«Μερική υποχώρηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου» διαπίστωσε προ ημερών ο Ηλίας Νικολακόπουλος ερμηνεύοντας τα δεδομένα όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Η μαθηματική λογική του κ. Νικολακόπουλου μετράει με στατιστικούς και μαθηματικούς όρους αριθμούς και επιχειρεί να εξάγει πολιτικά συμπεράσματα από μετρήσεις της κοινής γνώμης που εντάσσονται όλες σε ένα σαφές και συγκεκριμένο πολιτειακό πλαίσιο: Την αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, στις μεταβλητές της οποίας εντάσσει (υπόθεση εργασίας;) τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα προκύπτει από την ώρα που αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν να μετριέται μαθηματικά ένα υπαρκτό, εξελισσόμενο και συνεχώς διογκούμενο ρεύμα που δεν αφορά σε κανένα από τα μετρήσιμα μεγέθη της πολιτικής σκηνής, αλλά σε μια δυναμική μορφή ενός κινήματος, που συνδέεται με την ίδια τη δημοκρατία και την υπεράσπιση της.
Πως μετριέται (και ποια συμπεράσματα εξάγονται) από το βασικό, το αφετηριακό καθήκον κάθε πολίτη να υπερασπίζεται μέχρι τέλους την αστική δημοκρατία απέναντι στους επίδοξους ολετήρες της, σε εκείνους που υπάρχουν για να την καταργήσουν και έως ότου συμβεί αυτό καθημερινά την υπονομεύουν…
Το «αντί – ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο δεν είναι μια απλή πολιτική αντιπαράθεση σε ένα κοινά αποδεκτό πολιτειακό πλαίσιο, την αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, οι βασικές παράμετροι και η μοναδική αξία του οποίου δεν αμφισβητούνται. Δεν πρόκειται για μια πολιτική σύγκρουση που αναφέρεται σε εκφάνσεις της αστικής δημοκρατίας στο πλαίσιο της αποδεκτής πολιτικής κόντρας για υποθέσεις και ζητήματα του «εποικοδομήματος» (τι φράση κι αυτή!), για θέματα που χωρούν διαφορετικές προσεγγίσεις στο ίδιο πολιτειακό πλαίσιο.
Το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο δεν μπορεί να μετρηθεί, επειδή είναι δημοκρατικό καθήκον! Η συγκρότηση του, η λειτουργία του, οι παρεμβάσεις του αφορούν στην ουσία του πολιτεύματος, στην ίδια την αστική δημοκρατία ως πολιτειακή κατάκτηση, δεν προκύπτουν ως αντιπαράθεση για την Σάκκαρη και τον υιό Μητσοτάκη ή για την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής ή για την «προαιρετική υποχρεωτικότητα» του εμβολιασμού ειδικών κοινωνικών ομάδων, εκεί κρίνεται η εκάστοτε πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, το μυαλό που κουβαλάνε τα στελέχη και τα μέλη του και τίποτε περισσότερο.
Το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο δεν είναι η κόντρα με τον επιστημονικό πολακισμό, ούτε ο αγεωγράφητος Τσίπρας, δεν προκύπτει από τις παρανοϊκές υποσχέσεις προς τους πάντες ενός πολιτικά ευνουχισμένου αγράμματου, δεν αφορά σε όλο αυτό το αλιτήριο αλισβερίσι στο χώρο της αριστεράς «για δυο πουκάμισα αδειανά, για μια Ελένη».
Το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο εδράζεται στη συνταγματική υποχρέωση κάθε πολίτη της αστικής μας δημοκρατίας να υπερασπίζεται το δημοκρατικό πολίτευμα από τους καθ’ έξιν αρνητές του, από τους εναπομείναντες γραφικούς της «λαϊκής δημοκρατίας βενεζουελιανού τύπου», από τους συστηματικούς εχθρούς του, που συνεγείρονται ακόμη από τις λενινιστικές δοξασίες για «την αστική τάξη που θα δώσει στην εργατιά το σκοινί για να την κρεμάσει» και τις ζαχαριαδικές πολεμοχαρείς αναφορές «στο όπλο παρά πόδα».
Όσο και αν η ενοχική ελληνική αστική δημοκρατία (με τα καλά της και τα κακά της) εξακολουθεί να αρνείται (ακόμη και για λόγους πολιτικής αβροφροσύνης, όπως την αντιλαμβάνεται) «να θέτει τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων», να θέτει, δηλαδή, με καθαρό τρόπο το δίλημμα «είναι ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του συνταγματικού τόξου;» το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο θα υπάρχει για να καταθέτει, έμμεσα έστω, το δίλημμα αυτό και να το απαντάει συγχρόνως.
Απέναντι σε αυτή την διαμορφωμένη στην πράξη κατάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να αναρωτιέται για τις αιτίες που διαμόρφωσαν το «αντί» μέτωπο κι απάντηση να μην έχει να δώσει. Διαισθάνεται πως κάτι περισσότερο από ένα απλό καπρίτσιο κάποιων «πρώην αριστερών που ιδιωτεύουν» συνέχει το «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο, επιλέγει να το εντάξει στην γενική πολιτική αντιπαράθεση, αυτό τον βολεύει, δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να κληθεί να απαντήσει σε διλήμματα περί του πολιτεύματος και «μετράει» (ή επιχειρεί να το κάνει) την επίδραση του σε εντελώς λάθος βάση.
Η κόντρα που εξελίσσεται είναι σκληρή, είναι οδυνηρή για την αριστερή μυθολογία και καταστροφική για την ελληνική εκδοχή της κυβερνώσας αριστεράς.
Η προφανής αδυναμία της περί τον Τσίπρα ηγετικής ομάδας να διαμορφώσει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση εντός του συνταγματικά αποδεκτού πολιτειακού καθεστώτος τον αναγκάζει να παίζει διαρκώς με τη φωτιά για να χαϊδεύει τα αφτιά των διάφορων συλλογικοτήτων που μισούν θανάσιμα τη δημοκρατία, να υιοθετεί και να προβάλλει κάθε πράξη, κάθε πρόταση, κάθε πρόσωπο που ισορροπεί επί ξηρού ακμής μεταξύ της «δικτατορίας του προλεταριάτου» και της «μαδουριανής δημοκρατίας νοτιοαμερικάνικου τύπου».
Η περίοδος που οι παλινωδίες αυτές θα θέσουν ευρύτερα συνταγματικά ζητήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν απέχει (λογικά) πολύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου