Θέλω από την αρχή του άρθρου να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα τα οποία θεωρώ σημαντικά για να διαβαστεί το μέρος του άρθρου που αναφέρεται ευθέως στον τίτλο του.
Πρώτον, δε θα πάρω αποστάσεις ασφαλείας λέγοντας το πολιτικά ορθό «δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά για κανέναν». Η γνώμη μου δεν έχει καμία αξία επί ενός θέματος για το οποίο πρέπει να αποφασίσουν τα δικαστήρια (σ.σ. το αν ευσταθεί ή όχι μια κατηγορία). Για εμένα, όπως το θέτει το Κράτος Δικαίου, όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους. Εκτός και αν τους έχουν πιάσει οι αρχές με την κατσίκα στην πλάτη.
Δεύτερον, δεν μου αρέσουν οι φράσεις του τύπου «ο κόσμος πιστεύει το ένα, ο κόσμος πιστεύει το άλλο» κοκ. Δεν υπάρχει φωτιά όπου υπάρχει καπνός. Γιατί μπορεί να είναι παραπέτασμα καπνού και να βγαίνει από «μηχανήματα». Για παιδικά πάρτι, για επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς, για πολιτική προπαγάνδα.
Τρίτον, δεν πιστεύω ότι όλοι είναι ίδιοι. Πως οι μηχανικοί αυτοκινήτων μας κλέβουν, ότι οι υδραυλικοί δεν φτιάχνουν τις ζημιές για να έρθουν ξανά, ότι στα εστιατόρια μας σερβίρουν μπαγιάτικα φαγητά και ότι οι πολιτικοί τα παίρνουν όλοι.
Τέταρτον, είμαι υπέρ της Δημοκρατίας με τα καλά και τα κακά της. Θεωρώ ότι η χώρα από τον πόλεμο και μετά προόδευσε. Μπήκε στην ΕΕ, υπέρ της οποίας είμαι επίσης. Με τα καλά και τα κακά της. Το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε. Δημιουργήθηκαν υποδομές. Όλα αυτά δεν έγιναν μόνα τους. Μαζί τα φτιάξαμε. Και πολίτες και πολιτικοί. Και Έλληνες και Ευρωπαίοι.
Πέμπτον, προφανώς σε αυτή την πορεία κάποιοι ευνοήθηκαν, κάποιοι αδικήθηκαν. Κάποιοι έκλεψαν. Ιδιώτες, δημόσιοι υπάλληλοι, πολιτικοί. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να απαξιώνουμε και να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Γιατί οι εχθροί της Δημοκρατίας αυτά δείχνουν και κρύβουν τις προθέσεις τους. Που δεν είναι άλλες από το να ελέγξουν τις ζωές μας.
Έκτον, για το περίφημο πάρτι στην υγεία (στα εξοπλιστικά, τα δημόσια έργα κοκ). Δε θα «καθαρίσω» με το... πολιτικά ορθό πάρτι έγινε. Γιατί δεν πιστεύω ότι η χώρα μπήκε στα μνημόνια για τις δαπάνες Υγείας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την αγορά αεροπλάνων. Γιατί όλα αυτά έπρεπε να γίνουν. Οι υπερκοστολογήσεις, η διαφθορά και η ανικανότητα δεν είναι δυνατόν να αποτελούν εμπόδιο στην πρόοδο. Αλλιώς ο άνθρωπος θα έμενε για πάντα σε μια σπηλιά, για να μην τον κλέψουν οι εργολάβοι και του βάλουν ΕΝΦΙΑ οι πολιτικοί.
Και μερικά λόγια για τη σχέση μου με τον Άδωνι. Δεν είναι φίλος μου. Δεν έχω πάει ποτέ στο γραφείο του, δεν έχουμε βγει ποτέ μαζί έξω. Είμαστε απλοί γνωστοί από το ρεπορτάζ και κάποιες κοινές τηλεοπτικές εμφανίσεις.Αλλά, θέλω να είναι σαφές ότι μου είναι συμπαθής. Μου αρέσει το τσαγανό του. Προτιμώ τους ανθρώπους που υπερβάλλουν από όσους λουφάζουν. Από εκείνους που θέλουν να είναι απαρατήρητοι. Και καλοί με όλους. Επίσης, θεωρώ τον Άδωνι καλό μυαλό. Έξυπνο άνθρωπο. Ικανό. Οι τοποθετήσεις του έχουν αρχή, μέση και τέλος. Για τα μειονεκτήματά του φαντάζομαι όλοι θα έχετε διαβάσει αρκετά άρθρα, οπότε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Για την ιστορία συμφωνώ και εγώ σε αρκετά από όσα έχω διαβάσει.
Και ας έρθουμε έτσι στον τίτλο του άρθρου.
Την Τετάρτη, ημέρα συζήτησης στη Βουλή για την προανακριτική, είδα τον Άδωνι Γεωργιάδη να μπαίνει στην αίθουσα της Ολομέλειας κρατώντας δύο κόκκινους φακέλους και την «αφίσα» που παρουσίασε. Είμαι πανέτοιμος, είπε σε κάποιους δημοσιογράφους που ήταν στον διάδρομο από την πλευρά που εισέρχονται οι βουλευτές της ΝΔ. Τον είδα και μετά το τέλος της ομιλίας του στο Περιστύλιο. Η φωνή του δεν έβγαινε. Αλλά είχε στο πρόσωπό του την ηρεμία του ανθρώπου που τα είχε δώσει όλα μέσα στο «γήπεδο».
Για το αν παρουσίασε ή όχι στοιχεία για να τεκμηριώσει τα λεγόμενά του το αφήνω να το κρίνει ο καθένας που ενδιαφέρεται. Εγώ φωνάζω σήμερα je suis Άδωνις για άλλο λόγο. Γιατί τόλμησαν κάποιοι να τον κατηγορήσουν ότι χρησιμοποίησε την υπόθεση της μικρής Μελίνας για να κάνει κριτική στην κυβέρνηση!
Έλεος! Ο άνθρωπος αποκάλυψε ότι το πόρισμα για ένα αγγελούδι που έχασε τη ζωή του έμεινε στα συρτάρια της αρμόδιας αρχής για μήνες (και θα έμενε ακόμη αν δεν το αποκάλυπτε) και κάποιοι «ευαίσθητοι» είδαν πολιτική σκοπιμότητα. Οι απίστευτοι αυτοί τύποι που πέρασαν δεκαετίες, ολόκληρη την μεταπολίτευση, κάνοντας κριτική στις κυβερνήσεις και πίνοντας από τους χυμούς της ανάπτυξης. Γεμίζοντας τους λογαριασμούς τους χωρίς κόπο οι περισσότεροι.
Και τώρα τους ενοχλεί η κριτική στην «Αγία Κυβέρνηση». Ενώ δεν πιστεύουν σε Θεούς. Που δεν διστάζουν να κοιτάξουν από την άλλη πλευρά, ενώ χάνει τη ζωή του ένα μικρό παιδί. Και η οικογένειά του βυθίζεται στο αιώνιο πένθος. Για να μη δυσαρεστήσουν τον «Ηγέτη». Ντροπή.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου