Ο «ορθός λόγος», το πλεονέκτημα Μητσοτάκη έναντι Τσίπρα
Ποιο είναι το κύριο συγκριτικό πλεονέκτημα Μητσοτάκη έναντι Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα δεκατέσσερις μήνες μετά τη νίκη να εξακολουθεί ο μεν Μητσοτάκης να έχει υπερδιπλάσια ποσοστά προσωπικής δημοτικότητας και καταλληλότητας για την πρωθυπουργία, ενώ και η ΝΔ ως κόμμα να απολαμβάνει υπερδιπλάσια ποσοστά πρόθεσης ψήφου;
Το αποκάλυψε άθελά της η Ρένα Δούρου, στην αγχώδη προσπάθειά της να αποδομήσει τον Μητσοτάκη ενόσω διαρκούσε η συνέντευξη στη ΔΕΘ. Τσιτάροντας ολίγον παραφρασμένο Μακιαβέλι, έγραψε: «Ακούγοντας τον Μητσοτάκη στη ΔΕΘ «ένας πρίγκηπας πάντα έχει ορθό λόγο για να αθετεί υποσχέσεις» - Μακιαβέλι».
Στην αντιπολιτευτική της βιασύνη να τον χαρακτηρίσει «πρίγκηπα» (άρα με δοτή εξουσία) και στην αδημονία της να προλέξει αθέτηση υποσχέσεων, προέβαλε το ουσιώδες!
Ο Μητσοτάκης χρησιμοποιεί «ορθό λόγο», που λειτουργεί κατευναστικά και πολύ απέχει των λεόντειων υποσχέσεων που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και τις οποίες αθέτησε, της ρητορικής του μίσους που ακόμη εκπέμπει, καθώς και της παράλογης αντιπολίτευσης που ασκεί.
Αφενός στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταλάβει το στοιχειώδες. Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή. Είχε ήδη παρέλθει η εποχή των μεγάλων ηρωικών αριστερών αφηγήσεων της Αριστεράς όταν ανέβηκαν στην εξουσία. Τελευταία αναλαμπή αριστερής αφύπνισης ήταν η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και των Ποδέμος στην Ισπανία, στην όξυνση μιας καπιταλιστικής κρίσης χρέους ασθενών κρατών. Η συγκυρία βοήθησε την επιθετική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. αλλά ήταν μια ρητορική άνευ θεωρητικού βάθους και πολιτικού βάρους.
Στους νεανίες των κομματικών γραφείων δεν είχε υπάρξει η παραμικρή επεξεργασία τι σημαίνει αριστερά ευρωπαϊκού κράτους στην εξουσία, και κυβερνώσα αριστερά στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης. Θεωρούσαν συνέχεια και παρακαταθήκη αγώνων τον «αγωνιστικό τουρισμό» στις Γένοβες και την εκφώνηση εύπεπτων συνθημάτων κατά της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης». Για το πως θα αντιμετωπισθεί αυτή δεν είχε υπάρξει κανένας προβληματισμός και πολύ περισσότερο κάποια προγραμματική επεξεργασία. Τους αρκούσε να την καταγγέλλουν.
Για αυτό και αναβίωσαν τον κοινωνικό εμφύλιο. Ήταν ανάγκη τους να στηριχθούν κάπου, και το παρελθόν («πουσαρισμένο» με δικούς τους μύθους), ήταν η μόνη σταθερά που είχαν όντας ανάεροι για σύγχρονες απαντήσεις.
Πέραν της εποχής που άλλαξε, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας απαξιώθηκαν για την κυβερνητική τους θητεία, η οποία αποτέλεσε χαστούκι για πολλούς από εκείνους που τους χειροκροτούσαν στο Σύνταγμα, επειδή θα έσκιζαν τα μνημόνια, θα έκαναν σεισάχθεια, τα χρέη θα διαγράφονταν (πολλοί το πίστευαν), και όλα τα άλλα ηρωικά, πένθιμα και γραφικά. Υπάρχει μια απογοήτευση σε αυτόν τον κόσμο, που είναι νωρίς να καταλαγιάσει. Και φυσικά με την αντιπολίτευση που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ την επιτείνει.
Όταν έχεις τέτοιο πολιτικό έλλειμμα από μια θητεία διαψεύσεων, δεν αποκαλείς το Μητσοτάκη ως τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα που πέρασε ποτέ, επειδή λέει είχε υποσχεθεί ανάπτυξη και έφερε 15% ύφεση ( την ύφεση του κορονοϊού εννοεί). Σε 14 μήνες θητείας ούτε τον Τσίπρα δεν χαρακτήριζαν οι (νουνεχείς) αντίπαλοι ως τον μεγαλύτερο πολιτικό απατεώνα – παρόλο το προδομένο δημοψήφισμα, την κωλοτούμπα κλπ. Ούτε χαρακτηρίζεις τον Μητσοτάκη προσωπικά υπεύθυνο και… «ιστορικά λίγο» για την κατάσταση στη Μόρια.
Να το έλεγαν η Γεννηματά και ο Κουτσούμπας θα ηχούσε σαν μια συνήθης βερμπαλιστική αλλά και κατανοητή υπερβολή. Όταν το λέει ο Αλέξης τα συναισθήματα των πολιτών μοιράζονται. Κάποιοι περιορίζονται να γελάσουν σαρκαστικά αλλά οι πολλοί εκρήγνυνται από θυμό. Έχουν επίγνωση ποιος άνοιξε τα σύνορα και ποιος μετέτρεψε τη Μόρια από απλό γραφειοκρατικό κέντρο ταυτοποίησης σε κόλαση ανθρώπων.
Το ίδιο ως δυσάρεστη κοροϊδία ηχεί το να καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Μητσοτάκη για τα μάχιμα Rafale που θα προμηθευτεί η χώρα. Και πάλι θα ήταν κατανοήσιμη (όχι και ισχυρή) κάποια τυχούσα ένσταση της υπόλοιπης αντιπολίτευσης, επειδή αυτά δεν αποφασίστηκαν στον Κοινοβούλιο. Να το καταγγέλλει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ που άφησε τον Καμμένο να δίνει στο εντελώς ξεκούδουνο 500 εκατομμύρια στη Lockheed για τη ανακατασκευή πέντε αεροπλάνων… 35ετίας, είναι έλλειψη επίγνωσης.
Από τη άλλη, ο Μητσοτάκης, χωρίς υπερφίαλες μεγαλοστομίες και χολή, εκπέμπει έναν ορθό λόγο - που λέει κι η Ρένα - ο οποίος λειτουργεί καθησυχαστικά στον λαό. Άσχετα αν θα αθετήσει τις υποσχέσεις (που δεν έδωσε) ή όχι, δίνει την αίσθηση στο λαό ότι αν βρεθούμε σε χειρότερη μοίρα δεν θα είναι όχι από ιδεοληψία του, αλλά μόνο επειδή δεν γίνεται αλλιώς.
Και όπως έγραψε ο πρόεδρος της εταιρίας δημοσκοπήσεων Marc Θωμάς Γεράκης στο Πρώτο Θέμα, σε περιπτώσεις κρίσεων οι κοινωνίες συντάσσονται με τις ηγεσίες τους «μόνο όταν αυτές θεωρούνται ικανές να αντιμετωπίσουν με επάρκεια τις κρίσεις και να χειριστούν καλύτερα από τους πολικούς τους αντιπάλους τα όποια σοβαρά προβλήματα».
Με τέτοια αντιπολίτευση θα αργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανακτήσει την λαϊκή εμπιστοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου