Εκλογές τον Μάρτιο για το «Μακεδονικό»;
Η συμφωνία των Πρεσπών είναι μία κακή συμφωνία. Για έναν και μοναδικό λόγο: Ανοίγει τον δρόμο για την δημιουργία ενός θέματος που αυτή την στιγμή είναι ανύπαρκτο, αλλά μπορεί να μετατραπεί στο μέλλον σε μία πραγματική ωρολογιακή βόμβα: Αυτό της αναγνώρισης της «μακεδονικής μειονότητας» ως αντικείμενο του διεθνούς δικαίου, το οποίο και θα δώσει σε μία γειτονική χώρα δικαιώματα και δικαιολογίες για την παρέμβασή της στα εσωτερικά της χώρας μας. Έχοντας παραχωρήσει γλώσσα και εθνότητα, το επόμενο βήμα είναι αυτό της αναγνώρισης της μειονότητας. Με άλλα λόγια, δημιουργούμε με τα χεράκια μας ένα νέο πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας...
Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα τα ατομικά δικαιώματα και τα συλλογικά. Ο κάθε ένας πολίτης αυτής της χώρας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, αρκεί να αποδέχεται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό το γεγονός. Αν κάποιος θέλει να πιστεύει ότι είναι απευθείας απόγονος της Κλεοπάτρας της Αιγύπτου και ότι το σλαβικό γλωσσικό του ιδίωμα είναι η γλώσσα που μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες, αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να του το απαγορεύσουμε. Είμαστε εναντίον της λοβοτομής και εναντίον της καταπάτησης των ατομικών του δικαιωμάτων. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την προσπάθεια αναγνώρισης εθνικής μειονότητας! Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
Όποιος δεν έχει περπατήσει την Δυτική Μακεδονία έχει το δικαίωμα να μην αντιλαμβάνεται τι πρόκειται να συμβεί. Εκεί οι άνθρωποι έκλεισαν με μεγάλο κόπο τις πληγές τους. Πίστεψαν ότι έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με το παρελθόν. Αν ξεκινήσει κάποιου είδους εκστρατεία για την διεθνή αναγνώριση της «μακεδονικής μειονότητας», τότε ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσοι Σλαβομακεδόνες έφυγαν μετά το τέλος του Εμφυλίου και πόσα θέματα ανοίγει η πιθανή επιστροφή τους.
Η συμφωνία των Πρεσπών ανοίγει πολλά περισσότερα θέματα από εκείνα που επιχειρεί να κλείσει. Κι αυτό αποδείχτηκε από τις πρόσφατες δηλώσεις του Ζάεφ. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο όνομα του κράτους, αλλά η προσπάθεια μονοπώλησης από τα Σκόπια του ονόματος της Μακεδονίας, παρά την συμβιβαστική – υποτίθεται- λύση της σύνθετης ονομασίας.
Ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να λύσει το «Μακεδονικό» έχοντας δικές του παραστάσεις και δικά του δεδομένα. Γι αυτό και αποδέχτηκε με τέτοια ευκολία την ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν». Επιπλέον, πίστεψε ότι έτσι θα διασπούσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Έκανε εθνική πολιτική με όρους μικροπολιτικής. Έτσι, οδηγήθηκε στο να κάνει αυτό που δεν έκανε άλλος Έλληνας πολιτικός: Να παραδώσει γλώσσα και εθνικότητα στους βόρειους γείτονές μας. Αυτό δεν μπορεί να περάσει! Όχι από μία άλλη ελληνική κυβέρνηση. Και δεν θα περάσει. Επειδή με την συμφωνία των Πρεσπών και την μονοπώληση της ονομασίας «Μακεδονία» από τα Σκόπια, δημιουργείται ένα μόνιμο όχημα διεκδίκησης σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας, που είναι άγνωστο κάτω από ποιες ιστορικές συγκυρίες μπορεί να ενεργοποιηθεί στο μέλλον.
Ο κ. Τσίπρας επιχείρησε να λύσει το «Μακεδονικό» έχοντας δικές του παραστάσεις και δικά του δεδομένα. Γι αυτό και αποδέχτηκε με τέτοια ευκολία την ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν». Επιπλέον, πίστεψε ότι έτσι θα διασπούσε το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Έκανε εθνική πολιτική με όρους μικροπολιτικής. Έτσι, οδηγήθηκε στο να κάνει αυτό που δεν έκανε άλλος Έλληνας πολιτικός: Να παραδώσει γλώσσα και εθνικότητα στους βόρειους γείτονές μας. Αυτό δεν μπορεί να περάσει! Όχι από μία άλλη ελληνική κυβέρνηση. Και δεν θα περάσει. Επειδή με την συμφωνία των Πρεσπών και την μονοπώληση της ονομασίας «Μακεδονία» από τα Σκόπια, δημιουργείται ένα μόνιμο όχημα διεκδίκησης σε βάρος της ελληνικής Μακεδονίας, που είναι άγνωστο κάτω από ποιες ιστορικές συγκυρίες μπορεί να ενεργοποιηθεί στο μέλλον.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου