Αύγουστος μήνας, μήνας και φωτιά, φωτιά και θάνατος! Ο μήνας αυτός έχει ταχθεί από την κακιά μοίρα του Έθνους να συνδέεται με τραγικά γεγονότα:
13 Αυγούστου το 1922. Οι ορδές των νεοτούρκων του Κεμάλ εξοπλισμένοι από τους Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και μπολσεβίκους του Λένιν εξαπολύουν γενική επίθεση στο Μικρασιατικό μέτωπο. Σπάνε την Ελληνική γραμμή και στη συνέχεια σπέρνουν το θάνατο και τον ξεριζωμό στη Σμύρνη και παντού.
13 Αυγούστου το 1974. Αρχίζει ο δεύτερος Αττίλας τη βαμμένη με αίμα προέλασή του στα ελληνικά χώματα της Κύπρου. Ο Αττίλας με τον οποίο, τώρα, οι ελληνόφωνοι Κύπριοι συνευρίσκονται στα καζίνα, στις ταβέρνες και στα πορνεία της κατεχόμενης πατρίδας.
Η σημειολογία ανελέητη: ο Ταλάτ το 1974 ως μουτζαχίτ με το όπλο τόμσον στο ένα χέρι και με το άλλο να περιλούζει με αναψυκτικό τον κακόμοιρο αιχμάλωτο συμπατριώτη μας, ο οποίος διψασμένος του ζήτησε λίγο νερό. Με αυτό το όρνεο διαπραγματεύεται ο κ. Χριστόφιας και επιπλέον περιχαρής τον αποκαλεί σύντροφο.
Και συζητούν για τη διάλυση του Κράτους, το οποίο έστω και κολοβό αποτελεί το προστατευτικό κέλυφος του Κυπριακού Ελληνισμού.
Στην Ελληνική ιστορία υπάρχει ωστόσο και ένας άλλος Αύγουστος. Ο Αύγουστος του 1964 τον οποίον ο Σπύρος Παπαγεωργίου στο μελοποιημένο ποίημά του «Αγία Τηλλυρία» θρηνεί και δοξάζει.
13 Αυγούστου λοιπόν 1964... Η Τουρκία σχεδίαζε να αποβιβάσει, στο δημιουργηθέν προγεφύρωμα, τμήματα του Τουρκικού στρατού. Άλλες όμως οι βουλές του Έθνους μας τότε. Διαβάζουμε στο βιβλίο του ταξίαρχου ε.α. Γ. Σέργη: ‘’η Μάχη της Κύπρου’’.
Η κατάσταση στο Τουρκικό προγεφύρωμα άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα ανησυχητική την 3η Ιουλίου όταν Τουρκοκυπριακά τμήματα προωθήθηκαν λίγα χιλιόμετρα νοτίως του Τουρκικού προγεφυρώματος και κατέλαβαν το ζωτικής σημασίας ύψωμα Λωρόβουνος.
Στην συνέχεια επιχείρησαν κατάληψη του υψώματος Ακόνι, το οποίο άνδρες της νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς κατέλαβαν ευθύς αμέσως μετά την απροειδοποίητη εγκατάλειψή του από τους Σουηδούς στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ.
Τότε απεφασίσθη η ανάληψη επιχειρήσεως προς εξάλειψιν του προγεφυρώματος. Την απόφαση, το σχεδιασμό και τη διεύθυνση της επιχείρησης είχε ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος ενεργούσε ως αρχηγός της ΑΣΔΑΚ. Πρωταγωνιστές στο πεδίο της μάχης υπήρξαν ιστορικές φυσιογνωμίες: Ντερτιλής, Καρούσος. Υπηρετούσε επίσης ως νεαρός υπολοχαγός και ο μετέπειτα στρατηγός Ματαφιάς.
Την 8/8/64 το ύψωμα Λωρόβουλος, επιτέλους, καταλαμβάνεται υπό την 31 μοίρα καταδρομών του ταγματάρχη Καρούσου. Μετά από θυελλώδη επίθεση των Ελληνικών τμημάτων καταβάλλεται η αντίσταση των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι μέχρι τότε επωφελούμενοι της, ευνοϊκής για την άμυνα, μορφολογίας του εδάφους, αμύνοντο σταθερά. Η προέλαση των Ελληνικών τμημάτων συνέχισε σχεδόν μέχρι τα Κόκκινα όπου ανεκόπη από την Τουρκική αεροπορία, η οποία έπληττε αδιακρίτως με εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ στρατιωτικούς στόχους και κατοικημένες περιοχές. Η κηρυχθείσα στη συνέχεια ανακωχή δεν επέτρεψε την ολοκληρωτική εξάλειψη του προγεφυρώματος των Κοκκίνων. Και ήταν θέμα ολίγων ωρών!
Η κυβέρνηση της Λευκωσίας επέδωσε τηλεγραφική διακοίνωση προς την Τουρκία με την οποία την προειδοποιούσε ότι εάν δεν σταματούσαν οι βομβαρδισμοί, η Εθνική Φρουρά θα εξαπέλυε επίθεση κατά των τουρκοκυπριακών χωριών.
Ο αντιστράτηγος Γρίβας ζήτησε από την Αθήνα πέντε πολεμικά αεροσκάφη για σκοπούς κάλυψης της ενδεχόμενης Τουρκικής απόβασης τα οποία και έλαβε!
Παρά τους σχεδιασμούς της η Τουρκία έβαλε την ουρά στα σκέλια και δεν αποτόλμησε την απόβαση. Η Κυπριακή κυβέρνηση είχε μάλιστα τότε το σθένος να απαγορεύσει στην Τουρκία την προγραμματισμένη μερική αντικατάσταση της ΤΟΥΡΔΥΚ.
Υπό την ασφάλεια της Ελληνικής Μεραρχίας «Μενέλαος» απεφασίσθη και η κήρυξη μονομερούς Ενώσεως της Κύπρου με την μάνα Ελλάδα. Ήταν θέμα ημερών να πραγματοποιηθεί. Συμφώνως σχεδίου σε καθοριζομένη ημερομηνία και ώρα θα συνέρχοντο η Κυπριακή και Ελληνική Βουλή. Η Κυπριακή Βουλή θα απεφάσιζε την Ένωση και η Ελληνική Βουλή θα την αποδεχόταν.
Έχασαν βέβαια τότε την ζωή τους 100 Έλληνες, κυρίως άμαχοι και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν από τους βομβαρδισμούς της τουρκικής αεροπορίας, αλλά κερδίθηκε η μάχη. Για να χαθεί όμως ο πόλεμος το 1974 και μετέπειτα. Μέσα από ολέθριους χειρισμούς, όπου πέραν της πανθομολογούμενης προδοσίας, πρυτάνευσε η «σωφροσύνη» και ο ενδοτισμός.
Η υποβολή του σχεδίου Άτσεσον από τους Αμερικάνους ανέτρεψε τους εθνικούς σχεδιασμούς. Έκτοτε οι πλουτοκράτες της Κύπρου, αποστασιοποιημένοι από τις εθνικές επιλογές επέλεξαν την ανεξαρτησιακή διαδρομή και τούτο προς εξυπηρέτηση των οικονομικών τους συμφερόντων. Στην συνέχεια αναλαμβάνει η Χούντα των Αθηνών, η οποία κηρύσσει πολέμιον της τον Γεώργιο Γρίβα, σκηνοθετούνται τα γεγονότα της Κοφίνου και η Χούντα, σε συνεργασία με τον Μακάριο, ανακαλεί την Μεραρχία. Η συνέχεια εξελίσσεται όπως σχεδιάστηκε από τους αγγλοαμερικάνους και Τούρκους.
Ο στρατός μας, ο οποίος κατανίκησε τότε στα υψώματα της Τηλλυρίας, τους διψασμένους, για ελληνικό αίμα, μουτζαχίτ, αποτελείτο από νεαρά παιδιά, τα οποία έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση μόλις ενός μηνός και οδηγήθηκαν στη συνέχεια στο μέτωπο, όπου κατήγαγαν περιφανείς νίκες. Μου αφηγείτο προ ολίγων ετών ένας φίλος, υποστράτηγος ε.α: «να έβλεπες αυτά τα νέα παιδιά πως πολεμούσαν! Και όταν η σωρός του συμπολεμιστή τους περνούσε μέσα από το χαράκωμα πάνω στη σανίδα για να μεταφερθεί στα μετόπισθεν, αυτά τα παλικάρια άφηναν για λίγο την μάχη και γύριζαν γονατιστοί, μέσα στο χαράκωμα για να παρουσιάσουν όπλα στη σωρό του συμπολεμιστή τους».
Θυμάμαι επίσης μια αφήγηση του στρατηγού Ματαφιά: « μια Πυργώτισα, μάνα 11 παιδιών, έχασε 3 παλικάρια στον πόλεμο. Σαν νέα όμως Σπαρτιάτισσα χαλάλιζε τα παιδιά της στην πατρίδα και όχι μόνο αυτά που της έφυγαν αλλά και τα εναπομείναντα».
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη! Τότε ακόμη και οι παππούδες μας, εθελοντές εθνοφύλακες, ντυμένοι με τα φυσεκλίκια τους, φρουρούσαν τις εστίες μας κι’ εμείς τους καμαρώναμε! θυμάμαι ακόμη τα προχώματα τα οποία σκάφταμε στις αυλές και στα σχολεία μας! Μια κοινωνία συγκροτημένη με Εθνική Φρουρά αποφασισμένη για Λευτεριά ή Θάνατο! Σήμερα η κυβέρνηση διαλύει την Εθνική Φρουρά, σπέρνει την λήθη και την ηττοπάθεια και δημιουργεί συνθήκες αποσυνοχής της κοινωνίας. Οι επίγονοι της Πυργώτισσας Μάνας του Ματαφιά τώρα διεκδικούν τη διάνοιξη του οδοφράγματος Λιμνίτη, προς περαιτέρω παγίωση της κατοχής.
Λεμεσός 11 Αυγούστου 2009
Παναγιώτης Κλεοβούλου
Δικηγόρος
Στέλεχος του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης
Πηγή:antistasi.org
hellenicrevenge
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου