Η ανάγκη για ιπτάμενους γαϊδάρους φαίνεται πως είναι δυνατότερη από τη λογική και την (όσο να 'ναι κοπιαστική) αναζήτηση εφικτών τρόπων να γίνει η ζωή καλύτερη
Πέντε χρόνια από το Δημοψήφισμα του 2015 - Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει
Χθες ήταν η επέτειος των 5 ετών από την ημέρα που 3.458.550 συμπολίτες ψήφισαν ότι ο γάιδαρος πετάει αψηφώντας κάθε γνώση και κάθε λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να αποδειχθεί, για πολλοστή φορά στην ανθρώπινη ιστορία, πως η μόνη περίπτωση να πετάξει ο γάιδαρος είναι να τον πετάξεις από μια ταράτσα, η πτήση του θα κρατήσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και το αποτέλεσμά της θα είναι ο εντυπωσιακός θάνατος τους γαϊδάρου.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι μια επέτειος στην οποία γιορτάζουμε την οδυνηρή ενηλικίωση εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών, αλλά αυτό θα σήμαινε πως οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους, πράγμα το οποίο είτε δεν συμβαίνει, είτε δεν έχει σημασία: πολύ συχνά τα λάθη (ιδιαιτέρως τα πιο προφανή και μαζικά όπως ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα) δεν είναι αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας, αλλά ψυχολογικής παρόρμησης. Μια λανθασμένη λογική επεξεργασία μπορεί εύκολα να διορθωθεί, η συγκράτηση της ψυχολογικής παρόρμησης όμως δεν μαθαίνεται εύκολα (πράγμα πολύ ευχάριστο για τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους, αλλά όχι για τους ίδιους τους παρορμητικούς).
Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν ήταν μια απόπειρα ικανοποίησης πρακτικών αναγκών, αλλά ψυχολογικών. Δεν υπάκουε σε καμία λογική και πατούσε σε ένα συναίσθημα που το μόνο που καταλαβαίνει είναι το γιουρούσι. Γι' αυτό πολλοί από τους συμπολίτες δεν το κατάλαβαν ποτέ ως λάθος, ενώ άλλοι νομίζουν ότι το λάθος τους βρίσκεται αλλού από εκεί που πραγματικά είναι.
Για τους συμπολίτες αυτούς δεν φταίει ο παραλογισμός της επιλογής τους, αλλά η κωλοτούμπα του Αλέκση, οι σκληροί γεμάτοι φθόνο ξένοι, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, οι νεοταξίτες, οι άνθρωποι-ερπετά (μην ρωτήσετε) και ό,τι άλλο έχετε κατά καιρούς ακούσει. Για τους συμπολίτες αυτούς το πρόβλημα δεν ήταν στην ιδέα, αλλά στην εκτέλεση. Πιστεύουν ακόμα και σήμερα πως ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει και απλώς αυτοί που ανέλαβαν να το κάνουν όχι μόνο δεν ήξεραν πώς αλλά εμποδίστηκαν κιόλας από τις εχθρικές δυνάμεις που κατέρριψαν το αξιαγάπητο τετράποδο.
Κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Γιατί μπορεί να απογοητεύτηκαν από τον Αλέκση και τη χαρούμενη παρέα του μαγαζιού (όσοι απογοητεύτηκαν), μπορεί να αντιλαμβάνονται το ΟΧΙ ως λάθος, αλλά νομίζουν ακόμα και τώρα ότι το πρόβλημα ήταν ο Αλέκσης, η χρονική συγκυρία. Πράγμα που σημαίνει πως απλώς περιμένουν τον επόμενο παπατζή να τους παραμυθιάσει με ιπτάμενους γαϊδάρους και με τη συγκυρία «που αυτή τη στιγμή είναι η κατάλληλη».
Απλώς περιμένουν άλλον ένα σωτήρα που δεν θα ντρέπεται καθόλου και δεν θα έχει τον παραμικρό δισταγμό να ξεγελάσει εκατομμύρια ανθρώπους και να βάλει σε κίνδυνο το παρόν και το μέλλον τους. Κι όπως η ιστορία δείχνει, όσο το έδαφος είναι πρόσφορο, όσο οι ψηφοφόροι είναι έτοιμοι να πιστέψουν, πως μπορεί ο γάιδαρος να πετάξει, θα βρίσκεται πάντα κάποιος που θα τους πείθει ότι αυτός είναι ικανός να κάνει την πτήση πραγματικότητα.
Φίλες φίλοι και οι υπόλοιποι, πριν από 5 χρόνια σχεδόν τριάμισι εκατομμύρια συμπολίτες ψήφισαν ότι ο γάιδαρος πετάει, αλλά ο φουκαράς ο γάιδαρος σε συνεργασία με τη βαρύτητα (που αδιαφορεί πλήρως για τη λαϊκή βούληση) πέταξε για πολύ λίγη ώρα και μετά ακολούθησε τη λογική του πορεία και έσκασε στο έδαφος. Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε ήσυχοι για τα επόμενα πολλά χρόνια. Όμως η ανάγκη για ιπτάμενους γαϊδάρους φαίνεται πως είναι δυνατότερη από τη λογική και την (όσο να 'ναι κοπιαστική) αναζήτηση εφικτών τρόπων να γίνει η ζωή καλύτερη. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θα αργήσει πολύ να έρθει η ώρα που ο γάιδαρος θα ξαναπετάξει και θα ξανασκάσει στο έδαφος.
Το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να καθυστερήσουμε τη νέα μοιραία πτήση όσο μπορούμε φωνάζοντας σε κάθε ευκαιρία πως οι γάιδαροι δεν πετούν. Όσο και όπως μπορούμε. Και μπράβο μας.
Χθες ήταν η επέτειος των 5 ετών από την ημέρα που 3.458.550 συμπολίτες ψήφισαν ότι ο γάιδαρος πετάει αψηφώντας κάθε γνώση και κάθε λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να αποδειχθεί, για πολλοστή φορά στην ανθρώπινη ιστορία, πως η μόνη περίπτωση να πετάξει ο γάιδαρος είναι να τον πετάξεις από μια ταράτσα, η πτήση του θα κρατήσει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και το αποτέλεσμά της θα είναι ο εντυπωσιακός θάνατος τους γαϊδάρου.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι μια επέτειος στην οποία γιορτάζουμε την οδυνηρή ενηλικίωση εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών, αλλά αυτό θα σήμαινε πως οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους, πράγμα το οποίο είτε δεν συμβαίνει, είτε δεν έχει σημασία: πολύ συχνά τα λάθη (ιδιαιτέρως τα πιο προφανή και μαζικά όπως ήταν το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα) δεν είναι αποτέλεσμα λογικής επεξεργασίας, αλλά ψυχολογικής παρόρμησης. Μια λανθασμένη λογική επεξεργασία μπορεί εύκολα να διορθωθεί, η συγκράτηση της ψυχολογικής παρόρμησης όμως δεν μαθαίνεται εύκολα (πράγμα πολύ ευχάριστο για τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους, αλλά όχι για τους ίδιους τους παρορμητικούς).
Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν ήταν μια απόπειρα ικανοποίησης πρακτικών αναγκών, αλλά ψυχολογικών. Δεν υπάκουε σε καμία λογική και πατούσε σε ένα συναίσθημα που το μόνο που καταλαβαίνει είναι το γιουρούσι. Γι' αυτό πολλοί από τους συμπολίτες δεν το κατάλαβαν ποτέ ως λάθος, ενώ άλλοι νομίζουν ότι το λάθος τους βρίσκεται αλλού από εκεί που πραγματικά είναι.
Για τους συμπολίτες αυτούς δεν φταίει ο παραλογισμός της επιλογής τους, αλλά η κωλοτούμπα του Αλέκση, οι σκληροί γεμάτοι φθόνο ξένοι, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, οι νεοταξίτες, οι άνθρωποι-ερπετά (μην ρωτήσετε) και ό,τι άλλο έχετε κατά καιρούς ακούσει. Για τους συμπολίτες αυτούς το πρόβλημα δεν ήταν στην ιδέα, αλλά στην εκτέλεση. Πιστεύουν ακόμα και σήμερα πως ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει και απλώς αυτοί που ανέλαβαν να το κάνουν όχι μόνο δεν ήξεραν πώς αλλά εμποδίστηκαν κιόλας από τις εχθρικές δυνάμεις που κατέρριψαν το αξιαγάπητο τετράποδο.
Κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Γιατί μπορεί να απογοητεύτηκαν από τον Αλέκση και τη χαρούμενη παρέα του μαγαζιού (όσοι απογοητεύτηκαν), μπορεί να αντιλαμβάνονται το ΟΧΙ ως λάθος, αλλά νομίζουν ακόμα και τώρα ότι το πρόβλημα ήταν ο Αλέκσης, η χρονική συγκυρία. Πράγμα που σημαίνει πως απλώς περιμένουν τον επόμενο παπατζή να τους παραμυθιάσει με ιπτάμενους γαϊδάρους και με τη συγκυρία «που αυτή τη στιγμή είναι η κατάλληλη».
Απλώς περιμένουν άλλον ένα σωτήρα που δεν θα ντρέπεται καθόλου και δεν θα έχει τον παραμικρό δισταγμό να ξεγελάσει εκατομμύρια ανθρώπους και να βάλει σε κίνδυνο το παρόν και το μέλλον τους. Κι όπως η ιστορία δείχνει, όσο το έδαφος είναι πρόσφορο, όσο οι ψηφοφόροι είναι έτοιμοι να πιστέψουν, πως μπορεί ο γάιδαρος να πετάξει, θα βρίσκεται πάντα κάποιος που θα τους πείθει ότι αυτός είναι ικανός να κάνει την πτήση πραγματικότητα.
Φίλες φίλοι και οι υπόλοιποι, πριν από 5 χρόνια σχεδόν τριάμισι εκατομμύρια συμπολίτες ψήφισαν ότι ο γάιδαρος πετάει, αλλά ο φουκαράς ο γάιδαρος σε συνεργασία με τη βαρύτητα (που αδιαφορεί πλήρως για τη λαϊκή βούληση) πέταξε για πολύ λίγη ώρα και μετά ακολούθησε τη λογική του πορεία και έσκασε στο έδαφος. Κανονικά θα έπρεπε να είμαστε ήσυχοι για τα επόμενα πολλά χρόνια. Όμως η ανάγκη για ιπτάμενους γαϊδάρους φαίνεται πως είναι δυνατότερη από τη λογική και την (όσο να 'ναι κοπιαστική) αναζήτηση εφικτών τρόπων να γίνει η ζωή καλύτερη. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θα αργήσει πολύ να έρθει η ώρα που ο γάιδαρος θα ξαναπετάξει και θα ξανασκάσει στο έδαφος.
Το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να καθυστερήσουμε τη νέα μοιραία πτήση όσο μπορούμε φωνάζοντας σε κάθε ευκαιρία πως οι γάιδαροι δεν πετούν. Όσο και όπως μπορούμε. Και μπράβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου