του Ελευθέριου Β.
Με πιάνει τρόμος με την ευκολία με την οποία άνθρωποι που είναι εδώ και χρόνια μέσα στο σύστημα ξαφνικά ανακαλύπτουν την Αμερική και καταδικάζουν λάβροι το σύστημα δίχως να προτείνουν κάτι. Με πιάνει τρόμος όταν υποτίθεται υπεύθυνοι άνθρωποι προβάλουν τις δικές τους σκέψεις και τα δικά τους θέλω στις πράξεις των άλλων δίχως να είναι σε θέση να κρίνουν αυτές τις πράξεις.
Με πιάνει τρόμος όταν ένα «κίνημα», το οποίο δεν είναι κίνημα γιατί δεν εκφράζει...τίποτε, βρίσκει υποστηρικτές στους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για την λειτουργία του συστήματος και μπορούν να επιβάλλουν αλλαγές στο σύστημα αλλά αντί γι’ αυτό αναλώνονται σε κούφιες καταγγελίες.
Λέω ξανά υπήρξαν ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι που καταδίκασαν την βία του κράτους όντας οι ίδιοι υπάλληλοι αυτού του κράτους μόνο και μόνο για μην αποδεχτούν τον μικροαστισμό τους. Αυτοί είναι οι κοινωνικοί επαναστάτες (εφοριακοί, δάσκαλοι συνδικαλιστές, καθηγητές που δεν διδάσκουν) ενώ ο «μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος» είναι εξ ορισμού ο «δεξιός» ο «χουντικός» ο «αντιδημοκράτης»!
Πόσο ασυνάρτητη είναι αυτή η ανάλυση. Καθένας έχει κάποιο πρόβλημα με το σύστημα αλλά αντί να αρθρώσει λόγο αρθρώνει κραυγή. Αυτή τη δημοκρατία μαθαίνουμε στα παιδιά μας. Αν αισθάνεται τόσο καταπιεσμένος κάποιος γιατί δεν αλλάζει πρώτα απ’ όλα την ίδια του τη ζωή; Ας αρχίσει π.χ. παραιτούμενος από αυτό το τόσο βίαιο και ανάλγητο κράτος και να βγει στο ελεύθερο επάγγελμα όπως είμαι εγώ… Αυτό θα ήταν μια καλή αρχή που δεν είδα κανέναν απ’ τους «ροζ αριστερούς» να το κάνουν.
Για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ας θυμηθούμε τα αιτήματα πραγματικών κινημάτων νεολαίας όπως στις αρχές την δεκαετίας του ’60 που ήταν καθαρά αιτήματα αλλαγής της πορείας της χώρας αιτήματα αλλαγής της νοοτροπίας του κράτους αιτήματα που προωθούσαν σαν υπόβαθρο τον εκδημοκρατισμό του κράτους. Τα αιτήματα της «εξέγερσης» ποια ήταν; Αρθρώθηκε τίποτε; Νομιμοποιούμε το ξέσπασμα θυμού; Αν είναι έτσι να νομιμοποιήσουμε και τις πολιτικές δολοφονίες σαν προϊόν θυμού.
Άραγε ποια γενιά ήταν αυτή που «εξεγέρθηκε»;… Οι 15ρηδες που ένιωσαν στο πετσί τους όλη την καταπίεση της Ελληνικής κοινωνίας χωρίς να έχουν μπει ακόμα μέσα σ’ αυτή; Αφού είναι γνωστό ότι για να έχεις κάποια κοινωνική εμπειρία πρέπει να έχεις τουλάχιστον τελειώσει τις σπουδές σου. Μπορούμε να κάνουμε σοβαρή ανάλυση χαϊδεύοντας αυτιά «εξεγερμένων παιδιών»;
Για να είμαστε σοβαροί, τα παιδιά που εξεγέρθηκαν, εξεγέρθηκαν κατόπιν προτροπής. Ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη επιχείρηση που θα εκτελούνταν σε περίπτωση θανάτου π.χ. σε μια επίθεση με μολότοφ σε αστυνομικό τμήμα από τις τόσες που έγιναν στο παρελθόν. Η μολότοφ είναι όπλο και μπορεί να σκοτώσει αυτό δίνει το δικαίωμα στον αστυνομικό που απειλείται να κάνει χρήση του όπλου του. Πόσες φορές τα «παιδιά» επιτέθηκαν με μολότοφ σε σκοπιές αστυνομικών τμημάτων; Τότε οι «ευαίσθητοι» πολίτες έκαναν κάτι για να προστατεύσουν τις ζωές αυτών των «παιδιών» που πήγαιναν γυρεύοντας; Οι «ευαισθησίες» εξαντλούνται μόνο στην αστυνομική βία και όχι στην βία των πολιτών;
Τις ίδιες μέρες στην Αυστραλία εκτελέστηκε 15χρονος από αστυνομικούς επειδή κρατούσε μαχαίρι. Εδώ πως θα αντιμετωπίζαμε παρόμοιο περιστατικό; Στην Αμερική γιατί δεν βλέπουμε μολότοφ; Μήπως γιατί εκεί θεωρείται εκρηκτικό και έχει δικαίωμα ο αστυνομικός να πυροβολήσει με το που θα δει κάποιον να περιφέρεται με αυτή; Στην Αμερική πάλι. Γνωρίζουμε ότι είναι παράνομη η χρήση κουκούλας που καλύπτει το πρόσωπο;
Εδώ ξαφνικά σε παγκόσμια πρωτοτυπία ανακαλύψαμε «κοινωνικούς επαναστάτες» που τους προστατεύουν οι βολεμένοι μικροαστοί γονείς τους. Ε, δεν είμαστε για γέλια σαν κοινωνία; Δεν πρέπει να στιγματίσουμε αυτούς τους «βολεμένους» του συστήματος που επειδή δεν θέλουν να αποδεχτούν τον συμβιβασμό τους προσπαθούν να δικαιολογήσουν την βία των παιδιών τους;
Θα πει κανείς στο παιδί του «κοίταξε παιδί μου εγώ μπορώ να ανεχτώ τα πάντα από σένα αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο» θα πει κανένας στα παιδιά ότι «όταν χρησιμοποιείς βία αυτή θα επιστρέψει σε σένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;». Τώρα θα βγούμε οι μεν να κατηγορήσουμε τους δε ως γραφικούς και ως προβοκάτορες. Εκεί έχει καταντήσει ο πολιτικός λόγος να ανακυκλώνεται στο τίποτα.
Μόνο αν είναι κάποιος τυφλωμένος ιδεολογικά δεν καταλαβαίνει ότι οι κοινωνικές συνθήκες είναι εκείνες που δημιουργούν το έδαφος δράσης των προβοκατόρων… Αλλά αυτές οι συνθήκες υπάρχουν γιατί δεν έχουμε να πιστέψουμε σε κάτι που θα μας κάνει κοινωνία. Όλοι ψάχνουμε ένα «βόλεμα» προσωπικό και υψώνουμε τοίχους γύρω μας. Συλλογικές έννοιες όπως η πατρίδα το έθνος η θρησκεία έχουν παραγκωνιστεί και έχουν αντικατασταθεί από μια ιδεολογία. Δεξιά ή αριστερή δεν έχει σημασία. Και χρησιμοποιήθηκε ακριβώς ο Αριστερισμός από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 για να γίνει αυτό. Περιδιαβάστε λίγο στα φόρουμ του internet και διαβάστε απόψεις που επιβάλει ο Αριστερισμός ως προς την κοινωνία την ιστορία την πολιτική την θρησκεία και θα καταλάβετε.
Ένα έχω να πω μέρες που είναι: καλά μυαλά τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου