Η Μεταπολίτευση σημαδεύτηκε από τρία πράγματα:
Πρώτον, από το ρόλο του ΠΑΣΟΚ να επιβάλει τις νέες καθεστωτικές ρυθμίσεις. Επέβαλε το οικονομικό μοντέλο (αναδιανομή ευημερίας μέσα από δανεικά και καταστροφή της ως τότε οικονομικής βάσης). Επέβαλε το κοινωνικό μοντέλο κρατισμού, συρρίκνωσης της ιδιωτικής παραγωγικής πρωτοβουλίας κι ανάπτυξης νέας «επιχειρηματικής τάξης» απολύτως εξαρτημένης από το κράτος και κρατικοδίαιτης, η οποία μετατράπηκε σε ποικιλώνυμα καρτέλ που στο τέλος είχαν και την αξίωση να ελέγχουν πλήρως το κράτος.
Δεύτερον, από το ρόλο της Νέας Δημοκρατίας ως «εφεδρικής διαχειριστικής δύναμης»: Αναλάμβανε να βγάλει τη χώρα από το δύσκολα, όταν οι άλλοι δεν μπορούσαν ή δεν άντεχαν.
Και τρίτον, από το ρόλο της Αριστεράς ως νομιμοποιητικής βάσης του συστήματος. Όπου «νομιμοποίηση» δεν είναι απλά η νομιμότητα, αλλά η ηθική βάση αποδοχής του συστήματος και των παρενεργειών του.
Το ΠΑΣΟΚ καθόριζε τι θα γίνει, η Αριστερά τι πρέπει να γίνει και η Νέα Δημοκρατία πώς θα γίνει (όταν δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς). Και πως θα μαζευτούν τα πράγματα όταν ξέφευγαν από κάθε έλεγχο.
Κάποια στιγμή όλα αυτά ξεπεράστηκαν:...
Το ΠΑΣΟΚ έπαψε να μπορεί να διαμεσολαβεί το κράτος στα «νέα τζάκια». Έπαψε να μπορεί να υπερασπιστεί το κράτος από την «διαπλοκή». Και τότε έχασε στρατηγικά τη μάχη της εξουσίας. Και βρέθηκε – μετά το 2004 – εκτός τροχιάς διακυβέρνησης. Ακόμα και σήμερα που κινδυνεύει να «επιστρέψει», όλοι γνωρίζουν (και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζει σιωπηλά) ότι, ακόμα κι αν τα καταφέρει προσωρινά, θα είναι απολύτως εξαρτημένο από τους διαπλεκόμενους «νταβατζήδες». Οι οποίοι προτιμούν, μάλλον, μιαν ελεγχόμενη από τους ίδιους συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, παρά ένα από τα δύο κόμματα αυτοδύναμα.
Η Νέα Δημοκρατία έχασε τον εφεδρικό ρόλο της. Στα πέντε τελευταία χρόνια που κυβέρνησε δεν μπόρεσε ούτε τις δομικές αδυναμίες του συστήματος να ξεπεράσει, ούτε μεταρρυθμίσεις να κάνει, ούτε τομές να αποτολμήσει. Και βρέθηκε πέντε χρόνια αργότερα να παραπαίει, όχι γι’ αυτά που έκανε, αλλά κυρίως γι’ όσα δεν τόλμησε. Κινδυνεύοντας ότι τόσο από τους αντιπάλους της που την πολεμούν λυσσαλέα, αλλά από το γεγονός ότι δεν συσπειρώνει πια την ίδια τη βάση της.
Τέλος, έχασε και η Αριστερά το νομιμοποιητικό της ρόλο. Έπαψε να αποτελεί το ηθικό έρεισμα του συστήματος, τη «φωνή συνείδησης» μιας αριστερόστροφης κοινωνίας. Πρώτον, διότι η κοινωνία έπαψε να είναι αριστερόστροφη. Και δεύτερον, διότι η ίδια η Αριστερά έχασε το φωτοστέφανο της ηθικής της. Πράγμα που μόνο συμβολικά επιβεβαιώθηκε τελευταία με τη δήλωση του «ιδιόρρυθμου» βουλευτή της Περικλή Κοροβέση…
Τα στερεότυπα που σπάνε…
Μετά την απώλεια ρόλων και για τους τρεις πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης έχουμε μια μεταβατική κατάσταση. Όπου η κοινωνία μετακινείται ταυτόχρονα προς τα δεξιά και προς τα αριστερά:
Προς τα δεξιά σε ό,τι αφορά την Δημόσια Τάξη, την Παιδεία, την Εξωτερική Πολιτική, την Ανάπτυξη.
Προς τα Αριστερά σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις τη διάχυση εισοδήματος κι ευκαιριών στο σπάσιμο των καρτέλ.
Η κοινωνία απαιτεί πλέον υπέρβαση αυτών των ξεπερασμένων διαχωριστικών γραμμών.
Θ.Κ.
Πηγή: antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου