Προέδρου της Νομαρχιακής Επιτροπής Καρδίτσας του ΛΑ.Ο.Σ.
Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Καρδίτσας || 19. Ιουλίου 2008
Πηγή : Ελληνικές Γραμμές
Πριν 34 χρόνια, ο Ελληνισμός υπέστη μία από τις μεγαλύτερες ήττες της ιστορίας του. Προαιώνια ελληνική, αλλά συνεχώς υπό ξένη επιβουλή ή κατοχή, η Κύπρος δέχτηκε μία βάρβαρη εισβολή από δυσανάλογα ισχυρότερες τουρκικές δυνάμεις. Οι λιγοστοί Κύπριοι εθνοφρουροί και οι Ελλαδίτες στρατιώτες με ηρωισμό, αυτοθυσία και αυταπάρνηση, υπεραμύνθηκαν των πατρώων εδαφών. Αφημένοι επίτηδες και υπολογισμένα αβοήθητοι από το Εθνικό Κέντρο, χωρίς αεροπορία και τεθωρακισμένα, τίμησαν την ελληνική πολεμική αρετή και ανέδειξαν κάθε σπιθαμή της ιερής κυπριακής γης σε νέες Θερμοπύλες, ποτίζοντάς την με το άγιο αίμα τους και αναγκάζοντας τους Τούρκους να πληρώσουν πολύ ακριβά κάθε μέτρο που κατέκτησαν. (βλ. ΚΥΠΡΟΣ 74 - ΕΝΑΣ ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ)
Όλοι πλέον παραδέχονται ότι νικητές στον πόλεμο του 1974 δεν ήσαν οι Τούρκοι, αλλά η προδοσία της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, είναι δε διαπιστωμένο πέρα από κάθε αμφιβολία ότι εάν οι μαχητές της Κύπρου είχαν μία στοιχειώδη στήριξη από το Εθνικό Κέντρο, θα πετούσαν τους εισβολείς στη θάλασσα.
Είναι αναμφίβολο ότι πίσω από την κυπριακή τραγωδία υπάρχει ένας ολόκληρος οχετών πράξεων εθνικής μειοδοσίας και προδοσίας ένα ολόκληρο ποτάμι ντροπής που περιλαμβάνει ένα μεγάλο τμήμα του ελλαδικού και κυπριακού κατεστημένου. Η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο από τον Παπαδόπουλο, η πρόσκληση (ουσιαστικά) της Τουρκίας για εισβολή από τον Μακάριο κατά την ομιλία του στον ΟΗΕ, το «η Κύπρος είναι μακράν» του Καραμανλή τον Αύγουστο του 1974, η προδοτική αδράνεια και ο εσκεμμένος αποπροσανατολισμός των αρχηγών των ελλαδικών ενόπλων δυνάμεων Μπονάνου, Αραπάκη, Γαλατσάνου και Παπανικολάου είναι κάποιες από τις κορυφές του παγόβουνου.
Επί 34 χρόνια τώρα ένα πλέγμα ενοχής και συγκαλύψεως διατρέχει όλο το πολιτικό κατεστημένο αλλά και τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Κανείς δεν θέλει να μιλάει για την κυπριακή καταστροφή. Είναι πολύ βολικό φαίνεται να αγνοούμε και εμείς μέσα στον επιβληθέντα έξωθεν φιλοτουρκισμό μας τους 1619 αγνοούμενους στρατιώτες και πολίτες που γι\' αυτούς καμία λέξη συγνώμης, καμία πράξη μεταμέλειας ή βοήθειας στην ανεύρεσή τους (ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί απ’ αυτούς ζούν ακόμη ή πέθαναν σαν αιχμάλωτοι των Τούρκων) δεν υπήρξε από μέρους της Τουρκίας. Είναι πολύ βολικό φαίνεται να αγνοούμε χαμένοι μέσα στην χαύνωση του καταναλωτισμού μας ή στην αγωνία του βιοπορισμού μας, το ότι ελέω της αδράνειας της ηγεσίας της χώρας μας, κατελήφθη και κατέχεται ελληνικό έδαφος, σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν Έλληνες σε διατεταγμένη από την πολιτεία αποστολή έχοντας αφεθεί αβοήθητοι –εσκεμμένα- στη μοίρα τους και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να αφήνονται.
Αυτή η γνώση της ενοχής, σκεπάζει βαριά όλο το φάσμα της μεταπολιτευτικής κοινωνίας. Είναι σαν ένα μόνιμο βάρος που θα βαραίνει πάνω μας σαν βραχνάς για όσο καιρό δεν κάνουμε κάτι σαν κοινωνία να το αποτινάξουμε. Και ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να το αποτινάξουμε. Να δούμε κατάματα την αλήθεια:
- Να ανοιχτεί ο φάκελος της Κύπρου και να αποδοθούν οι ποινικές και ηθικές ευθύνες στον καθένα από τους ενόχους, όποια και αν είναι ή ήταν η θέση και το αξίωμά τους όσο μακριά χρονικά και αν βρίσκεται η πράξη τους.
- Να αποδοθούν οι τιμές που τους αξίζουν από την πολιτεία στους ήρωες του 1974. Να τιμηθούν από την πολιτεία και τις τοπικές αρχές, να αναγραφούν τα ονόματά τους στα ηρώα των πόλεων και των χωριών τους, να αναγερθούν ανδριάντες τους, να ονοματοδοτηθούν δρόμοι με τα ονόματά τους να παρηγορηθούν οι οικείοι τους με την έστω και καθυστερημένη απόδοση των οφειλομένων σε αυτούς τιμών, να παραδειγματιστούν οι νεότεροι με την δημοσιοποίηση των ηρωικών τους πράξεων.
- Να διεκδικηθεί με σθένος και επιμονή η απελευθέρωση των επιζώντων από τους αγνοουμένους.
- Να ζητήσουμε με σθένος ως απαράβατο όρο για την πιθανή μελλοντική ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ να υπάρξει διεθνής επιτροπή ελέγχου και ξεκαθαρίσματος της τύχης των αγνοουμένων αλλά και αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το κατεχόμενο έδαφος της Κύπρου το οποίο σημειωτέον είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό έδαφος υπό ξένη κατοχή, γεγονός που αποτελεί ισχυρότατο διαπραγματευτικό όπλο.
του Δημήτρη Κωνσταντινίδη || 20. Ιουλίου 2008 |
Σήμερα κλείνουν 34 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Δυστυχώς οι Νεοέλληνες των McDonalds και του Ρουβά, του Χρηματιστηρίου και του άκρατου «γιαπισμού», συνεχίζουμε να ξεχνάμε, χρόνο με τον χρόνο, την «μαύρη» αυτή ημέρα που ήλθε να τριτώσει τις μεγάλες καταστροφές του Ελληνισμού (μετά την Άλωση της Βασιλεύουσας το 1453 και την Παράδοση της Ιωνίας στους «άξιους» απογόνους των βάρβαρων Μογγόλων το 1922).
Όμως θεωρώ ύβρη της χειροτέρας μορφής, την λησμονιά των ανδρών του 251 Τ.Π., του ηρωικού Συνταγματάρχη (αγνοούμενου μέχρι σήμερα) Παύλου Κουρούπη, που επί 2 ημέρες, σφυροκόπησαν και συγκράτησαν το αποβατικό κύμα των Τούρκων στην περιοχή Πεντεμίλι, οι οποίοι πολεμώντας ως Έλληνες δεν επέτρεψαν στον Τούρκο να πατήσει «πόδι» στην πανάρχαια Ελληνική, γη της Κύπρου.
Στάθηκαν αντάξιοι του Γρηγόρη Αυξεντίου, του οποίου το μάτι νοερά «δάκρυζε» από συγκίνηση πάνω στον Πενταδάκτυλο, βλέποντας 145 άνδρες οπλισμένους γαντζωμένους στα βράχια κοντά στην ακτή, οπλισμένοι μόνο με πανάρχαια Ένφιλντ, λίγους όλμους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και μερικά ορεινά πυροβόλα, να συγκρατούν την πλημμυρίδα των απογόνων του Αττίλα, σκοτώνοντας τον Διοικητή των αποβατικών δυνάμεων, συνταγματάρχη Καραογλάνογλου και μαζί με αυτόν περίπου 4.500 αποβιβαζόμενους, πλήρως και υπερσύγχρονα για την εποχή, εξοπλισμένους «μαστουρωμένους» θρασύδειλους Τούρκους στρατιώτες, που ήλπιζαν να κάνουν «περίπατο» στην Κύπρο.
Θεωρώ την λησμονιά ύβρη, για τον ηρωικό Αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Μπούτο, ο οποίος με μία επιλαρχία (τάγμα ελαφρών «τεθωρακισμένων» οχημάτων) του 286 Μ.Τ.Π. που διοικούσε, αποτελούμενη από παλαιά ΒΤR (ημιερπυστριοφόρα οχήματα με «οπλισμό» ένα πολυβόλο) έσπευδε προς βοήθεια του Κουρούπη και των ανδρών του και έπεφτε στο καθήκον, από τις ρουκέτες της πανίσχυρης, σε αυτήν την συγκυρία, Τουρκικής Αεροπορίας.
Θεωρώ βλασφημία της πιο αισχρής μορφής, την προσπάθεια να μας κάνουμε να ξεχάσουμε, με τα «φαινόμενα» της Ελληνοτουρκικής φιλίας, όλους εκείνους τους εξ Ελλάδος Αξιωματικούς και Οπλίτες, τους άνδρες της ηρωικής ΕΛ.ΔΥ.Κ., που αφού πολέμησαν απεγνωσμένα, ένας εναντίον δώδεκα, και έπεσαν στην μάχη υπεράσπισης του Στρατοπέδου τους, με πρώτους τους ηρωικούς Λοχαγούς τους, Γεώργιο Σταμπουλή και Σωτήριο Σταυριανάκο, καθώς και τον Ανθυπασπιστή Κωνσταντίνο Κέντρα, αποκεφαλίσθηκαν και τα ακέφαλα πτώματα τους αφέθηκαν γυμνά στον δρόμο αφού τα κεφάλια τους, φωτογραφίζονταν σαν «σουβενίρ» από τους φερέλπιδες «μελλοντικούς Ευρωπαίους» συμπατριώτες του κ. Ερντογάν.
Θεωρώ ύβρη τους χαριεντισμούς με τους απογόνους του Οσμάν, σήμερα 34 χρόνια μετά, όταν ξέρω ότι μόνο χάρη στον ηρωισμό του Διοικητή του 336 Τ.Ε. Tαγματάρχη Δημήτριου Αλευρομάγειρου και των Κυπρίων ανδρών του, καθώς και του Διοικητή της 184 Π.Π.Π. Ταγματάρχη Κωνσταντίνου Σεβασλίδη, η προέλαση των πάνοπλων Τούρκων σταμάτησε στο προάστιο του Αγίου Παύλου, κοντά στο Λήδρα Πάλλας και τον άξονα της Πύλης Πάφου και ο Ελληνικός Τομέας της Λευκωσίας παρέμεινε σχεδόν ανέπαφος στα Ελληνικά Κυπριακά χέρια μέχρι και σήμερα.
Αν κάποιος αγαπητοί συναγωνιστές, σας πει για την τότε προδοσία, ΝΑΙ θα έχει δίκιο. Αν κάποιος σας πει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την Κύπρο γιατί είναι μία «χαμένη υπόθεση» τότε ΟΧΙ γιατί δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Αν ξεχάσουμε θα είναι «χαμένη υπόθεση».
Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε γιατί μαζί με τους Έλληνες Κυπρίους, σε αυτήν την γη έπεσαν και Έλληνες εξ Ελλάδος, αφού πρώτα πολέμησαν σαν λιοντάρια, σαν να υπερασπίζονταν το σπίτι τους, την τιμή τους και την υπόληψή τους. Και αυτό το μαρτυρούν οι τάφοι και τα κενοτάφια στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο της Λακατάμειας. Όποιος από εσάς τύχει και επισκεφθεί το νησί, ας κάνει τον κόπο να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτούς τους ήρωες, υπενθυμίζοντάς τους ότι ακόμα υπάρχουν μερικοί που επιμένουν να μην ξεχνούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου