(Για τον ανασχηματισμό θα σας γράψω αύριο. Σήμερα θα σας απασχολήσω με κάτι πολύ πιο σημαντικό. Και πολύ πιο επίκαιρο ακόμα…)
Όλοι προβλέπουν, εν όψει επικείμενων εκλογών – οψέποτε γίνουν – ιδιαίτερα οξυμένη πολιτική διαμάχη και ιδιαίτερα τοξική αντιπαράθεση τους επόμενους μήνες.
Σε μορφές και επίπεδα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ! Αυτό τουλάχιστον εκτιμούν οι πάντες…
Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι αυτό έχει στο νου του ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλα δείχνουν, ότι πράγματι αυτό ετοιμάζει…
Πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε λοιπόν;
Υπάρχει μια δημοφιλής – και εξαιρετικά λανθασμένη – άποψη, που λέει το εξής απλό (μάλλον απλοϊκό):
Η πόλωση συμφέρει τον Τσίπρα και «δεν πρέπει να τον παρακολουθήσουμε στην πόλωση»! Πρέπει αντίθετα, να δώσουμε τη μάχη «στο θετικό περιεχόμενο» του πολιτικού μας προγράμματος!
Τόσο απλά…
Ε λοιπόν, αυτό που ακούγεται τόσο «απλό», είναι μια ολέθρια άποψη που ισοδυναμεί με «παραίτηση» και οδηγεί σε ήττα!
Έτσι να το πούμε νωρίς-νωρίς, μήπως και το καταλάβουμε όλοι εγκαίρως…
Λένε κάποιοι πως «στην πόλωση» ο ΣΥΡΙΖΑ «θα είναι μόνος του». Εμείς δεν θα το παρακολουθήσουμε…
Ανοησία ολκής!
Για πολλούς λόγους μάλιστα…
Υπάρχουν πράγματα στη ζωή, που όντως χρειάζονται δύο. Για παράδειγμα, ο διάλογος, η διαπραγμάτευση και το… ταγκό!
Υπάρχουν, όμως και πράγματα στη ζωή, που δεν χρειάζονται δύο πλευρές για να γίνουν. Αρκεί ο ένας να το θέλει και γίνεται…
Για παράδειγμα ο Πόλεμος! Την Ειρήνη πρέπει να το θέλουν και οι δύο για να γίνει πραγματικότητα. Αλλά τον Πόλεμο αρκεί ο ένας να τον αποφασίσει. Και να τον ξεκινήσει…
Αν ο άλλος δεν απαντήσει αντίστοιχα, δεν θα αποφύγει τον Πόλεμο, θα υποστεί κάτι χειρότερο από τον Πόλεμο – την άνευ όρων υποταγή.
Και με την Πόλωση το ίδιο ισχύει. Αν η μία πλευρά της πολιτικής διαμάχης κλιμακώνει σε οξύτητα κι η άλλη πλευρά «δεν την παρακολουθεί», δεν αποτρέπεται η πόλωση! Ανταμείβεται αυτός που την ξεκινά και κερδίζει αυτός που την «κλιμακώνει».
Γιατί στα μάτια της κοινωνίας η «άλλη πλευρά» (αυτή που «δεν παρακολουθεί») φαίνεται ότι υποχωρεί στις επιθέσεις που δέχεται ή ομολογεί την «ενοχή» της στις κατηγορίες που της εκτοξεύουν. Και πετάει «άσπρη πετσέτα».
Όποιος πετάει «άσπρη πετσέτα», ποτέ δεν βγαίνει νικητής σε μια διαμάχη…
Ποτέ!
* Δεύτερον, οι προεκλογικές περίοδοι είναι πάντα «συγκρουσιακές». «Συναινετικές» γενικές εκλογές δεν υπάρχουν!
Μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο συγκρουσιακές, μπορεί να τηρούν κανόνες η να μην τους τηρούν, μπορεί να διεξάγονται με ευπρέπεια ή με κακοήθεια, με επιχειρήματα ή με «πυροτεχνήματα», πάντως πολιτικές εκλογές χωρίς συγκρουσιακά διλήμματα ΔΕΝ υπάρχουν.
Το εκλογικό σώμα σε μια δημοκρατία δεν καλείται άμεσα να επιλέξει ανάμεσα σε λεπτομερή προγράμματα. Συχνά – για να ακριβολογούμε – δεν υπάρχουν τέτοια προγράμματα…
Ακόμα και στη Γερμανία που συγκροτούν κυβερνήσεις συνεργασίες, τους παίρνει δέκα μέρες να φτιάξει κάθε κόμμα το Πρόγραμμά του με το οποίο θα κατέβει στις εκλογές για να διεκδικήσει την ψήφο του λαού, κι ύστερα από τις εκλογές τους παίρνει τρείς μήνες για να συμφωνήσουν με το άλλο κόμμα το αναλυτικό πρόγραμμα με το οποίο θα συγκυβερνήσουν.
Γιατί; Διότι απλούστατα το προεκλογικό πρόγραμμα εμπεριέχει γενικά πράγματα και μερικές αιχμές-στόχους που μπορεί εύκολα να τις καταλάβει ο κόσμος και να γίνουν συνθήματα…
Το συνολικό κυβερνητικό πρόγραμμα ένα κόμμα πρέπει να το έχει εκπονήσει, αλλά δεν είναι αυτό που «φτάνει» ως τον κόσμο και δεν είναι αυτό που κρίνει – τελικά – ο κόσμος.
* Τρίτον, αυτό ισχύει πάντα! Ισχύει όμως, ακόμα περισσότερο, όταν το κρίσιμο είναι πια οι μεταρρυθμίσεις.
Και μάλιστα οι σαρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Γιατί όλοι λένε ότι θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά στην πράξη τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα…
Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις ξεβολεύουν πολλούς (Αν δεν τους ξεβόλευαν, θα είχαν ήδη γίνει! Για να μη γίνονται, πάει να πει ότι υπάρχου μεγάλες αντιστάσεις…)
Οι μεταρρυθμίσεις, βέβαια, αν γίνουν και λειτουργήσουν, ωφελούν τελικά το σύνολο της κοινωνίας. Κι έτσι λογικά θα έπρεπε να τις επιθυμούσαν όλοι…
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει: Γιατί;
Διότι η κοινωνία δεν είναι «ένα πράγμα»…
Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές ομάδες που έχουν διαφορετικά αντίληψη και στάση – ειδικά για τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που επίκεινται…
Αυτοί που θα ωφεληθούν, τελικά, από τις μεταρρυθμίσεις είναι πράγματι, η συντριπτική πλειοψηφία, αλλά αυτοί θα το καταλάβουν αφότου εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις, αφότου λειτουργήσουν και αφομοιωθούν, κι αφότου περάσει κι ένα εύλογο διάστημα για να το αντιληφθεί ο κόσμος…
Από την άλλη πλευρά, όμως οι μεταρρυθμίσεις «ξεβολεύουν» και πολλούς. Κι όσο πιο «σαρωτικές» είναι, τόσο περισσότερους ξεβολεύουν, τόσο μεγαλύτερα εδραιωμένα συμφέροντα και προνόμια θίγουν.
Εδώ λοιπόν, υπάρχει μια «ασυμμετρία»: Αυτοί που θίγονται από τις μεταρρυθμίσεις το καταλαβαίνουν αμέσως και αντιστέκονται λυσσαλέα…
Ενώ όσοι ωφελούνται από τις μεταρρυθμίσεις είναι περισσότεροι ασφαλώς, αλλά θα αργήσουν να το καταλάβουν! Και παραμένουν αρχικά μάλλον αδρανείς…
Κι έτσι οι μεταρρυθμίσεις στα πρώτα τους βήματα προκαλούν πολύ περισσότερες αντιδράσεις και αντιστάσεις και πολύ λιγότερη υποστήριξη. Όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, δεν έχει πάρει χαμπάρι, ούτε τι θα πει «μεταρρύθμιση», ούτε πως γίνεται…
Μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα πρέπει να υπάρχει. Ασφαλώς! Γιατί χωρίς αυτό δεν πάμε πουθενά. Αλλά πρέπει να υπάρξει για να δημιουργηθούν στη συνέχεια οι μεγάλες συναινέσεις που απαιτούνται για τις μεταρρυθμίσεις.
Όχι για να κερδηθούν οι εκλογές.
Αν περιμένετε να κερδίσετε εκλογές εξηγώντας πως ο νόμος που θα καταργεί τη γραφειοκρατία, θα δημιουργήσει μελλοντική απασχόληση, θα περιμένετε πολύ.
Ή για το πώς θα δημιουργηθεί μικρή, «επιτελική» και ευέλικτη κυβέρνηση με οκτώ υπουργεία (που απαιτεί και συνεπάγεται συνολική αναδιάρθρωση όλου του κρατικού μηχανισμού από κάτω, συμπεριλαμβανομένης και την τοπικής αυτοδιοίκησης και της Δημόσιας Υγείας και της Δημόσιας Παιδείας).
Όσο πιο καίριας σημασίας είναι οι μελλοντικές μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν το δυναμισμό της – «σοβιετικού τύπους» σήμερα και χρόνια κρατικοδίαιτης – ελληνικής οικονομίας, τόσο πιο δύσκολο είναι να τις εξηγήσεις αναλυτικά σε ένα κόσμο που έχει μάθει να περιμένει… επιδόματα και διορισμούς.
Άρα πρέπει να έχουμε θετικό πρόγραμμα, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα τολμηροί στις μεταρρυθμιστικές τομές που θα κάνουμε, πρέπει να τα πούμε όλα αυτά, έστω και σε γενικές γραμμές, αλλά ΜΗΝ περιμένετε με αυτά – με το «θετικό μας πρόγραμμα» – να κερδίσουμε τις εκλογές.
Θα μας ψηφίσουνε γιατί βαρέθηκαν ή σιχάθηκαν τους άλλους.
Όχι γιατί μεγάλες μάζες ψηφοφόρων κατάλαβαν το «θετικό μας πρόγραμμα».
* Τέταρτον: οι μεγάλες φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις απαιτούν ρήξεις! Και οι ρήξεις γίνονται με συγκρούσεις. Ενίοτε και μετωπικές…
Και οι συγκρούσεις φέρνουν πολύ συχνά πόλωση…
Όταν λέμε θέλουμε μεταρρυθμίσεις αλλά… χωρίς πόλωση, είναι σαν να λέμε θέλουμε μεταρρυθμίσεις χωρίς… να «κακοκαρδίσουμε κανένα»! Θέλουμε δηλαδή ομελέτα δίχως να σπάσουμε αυγά….
Όποιος σοβαρά προωθεί μεταρρυθμίσεις ΔΕΝ πρέπει να δείχνει ότι φοβάται τη ρήξη, ούτε τη σύγκρουσηούτε την πόλωση ακόμα…
* Πέμπτον, διότι στην περίπτωσή μας ισχύει και κάτι άλλο – που είναι το μόνο που ακόμα ευνοεί το ΣΥΡΙΖΑ: Ότι η αντίθεση στις μεταρρυθμίσεις είναι πολύ πιο «δημοφιλής» απ’ ότι οι ίδιες οι μεταρρυθμίσεις.
–Όταν λένε στον κόσμο ότι οι ίδιοι οι είναι αντίθετοι στις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί αυτό τάχα σημαίνει «ξεπούλημα», λένε ψέματα ασφαλώς, αλλά αυτό γίνεται από πολλούς ακόμα πιστευτό. Κι όχι μόνο από «ορκισμένους» ΣΥΡΙΖΑίους…
— Κι αντίθετα, όταν λέμε εμείς, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερφορολογεί τους πάντες και φτωχοποιεί τους πάντες για να μοιράζει μετά «πλεονάσματα» και να εξαγοράζει ψήφους, έχουμε απόλυτα δίκιο!
Αλλά μη ξεχνάτε πως αυτό το λέμε σε μια κοινωνία ήδη φτωχοποιημένη, μέρος της οποίας όντως περιμένει το «επίδομα» που θα τους μοιράσει ο Τσίπρας.
Το θετικό μας πρόγραμμα λοιπόν, μπορεί να είναι σωστό, μπορεί να είναι λυτρωτικό για τη χώρα, αλλά ΜΗΝ περιμένετε μόνο με αυτό να σπάσουμε το προπαγανδιστικά δίκτυα που έχει δημιουργήσει ο Τσίπρας.
Σε πολλά πράγματα, αν μείνουμε στο «θετικό μας πρόγραμμα», θα είμαστε «από κάτω»…
* Έκτον, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει μόνο στο να αποδομεί το θετικό μας πρόγραμμα. Θα χτυπήσει – ήδη χτυπάει– προσωπικά όλους τους αντιπάλους του. Θα κάνει τα πάντα – ήδη κάνει τα πάντα – να τους απαξιώσει!
«Δολοφονία χαρακτήρων» λέγεται αυτό…
Το κάνει συστηματικά για τον Σαμαρά, για τον Άδωνη, για το Βορίδη, για το Βενιζέλο για ο Λοβέρδο. Αλλά και για τον ίδιο τον Κυριάκο και για τη σύζυγό του ακόμα.
Δεν αφήνει έξω κανένα, χτυπάει οικογένειες, χτυπάει συζύγους και παιδιά…
Δεν του βγαίνει τίποτε μέχρι τώρα! Όντως…
Όλες οι σκευωρίες κατέρρευσαν. Αλλά αυτό δείχνει τη λύσσα τους…
Σε αυτή τη λύσσα – γιατί περί λύσσας πρόκειται πια – πώς θα απαντήσουμε;
Λέγοντας ότι… «δεν θα πέσουμε στο επίπεδό σας»;
Περιμένετε ο κόσμος να μας συμπαθήσει αν δει πως δεν υπερασπίζουμε τον εαυτό μας ή τις οικογένειές μας από τις σκευωρίες;
Αν μέχρι στιγμής οι σκευωρίες του ΣΥΡΙΖΑ κατά πολιτικών αντιπάλων του, γύρισαν όλες μπούμερανγκ εναντίον του, είναι γιατί όχι μόνο στηρίχθηκαν σε ψέματα, αλλά γιατί οι άμεσα θιγόμενοι αντεπετέθηκανκαι προεξόφλησαν πως θα καθίσουν στο σκαμνί τους σκευωρούς!
Θα σας πάω μέχρι τέλους! που τους λέει ο Σαμαράς…
Αυτό είναι η μόνη απάντηση που εξουδετερώνει τους σκευωρούς και τα σχέδιά τους.
* Έβδομον: Κι ύστερα υπάρχουν προγραμματικά πράγματα – μεγάλα προτάγματα που σήμερα διψάει να τα ακούσουν όλοι και μπορούμε να τα πούμε και να κερδίσουμε την κοινωνία – πάνω στα οποία πρέπει να δώσουμε την μάχη και να αποτολμήσουμε και την «πόλωση» ακόμα:
–Η σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.
–Η αποκατάσταση της ασφάλειας του πολίτη.
–Το κλείσιμο των συνόρων, ο περιορισμός σε κλειστά κι ελεγχόμενα κέντρα (τύπου Αμυγδαλέζας) και τελικά ο επαναπατρισμός των λαθρομεταναστών.
–Η εκκαθάριση των κουκουλοφόρων και των αναρχικών ομάδων τύπου «Ρουβίκωνα» και η ανακατάληψη όλων τα «αβάτων» στα Εξάρχεια και πολύ πέραν των Εξαρχείων πλέον…
–Η εκκαθάριση των Πανεπιστημίων από τις συμμορίες που τα έχουν καταλάβει και τα ελέγχουν σήμερα.
— Το χτύπημα της γραφειοκρατίας και η αξιολόγηση στο Δημόσιο…
Σε όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από κάτω και ο κόσμος μαζί μας.
Δώστε τη μάχη σε αυτά. Αποτολμήστε και την «πόλωση» ακόμα. Αλλά σε αυτά.
Και θα τον πάρετε φαλάγγι!
ΥΓ 1. Την πόλωση θα σας την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι κι αλλιώς. Αν την κάνετε σε αυτά που έχουμε τον κόσμο μαζί μας θα τον συντρίψουμε.
Αν «αποφύγουμε» την πόλωση γενικά, θα μας την επιβάλει εκεί που τον συμφέρει. Κι ας διαλύει τη χώρα. Σκοτίστηκε…
ΥΓ 2. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι είναι από κάτω σε όλα. Και κάθε μέρα αποκαλύπτεται πιο ανίκανος, πιο διαλυτικός και διχαστικός, πιο απομονωμένος από την κοινωνία. Ο λόγος που παρ’ όλα αυτά επιλέγει τη πόλωση είναι ένας και μοναδικός: Διότι ξέρει – ή έχει την εντύπωση – ότι η ΝΔ «δεν τα καταφέρνει στην πόλωση»! Ότι όταν της επιτίθεται, η ΝΔ αναδιπλώνεται με διάφορα ανόητα του τύπου: «δεν θα πέσω στο επίπεδο σας»…
Αν θέλετε – κατ’ εξαίρεσιν, αυτή τη φορά – να αναδιπλωθεί ο Τσίπρας αιφνιδιάστε τον:
Σηκώστε το γάντι! Απαντήστε του στα ίσια. Τολμήστε να περάσετε στην αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα. Τώρα πια θα έχετε τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μαζί σας.
Αλλιώς θα σας θεωρούν «ψοφίμια».
Είτε σας ψηφίσουν είτε όχι…
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου