Αναμνήσεις από την Μεγάλη Ελλάδα
Κατά την αρχαιότητα ονομαζότανε Καλαβρία η νοτιοανατολική Χερσόνησος της Νοτίου Ιταλίας που κείται μεταξύ του Κόλπου του Τάραντα και της Αδριατικής θάλασσας και που σήμερα φέρει το όνομα Απουλία.
Η χερσόνησος αυτή αποτέλεσε από πολύ νωρίς τμήμα της κατά την αρχαιότητα Μεγάλης Ελλάδας, μεταξύ δε των πολλών αποικιών, τις οποίες περιελάμβανε ήτανε ο Τάρας, το Βρουνδούσιον, η Καλλίπολη, η Ουθία, ο Υδρούς και η Λουπία. Μετά την επικράτηση των Ρωμαίων αποτέλεσε και η Καλαβρία επί μακρύ χρονικό διάστημα τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά το 535μ.Χ. κατακτήθηκε από τον στρατηγό του Βυζαντίου Βελισσαρίου, αργότερα εκ νέου υπό του Ναρσή και υπήρξε επαρχία του Βυζαντίου μέχρι του 11ου αιώνα, όπου περιήλθε στους Νορμανδούς.
Έκτοτε ακολούθησε τις πολυκύμαντες τύχες της ιταλικής χερσονήσου, περιήλθε κατά καιρούς σε διάφορους ξένους κατακτητές, τέλος ενσωματώθηκε στο ενιαίο ιταλικό κράτος, από του έτους 1861 και αφού είχε από καιρού ήδη μετονομασθεί σε Απουλία. Σε πολλές περιοχές της Απουλίας ( παλιάς Καλαβρίας) συναντώνται πολλοί κάτοικοι ελληνικής καταγωγής, που μέχρι σήμερα διατηρούν παλιότερα ελληνικά ήθη και έθιμα και χρησιμοποιούν στο καθημερινό λεξιλόγιο πλήθος ελληνικών λέξεων. Εγκ. Λεξικόν Ηλίου, Αθήναι, σ. 72 .
Στο ελληνικό Σαλέντο ανήκαν τον 15 αιώνα ακόμα περίπου 20 είκοσι χωριά μεταξύ Lecce και Otranto. Το 1950 είχε ελαττωθεί η γλωσσική περιοχή της ελληνικής γλώσσας και σήμερα μιλούν λιγότερα χωριά ελληνικά, βλέπε : DUMONT RICHTIG WANDERN, Koln 1995.
Η Καλαβρία γνωστή από την Μεγάλη Ελλάδα, που φέρει σήμερα το όνομα η Νοτιοδυτική χερσόνησος της Κάτω ιταλικής στερεάς περιφέρειας και συνορεύει προς τα βόρεια με την περιφέρεια Βασιλικάτα.Στην Βορειοανατολική πλευρά συνορεύει με τον κόλπο του Τάραντα, στα νοτιοδυτικά με την Ιονική Θάλασσα και Δυτικά περικλείεται από την Τυρρηνική Θάλασσα. Στα Νότια διαχωρίζεται η Καλαβρία διαμέσου της στενής οδού της Μεσσήνης μόνο μερικά χιλιόμετρα από την Σικελία.
Κατά την αρχαιότητα λεγότανε η σημερινή Καλαβρία Βρεττία ή Βρουττίς, από τους κατοικούντες Βρεττίους . Αποτελεί τμήμα της Μεγάλης Ελλάδας και κυριότεροι αποικίες ήτανε η Σύβαρης, ο Κρότων, οι Επεζεφύριοι Λοκροί, οι Θούριοι και το Ρήγιο, όπου θα τα εξετάσουμε λεπτομερέστερα σε άλλο μας άρθρο. Στη συνέχεια περιήλθαν στους Ρωμαίους, τους Βησιγότθους, στο Βυζάντιο, τα μέσα του 6ου αιώνα, όπου μετονομάσθηκε Καλαβρία, στους Νορμανδούς και τελικά αποτέλεσε τμήμα του ηνωμένου ιταλικού κράτους, αφού προηγουμένως συμμερίσθηκε για μακρύ χρόνο τις τύχες του Βασιλείου της Νεάπολης.
Συνήθως εδώ στην Καλαβρία βρίσκονται τα περισσότερα ελληνόφωνα χωριά και στις περιοχές Pentidattilo και Asprononte. Εδώ στο Ασπρομόντε σε πέντε χωριά έχει επικρατήσει μία Καλαβρέζικη διάλεκτο με ελληνικές λέξεις και υποθέτουν ότι η γλώσσα αυτή έχει τις ρίζες της στην αρχαία γλώσσα της Μεγάλης Ελλάδας.
Από την ελληνική εποχή και ως βαθιά χρόνια της ρωμαϊκής εποχής και μετά το τέλος της βυζαντινής εποχής, ήταν η ελληνική γλώσσα από τις περισσότερες ομιλούμενες γλώσσες της Νότιας Ιταλίας. Στην περιοχή του Σαλέντο και στην Νότια Καλαβρία η επικρατούσα γλώσσα ως τον 15 αιώνα ήτανε η ελληνική. Στην Bova Marina τον Μάιο υπάρχει Διεθνής διαγωνισμός για ελληνική ποίηση και λογοτεχνία, επίσης στην Bovesia, ελληνικά Βούα το καλοκαίρι, στην Paleariza, Φεστιβάλ του ελληνικού πολιτισμού και τραγουδιού με κέντρο βάρους Bova, Sagre κλπ.
Στο ακρωτήριο της Καλαβρίας κατάφερε να επιζήσει ο ελληνικός πολιτισμός επίσης και μετά από χίλια χρόνια μετά την κυριαρχία των Βυζαντινών.
Μερικά ελληνόφωνα χωριά, που ακόμα και οι επιγραφές δρόμων φέρουν δύο γλώσσες είναι: Roghudi, Chorio di Roghudi, Roccaforte del Greco, Condofuri, Galliciano, Bova,Gerace, Ressegiata delle Bombarde, Largo delle Tre Chiese, όπου οι ηλικιωμένοι κάτοικοι μιλούν ακόμα γκρεκάνικο ελληνικά και λόγω της απομόνωσης των χωριών τους κρατούν με τραγούδια και χορούς ζωηρή την ελληνική παράδοση, που τώρα η ελληνική γλώσσα είναι των γιορτών και της ποίησης, ακόμα και για τους νέους που ανακάλυψαν την πολιτιστική τους παράδοση, που πρέπει μα κάθε δυνατότητα να προωθηθεί, αντί να εξαφανιστεί με την πάροδο του χρόνου.
Η πρωτεύουσα της περιφέρειας είναι Catanzaro με εκατό χιλιάδες κατοίκους και βρίσκεται στο κέντρο της περιφέρειας, είναι η έδρα του επισκόπου και υπάρχουν για περιήγηση και επίσκεψη ωραίες εκκλησίες και η Μητρόπολη. Ως περιφερειακή πρωτεύουσα όμως της Καλαβρίας χαρακτηρίζεται η βορειότερη εβρισκόμενη πόλη Cosenza με 87.000 κατοίκους και καλή διατηρούμενη ωραία αρχαία πόλη σε στιλ μπαρόκ, με πολλές εκκλησίες, πλατείες και ένα μεγάλο καστέλι, ασφαλώς και υπέροχα εστιατόρια και μπαρ.
Στα στενά της Μεσσήνης κείται όμως η μυστική πρωτεύουσα της Καλαβρίας το Ρήγιο, που ιδρύθηκε από τους Έλληνες Χαλκιδείς το 743 π.Χ. και ατενίζει η ένδοξη πόλη με ένα μακρινό και ζωηρό παρελθόν, που βρίσκεται εδώ στο Ρήγιο ότι μοντέρνο και αρχαίο υπάρχει.
Πηγή: adiakritos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου