Το φαντασιακό μας έθνος και ο ζωτικός του χώρος

Η ανάγκη κινητοποίησης της διασποράς

Έθνος και ζωτικός χώρος. Όταν το έθνος και ο ζωτικός χώρος συναντώνται ως έννοιες μαζί είναι αδύνατον να λείπει η έννοια της γεωπολιτικής. Η έννοια αυτή καθεαυτή έχει ταυτιστεί , μαζί και με την έννοια του ζωτικού χώρου με το ναζιστικό καθεστώς και αναπόφευκτα με τις θηριωδίες του καθεστώτος των Ναζί.
Όπως σημειώνει ο Parker G. στο βιβλίο του Γεωπολιτική : Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον «...μετά το τέλος του Β' ΠΠ , να απαγορευθεί η γερμανική μαζί με τα υπόλοιπα ιδεολογικά πιστεύω του ναζισμού. Η κατάσταση αυτή, αναπόφευκτα, είχε γενικότερες αρνητικές συνέπειες για τη γεωπολιτική και αλλού, κι αυτές επρόκειτο να διαρκέσουν για μια ολόκληρη γενιά».
Το πολιτικό αντίκτυπο της επαναφοράς μιας τέτοιας θεώρησης του διεθνούς πολιτικό-οικονομικού γίγνεσθαι συνέλαβε ένας εκ των γνωστότερων αντιπροσώπων της Νέας Τάξης Πραγμάτων και δεδηλωμένος «φιλέλληνας Χένρι Κίσινγκερ. «Με την σφραγίδα αποδοχής του Κίσινγκερ, η γεωπολιτική , ως ουσιαστικό και ως επίθετο εισέρχεται σύντομα στο κατεστημένο λεξιλόγιο της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων των Ηνωμένων πολιτειών» και όλου των κρατών.
Πολλές νέες υπερδυνάμεις του πολύ-πολιτικού πλέον συστήματος όπως η Κίνα και η Ρωσία έχουν σχεδιάσει τις οικονομικές και πολιτικές τους κινήσεις βασισμένοι στις αναλύσεις γεωπολιτικών επιστημόνων και στην αλάνθαστη δυναμική της σύγχρονης γεωπολιτικής. Πλέον όσο και να θέλουν οι αμφισβητίες της γεωπολιτικής η γεωπολιτική έχει γίνει ο κανόνας.
Πολλές φορές μάλιστα οι αμφισβητίες της επιστημονικής υπόστασης γεωπολιτικής ασυνείδητα υποστηρίζουν τις πρακτικές της. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι και αυτή του Έλληνα Διεθνολόγου Αλέξη Ηρακλείδη όπου ειδικεύεται στον τομέα των «Ερευνών Ειρήνης». Ο καθηγητής Ηρακλείδης ανήκει στις ομάδα εκείνων των επιστημόνων που θεωρούν πως η γεωπολιτική δεν είναι επιστημονική προσέγγιση αλλά «στρατευμένη φαντασίωση». Οι ατυχείς όμως δηλώσεις του περί ελληνικών σφαγών γενικευμένου χαρακτήρα στην Μικρασιατική Εκστρατεία ενδυναμώνουν τις παραλογές επιδιώξεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής να θάψει το ολοκαύτωμα του ελληνισμού και να αναδείξει τον ηγεμονικές – οθωμανικές παρακαταθήκες στην περιοχή. Ενδυναμώνουν στην ουσία την γεωπολιτικές θεωρήσεις της Άγκυρας! Ώστε η Άγκυρα όχι μόνο δεν αναγνωρίζει το εγκληματικό της παρελθόν της αλλά και επιδιώκει την ανασύσταση της παλαιάς Οθωμανίας έστω σε επίπεδο επιρροής.
Ο μοναδικός λαός στην περιοχή που έχει τα διαπιστευτήρια να απαντήσει στις επεκτατικές αυτές προθέσεις είναι και ο άμεσα θιγόμενος: Οι Έλληνες. Η πορεία των πραγμάτων αναγκαστικά οδηγεί την ιδία την Ελλάδα στην ανάδειξη του οικουμενικού της παρελθόντος και την επαναφορά διεκδικήσεων της στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο.
Βασική όμως προϋπόθεση είναι ουσιαστική ενδυνάμωση του ελληνικού έθνους με δημογραφικές παρεμβάσεις και εξοπλιστική θωράκιση. Ωστόσο αυτές είναι περιορισμένου εύρους επεμβάσεις. Η διεθνής εικόνα της χώρας και η διπλωματική της δυναμική δεν είναι δυνατόν να περιοριστούν μόνο σε αυτά τα μέτρα. Ένα πλάνο δράσης που θα εκμεταλλευόταν την φαντασιακή πρόσληψη του έθνους θα ήταν δυνατή να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της Ελλάδος.
Ο ορισμός του φαντασιακού έθνους έχει δοθεί από τον Anderson. Η θεωρητική του πρόταση έχει ως εξής. Ως φαντασιακή πολιτική κοινότητας νοείται μια κοινότητα τις οποίας τα μέλη δεν πρόκειται να γνωρίσουν ποτέ το ένα το άλλο και δεύτερον και που ανεξάρτητα από την υπαρκτή ανισότητα και εκμετάλλευση μεταξύ των μελών του, το έθνος θεωρείται πάντα ως μια βαθιά, οριζόντια συντροφικότητα».
Αποδεχόμενοι τον ορισμό του Anderson ότι τα έθνη είναι φαντασιακά (όχι φανταστικά) τότε το ελληνικό πλάνο εργασίας θα μπορούσε να παραλλάξει την έννοια του φαντασιακού έθνους και να τις προσδώσει καθολική σημασία. Προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να στηρίξει το ηγεμονικό της πλάνο πάνω στην έννοια της συντροφικότητας. Μια αδιαμόρφωτη θετικά διακείμενη διεθνής κοινή γνώμη προς το ελληνικό είτε αυτό έχει σχέση με την κλασική Ελλάδα είτε με τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό του βυζαντίου κτλ ήδη υπάρχει. Μια συντονισμένη προσπάθεια του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών θα μπορούσε να διαμορφώσει αυτή το γενικό κλίμα φιλελληνισμού σε μια πρώτης τάξης μορφή πίεσης. Η κινητοποίηση της διασποράς υπό αυτό το πλάνο δράσης θα επέφερε μια τρομακτική ανακατανομή στο τομέα των διεθνών τεκταινομένων και θα διαμόρφωνε ένα νέο ζωτικό χώρο που θα αποτελούσε βάση -πλεονέκτημα για την ελληνική διπλωματία στις οποίες διεθνείς εξελίξεις.
Όπως είναι φυσικό μια τέτοια εξέλιξη δεν θα τροφοδοτούσε μόνο την διενέργεια αλλαγών στον τρόπο άσκησης της εξωτερικής πολιτικής των υπόλοιπων χωρών απέναντι στην Ελλάδα αλλά θα δρομολογούσε θετικές εξελίξεις σε λίαν ευαίσθητα εθνικά ζητήματα π.χ. Μακεδονικό, Βόρεια Ήπειρος, υποβοήθηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προώθηση της στρατηγικής επιρροής του Ελληνισμού.
Πηγή

kostasxan