Η Άμυνα του Αρχιπελάγους: Το κρίσιμο Νοτιοανατολικό Αιγαίο και οι νησίδες του

Στόχος : Ν.Α Αιγαίο...

Σε προηγούμενα σημειώματα ασχοληθήκαμε με τη φύση της έντασης στο Αιγαίο, καθώς και με μία πτυχή της δυνατότητας αντιμετωπίσεώς της: την ισχυρή παρουσία στον αέρα.

Θα αναφερθούμε στη δεύτερη κρίσιμη πτυχή της δυνατότητας αντιμετωπίσεως της τουρκικής απειλής στην παρούσα φάση: τη δυνατότητα επαρκούς προστασίας του αρχιπελαγικού χώρου του Νοτίου Αιγαίου.

Στην τελευταία περίοδο, από το χειμώνα που μας πέρασε μέχρι σήμερα, είναι σαφές ότι το ενδιαφέρον της Άγκυρας έχει προσανατολιστεί στο καθεστώς των μικρών νησιών του ΝΑ Αιγαίου. Είναι μία λογική και ρεαλιστική επιλογή εκ μέρους της Άγκυρας, και αυτό γιατί:

Α) πολύ μικρού μεγέθους στόχοι, μπορούν να αποφέρουν δυσανάλογα μεγάλα πολιτικά πλεονεκτήματα
Β) το γεγονός ότι ο γενικός στόχος είναι ιδιαίτερα κατακερματισμένος καθιστά τις νησίδες ευάλωτες και δύσκολες σε υπεράσπιση

Γ) λόγω της φύσεώς τους, παρέχουν τη δυνατότητα για αιφνιδιαστική και ταχεία κατάληψη, χωρίς να άμεση εμπλοκή άλλων δυνάμεων, δίνοντας την ευκαιρία για δημιουργία τετελεσμένου, και μεταθέτοντας το βάρος της κλιμάκωσης στην ελληνική πλευρά.

Οι νησίδες και βραχονησίδες του ΝΑ Αιγαίου αποτελούν αφ’ ενός πρωτεύοντα στόχο καθ’εαυτές, αλλά επιπλέον αποτελούν, κατά πάσα πιθανότητα, και την «εφεδρική» ενέργεια ανάγκης της Τουρκίας σε περίπτωση που βρεθεί σε δύσκολή θέση από την Ελλάδα σε άλλη περίσταση και σε άλλο σημείο.
Εάν, λοιπόν, η Ελλάς επιθυμεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις επεκτατικές ενέργειες της Τουρκίας, είτε με δική της πρωτοβουλία, είτε σαν έσχατη αυτοάμυνα σε νέα τουρκική ενέργεια, πρέπει στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπίσει το θέμα της φύλαξης των νησίδων. Για το ορατό μέλλον, οι νησίδες του ΝΑ Αιγαίου αποτελούν το επίκεντρο της τουρκικής στρατηγικής, και πρέπει να αντιμετωπιστούν με απόλυτη προτεραιότητα.

Ποια πρέπει να είναι η ελληνική αντίδραση;
Από ελληνικής πλευράς η στρατιωτική αντίδραση πρέπει να διέπεται από ορισμένες κρίσιμες παραμέτρους:  
Α) Το δίκτυο των νησίδων του ΝΑ Αιγαίου αποτελεί πλέον στρατηγικής σημασίας στόχο,
αυτοτελούς πολιτικής σημασίας, ανεξάρτητο από τη στρατηγική σημασία που θα είχε στα πλαίσια μιας γενικότερης σύρραξής στο Αιγαίο. Η απάντηση «δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε όλα, γιατί τελικά δεν προστατεύουμε τίποτα» δεν ισχύει εδώ. Όπως ο εχθρός μετακινεί το “Schwerpunkt”, το σημείο της κύριας προσπάθειάς του, οφείλει και ο αμυνόμενος να προσαρμόζει την άμυνά του, ενισχύοντας το σημείο που πιέζεται περισσότερο. Τη στιγμή αυτή, το σημείο που πιέζεται περισσότερο στο Αιγαίο είναι το αρχιπελαγικό περιβάλλον των νησίδων, και μπορούμε να έχουμε σχετική βεβαιότητα (από το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων και της τουρκικής πολιτικής) ότι αυτό δεν αποτελεί αντιπερισπασμό για προσπάθεια εναντίον κυρίας νήσου, αλλά τον κύριο στόχο καθ’ευατό. Συνεπώς, οφείλει να υπάρξει σοβαρή ενίσχυση των νησίδων, ακόμη και εις βάρος της ασφάλειας των κυρίων νήσων, σε κρίσιμους πόρους.

Β) Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες ως κεντρικό πρόβλημα τις επιχειρήσεις στο αρχιπελαγικό περιβάλλον του Αιγαίου, ένα περιβάλλον από τα πιο πολύπλοκα που θα μπορούσαν να υπάρξουν, για τη φύση του οποίου δεν υπάρχει πλούσια διεθνής εμπειρία, στην οποία με ασφάλεια να μπορεί να βασιστεί κανείς από απόψεως δόγματος και σχεδιασμού. Είναι μείζων αποτυχία του ελληνικού αμυντικού συστήματος ότι δεν έχει κατορθώσει τόσα χρόνια να διαμορφώσει το σχετικό δόγμα. Παρ΄όλα αυτά, πρέπει τώρα να δώσει λύση, άμεσα και αποτελεσματικά. Οι πραγματικά καλές ένοπλες δυνάμεις είναι αυτές που μπορούν αποτελεσματικά να αντιδράσουν γρήγορα, υπό πίεση και με περιορισμένους πόρους, και στο επίπεδο του δόγματος και της οργάνωσης. Τα παραδείγματα από τη στρατιωτική ιστορία είναι άφθονα – αν και ίσως όχι τόσο γνωστά. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.


Προσωπικό των Ειδικών δυνάμεων επανδρώνει θέση μάχης σε κάποια νησίδα του Αν.Αιγαίου λίγο μετά την κρίση των Ιμίων

Το επιχειρησιακό πρόβλημα
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις πρέπει να αντιμετωπίσουν άμεσα προβλήματα που είναι τόσο αντικειμενικά, από τη φύση του θεάτρου επιχειρήσεων, όσο και προβλήματα που απορρέουν από τις δικές τους αδυναμίες και προβλήματα.
Σε γενικές γραμμές, οι βασικές απαιτήσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος που τίθεται είναι:

• ενίσχυση των φρουρών των νησίδων, ώστε να μπορούν αξιόπιστα να αποτρέψουν μια τουρκική ενέργεια
• κατακόρυφη ενίσχυση της ποιότητας και του ηθικού των φρουρών των νησίδων
• πύκνωση της αξιόπιστης και αποτελεσματικής επιτήρησης του χώρου επιχειρήσεων
• σημαντική ενίσχυση της εκπαίδευσης, του εξοπλισμού και των μέσων των φρουρών
• δυνατότητα άμεσης και αποτελεσματικής υποστήριξης των φρουρών των νησίδων
• αποτελεσματική υποστήριξη, από απόψεως διοικήσεως και διοικητικής μέριμνας του περιβάλλοντος των νησίδων.

Πιο αναλυτικά:
α) ενίσχυση των φρουρών των νησίδων, ώστε να μπορούν αξιόπιστα να αποτρέψουν μια τουρκική ενέργεια. Αυτό αφορά την καθαρά ποσοτική πτυχή του θέματος. Οι ανοησίες περί «μικρού κι ευέλκτου στρατού» από αδίστακτους πολιτικούς και από επαγγελματικώς ανεπαρκείς (ή απλά οσφυοκάμπτες) στρατιωτικούς έχει περιαγάγει τον ΕΣ (κυρίως) σε τραγική κατάσταση, με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να ανταπεξέλθει στην τοποθέτηση φρουρών σε κρίσιμες νησίδες (για να μη μιλήσουμε για την κατάσταση, τη λειτουργία και την εκπαίδευση των ενεργών μονάδων). Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα πρέπει να λυθεί, και πρέπει να λυθεί επιτακτικά κι εκ των ενόντων. Υπάρχουν ορισμένα στερεότυπα μέτρα που λαμβάνουν όλοι οι στρατοί που αντιμετωπίζουν τέτοιο οξύ πρόβλημα σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης (εκτός κι αν ΕΣ δε θεωρεί ότι βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, και διατηρεί την ψυχραιμία που εισηγείται η κ. Ντόρα Μητσοτάκη).

• μεταφορά προσωπικού από άλλα θέατρα τα οποία αντιμετωπίζουν μικρότερη άμεση απειλή
• άμεση μείωση της επάνδρωσης μονάδων του εσωτερικού, και προσωπικού που δεν εξυπηρετεί κρίσιμες ανάγκες

Υπάρχουν, προφανώς, και δύο επιπλέον – σοβαρές – λύσεις, που πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα: Η αύξηση της θητείας κατά δύο, τουλάχιστον, μήνες, και η μείωση της δυνάμεως των «ειρηνευτικών» αποστολών της χώρας στο εξωτερικό. Το πρώτο είναι απλό να γίνει με επίκληση της (πραγματικότατης) κλιμακώσεως της τουρκικής απειλής, ενώ το δεύτερο (που σκοπίμως τέθηκε ως μείωση και όχι ως απόσυρση, για να μην οδηγήσει σε ρήξη) μπορεί απλούστατα να δικαιολογηθεί με το (πραγματικότατο) επιχείρημα ότι υπάρχει άμεση ανάγκη για την υπεράσπιση του εθνικού εδάφους από τους φίλους και συμμάχους Τούρκους. Αν δεν είναι αυτό επιχείρημα, δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιο μπορεί να είναι…

β) κατακόρυφη ενίσχυση της ποιότητας και του ηθικού των φρουρών των νησίδων
Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζεται στις φρουρές των νησίδων (όπως άλλωστε και των φυλακίων) είναι η κατάσταση ημι-διάλυσης που εκεί επικρατεί, και που, βεβαίως, αντανακλά για μία πληθώρα λόγων, το ηθικό του ΕΣ – απλά με τα προβλήματα παροξυμένα, λόγω της απομόνωσης. Για να αντιμετωπιστεί το κρίσιμο αυτό πρόβλημα, και πάλι ο ΕΣ δε χρειάζεται να πρωτοτυπήσει, απλά να εφαρμόσει τις κλασικές, παραδοσιακές στρατιωτικές πρακτικές:

• Οι διοικητές των μονάδων και των λόχων πρέπει να πειστούν ότι στις νησίδες είναι το επίκεντρο της έντασης για το επόμενο διάστημα. Συνεπώς, δε μπορεί να στέλνουν εκεί όσους θέλουν να ξεφορτωθούν από το τάγμα, αλλά το καλύτερο υλικό που διαθέτουν

• Επειδή ένας από τους κρισιμότερους παράγοντες για το ηθικό είναι το πνεύμα ομάδας, πρέπει αυτό να αποκατασταθεί άμεσα, τόσο στο επίπεδο των μονάδων των νήσων, όσο και – κυρίως – των υπομονάδων που στέλνονται στις φρουρές. Ενώ θα ήταν πολύ καλή πρακτική να υπάρχουν σε κάθε μονάδα τόσες ενεργές υπομονάδες, όσες δικαιολογεί πρακτικά το ποσοστό επάνδρωσης της μονάδας, και οι υπομονάδες αυτές να έχουν μία αίσθηση λόχου, διμοιρίας κλπ, τόσο κατά την εκπαίδευση, όσο και κατά τη διαβίωσή τους, αν, παρ΄όλα αυτά ο συντηρητισμός (και η ανάγκη να γράφονται χρόνοι διοικήσεως) δεν επιτρέπουν αυτό το στοιχειώδες στις μονάδες, τουλάχιστον μπορούν να αντιμετωπίζονται (πρακτικά) ως ενιαία σώματα οι φρουρές που αναπτύσσονται. Η πρακτική της εντάξεως νέων στρατιωτών κατά μόνας σε υπομονάδες, και η πρακτική της ad hoc σύστασης φρουρών παρέχει μεν ευκολία, είναι όμως καταστροφική για το ηθικό. Σαν ελάχιστο, μπορεί η φρουρά να συγκροτείται σαν ομάδα τουλάχιστον τρεις εβδομάδες πριν από την μεταφορά της, να εκπαιδεύεται εντατικά για το ρόλο της ως φρουράς (περισσότερα γι’ αυτό αμέσως παρακάτω) απαλλασσόμενη από τις υπηρεσίες, να στέλνεται αδιάσπαστη σε νησίδα, μετά από παραμονή για 3 εβδομάδες εκεί να επιστρέφει, οι οπλίτες να παίρνουν άδεια δύο εβδομάδων, κι εν συνεχεία να επιστρέφουν για να επανεκπαιδευτούν και να επαναλάβουν τον κύκλο. Το ιδιανικό θα είναι να ανήκουν όλοι οι οπλίτες στην ίδια ΕΣΣΟ – δεν είναι ανέφικτο με λίγο προσεκτική διαχείριση.
Ιδιαίτερης σημασίας θα είναι επίσης η επιλογή των επικεφαλής αξιωματικών – και δε μπορεί παρά επικεφαλής να τίθενται μόνιμοι εξ ευελπίδων αξιωματικοί, κατά προτίμηση υπολοχαγοί, πιθανότατα με έναν έμπειρο μόνιμο (από τη ΣΜΥ) επιλοχία για υποδιοικητή. Θα πρέπει να επιλέγονται ικανά και αξιόπιστα στελέχη, και να τους ανατίθεται αποκλειστικά η διοίκηση της ίδιας ομάδας, για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης, του ηθικού και του πνεύματος ομάδος.

• Δεδομένου ότι οι άνδρες που θα κληθούν να υπηρετήσουν υπ’ αυτές τις συνθήκες θα υπηρετήσουν πραγματική στρατιωτική θητεία, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον αντίστοιχο (έμπρακτο) σεβασμό και (διοικητική) μέριμνα από τον ΕΣ. Θα πρέπει να εξασφαλιστεί ότι ο ιματισμός, υπόδεση και ατομικός εξοπλισμός διαβιώσεως είναι πραγματικά κορυφαίας ποιότητας, χαρακτηριστικά καλύτερος από αυτόν που χορηγεί κανονικά ο ΕΣ. Θα πρέπει (ακόμη και με επείγουσες διαδικασίες) να γίνει προμήθεια του εξοπλισμού στρατοπεδίας εκστρατείας που καθιστά την διαβίωση σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες πιο υποφερτή: μικρά συγκροτήματα διαβίωσης εκστρατείας, που είναι ευρέως διαθέσιμα στο εμπόριο.
Ο ανεφοδιασμός των φρουρών θα πρέπει να είναι κορυφαία προτεραιότητα των μητρικών σχηματισμών, με διάθεση ε/π γενικής χρήσης για συνεχείς μεταφορές κάθε 2η μέρα το αργότερο, και ανεφοδιασμό κυρίως σε φρέσκα τρόφιμα. Το μέτρο αυτό, μαζί με τις συνεχείς επισκέψεις ανωτέρων αξιωματικών από τις μητρικές φρουρές δε θα αποσκοπεί τόσο στη επιβίωση των αντρών (αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί επί μακρόν και με προσυσκευασμένη ξηρά τροφή) όσο για λόγους ηθικού. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αισθανθούν οι άντρες ότι τους έχουν παραπετάξει σε μία γωνιά του Αιγαίου, αλλά θα πρέπει να τους είναι σαφές ότι αποτελούν το επίκεντρο της προσοχής της ηγεσίας – και το επίκεντρο της αμυντικής προσπάθειας της χώρας. Με τον τρόπο αυτό θα είναι εφικτή η διατήρηση υψηλού βαθμού πειθαρχίας κι ετοιμότητας, και θα απφευχθούν τα γνωστά φαινόμενα διάλυσης.

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι φρουρές των νησίδων δεν είναι εκεί για τα μάτια του κόσμου, δεν είναι εκεί για απλά καθήκοντα φρουράς, και δεν είναι εκεί για την τιμή των όπλων. Οι φρουρές είναι εκεί για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τη απόπειρα αιφνιδιαστικής καταλήψεως των νησίδων, εμπλέκοντας νικηφόρα τα επίλεκτα τμήματα των ΤΕΔ που θα το επιχειρήσουν. Ο στόχος αυτός είναι ρεαλιστικός κι εφικτός – με την απλή (και δύσκολη) προϋπόθεση ότι ο ΕΣ θα θυμηθεί τι σημαίνει στρατιωτική εκπαίδευση.

Πως μπορεί να επιτευχθεί αυτό;
Κατ’ αρχάς, η κάθε μικρή φρουρά θα πρέπει να οργανωθεί, εξοπλιστεί κι εκπαιδευτεί ως ένα μικρό (ακόμη και μεγέθους διμοιρίας) συγκρότημα, με υλικό που θα είναι διαφορετικό από τον εξοπλισμό μίας τυπικής υπομονάδας του ιδίου μεγέθους πχ σ’ένα τάγμα ΠΖ, για τον απλό λόγο ότι θα πρέπει να είναι αυτάρκης.

Το βασικό πνεύμα είναι ότι μία φρουρά νησίδας θα πρέπει να είναι σε θέση:

• να μην είναι ευάλωτη σε αιφνιδιασμό, υπό οποιεσδήπτε συνθήκες
• να προκαλέσει βαρύτατες απώλειες σε προσεγγίζουσες δυνάμεις που θα κινηθούν εναντίον της (ελικόπτερα κι ελαφρά σκάφη), ενώ αυτά είναι ακόμη σε κάποια απόσταση από αυτήν, τόσο βαριές ώστε να είναι σε θέση να αποτέψουν ή να αποκρούσουν την απόπειρα
• να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τυχόν τμήματα που θα κατορθώσουν να αποβιβαστούν στη νησίδα, σε κάθε φάση του αγώνα, είτε σε εκ του σύνεγγυς εμπλοκή, είτε από απόσταση
• οι δυνατότητες αυτές να είναι τόσο αποκεντρωμένες, διεσπαρμένες και ισχυρές, ώστε να μην είναι δυνατόν να εξουδετερωθούν επαρκώς με μία ανορθόδοξη ενέργεια, ακόμη κι επιτυχημένη.

Ένα μόνον ενδεικτικό παράδειγμα, για να καταστεί αυτό κατανοητό: Αν σε μία νησίδα υπάρχει ένα μόνο στοιχείο stinger, κι αυτό είναι μόνιμα και σταθερά ανεπτυγμένο κάπου, ο εχθρός θα μπορεί να υπολογίζει ότι με την κεκαλυμμένη αποβίβαση μίας ομάδας βατραχανθρώπων που θα διαλάθουν της προσοχής της φρουράς, το στοιχείο μπορεί να εξουδετερωθεί, κι άρα η προσέγγιση των ελικοπτέρων να καταστεί ασφαλής. Αν, όμως, σε μία νησίδα υπάρχουν τρία στίνγκερ, ένα ανά (διεσπαρμένη) ομάδα μάχης, τότε ο υπολογισμός ότι μπορεί να εξουδετερωθεί αυτό το μέτρο γίνεται πολύ πιο επισφαλής – και μη ρεαλιστικός. Κι έχουμε αποτροπή.

• θα πρέπει να είναι ρεαλιστικά δυνατόν να παρασχεθεί σε εύλογο χρονικό διάστημα ισχυρή υποστήριξη στην προσβαλόμενη νησίδα, εφ’ όσον αυτή δεν έχει εξουδετερωθεί. Ο σκοπός είναι η αναβάθμιση της άμυνας των νησίδων να αναγκάσει τους τούρκους να τις βγάλουν από τους υπολογισμούς τους ως εύκολους στόχους.

Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι είναι απίθανο να εκδηλωθεί τουρκική ενέργεια τελείως αιφνιδιαστικά και χωρίς κανένα απολύτως πρόσχημα, τότε είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι μία φρουρά νησίδας θα έχει μία στοιχειώδη προειδοποίηση, αν μη τι άλλο για να έχει τεταμένη την προσοχή της. Εφ’ όσον υπάρχει μία τέτοια προειδοποίηση, οι προϋποθέσεις για να μην υποστεί αιφνιδιασμό η νησίδα είναι μεταξύ άλλων η ύπαρξη μεγάλου αριθμού παθητικών αισθητήρων. Στο μάλλον καθαρό από δραστηριότητες περιβάλλον της νησίδας, τρία μομίμως ανεπτυγμένα ζεύγη παρατηρητών σε αντίστοιχες – συνεχώς μεταβαλλόμενες θέσεις (και κατά προτίμηση με κάλυψη δικτύων παραλλάγής: δεν πρόκειται για αγγαρεία σκοπιας σε τάγμα αλλά για ενέδρα) με σχετικά (αλλά όχι κατ’ ανάγκην πολύ) ισχυρά φορητά υπέρυθρους αισθητήρες, και την απαραίτητη περίσσεια σε τέτοιους αισθητήρες ώστε να είναι εξασφαλισμένη η συνεχής κάλυψη της νησίδας, παρέχουν μία εξαιρετικά καλή προειδοποίηση. Σε συνδυασμό με την ενδεχόμενη παρουσία ενός ισχυρότερου αισθητήρα, αλλά και των POST των Stinger, είναι δύσκολος ο αιφνιδιασμός ακόμη κι από βατραχανθρώπους που θα επιχειρήσουν να βγουν κολυμπώντας στη νησίδα. Αισθητήρες ενίσχυσης της ακοής (πολύ διαδεδομένοι σε κυνηγούς, προσαρμοσμένοι για να κόβουν την ενίσχυση ήχου πυροβολισμών κι εκρήξεων) θα πρέπει να εξεταστούν πολύ σοβαρά, όπως και τοποθέτηση παγίδων (όχι κατ’ ανάγκην με εκρηκτικά) σε επίκαιρα σημεία.
Εξίσου σημαντική είναι η ύπαρξη επαρκούς συνολικής δυνάμεως ώστε ο ρυθμός κούρασης από τα παρατηρητήρια – ενέδρες να μην είναι εξοντωτικός για το προσωπικό. Είναι σημαντικό να παρατηρηθεί εδώ ότι η δύναμη της φρουράς κάθε νησίδας με την γενικότερη αυτή προσέγγιση δεν έχει τόσο σχέση με την έκταση της νησίδας όσο με την δυνατότητα λειτουργίας της ίδιας της φρουράς, συνεπώς είναι πιθανόν να απαιτείται ίδια δύναμη φρουράς για διαφορετικού μεγέθους νησίδες.Κεφαλαιώδους σημασίας είναι επίσης ο ενδελεχής σχεδιασμός, αυστηρός έλεγχος και ευλαβική τήρηση των κανόνων και σχεδίων προσεγγίσεως των φιλίων μέσων στις νησίδες, ώστε να μη δοθεί ευκαιρία έστω και στιγμιαίας αδράνειας κι αιφνιδιασμού της φρουράς. Τα φίλια ε/π και σκάφη θα πρέπει να προσεγγίζουν τις νησίδες σε προσυνεννοημένες (ποτέ από Τ/Ε μέσα) κατευθύνσεις και ώρες – οτιδήοποτε δεν είναι αναμενόμενο βάλεται άμεσα.

Από πλευράς εξοπλισμού, η κάθε διμοιρία θα πρέπει να διαθέτει κατ’ ελάχιστον 3 εκτοξευτές stinger, με δύο πυραύλους έκαστος. Με κάθε διεσπαρμένη ομάδα να διαθέτει έναν εκτοξευτήρα και δύο πυραύλους, η προσέγγιση ελικοπτέρων σε μία νησίδα με συναγερμένη φρουρά θα είναι επιχειρησιακά αδύνατη χωρίς την προηγούμενη εξουδετέρωση και των τριών ομάδων μάχης από βατραχανθρώπους. Οι stinger πρέπει να βγουν από τις όμορφες αποθήκες τους και να δοθούν σε επιχειρησιακή χρήση. Τώρα είναι η στιγμή να βοηθήσουν στην άμυνα της χώρας, όχι σε κάποιο αναμενόμενο Αρμαγεδώνα. Η αγκύλωση της ηγεσίας να μη βγάζει σε διάθεση ότι αξιόλογο σύστημα έχει οδηγεί τα κρισιμότερα τμήματα σε ευνουχισμό, όχι μόνον επιχειρησιακό, αλλά και ηθικό. Με τη διάθεση τέτοιου είδους εξοπλισμού, τα εμπλεκόμενα τμήματα, αλλά και όλες οι μονάδες, θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι πολεμική δύναμη κι όχι υπηρεσία του δημοσίου με ιδιόρρυθμη στολή. Τα Stinger δεν απαιτούν διδακτορικό στην πυρηνική φυσική για τη χρήση τους, ούτε και «μόνιμους, επαγγελματίες, εξειδικευμένους χειριστές», για να μην αρχίσει το γνωστό τροπάρι. Όποιος διαφωνεί, αν δεν έχει ακούσει από ποιους χρησιμοιούνταν οι Στίνγκερ στο Αφγανιστάν, ας μάθει πως έγινε η πρώτη κατάρριψη από Στινγκερ. Στα Φώκλαντ.
Κάθε ομάδα θα πρέπει να διαθέτει επίσης πολύ μεγάλη ισχύ πυρός. Θα πρέπει να είναι σαφές ότι μία ομάδα μάχης μίας φρουράς νησίδας θα εξοπλιστεί με άλλο πνεύμα από μία απλή ομάδα πεζικού σε ένα τάγμα ΠΖ.

Πηγή: enkripto