Ήταν γνωστό ότι το κλειδί των εξελίξεων το είχε, όπως και εξακολουθεί να το έχει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός δεν είναι διατεθειμένος να προσφύγει στις κάλπες, επειδή γνωρίζει ότι τον περιμένει μία βαρύτατη και ταπεινωτική ήττα. Ούτε και δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις επιπτώσεις των συμφωνιών που ψηφίζει αυτός και οι βουλευτές του. Ένα μνημόνιο σαν κι αυτό που φέρνει στις επόμενες ημέρες για ψήφιση στην Βουλή δεν θα τολμούσε να το φέρει μία κεντροδεξιά κυβέρνηση. Όχι μόνο για λόγους που έχουν να κάνουν με τις οξύτατες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκαλούσε, αλλά και επειδή η κεντροδεξιά, όπως και το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου, δεν θα μπορούσε να παραδώσει – για παράδειγμα- τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στους Σόιμπλε, όπως και δεν το έκαναν!
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αποφασισμένος να διατηρηθεί όσο περισσότερο χρόνο μπορεί στην κυβέρνηση. Το επιτελείο του, λοιπόν, έχει εργαστεί σκληρά τους τελευταίους μήνες προς τρεις κατευθύνσεις: Η πρώτη, προς την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, έτσι ώστε να συνεχίσουν δίχως εμπόδια σε άλλα μέτωπα. Η δεύτερη ήταν προς την εγχώρια διαπλοκή. Έπειτα από κάποιες αψιμαχίες, το μεγαλύτερο μέρος της λεγόμενης «άρχουσας τάξης» έχει ασπαστεί τις παλαιές αρχές για το… γκουβέρνο. Όχι ότι χρειάστηκε να καταβληθεί ιδιαίτερη προσπάθεια εκ μέρους του κ. Τσίπρα για να πειστούν. Κι η τρίτη κατεύθυνση ήταν στη διαχείριση διαφόρων θεμάτων γεωπολιτικού χαρακτήρα. Οι Αμερικανοί παίρνουν τη Σούδα και νιώθουν όπως δεν έχουν νιώσει άλλη φορά στα χρόνια της Αντιπολίτευσης. Κι οι Γερμανοί είδαν μία κυβέρνηση που έσκυψε το κεφάλι και δεν έβγαλε άχνα όταν σφραγίστηκαν τα βόρεια σύνορά της, μετατρέποντας ουσιαστικά την χώρα σε μια τεράστια αποθήκη ψυχών…
Το τίμημα που πληρώνεται είναι συγκεκριμένο και ακριβό! Το αντίτιμο είναι που θεωρείται
αμφίβολης αξίας! Η «ευκαιρία» της κρίσης, να γκρεμιστούν οι άρρωστες δομές του παρελθόντος και να οικοδομηθεί ένα νέο οικονομικό περιβάλλον, πετιέται, στην κυριολεξία, στα σκουπίδια.
Οι δέκα – είκοσι ισχυρές επιχειρηματικές οικογένειες θα συνεχίσουν να κτίζουν περιουσίες και να τις καταθέτουν σε λογαριασμούς στο εξωτερικό, δίχως να επιστρέφουν στην κοινωνία κάποιο ουσιαστικό μερίδιο από την «ανάπτυξη». Η μόνη διαφορά από το παρελθόν είναι ότι τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις οικονομικές εξελίξεις θα τον έχουν πλέον ξένοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με τους Έλληνες να περιορίζονται στο ρόλο του εγχώριου εταίρου. Το ουσιαστικό είναι ότι η όποια ανάπτυξη δεν περιλαμβάνει κοινωνικό μέρισμα για τον ελληνικό λαό. Είναι ένα παιγνίδι για λίγους, όπως ήταν και στο παρελθόν, στην εποχή των εθνικών πρωταθλητών. Μπορεί να έχουμε καταλήξει ότι οι πολιτικές εκείνες ήταν υπεύθυνες για την κρίση κι ότι χρειαζόμασταν ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, αλλά ο δρόμος που τελικά χρησιμοποιείται είναι και πάλι εκείνος. Και μάλιστα από μία… Αριστερή κυβέρνηση. Προφανώς επειδή είναι γνώριμος σε όλους…
Σε «αντιστάθμισμα» προβάλουν ένα εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη. Κάτι που θα ήταν απολύτως σωστό, αν εννοούσαν έναν εθνικό διάλογο με στόχο την αμοιβαία ανάληψη υποχρεώσεων από όλους τους κοινωνικούς φορείς, προκειμένου η χώρα να βγει από την κρίση. Αλλά αυτό που κατά πάσα πιθανότητα εννοούν είναι ένας νέος κεντρικός σχεδιασμός για το πώς θα πρέπει να είναι η Οικονομία στο μέλλον. Εντός εκτός και επί των αυτών…
Το πιο επικίνδυνο, πάντως, είναι η ευκολία με την οποία προσφέρουν γη και ύδωρ σε διεθνείς παίκτες, δίχως, μάλιστα, να είναι σαφή τα ανταλλάγματα για την χώρα. Η παραχώρηση της Σούδας, για παράδειγμα, δεν είναι γνωστό αν συνδέεται με κάποιου είδους «βοήθεια» εκ μέρους των Αμερικανών απέναντι στην αυξημένη επιθετικότητα των Τούρκων. Δύσκολο…
Σε όλα αυτά που συμβαίνουν η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να προτάσσει συνεχώς το αίτημα των εκλογών. Όχι γιατί περιμένει κανείς να συγκινηθεί ο Αλέξης Τσίπρας από τη ζημιά που έχει ήδη προκαλέσει, αλλά για να μην μπορεί κανείς να ισχυριστεί στο μέλλον ότι δεν ήξερε. Ότι συμμετείχε κατά λάθος σε αυτή την καταστροφική κυβέρνηση. Κι ακόμη για να αποτραπεί κάθε συζήτηση για οικουμενικές κυβερνήσεις και αντίστοιχες… συλλογικές ευθύνες. Αν θέλει η Αριστερά και ο Αλέξης Τσίπρας με τον συνέταιρό του Πάνο Καμμένο να παραδώσουν τη Σούδα για 99 χρόνια στους Αμερικανούς, όπως έκαναν με τη δημόσια περιουσία στους Γερμανούς, ας το κάνουν με την υπογραφή τους! Δεν χρειάζονται και δεν θα έχουν βοήθεια σε αυτό. Ούτε στη δημιουργία της νέας διαπλοκής. Δεν θα δώσουν οικουμενική διάσταση στα δικά τους deals. Μόνοι τους έχουν ξεκινήσει αυτόν τον ολισθηρό δρόμο, μόνοι τους θα τον τελειώσουν.
Η αντιπολίτευση οφείλει να ξεγυμνώσει πλήρως την κυβερνητική πολιτική σε όλα τα επίπεδα. Να κατέβει στο δρόμο και να συζητήσει με τον κόσμο για την επόμενη ημέρα. Για το πώς θα οικοδομηθεί από την αρχή αυτή η χώρα, σε νέες, στέρεες και δημοκρατικές βάσεις. Η οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας περνάει μέσα από μία νέα εποχή, όπου οι κανόνες θα είναι το κυρίαρχο στοιχείο και όχι οι όποιες επιθυμίες μιας νωχελικής και εγωιστικής «άρχουσας τάξης» που θα αναζητά κάθε φορά οδούς επικοινωνίας με το γκουβέρνο.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν στο Κοινοβούλιο. Αλλά οι μάχες πρώτα δίνονται μέσα στην κοινωνία κι έτσι μόνο αντανακλώνται και στη Βουλή. Οι βουλευτές μπορεί να έχουν πίστη στο κόμμα τους και βαθιά υποχρέωση στον αρχηγό τους, αλλά στο τέλος έχουν σημείο αναφοράς τους ψηφοφόρους τους. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αποφασισμένος να κυβερνήσει, ακόμη κι αν τον εγκαταλείψει και ο τελευταίος ψηφοφόρος. Μπορεί; Αυτό θα φανεί, στο τέλος, από το αν η αντιπολίτευση καταφέρει να πείσει την κοινωνία για την ορθότητα των δικών της προτάσεων. Ότι η αντίδραση στην καταστροφή των ζωών μας και του μέλλοντος των παιδιών μας πρέπει να είναι διαρκής. Ότι δεν μπορούν να παραμείνουν ατιμώρητοι οι ψεύτες και ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην εξουσία να πιστέψει ότι κουραστήκαμε κι ότι δεν ασχολούμαστε με τις ανομίες της. Κι ότι υπάρχει μία πρόταση ελπίδας για την επόμενη ημέρα. Και γι αυτό δεν φτάνει μόνο να φύγει ο Αλέξης Τσίπρας….
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου