τρόπο θα αυτοκτονήσουμε…
Αρχής εξαρχής ήταν λάθος η συζήτηση. Το χρέος ήταν ένα από τα προβλήματα, αλλά όχι το πιο μεγάλο. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα ήταν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας που γέννησε την κρίση. Αντί να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης για την χώρα και ένα φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις, βγάλαμε τον κόσμο στις πλατείες να στήνει κρεμάλες. Αν οι πολιτικές δυνάμεις είχαν συναινέσει από το 2010, θα ήμασταν ήδη σε μία άλλη χώρα.
Από την άλλη πλευρά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν ιστορική αναγκαιότητα να απαλλαγεί η χώρα από τις αριστερές δοξασίες. Ωραία, λοιπόν, συνέβη κι αυτό! Μήπως είναι ανάγκη να αλλάξουμε σελίδα;
Ότι πρέπει να έχουμε το συντομότερο δυνατόν ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση είναι αυτονόητο. Μία συμφωνία, δηλαδή, σε ορισμένα βασικά θέματα που θα βοηθήσουν να δημιουργηθεί ένα νέο πλαίσιο για τις επενδύσεις, για την Υγεία, την Παιδεία. Μία συμφωνία που θα τηρηθεί όσες κυβερνήσεις κι αν έρθουν. Είναι απαράβατος όρος για να μπορούμε να μιλάμε για την επόμενη ημέρα.
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι ποιος θα διαχειριστεί μία τέτοια συμφωνία. Κι εδώ η απάντηση είναι αυτονόητη: Όχι αυτή η κυβέρνηση, αλλά μία νέα που θα προκύψει από εκλογές. Δεν έχουμε σήμερα μία κυβέρνηση που δήθεν εφαρμόζει ένα πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε. Έχουμε μία αίσθηση στην κοινωνία ότι αυτή η κυβέρνηση δεν την εκφράζει, επειδή η ίδια η κοινωνία αισθάνεται ότι εξαπατήθηκε από τον κ. Τσίπρα. Οι εκλογές είναι όρος για την αποκατάσταση των ισορροπιών στο οικοσύστημά μας. Δεν εκφράζουν απλά την προσδοκία των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τα περί Οικουμενικής που ακούγονται από καιρό σε καιρό, δεν εξυπηρετούν το λαϊκό συμφέρον. Το πρόβλημα είναι πολιτικό και τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται με κυβερνήσεις τεχνοκρατών.
Η συναίνεση είναι απαραίτητη. Και περιλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επόμενη ημέρα δεν μπορεί να είναι η επανάληψη του σκηνικού του 2015 – 2017 και με μόνη διαφορά ότι στην εξουσία θα βρίσκεται η κεντροδεξιά. Μπορεί η ρητορική του μίσους να μην ήταν ανακάλυψη της κεντροδεξιάς και να έχουν δημιουργηθεί «ανοικτοί λογαριασμοί». Αλλά αυτό το σκηνικό πρέπει να λάβει τέλος. Κάπου εδώ να μπει μία γραμμή και να αποφασίσουν όλοι να αλλάξουν ρότα. Μπροστά στο εθνικό συμφέρον να θαφτούν βαθιά στην γη τα τσεκούρια του πολέμου. Είναι όρος εθνικής επιβίωσης.
Συναίνεση δεν σημαίνει κυβερνήσεις συνεργασίας. Η συναίνεση πρέπει να είναι σε επίπεδο κοινωνίας και όχι προϊόν διαπραγμάτευσης στο μοίρασμα των υπουργείων. Επίσης, συναίνεση σημαίνει ότι δεν πρέπει να επαναληφθεί ότι συνέβη με το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου. Ένα νομοσχέδιο που πέρασε με 250 και πλέον ψήφους δεν καταργείται, επειδή κάποιοι είναι μαλωμένοι με την αριστεία. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να σταματήσει αυτή η τρέλα και να δίδεται χρόνος σε νόμους που πέρασαν με τόσο ευρείες πλειοψηφίες.
Σύμφωνοι, η κάθε κυβέρνηση έχει το δικό της πρόγραμμα. Ας αποφασίσουν, λοιπόν, όλοι ότι για δέκα χρόνια θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική σε ορισμένα θέματα σημαντικά για όλους μας. Αυτή είναι η τρίτη λύση. Η λύση της ενότητας στην πράξη. Εφόσον κατορθώσουμε να κινήσουμε και πάλι την μηχανή της Οικονομία, η χώρα θα αποκτήσει μία άλλη δυναμική …
Η Αριστερά πρέπει να γίνει μέρος της λύσης και να πάψει να είναι μέρος του προβλήματος. Η συντριπτική ιδεολογική ήττα που έχει υποστεί είναι μία καλή ευκαιρία για ένα εθνικό συμβόλαιο και όχι για έναν νέο γύρο εμφυλίου. Η χώρα θα διαψεύσει τους Σόιμπλε και θα αρχίσουν έτσι όλα τα κομμάτια να μπαίνουν στην θέση τους. Αρκεί να καταφέρουμε πραγματικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αν αυτό το πετύχουμε, θα αναστείλουμε στην πράξη τα όποια σχέδια εξυφαίνονται στο παρασκήνιο για το μέλλον μας. Η «τρίτη λύση» είναι ένα σενάριο που έχει περιθώρια επιτυχίας. Αυτά που συζητάει ο κ. Τσίπρας είναι που δεν έχουν το παραμικρό…
Θανάσης Μαυρίδης
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου