Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τα όρια του γελοίου σπάνε μόνο με την επερχόμενη αίσθηση του τραγικού. Αργά, ανεπαίσθητα, αλλά με τη βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή το πικρό γέλιο θα φέρει στη θέση του το κλάμα και τον οδυρμό.
Δυστυχώς για αυτήν τη χώρα, λίγοι από μας αντιλαμβάνονταν ότι οι εκλογές του Ιανουαρίου του '15 δεν ήταν μόνο μια αλλαγή σελίδας στη γλαφυρή πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης. Οι περισσότεροι, βουτηγμένοι μέσα στο μένος της εκδίκησης για τους προηγούμενους, δεν είχαν αίσθηση του κινδύνου. Κάποιοι άλλοι ήταν απλώς προβληματισμένοι, περιμένοντας να μεταλλαχθεί αμέσως ο ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ.
Όποιος, όμως, είχε μελετήσει τη συμπεριφορά της Αριστεράς μέσα στον 20o αιώνα συνειδητοποιούσε σε τι περιπέτεια έμπαινε η χώρα.
Η πρώτη κυβέρνηση που σχημάτισε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, πράγματι, για το Δελφινάριο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Tην υπουργό Βαλαβάνη που δήλωνε ότι η ίδια δεν ξέρει να φτιάχνει τη φορολογική της δήλωση; Toν Λαφαζάνη που έκανε υποκλίσεις στους Ρώσους; Tην κυρία Φωτίου με τα γεμιστά ή τον βασιλιά του καρναβαλιού Βαρουφάκη να προελαύνει στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τα ανοιχτά του πουκάμισα;
Το γελοίο δεν είναι ίδιο με το αστείο. Είναι η εκτροπή του, η υπερβολική αίσθηση του κωμικού που παραπέμπει σε αποστροφή και καταλήγει σε οίκτο. Γελάσαμε, λοιπόν, μαζί τους στην αρχή. Άλλοτε με οργή και άλλοτε με αγανάκτηση. Για να καταλήξουμε ένα βράδυ μιας αποφράδας Παρασκευής στα capital controls. Για να βιώσουμε το σοκ και την τραγική αγωνία του δημοψηφίσματος.
Η κανονικότητα που επήλθε στη συνέχεια ήταν αποκλειστικά δουλειά των Ευρωπαίων. Με λίγα λόγια, ο τραγέλαφος περιορίστηκε μόνο γιατί οι δανειστές ανάγκασαν τον Αλέξη και τον ιδεοληπτικό θίασό του να συνεργαστεί μαζί τους.
Ο καιρός πέρασε και ξεχαστήκαμε πάλι, μεταξύ «κωμωδίας» και «σατυρικού δράματος». Μέχρι που μας προέκυψε η εθνική τραγωδία στο Μάτι. Μέχρι που εν μια νυκτί αποκαλύφθηκε η τερατώδης ανικανότητα του κράτους να προστατεύσει τις ζωές των κατοίκων μιας περιοχής που απέχει μισή ώρα από το κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας!
Ακόμα δεν ήρθε η κάθαρση. Έχουμε να δούμε πολλά πριν μετακομίσουν από το Μαξίμου…
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 3 Αυγούστου
andreas.zampoukas@liberal.gr
Τα όρια του γελοίου σπάνε μόνο με την επερχόμενη αίσθηση του τραγικού. Αργά, ανεπαίσθητα, αλλά με τη βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή το πικρό γέλιο θα φέρει στη θέση του το κλάμα και τον οδυρμό.
Δυστυχώς για αυτήν τη χώρα, λίγοι από μας αντιλαμβάνονταν ότι οι εκλογές του Ιανουαρίου του '15 δεν ήταν μόνο μια αλλαγή σελίδας στη γλαφυρή πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης. Οι περισσότεροι, βουτηγμένοι μέσα στο μένος της εκδίκησης για τους προηγούμενους, δεν είχαν αίσθηση του κινδύνου. Κάποιοι άλλοι ήταν απλώς προβληματισμένοι, περιμένοντας να μεταλλαχθεί αμέσως ο ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ.
Όποιος, όμως, είχε μελετήσει τη συμπεριφορά της Αριστεράς μέσα στον 20o αιώνα συνειδητοποιούσε σε τι περιπέτεια έμπαινε η χώρα.
Η πρώτη κυβέρνηση που σχημάτισε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, πράγματι, για το Δελφινάριο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Tην υπουργό Βαλαβάνη που δήλωνε ότι η ίδια δεν ξέρει να φτιάχνει τη φορολογική της δήλωση; Toν Λαφαζάνη που έκανε υποκλίσεις στους Ρώσους; Tην κυρία Φωτίου με τα γεμιστά ή τον βασιλιά του καρναβαλιού Βαρουφάκη να προελαύνει στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με τα ανοιχτά του πουκάμισα;
Το γελοίο δεν είναι ίδιο με το αστείο. Είναι η εκτροπή του, η υπερβολική αίσθηση του κωμικού που παραπέμπει σε αποστροφή και καταλήγει σε οίκτο. Γελάσαμε, λοιπόν, μαζί τους στην αρχή. Άλλοτε με οργή και άλλοτε με αγανάκτηση. Για να καταλήξουμε ένα βράδυ μιας αποφράδας Παρασκευής στα capital controls. Για να βιώσουμε το σοκ και την τραγική αγωνία του δημοψηφίσματος.
Η κανονικότητα που επήλθε στη συνέχεια ήταν αποκλειστικά δουλειά των Ευρωπαίων. Με λίγα λόγια, ο τραγέλαφος περιορίστηκε μόνο γιατί οι δανειστές ανάγκασαν τον Αλέξη και τον ιδεοληπτικό θίασό του να συνεργαστεί μαζί τους.
Ο καιρός πέρασε και ξεχαστήκαμε πάλι, μεταξύ «κωμωδίας» και «σατυρικού δράματος». Μέχρι που μας προέκυψε η εθνική τραγωδία στο Μάτι. Μέχρι που εν μια νυκτί αποκαλύφθηκε η τερατώδης ανικανότητα του κράτους να προστατεύσει τις ζωές των κατοίκων μιας περιοχής που απέχει μισή ώρα από το κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας!
Δεν έχει τελικά πλάκα να κυβερνάει ο Αλέξης τη χώρα. Ούτε αστείο είναι, ούτε κωμικό. Είναι γελοίο που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της επικίνδυνης έκφρασής του. Το Μάτι ήταν η πρώτη ειδοποίηση. Η πρώτη καμπάνα του τρόμου, πριν από τη μεγάλη «φωτιά».
Από εδώ και πέρα όλα θα είναι διαφορετικά μέχρι να φύγουν από την εξουσία. Βιώνουμε την τελευταία περίοδο της κωμωδίας, με την οποία θελήσαμε να τιμωρήσουμε τους περιβόητους πια «προηγούμενους». Την πατήσαμε, όμως, γιατί θεωρήσαμε ότι ο «μπράβος-ποιητής» θα μας έκανε τη δουλειά τζάμπα. Κάναμε λάθος. Μας στοίχισε ήδη πολύ ακριβά. Και τώρα περνάμε σταδιακά σε άλλο είδος «ποίησης». Από την καζούρα και το γέλιο στον «έλεο» και τον «φόβο». Στην αγωνία και στο τραγικό...Ακόμα δεν ήρθε η κάθαρση. Έχουμε να δούμε πολλά πριν μετακομίσουν από το Μαξίμου…
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Παρασκευής 3 Αυγούστου
andreas.zampoukas@liberal.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου