Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Πρώην υπουργός Πολιτισμού, πολλά χρόνια αρθρογράφος σε μια από τις πιο εμβληματικές αστικές εφημερίδες. Το μόνο που θα περίμενες, πέρα από απόψεις και ιδεοληψίες, θα ήταν ένα ελάχιστο επίπεδο πολιτικού πολιτισμού. Να εκφράσει την άποψη του, όσο άτοπη και άσκοπη κι αν είναι, με επιχειρήματα και την προσήκουσα ποιότητα λόγου.
Όμως δεν αρκεί αυτό όταν μπαίνεις βαθιά στο πετσί του ρόλου. Όταν απευθύνεσαι σε ένα κοινό που διψάει για ιδεολογική αντιπαλότητα, για ταξικό μίσος, για κομματικό πατριωτισμό, δεν μπορείς να αντισταθείς στην κατρακύλα του πιο ακραίου και πιο χυδαίου λαϊκισμού. Πόσο μάλλον που ο ίδιος ο ηγέτης του, όχι μόνο καλύπτει αλλά με τη σιωπή και υποθάλπει για να μην πούμε επιβραβεύει τον “πολακισμό”, ως επικοινωνιακή τακτική, σε όλες τους τις εκφάνσεις.
Δεν ήταν τυχαίος ο αισχρός, απαξιωτικός χαρακτηρισμός του Ξυδάκη για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται, από την ώρα που ξαναβρέθηκε στην αντιπολίτευση, μπροστά σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι. Ή θα αποδεχτεί τον σημαντικό θεσμικό ρόλο του και θα μετεξελιχθεί σε ένα δομημένο κόμμα ή θα επανέλθει στην, προ κυβερνητικής θητείας, ανέξοδη ρητορική υπερβολή.
Όσο κι αν, κατά καιρούς, φαίνεται να γίνονται προσπάθειες προς την πρώτη κατεύθυνση, οι κεντρικές επιλογές καταδεικνύουν την αδυναμία απαγκίστρωσης από τη δεύτερη. Ο ΣΥΡΙΖΑ νιώθει να συνθλίβεται από την αδυναμία του να καρπωθεί την όποια κόπωση θα έπρεπε να δημιουργεί η φθορά της εξουσίας στη σημερινή κυβέρνηση. Επιλέγει συνειδητά το λεκτικό μαξιμαλισμό, ελπίζοντας να ψαρέψει στα θολά νερά αντικρουόμενων αντιπολιτευτικών τάσεων.
Γι’ αυτό χρειάζεται να αναδείξει και πάλι μετεμφυλιακά σύνδρομα και διαχωρισμούς με κατηγοριοποιήσεις που δεν έχουν σχέση με το σήμερα. Όμως η τωρινή κατάσταση δεν είναι ίδια σε τίποτα. Τα ζητούμενα είναι διαφορετικά, οι προκλήσεις σε εντελώς άλλο πλαίσιο και αυτού του είδους οι συζητήσεις, όταν δεν γίνονται με καθαρά ιστορικό ενδιαφέρον, καταντούν απελπιστικά αδιάφορες.
Αν στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ειλικρινά ότι μπορούν να αποκόψουν τον συντηρητισμό πλήρως από τον φιλελευθερισμό, πλανώνται πλάνην οικτρά. Θα ήθελαν πολύ να έχουν απέναντι τους μια στείρα αναπαραγωγή τους παρελθόντος. Θα ταίριαζε περισσότερο με την δική τους αδυναμία προσαρμογής στις σύγχρονες απαιτήσεις, με τις δική τους εμμονή σε παρωχημένα σχήματα και ιδεοληψίες.
Ο σύγχρονος κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν αποτελεί κακέκτυπο των μεταπολεμικών κρατικιστικών “παραδείσων”, ούτε των απολυταρχικών καθεστώτων. Χρησιμοποιεί την παράδοση ως βάση για την ομαλότερη εξέλιξη, όχι ως άγκυρα καθυστέρησης, όπως συμβαίνει με την ταξική μυθοπλασία. Χρησιμοποιεί την αγορά ως μοχλό κοινωνικής βελτίωσης, όχι ως εργαλείο μονοπωλιακής ανάπτυξης. Χρησιμοποιεί το νόμο και τους κανόνες ως προϋπόθεση δημοκρατικής ομαλότης, όχι ως εφαλτήριο καταπίεσης.
Όσο δεν τον κατανοεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα βλέπει μέχρι και δικούς της ψηφοφόρους να μετακινούνται προς “δεξιότερες” επιλογές. Μόνοι τους θα έχουν οδηγηθεί στο ιδεολογικό περιθώριο παίρνοντας έναν κατηφορικό δρόμο χωρίς επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου