Το μεγάλο λάθος του Καραμανλή

...Εδώ είναι το μεγάλο λάθος του Καραμανλή. Λάθος, διότι τότε που ήταν πανίσχυρος με 165 βουλευτές και μίλησε για τούς νταβατζήδες έπρεπε να θέσει αυτός τους κανόνες. Λάθος, διότι αφού έβγαλε το μαχαίρι στου Μπαϊρακτάρη έπρεπε και να το ματώσει. Δεν το έκανε και τώρα οι νταβατζήδες επιχειρούν νά το καρφώσουν στην πλάτη του με συνεργούς μέσα από το κόμμα του...

Από το antinews

Κακή κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία; Κάκιστη να πούμε κι εμείς. Κακή διότι δεν τόλμησε όταν είχε ισχυρή εντολή να συγκρουσθεί με την κατεστημένη νοοτροπία, με τις ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, με τον παραλογισμό πολλών εξωπραγματικών κεκτημένων που συντεχνίες και βολεμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σάλπιζαν κήρυξη πολέμου αν θιγούν έστω και κατ’ ελάχιστον.

Άτολμη κυβέρνηση, παγιδευμένη στην ήπια προσαρμογή αντί να προχωρήσει στις αναγκαίες ρήξεις και μεταρρυθμίσεις, επιλέγοντας την πολιτική της δημοσκοπικής διαχείρισης από την πολιτική των επιβεβλημένων πρωτοβουλιών και της σύγκρουσης.

Κακή κυβέρνηση για ο,τι δεν έκανε και λιγότερο για ο,τι έκανε.

Επειδή στην πολιτική όμως το χρονόμετρο δεν μηδενίζει, αρχίζοντας να μετράει από την αρχή κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση, είναι σαθρό το επιχείρημα που επικαλούνται από την Αξιωματική Αντιπολίτευση … ότι δηλαδή εσείς κυβερνάτε σήμερα, άρα εσείς φταίτε για όλα.

Κουρτίνα στο πως κυβέρνησαν και τι παρέδωσαν όσο κι αν θέλουν δεν μπορούν να τραβήξουν, διότι απλά παρέδωσαν κληρονομιά και πολιτική αποποίηση κληρονομιάς δεν μπορεί να γίνει, καθ’ ότι κληρονόμος είναι ο λαός.

Και το ΠΑΣΟΚ αρέσει δεν αρέσει έχει παρελθόν τον Ανδρέα, του Τσοβόλα δώστα όλα, του ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, του άκρατου δανεισμού, του εφευρέτη των κοινωνικοποιήσεων… και προσφάτως τον Σημίτη που το ιδιο αποκήρυξε. Κακή λοιπόν η κυβέρνηση, αλλά βαριά και η κληρονομιά που παρέλαβε.

Πάμε παρακάτω: Το ότι παίζεται αυτές τις ημέρες παιχνίδι με τον Χριστοφοράκο και την Ζήμενς, τις εκλογές και τον ανασχηματισμό το ξέρει και η Κουτσή Μαρία.

Μέχρι για καρναβαλική συνεργασία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με μεταβατικό πρωθυπουργό τη διαπλοκή με μάσκα, μιλάνε ορισμένοι!

Δεν θέλουν ούτε Καραμανλή, ούτε Παπανδρέου. Πρωθυπουργική εκπροσώπηση διαπλοκής και νταβατζήδων θέλουν και τη θέλουν σήμερα, εξ΄ ου και η γενικευμένη στοχοποίηση Καραμανλή και η ύπουλη απαξίωση Παπανδρέου από φιλικά προς το ΠΑΣΟΚ ΜΜΕ...

Θέλουν να σύρουν τις εξελίξεις σε μια «αναγκαστική» συγκυβέρνηση, υποτίθεται λόγω κρίσης, με δικό τους παίκτη στο Μαξίμου, ο οποίος αν είναι και βαρήκοος και δεν ακούει καλά τι του λένε, ακόμα καλύτερα.

Εδώ είναι το μεγάλο λάθος του Καραμανλή. Λάθος, διότι τότε που ήταν πανίσχυρος με 165 βουλευτές και μίλησε για τούς νταβατζήδες έπρεπε να θέσει αυτός τους κανόνες. Λάθος, διότι αφού έβγαλε το μαχαίρι στου Μπαϊρακτάρη έπρεπε και να το ματώσει. Δεν το έκανε και τώρα οι νταβατζήδες επιχειρούν νά το καρφώσουν στην πλάτη του με συνεργούς μέσα από το κόμμα του.

Γιατί αυτό ήταν και είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης. Ένας πρωθυπουργός επικεφαλής ενός κόμματος που ισούται με το άθροισμα των διαφορετικών πολιτικών φιλοδοξιών και συμφερόντων που το αποτελούν και που προσπαθεί από το Σεπτέμβριο του 2007 να μην «πέσει», πρώτα από τον Τατούλη και τώρα από το Μανώλη. Και φυσικά κανένας δεν πιστεύει ότι όλοι αυτοί που απειλούν κάθε τόσο την ύπαρξη της κυβέρνησης είναι αυτοδύναμοι και όχι ενεργούμενα.

Αυτό είναι και το πρόβλημα του τωρινού ανασχηματισμού. Πως θα διατηρηθεί και μετά από αυτόν η συνοχή της κυβερνητικής παράταξης, πως θα γίνει χωρίς να φύγουν διάφοροι στον δρόμο, είτε επειδή δεν θα έχουν υπουργοποιηθεί, είτε επειδή θα έχουν βγει από την κυβέρνηση, είτε επειδή έτσι θα αποφασίσουν οι πέντε έξι διαπλεκόμενες πολιτικές και επιχειρηματικές οικογένειες που διαφεντεύουν τον τόπο.

Απο τον Σεπτέμβριο του 2007 ο Καραμανλής προσπαθεί κυρίως να μην τον “ρίξουν”. Πολιτική όμως “να μην με ρίξει ο Τατούλης, ή ο Μανώλης”  δεν υπάρχει.

Και στην πολιτική καμιά φορά αποκτά ιδιαίτερη σημασία η επιλογή του ποιος θα σε ρίξει από την κυβέρνηση.

Και ίσως πρέπει κάποτε να κάνει αυτή την επιλογή ο κ. Καραμανλής. Να προχωρήσει στον ανασχηματισμό που απαιτούν οι συνθήκες και η απογοητευμένοι βάση του κόμματός του και να πει: «Όποιος θέλει μένει, όποιος δεν θέλει φεύγει».