Γιατί θεωρητικά, μπορώ εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος να υποσχεθεί «λαγούς με πετραχήλια». Να υποσχεθεί τα πάντα. Παγκόσμια ειρήνη και ισότητα-αδελφότητα. Ίσες ευκαιρίες και ελευθερία δράσης και απόψεων. Ίσες δυνατότητες για όλους και άλλα παρόμοια.
Θεωρητικά όλα αυτά είναι πολύ καλά, τέλεια, υπέροχα. Και αυτά υποσχόταν όλες αυτές τις δεκαετίες η αριστερά σε δύση και ανατολή. Με αυτά «σημαία» κατέβαινε και κατεβαίνει σε εκλογές στον δυτικό κόσμο, όπου και υπάρχουν αυτές οι διαδικασίες. Με αυτά «κατέκτησε» την εξουσία σε δεκάδες χώρες του Ανατολικού μπλοκ.
Μόνον που οι θεωρίες κρίνονται στην πράξη. Και μετά την εφαρμογή τους μπορεί κάνεις να πει αν ήταν καλές ή κακές, σωστές η λάθος. Και κυρίως αν όλα τα θεωρητικά , ήταν και εφαρμόσιμα…
Ε λοιπόν , σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι πολύ απλή και κατανοητή από την τεραστία πλειοψηφία των πολιτών ανά τον κόσμο, αλλά προφανώς όχι και στην χώρα μας.
Ο κομμουνισμός, που σε άλλες εποχές (μην το ξεχνάμε) ενεπνεύστησαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, και ξεκίνησε να εφαρμόζει σε «μαζικό επίπεδο» ο Β.Ι. Λένιν, απεδείχθη ότι δεν μπορεί στην πράξη να εφαρμοστεί και να έχει τα θετικά αποτελέσματα που προέβλεπε. Το αντίθετο μάλιστα. Η εφαρμογή του έδειξε ότι πρόκειται για μια «αυταπάτη». Μια «αυταπάτη» που την πλήρωσαν δυστυχώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με την ζωή τους και εκατομμύρια άλλοι που έζησαν «πέτρινα χρόνια» στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και δυστυχώς ακόμα την πληρώνουν.
Και μην μου πει κάνεις ότι η επί Στάλιν εφαρμογή δεν ήταν σωστή. Γιατί δυστυχώς, τα όσα έκανε σε μαζικό επίπεδο ο Στάλιν, γινόταν και πριν από αυτόν , έγιναν και μετά από αυτόν. Και το καθεστώς ήταν ανελεύθερο. Και οι κάτοικοι των ανατολικών χώρων , βρισκόταν σε μια μιζέρια , σε ένα καθεστώς που ισοπέδωνε τους πάντες. Βρισκόταν συνεχώς υπό το άγρυπνο βλέμμα της κατά τόπους μυστικής υπηρεσίας. Δεν είχε δυνατότητα να επιλέξει τι θα κάνει, που θα ζήσει, αν θα ταξιδέψει μέσα και έξω από την χώρα του και όλα αυτά που είναι πια γνωστά στους πάντες.
Και όσοι δεν τα έμαθαν ή δεν θέλουν να τα πιστέψουν είναι πολύ απλό. Ας ρωτήσουν κάποιους από τους χιλιάδες κατοίκους Ανατολικών χωρών που έφυγαν τρέχοντας από τις χώρες τους μόλις άνοιξαν τα σύνορα. Ακόμα και αυτούς που είχαν κομματικές θέσεις. Μόνον να έχουν ανοιχτέ τα αυτιά τους.
Αλλά και σε μας για δεκαετίες η αριστερά καλλιέργησε τον δικό της μύθο.
Οι αριστεροί είναι οι «τίμιοι», οι «αγωνιστές» «αυτοί που νοιάζονται για τον λαό», οι «φτωχοί» και άλλα παρόμοια. Και όχι μόνον αυτά, άλλα και ότι «η αριστερά έχει όλες τις λύσεις που θα κάνουν την ζωή των ελλήνων παράδεισο εδώ και τώρα».
Και βεβαία «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις». Ήλε όμως η κρίση και η «αυταπάτη» του ελληνικού λάου που εξαιτίας συνεχών λαθών των αστικών κόμματων, έφερε την «ελληνική αριστερά» στην εξουσία. Με πολλές υποσχέσεις, με πολλές ελπίδες.
Και εδώ και δυόμισι χρόνια απεδείχθη περίτρανα ότι όλα αυτά δεν ήταν απλώς «αυταπάτες» άλλα μεγάλα ψέματα. Και μάλιστα συνειδητά ψέματα. Φούσκες και παραμύθια για μικρά παιδιά.
Και η πράξη απέδειξε και εδώ, σε μας χειροπιαστά, αυτό που οι άλλοι λαοί σε δυτική (και κυρίως) ανατολική Ευρώπη , έχουν αντιληφθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτή είναι η αριστερά. Μα αυταπάτη, ένας μύθος που δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Και αν εφαρμοστεί, οδηγεί σε καταστάσεις που όσοι τις έζησαν, τις σκέφτονται με τρόμο.
Και μετά το «ευτυχώς που χάσαμε στον εμφύλιο» που έλεγαν πολλοί κομμουνιστές που έζησαν μετά τον εμφύλιο σε ανατολικές χώρες (με όλα όσα τράβηξαν), τώρα είναι βέβαιο ότι θα λέμε πως «ευτυχώς που το 2015 κέρδισε ο Αλέξης», για να μην έχουμε εμείς και οι επόμενες γενιές «αυταπάτες». Να ξέρουμε ότι «αυτή είναι η αριστερά».
*Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου