του Παναγιώτη Ήφαιστου
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις - Στρατηγικές Σπουδές
Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
"Εμείς κάναμε το καθήκον μας και προειδοποιήσαμε έγκαιρα για το τι εκτιμούμε ότι επέρχεται. Αιτιολογήσαμε γιατί, επίσης, αυτή η παρέμβασή μας ήταν έκτακτη. Μετά τις εκλογές, ο ρόλος μας τελειώνει και επανερχόμαστε στις συνήθεις ενασχολήσεις μας. Χωρίς αυταπάτες για το πώς εξελίσσεται το νεοελληνικό κράτος και οι νεοέλληνες. Απλά, η Κύπρος προηγείται του νεοελληνικού κράτους στον κατήφορο αμφοτέρων."
Η καταψήφιση του Βενιζέλου πριν οκτώ περίπου δεκαετίες νομίζω πως επαναλήφθηκε στην Κύπρο. Την πιο κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας η μυωπική προσκόλληση του έλληνα στην κομματική πειθαρχία και στις κοντόφθαλμες πελατειακές σχέσεις, οδήγησε στην αποχώρηση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την ηγεσία του κυπριακού λαού. Αν και ελπίζω ολόψυχα να διαψευστώ, οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες αν ο ένας εκ των δύο που θα εκλεγεί μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν, αποδεχόμενος την φιλοσοφία του σχεδίου Αναν. Σ’ αυτή την περίπτωση η κυπριακή κοινωνία μπαίνει σε πορεία εξαφάνισης.
Αυτό μόνο μπορεί να συμπεραίνει κανείς από τον βίο και την πολιτεία των δύο υποψηφίων και από τις παλινωδίες τους κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Αν κινηθούν στην πεπατημένη –δυστυχώς το πιο πιθανό– αργά ή γρήγορα οι Κύπριοι θα χάσουν το κράτος τους και το νεοελληνικό κράτος θα φορτωθεί την ευθύνη για την ασφάλεια εκατοντάδων χιλιάδων κατατρεγμένων ελλήνων. Τα αγγλοαμερικανικά σχέδια απονεύρωσης, διαίρεσης και διχασμού των κυπρίων θα μπουν ξανά σε εφαρμογή με σκοπό την κοινωνική αφαίμαξη και την δημιουργία συνθηκών ηγεμονικού ελέγχου επί του νησιού. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει: Οι άνομοι και καταχρηστικοί στρατηγικοί σκοποί των Αγγλοαμερικανών στην Κύπρο είναι καταγεγραμμένοι με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια. Όποιος δεν τους θυμάται να διαβάσει προσεκτικά το σχέδιο Αναν.
Οι συνέπειες για την ελληνική διπλωματία θα είναι αυτονόητα εξίσου καταστροφικές. Αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις ανατρέπονται, ασφαλώς, αν ο «ανανάνθρωπος» –εγκλωβισμένος μάλιστα σε κρατίδια υπό ηγεμονική επιτήρηση τύπου Βοσνίας– μπορεί να αποτελέσει την ανθρωπολογική βάση ενός βιώσιμου κράτους. «Good luck» για όσους θα βιώνουν κάτι τέτοιο και ας πρόσεχαν όσοι δεν πρόσεξαν και τώρα πιθανότατα θα γευτούν ένα τέτοιο διεθνοφασιστικό ανοσιούργημα.
Εμείς κάναμε το καθήκον μας και προειδοποιήσαμε έγκαιρα για το τι εκτιμούμε ότι επέρχεται. Αιτιολογήσαμε γιατί, επίσης, αυτή η παρέμβασή μας ήταν έκτακτη. Μετά τις εκλογές, ο ρόλος μας τελειώνει και επανερχόμαστε στις συνήθεις ενασχολήσεις μας. Χωρίς αυταπάτες για το πώς εξελίσσεται το νεοελληνικό κράτος και οι νεοέλληνες. Απλά, η Κύπρος προηγείται του νεοελληνικού κράτους στον κατήφορο αμφοτέρων. Η επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν θα ήταν κατ’ ανάγκη σωτήρια. Διάνοιγε όμως όποιες, ελάχιστες, ελπίδες απέμειναν. «Ο καθένας παθαίνει ότι του αξίζει», μας προειδοποιεί η λαϊκή ρήση. Οι εγχώριοι μεταπράτες του «Άλλου», βεβαίως, αναμένοντας ότι η αποχώρηση του Τάσσου Παπαδόπουλου θα εκπληρώσει τα διεστραμμένα σχέδια των ιδεολογικοπολιτικών τους πατρώνων, σίγουρα θα «επιχαίρουν». Βυθισμένοι μέσα στην «βρώμικη πολιτική χαρά τους», το ίδιο κάνουν όποτε ένας λαός υποχωρεί μπροστά σε ηγεμονικές δυνάμεις: Χαριεντίζονται σαν βρικόλακες που βλέπουν αίμα (αποσχίσεις κτλ). Επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της εκκόλαψης του αβγού του φιδιού της ξενοκρατίας και της ηγεμονοκρατίας. Σίγουρα οι συνήθεις εγχώριοι μεταπράτες ξένων συμφερόντων ακονίζουν τα αγγλοαμερικανικά μαχαίρια τους. Ο καθένας στον ρόλο του, λοιπόν, και η ζωή συνεχίζεται.
Καμιά προσωπική μομφή κατά των δύο άλλων υποψηφίων δεν έχω κάνει, παρά μόνο εκτίμηση ότι, βυθισμένοι στα λάθη τους και μπερδεμένοι σε παρωχημένες ιδεολογίες δεν θα πουν ΟΧΙ στις επερχόμενες ιμπεριαλιστικές επιβουλές που δεδηλωμένα σκοπό έχουν να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία για να καταστήσουν τον λαό της υποχείριό τους. Αν αυτός που θα εκλεγεί αλλάξει στάση και διαψευστούν οι εκτιμήσεις μου, παραδόξως ταυτοχρόνως θα επιβεβαιωθώ στην πρόβλεψή μου πως οι κοινωνίες μπορούν και πρέπει να καιροφυλακτούν γιατί για κάθε λαό η εθνική ανεξαρτησία είναι θεσμός συλλογικής ελευθερίας. Έτσι, τελειώνω λέγοντας πως είναι αυτονόητο ότι, για τους λόγους που εξέθεσα στην πρόσφατη αρθρογραφία μου, εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ ως προς την εκτίμησή μου για την εξέλιξη της θέσης των δύο υποψηφίων μετά τον δεύτερο γύρο, όποιος και αν εκλεγεί. Αν διαψευστώ ως προς τα άτομα, και επαναλαμβάνω ότι το εύχομαι ολόψυχα, παραδόξως ταυτόχρονα επιβεβαιώνομαι στα υπόλοιπα, δηλαδή, ως προς την ανάγκη να διαφυλαχτεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Γι’ αυτό σε κάθε περίπτωση εμμένουμε και επιμένουμε. Οι παρεμβάσεις μου όπως και όλες οι άλλες μετά το 2003 θα παραμείνουν αναρτημένες στην ιστοσελίδα www.ifestos.edu.gr. Ισχύει το scripta manent.
Πηγή: http://www.ifestosedu.gr/74Cy.htm
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, Δικηγόρου – Προέδρου του Δ.Σ. του ΔΙΚΤΥΟΥ 21
20η Φεβρουαρίου 2008
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν μπόρεσε να πείσει τον λαό της Κύπρου για το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών. Ήδη η ωχρά σπειροχαίτη της πολιτικής – δημοσιογραφικής μας ζωής τρίβει τα χέρια της. Εκείνο το 76% του ΟΧΙ στα μούτρά τους τους είχε αφιονίσει. Εκτεθήκανε και στα αφεντικά, που τους ζητήσανε τα ρέστα, γιατί τα πήραν και δεν πέτυχαν την αποστολή τους. Εξετέθη και η δική μας ενδοτική κομπανία γιατί ο Τάσσος με την στάση του τους κατέβαζε το βρακί ως τον αστράγαλο και τους έβγαζε την μάσκα. Το διάγγελμα του πριν το δημοψήφισμα πέρασε στην Ιστορία. Συγκλόνισε, όποιον έχει ψυχή. Δείτε ποιοι τον πολέμησαν και στην Αθήνα. Το παρακράτος της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας, τρόφιμοι των μυστικών κονδυλίων, οι κουκουλοφόροι δοσίλογοι της παράδοσης Οτσαλάν και τα παπαγαλάκια τους, οι χειροκροτητές των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, οι πρόθυμες πόρνες των Πρεσβειών, οι αβανταδόροι του σκοπιανού σωβινισμού και του τουρκικού φασισμού και επεκτατισμού, ο ροζ πολτός της χολερικής και μπατιρημένης ψευτοδιανόησης και οι πιο παλιές καραβάνες του πολιτικού ενδοτισμού και κυνισμού. Ο ωρυμαγδός της λυσσαλέας προπαγάνδας και κινδυνολογίας, τόσο χρήμα και πρακτοριλίκι, δεν μπόρεσαν το 2004 να φέρουν το ΝΑΙ πάνω από το 50% αλλά μπόρεσαν την περασμένη Κυριακή να στερήσουν τον Τάσσο από το κρίσιμο 1,5 – 2% που χρειαζόταν για να περάσει στον δεύτερο γύρο. Η επανάπαυση στις θετικές δημοσκοπήσεις, τα προβλήματα της εσωτερικής διακυβέρνησης, η χαμηλή συσπείρωση της ΕΔΕΚ κι η ραστώνη του ΔΗΚΟ, έπαιξαν κι αυτά το ρόλο τους. Όμως το βασικό ήταν ότι ο Πρόεδρος δεν μπόρεσε να σπάσει τις γραμμές των κομμάτων πείθοντας ότι αυτό που διακυβευόταν ήταν ο κίνδυνος της επαναφοράς του Σχεδίου Ανάν από τους δύο ανθυποψηφίους του, κάτι που οι ίδιοι φρονίμως αρνούντο έστω και έμμεσα, ενώ από την άλλη η οργανωμένη μαύρη προπαγάνδα, το παρακράτος των πληρωμένων γραφίδων, οι πρόθυμοι υπηρέτες του ξένου παράγοντα, το μπόλικο χρήμα που λάδωνε την εναντίον του πολεμική και το πελατειακό σύστημα των κυπριακών κομμάτων, έκαναν την δουλειά τους. Έβαλαν στόχο να του στερήσουν αυτό το ελάχιστο ποσοστό και το πέτυχαν.
Τώρα είναι μια άλλη μέρα. Ο Χριστόφιας ήταν υπέρ του ΝΑΙ, που μόνον το επιβιωτικό ένστικτο του συνεδρίου του ΑΚΕΛ το ανέτρεψε. Ο Κασουλίδης δεν ήταν υπέρ του ΝΑΙ, ήταν υπέρ του ΝΑΙ –ΝΑΙ –ΝΑΙ και με ολίγες ρεβεράντζες, για να είμαστε πιο πειστικοί. Είτε ο ένας είτε ο άλλος έχουν ένα δύσκολο πρόβλημα μπροστά τους. Το 76% του ΟΧΙ είναι διακομματικό, ερείδεται σε ένα αταβιστικό ένστικτο αποφυγής του θανάτου, της καταστροφής. Ο νέος Πρόεδρος που τυχόν θα θελήσει να επαναφέρει το σχέδιο, θα πρέπει να σπάσει το φρόνημα των Κυπρίων, να καθησυχάσει το φιλύποπτο και επιβιωτικό ένστικτο με το οποίο αυτό το κομμάτι του Ελληνισμού έζησε αιώνες. Δύσκολο έργο. Οι Κύπριοι, κομμουνιστές ή συναγερμικοί, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι πεισματάρηδες και ξέρουν ότι το κράτος τους, το σπίτι τους, η ασφάλεια τους, χτίστηκε με το αίμα και τον ιδρώτα τους. Μόνον οι άσχετοι και οι αντικύπριοι = ανθέλληνες ηλίθιοι πιστεύουν ότι «ταϊζαμε» ή «ταϊζουμε» τους Κυπρίους. Η Κύπρος αναγεννήθηκε από τις στάχτες της το 1974 με τον ιδρώτα του λαού της, Έλληνες των Άκρων, της Ιστορικής Περιφέρειας, δουλευταράδες, που ξέρουν να επιβιώνουν. Η εφαρμογή στην Κύπρο ενός απαρτχάϊντ που θα τους μετατρέψει σε «μαύρους» των κεμαλικών φασιστών ή των ισλαμοφασιστών του Ερντογάν είναι χάντρες και καθρεφτάκια που οι Έλληνες της Κύπρου δεν τα ανταλάσσουν με την ασφάλεια του σπιτιού τους, το μέλλον των παιδιών τους, το κράτος που έχτισαν πέτρα τη πέτρα και με λάσπη ζυμωμένη με το αίμα τους. Ο Χριστόφιας κι ο Κασουλίδης πήραν την ψήφο των Κυπρίων, δεν πήραν την ψυχή τους, δεν πήραν επιταγή εν λευκώ. Οι Κύπριοι δεν ψήφισαν συντριπτικά υπέρ του ΟΧΙ γιατί τους το ζήτησε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος. Ψήφισαν ΟΧΙ, γιατί ένοιωσαν ότι κινδύνευε η ασφάλεια και η ευημερία τους, γιατί τους ζητούσαν να προσκυνήσουν τον φονιά κι ύστερα να πηδήξουν στο κενό. Τίποτε από αυτά δεν άλλαξε. Τα δύο τρίτα του Συναγερμού και τα δύο τρίτα του ΑΚΕΛ ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και οι δύο υποψήφιοι Πρόεδροι το ξέρουν.
Το καθήκον μας δεν αλλάζει, ήταν, είναι και θα είναι η σωτηρία και απελευθέρωση της Κύπρου, να μην γίνει η σημερινή γενιά η τελευταία γενιά Ελλήνων στην Κύπρο, δουλοπάροικοι ενός off shore προτεκτοράτου. Έχουμε Νέα Σμύρνη, δεν χρειαζόμαστε και Νέα Λευκωσία. Θα μπορούσε κανείς υπερβάλλοντας να παρομοιάσει τις εκλογές αυτές με τις ελλαδικές εκλογές του 1920, την ήττα του Βενιζέλου, την άνοδο μιας ηττοπαθούς ηγεσίας και την απαρχή των δεινών, που οδήγησαν τον Ελληνισμό της Μ. Ασίας στον όλεθρο, όμως δεν είναι έτσι. Οι Κύπριοι δεν άλλαξαν γνώμη, η ψήφος στον Κασουλίδη ή στον Χριστόφια δεν σημαίνει ΝΑΙ στο Σχέδιο Ανάν ή σε όποιο παρεμφερές σχέδιο και ούτε οι ίδιοι οι υποψήφιοι τόλμησαν να ερμηνεύσουν έτσι το πέρασμα τους στο δεύτερο γύρο. Ο ΔΗΣΥ θέλει να επιστρέψει στην εξουσία και το ΑΚΕΛ θέλει, για πρώτη φορά, να έχει δικό του Πρόεδρο. Δημοκρατικό δικαίωμα τους, όμως ο κόσμος τους είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που συντριπτικά πλειοψηφικά ψήφισαν ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ στην αυτοκτονία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το Κυπριακό Κράτος άντεξε το ολέθριο πραξικόπημα, την προδοσία και την εισβολή, άντεξε την προσφυγιά και την οικονομική καταστροφή και αναγεννήθηκε. Οι πολίτες της Κύπρου, οι απλοί άνθρωποι, δεξιοί κι αριστεροί ή ότι άλλο, οι πραγματικοί εργάτες της αναγέννησης της ευρωπαϊκής πια Κύπρου, δεν θα παραδώσουν το δημιούργημα τους, την γη, την ασφάλεια, την ευημερία τους, τις ελευθερίες τους, τις οικογένειες τους σε τυχοδιωκτικά πειράματα. Ο Χριστόφιας και ο Κασουλίδης θα ακούσουν λοιπόν την βάση τους όταν έρθει η ώρα ή θα αποπειραθούν να αυτοκτονήσουν πολιτικά «εκτελώντας» την Κυπριακή Δημοκρατία; Το ΑΚΕΛ είναι συντηρητικό κόμμα, δεν πήρε ποτέ στην Ιστορία του μεγάλα ρίσκα. Θα πάρει λοιπόν το ρίσκο να κάνει αυτό που δεν κατάφερε η Χούντα του Ιωαννίδη, να «δολοφονήσει» την Κυπριακή Δημοκρατία και να οδηγήσει την Κύπρο σε άλμα στο κενό; Θέλει ο Χριστόφιας να γίνει ο Γκορμπατσώφ της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ο ΔΗΣΥ, το κόμμα που θέλει να ανεμίζει την Ελληνική Σημαία και θέλει να είναι η εκσυγχρονισμένη συνέχεια της ενωτικής παράταξης, θα βάλει πλάτη για την οριστική υποστολή της και την μετατροπή των Ελλήνων της Κύπρου σε ανδράποδα μιας υποτελούς στην Τουρκία Σιγκαπούρης; Τότε στο «την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», που είναι νομίζω έμβλημα της φοιτητικής παράταξης του ΔΗΣΥ, ας προστεθεί «αλλά την παζαρεύω».
http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=609
του Πανίκου Ελευθερίου
από την Άσσια - κατεχόμενη Αμμόχωστο || 5. Μαρτίου 2008 |
Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, πέρασαν ήδη στην ιστορία. Θα τις θυμούμαστε ως τις εκλογές των εκπλήξεων και των ανατροπών. Κόντρα στα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων, το αδιαφιλονίκητο φαβορί, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έχασε στον πρώτο γύρο των εκλογών, γεγονός που οδήγησε στην εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Φαίνεται ότι στην περίπτωση της Κύπρου, άδικα γίνεται τόσος ντόρος, για τις δημοσκοπήσεις. Ξοδεύονται (χαραμίζονται τελικά) τεράστια ποσά, τα οποία αντί να γεμίζουν τα ταμεία γραφείων ερευνών, θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με άλλους τρόπους από τα «κύτταρα της δημοκρατίας», τα κόμματα, πιθανώς και για το καλό της πατρίδας. Την κύρια ευθύνη για τις κομματικές συσπειρώσεις της τελευταίας στιγμής, την έχουν οι πανίσχυροι μηχανισμοί των κυπριακών κομμάτων, σε σημείο που μάλλον θα διεκδικούν τα παγκόσμια πρωτεία. Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε πλειστάκις στο παρελθόν. Παραμονές των εκλογών, οι περιλάλητες συσπειρώσεις (μαντρίσματα) των κομμάτων, ενός παντοδύναμου κομματικού κατεστημένου, είναι ικανές να γελοιοποιήσουν τους δημοσκόπους, και να αποστομώσουν τους πάντες.
Οι νικητές των εκλογών, έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουν. Δημοκρατία έχουμε (αυτή που θα καταργήσουμε αν δεχθούμε το έκτρωμα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα - όπως δυστυχώς διατράνωσε και ο νέος Πρόεδρος), και ο εκλεκτός του λαού, είναι ο Δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος. Αυτό είναι απόλυτα σεβαστό. Αυτό όμως που πρέπει να μας ανησυχήσει, είναι ότι μαζί τους, πανηγυρίζουν και γνωστοί εχθροί της Κύπρου, που θεωρούν ως δεδομένο το ότι η απομάκρυνση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την εξουσία, ανοίγει τον δρόμο για την λύση του Κυπριακού, με τις γνωστές όμως απαράδεκτες πρόνοιες, που συναντήσαμε στο σχέδιο Ανάν. Στην ουσία, σύντομα θα βιώσουμε αυτό που όλοι φοβόντουσαν: Την νεκρανάσταση του σχεδίου Ανάν, που θα έχει μεν άλλο όνομα, διαφορετικό περιτύλιγμα, αλλά ίδιο περιεχόμενο. Αυτό θα γίνει, ενώ πολλοί στην προεκλογική περίοδο, καμώνονταν ότι αυτό δεν ήταν ένα υπαρκτό σενάριο, κατηγορώντας τον πρώην Πρόεδρο, ότι έβλεπε φαντάσματα. Φαίνεται λοιπόν, ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός ανέχεται εύκολα το δούλεμα, και το επιβραβεύει μάλιστα, διαχρονικά με την ψήφο του. Δεν εξηγείται διαφορετικά η πανηγυρική συσπείρωση που πέτυχαν τα μεγάλα κόμματα στην Κύπρο, παρά τα όσα βγήκαν στη φόρα, με το σχέδιο Ανάν. Οι θιασώτες μιας πιο «ευέλικτης πολιτικής», κύριοι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία στο Κυπριακό, και για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέξαμε με το συγκεκριμένο σχέδιο λύσης, επιβραβεύονται και πάλι, και εκτοπίζουν τον εμπνευστή του ηρωικού 76%, που βροντοφώναξε ο Κυπριακός Ελληνισμός, το 2004.
Δεν πείθουν καθόλου, οι καθησυχαστικές δηλώσεις των οποιωνδήποτε, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του νέου προέδρου, ο οποίος προσπαθεί να γαρνίρει τη λύση που επιδιώκει, με ότι διαθέσιμο υπάρχει στο λεξιλόγιο της πολιτικής και των πολιτικών, στο Κυπριακό (Διζωνική Ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, αποφάσεις και ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, Κοινοτικό Δίκαιο, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα κ.α.). Θα ήταν πιο τίμιο, κάποιοι να είναι πιο ειλικρινείς. Ο λαός δικαιούται να γνωρίζει, τις αληθινές προθέσεις, και τις πραγματικές κόκκινες γραμμές. Έχει μπουχτίσει από τις προσμίξεις θέσεων, τις «δεσμεύσεις-σαλάτα», που πρέπει να τα έχουν όλα μέσα (για να χαϊδεύουν όλα τ’ αυτιά). Για να ενισχύσω τα περί τιμιότητας, που θίγω πιο πάνω, θα δανειστώ την άποψη του αξιόλογου επιστήμονα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, Παναγιώτη Ήφαιστου. Στο βαρυσήμαντο άρθρο του, που τιτλοφορείται «Η πλεκτάνη Ανάν και οι παραδοχές υποδούλωσης και υποτέλειας», ανάμεσα σε άλλα, σημειώνει και τα ακόλουθα, που θα πρέπει να μας προβληματίσουν: «Θα ήταν πιο τίμιο, όσοι για ποικίλους λόγους είναι προσκολλημένοι στο τερατούργημα του σχεδίου Ανάν, αντί να το υποβάλλουν με νέες μεταμφιέσεις, να ομολογήσουν απερίφραστα αυτό που εν τέλει πιστεύουν: Έχουμε αποφασίσει να μην είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και εκτιμούμε ότι ως υποτελείς των Τούρκων και των Άγγλων θα περνάμε καλά και ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή. Εφήμερα υλικά και ωφελιμιστικά κριτήρια είναι πιο σπουδαία. Τρέφουμε ελπίδες, θα μπορούσαν ακόμη να ομολογήσουν, πως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού οράματος και της δυτικής υποκρισίας περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι λαοί μπορούν να ενώνονται και να φτιάχνουν νέες πασπαρτού ταυτότητες, έστω και αν αυτό σημαίνει υποδούλωση στους Αγγλο-αμερικανούς και νεο-οθωμανούς νεο-αποικιοκράτες».
Οι πολιτικοί, εκτός από ειλικρινείς, και έντιμοι απέναντι στο λαό, οφείλουν να είναι ρεαλιστές, και ο πραγματικός αυτός ρεαλισμός (όχι ο ρεαλισμός της ηττοπάθειας, και της προσαρμογής με τα κατοχικά δεδομένα), να βασίζεται στη γνώση. Δηλαδή, να έχουν γνώση της πραγματικότητας, μελετώντας τον αντίπαλο, και τις επιδιώξεις του, για να μπορούν να χαράξουν πολιτική, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και βεβαίως να μπορούν να δώσουν κατεύθυνση στο λαό. Εξ αυτού, θα ήταν νομίζω παράλειψη αν δεν πρόσθετα και κάποια άλλα που σημειώνει ο Π. Ήφαιστος, στο ίδιο άρθρο: «Σκοπός της Βρετανίας είναι η αναίρεση της ανεξαρτησίας των Κυπρίων που «κερδήθηκε» μετά τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, η παγίωση της ιδιοκτησίας των ιμπεριαλιστικών βάσεων συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων πόρων και ο -συνεταιρικός με την Τουρκία- πλήρης και παντοτινός στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, του πλούτου της και ανθρώπων της. Σκοπός των Τούρκων είναι, όπως εξάλλου πάντα διακηρύττουν, να παγιώσουν τον στρατηγικό έλεγχο επί της Κύπρου, να καταστήσουν τους Κυπρίους υποτελή μειονότητα στην ίδια την πατρίδα τους και κατά προτίμηση αναίμακτα να τους εξαφανίσουν είτε με μετανάστευση είτε με μετατροπή τους σε αναξιοπρεπείς εξυπηρετικούς φραγκολεβαντίνους». Υπάρχει σώφρων πολίτης, χωρίς κομματικές παρωπίδες, που διάβασε έστω και την πιο απλή περίληψη του σχεδίου Ανάν, που θα διαφωνήσει με τις πιο πάνω διαπιστώσεις; Με το αυτοαναιρεθούμε ως κράτος και ως άνθρωποι, αποδεχόμενοι τον εξευτελισμό που μας προτείνουν, διασφαλίζουμε την συνέχεια του Ελληνισμού στην Κύπρο, ή υπογράφουμε την ληξιαρχική πράξη του;
Δεν ξεχνούμε την ανακούφιση που νιώσαμε, όταν η κάλπη έβγαλε εκείνο το απίστευτο 76% του ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Ήταν κι εκείνη μια ανατροπή, που ήταν όμως ευπρόσδεκτη, για εκείνους που επιμένουν να αντιστέκονται, πιστεύοντας σε αρχές και αξίες. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία από την παγίδα που έστησαν τα ξένα κέντρα αποφάσεων (με τη μεγάλη συμβολή της διακυβέρνησης Κληρίδη, και του τότε υπουργού των Εξωτερικών, και νικητή του πρώτου γύρου των πρόσφατων προεδρικών εκλογών, Γιαννάκη Κασουλίδη - ούτε αυτά τα ξεχνούμε). Στις φετινές προεδρικές εκλογές, η ανατροπή, ήταν εις βάρος της Κύπρου και του λαού της. Είμαι εξ εκείνων που πιστεύουν ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, εννοούσε αυτά που έλεγε, εκείνο το βράδυ στο διάγγελμα του, παραμονές του δημοψηφίσματος. Είχε παραλάβει κράτος, και δεν ήταν διατεθειμένος να παραδώσει κοινότητα. Είχε ορκιστεί πρόεδρος της δημοκρατίας, και σκόπευε να τηρήσει τον όρκο του, και τις δεσμεύσεις του προς το σύνταγμα. Έχασε λοιπόν ο Τάσσος την εξουσία, έχασε και η Κύπρος τον σθεναρό υπερασπιστή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Θα παρακολουθούμε τις κινήσεις του νέου προέδρου, και αναμένουμε ότι, όντας ο ίδιος πλέον στο πηδάλιο, αντιμετωπίζοντας τις σκληρές πραγματικότητες, έχοντας τον Ταλάτ για συνομιλητή του, θα ορθώσει ανάστημα. Σε κάθε του βήμα, θα περιμένουμε (και θα απαιτούμε) να σέβεται τον όρκο που έδωσε, και να ενεργεί ως υπερασπιστής της Κυπριακής Δημοκρατίας, αρνούμενος να υποβιβαστεί από πρόεδρος, σε αρχηγός κοινότητας. Ευχόμαστε ότι θα εξαντλήσει τη θητεία του, με την Κυπριακή Δημοκρατία να υφίσταται, προτάσσοντας θέσεις αρχών, που θα επαναφέρουν το Κυπριακό στη σωστή πορεία.
Η ανησυχία είναι μεγάλη, ανάμεσα στους απλούς πολίτες. Δεν υπάρχει πια, καμία αμφιβολία, ότι στήνεται πάλι η παγίδα του σχεδίου Ανάν. Θα κατέλθουν πιο προετοιμασμένοι, ενθαρρυμένοι από την αποκαθήλωση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την εξουσία. Θα μεταμφιέσουν τις προθέσεις τους, θα προτείνουν μια μεταλλαγμένη λύση (ακόμα και «ευρωπαϊκή λύση» είναι άξιοι να την ονομάσουν), και θα δουλέψουν σκληρά για να την περάσουν. Τελικός στόχος, η θανάτωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και η παρθενογένεση που επιδιώκουν οι εχθροί μας. Ξένοι και «δικοί» μας, θα επενδύσουν στην κόπωση που έχει επέλθει στον λαό, και σε έναν ανήθικο εκβιασμό, που άρχισε ήδη να καλλιεργείται: «Οι ξένοι έχουν χάσει την υπομονή τους μαζί μας. Ή δεχόμαστε την «λύση», όποια κι αν είναι αυτή, αφού καλύτερη δεν μπορεί να υπάρξει, ή «τσιμεντώνεται» και μονιμοποιείται η διχοτόμηση».
Παρά τις δυσκολίες, η αντίσταση, υπάρχει ακόμα, και θα είναι πάντα στις επιλογές μας. Κανείς, δεν μπορεί ποτέ να την αποκλείσει. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, φτάνει «να μην βρεθεί το χέρι που θα υπογράψει». Θα έρθουν καλύτερες μέρες, φτάνει να αγωνιστούμε, και να πιστέψουμε στον ιερό σκοπό, αυτόν της διασφάλισης του Ελληνισμού, στην γη των πατέρων του. Μπορεί να κατάφεραν να «ρίξουν» τον «Mr No», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αποθέματα αντίστασης, στον ελληνισμό της Κύπρου, που είναι μαθημένος στα δύσκολα. Κι αν τυχόν ξανάρθουν μέρες, όπως αυτές του 2004, θα ξαναβγούμε στους δρόμους, στις γειτονιές, στις πλατείες, θα πάμε από σπίτι σε σπίτι... Δε θα τους περάσει. Δεν έχουμε άλλωστε άλλη επιλογή. Πρέπει να βγούμε πάλι νικητές, γιατί έχουμε χρέος να παραδώσουμε μια Κύπρο Ελληνική, στις γενιές που έρχονται. Δανείζομαι εδώ, την ελληνοπρεπέστατη ρήση, που είμαι σίγουρος ότι κι ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας βλέπει καθημερινά, κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας «Χαραυγή», εκφραστικού οργάνου του κυβερνώντος, πλέον, κόμματος της Κύπρου: «Τούτη δίψα δεν σβήνει, τούτη πάλη δεν παύει, χίλια χρόνια αν περάσουν, δεν πεθαίνουμε σκλάβοι».
του Σταύρου Καρκαλέτση
ιστορικού - συγγραφέα - πολιτευτή Ευβοίας του ΛΑ.Ο.Σ. || 6. Μαρτίου 2008 | 20.19
H έξωση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την προεδρία της Κύπρου, που πέρασε (και) μέσα από την ψήφο του κυπριακού Ελληνισμού, δεν πρέπει να αποτελέσει αφορμή για πολιτικούς επικήδειους και παραίτηση από τους συλλογικούς αγώνες. Θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε εμείς, οι Έλληνες πατριώτες, στους υπερατλαντικούς νεκροθάφτες των εθνικών μας δικαίων.
Στην μητροπολιτική Ελλάδα δεν κατέστη δυνατή μια ακριβής ανάλυση των αιτίων της ήττας του Τάσσου Παπαδόπουλου. Τα ελλαδικά ΜΜΕ εξ’ άλλου, πιστά στην γνωστή γραμμή, τις ημέρες των εκλογών στην Κύπρο, ασχολούνταν σχεδόν αποκλειστικά με το χιόνι στην Αττική, όσος δε χρόνος περίσσευε αφιερωνόταν στον Ζαχόπουλο. Για την μη επανεκλογή Παπαδόπουλου, τα λένε όλα οι πανηγυρισμοί σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Άγκυρα. Περιττεύει να υπενθυμιστεί η δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν την πρώτη Κυριακή των εκλογών, για το «ότι τώρα μπορούμε επιτέλους να μιλάμε για λύση του Κυπριακού».
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ηττήθηκε, οριακά έστω και με διαφορά 1,5% από τους δύο ανθυποψηφίους του, για μια σειρά από λόγους που δεν έχουν να κάνουν με ιδεολογίες ή προσεγγίσεις επί του Κυπριακού, αλλά σχετίζονται με επικοινωνιακά και οργανωτικά ελλείμματα.
- Εν αντιθέσει με τα συμπαγή ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, που πέτυχαν ισχυρές συσπειρώσεις των ψηφοφόρων τους, ο Τάσσος Παπαδόπουλος στηρίχθηκε από τρία μικρότερα κόμματα, με αποτέλεσμα η συσπείρωση των δικών του οπαδών να είναι καταφανώς μικρότερη.
- Κασουλίδης και Χριστόφιας αξιοποίησαν στο maximum δοκιμασμένες επικοινωνιακές τακτικές, περιοδεύοντες συνεχώς και δεχόμενοι μαζικούς φορείς, σωματεία, συλλόγους κτλ. Αντίθετα ο Παπαδόπουλος έμοιαζε να είναι κλεισμένος σε γυάλινο πύργο, επαναπαυόμενος στις δόξες του δημοψηφίσματος και του ΟΧΙ.
- Ο Κασουλίδης, θυμήθηκε ξαφνικά τον πατριωτισμό και το «Η Κύπρος είναι ελληνική». Η ρητορική αυτή, κράτησε εγκλωβισμένους στο γαλάζιο στρατόπεδο της Κύπρου (ο ΔΗΣΥ δεν είναι παρά η ντόπια ΝΔ) πατριωτικές πλειοψηφίες, αποτρέποντας διαρροές προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Η τακτική αυτή θα πρέπει να προβληματίσει τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο στην κυρίως Ελλάδα. Αυτό που υπέστη ο Παπαδόπουλος, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να επαναληφθεί και εδώ. Εννοώ δηλαδή, πριν από τις επόμενες εκλογές, ο Κώστας Καραμανλής να θυμηθεί, όπως ακριβώς και ο Κασουλίδης, έννοιες όπως πατρίδα, λαθρομετανάστευση, εθνική αξιοπρέπεια και ούτω καθεξής. Με μηδενικό κόστος θα αμφισβητούνταν έτσι η δυναμική του Πατριωτικού Κινήματος και τα εκλογικά του ποσοστά.
Για τον Δημήτρη Χριστόφια και το αύριο, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Για όσους διατηρούν την ικανότητα να θυμούνται, ο νέος πρόεδρος της Κύπρου ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος του, παλιότερα, επιβληθείς από τρίτους, ενώ ως πρόεδρος της βουλής προώθησε σκανδαλωδώς δικούς του κοινοτάρχες και οπαδούς, σκοπεύοντας στον όσο τον δυνατόν ασφυκτικότερο έλεγχο της δημόσιας ζωής. Υποστήριξε αρχικά το τερατούργημα που λεγόταν σχέδιο Ανάν, έκανε δε πίσω μόνο όταν διαπίστωσε ισχυρές αντιδράσεις μέσα στο κόμμα του και κατάλαβε θα είχε πολιτικό κόστος.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας εκπροσωπεί όχι μόνο ένα κόμμα, το ΑΚΕΛ, αλλά μια ολόκληρη πολιτική αντίληψη που ήθελε και θέλει την Κύπρο κάτι ξέχωρο της Ελλάδος και τους Κύπριους όχι Έλληνες αλλά αορίστως «κάτι άλλο». Η κυπριακή Αριστερά, συναγωνιζόμενη την ελλαδική σε εθνικές μειοδοσίες, πολέμησε και πολεμά κάθε τι ελληνικό, κάθε τι στην Κύπρο που παραπέμπει στο εθνικό κέντρο. Ούτε μια γαλανόλευκη δεν είδαμε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κ. Χριστόφια, ο δε ανθελληνισμός του ΑΚΕΛ, έφθασε στο σημείο να ζητά το κόμμα αυτό να σταματήσει να εκπέμπει η ΕΡΤ στην Κύπρο.
Ας θεωρηθεί δεδομένο ότι ο νέος πρόεδρος θα απομακρύνει την Κύπρο από την υπόλοιπη Ελλάδα, κάτι που βεβαίως θα ανακουφίσει την εξωτερική πολιτική της χώρας μας από το «αγκάθι» που λέγεται κυπριακό. Ακριβώς γι\' αυτό χάρηκαν Καραμανλής , Παπανδρέου, Μητσοτάκης και το ALTER EGO του ΑΚΕΛ στην Αθήνα: ο ΣΥΝ. Ο ενοχλητικός Παπαδόπουλος τελείωσε. Το λόγο έχουν τώρα οι πολιτικά εύκαμπτοι και ευλύγιστοι. Για να διευθετήσουν το Κυπριακό, όπως κάποιος εθνάρχης κάποτε, κάπου στα 1960.
Υ.Γ. Στην διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, σε ένα χωριό του Πενταδάχτυλου, το Δίκωμο, δόθηκαν αιματηρές μάχες. Διμοιρίες του 361 τάγματος πεζικού αντιστάθηκαν επί δύο μέρες απέναντι σε ολόκληρο τουρκικό σύνταγμα. Επικεφαλής εκείνων των ηρώων ήταν ο υπαξιωματικός Νικηφόρος Κομίνης, από την Αθήνα. Τραυματισμένος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λευκωσίας, από όπου δραπέτευσε, επιστρέφοντας στο Δίκωμο, αρνούμενος να εγκαταλείψει τους στρατιώτες του. Ξανατραυματίστηκε ακόμη πιο βαριά από τουρκικά πυρά, αλλά αρνήθηκε μεταφορά του στο νοσοκομείο, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή και μαχόμενος με απαράμιλλο ηρωισμό. Τελικά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο δια της βίας, βαριά πληγωμένος.
Την ίδια ώρα, κάποιος νεαρός ονόματι Δημήτρης Χριστόφιας, που μάλιστα ήταν από το Δίκωμο, δεν ήταν εκεί να υπερασπίσει το χωριό του, αφού σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφορούν στο νησί και ουδέποτε διαψεύστηκαν, «έψαχνε να βρει την μονάδα του να καταταγεί, αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει που ήταν».
Ο Νικηφόρος Κομίνης, που υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου ένα ελληνικό χωριό της Κύπρου, παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους πολλούς άγνωστους ήρωες του 1974. Από αυτούς που ο Δημήτρης Χριστόφιας και το κόμμα του έβριζαν (και βρίζουν) ανηλεώς, ως φασίστες, ακροδεξιούς και πραξικοπηματίες.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας, που το 1974 «δεν γνώριζε» που βρισκόταν η μονάδα του, που «δεν γνώριζε» που βρισκόταν το χωριό του για να το υπερασπιστεί, είναι σήμερα ο νέος πρόεδρος της Κύπρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου