Μόνο οι αφελείς θα περίμεναν από ένα τελετουργικό θέαμα σοβαρές κουβέντες, έστω κάποια επιχειρήματα μιας κάποιας εκθαμβωτικής πρόσοψης.
Για αλήθειες δεν μιλάμε. Αυτό είναι είδος προς εξαφάνιση, ιδιαίτερα στους πολιτικούς που βρίσκονται μπροστά στην οθόνη.
Ωστόσο έχει κάποια αξία να σχολιάσουμε το ντιμπέιτ:
Αποκαλύπτει το πολιτικό ανάστημα, τις ηγετικές ικανότητες, τη μέθοδο και τα μέσα που χρησιμοποιεί ο καθένας.
Συνάρτηση όλων αυτών είναι και η επικοινωνιακή ακτινοβολία που εκπέμπει ο καθένας.
Σε αυτά θα περιοριστούμε γιατί στο ζήτημα των ιδεών, των πολιτικών αντιπαραθέσεων και των εναλλακτικών λύσεων τα πράγματα είναι τραγικά: Από τους πολιτικούς μέχρι τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
Γιατί, το να μιλάς για οικονομία και οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα, με βάση τα εξωτερικά κακώς κείμενα, τις πυώδεις φουσκάλες, δίχως να θίγεις στο ελάχιστο τα οικονομικά και κοινωνικά θεμέλια του συστήματος, όχι μόνο αερολογείς, αλλά και εξαπατάς αγρίως.
Το να μιλάς για οικονομική πολιτική και να εξαφανίζεις τα υπερεθνικά κέντρα και ιδιαίτερα την Ε.Ε. που καθορίζουν και επιβάλλουν αυτή την πολιτική, εξαπατάς βάναυσα τον ελληνικό λαό.
Το μιλάς για το ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο και τις οργανωμένες εισβολές των λαθρομεταναστών, δίχως καν να δέχεσαι ότι αυτό είναι ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο και διατεταγμένη εισβολή-κατοχή της Ελλάδας, αυτό είναι μέγιστη απάτη.
Και γίνεται θηριώδης απάτη όταν εξαφανίζεις τα τεράστια εθνικά και κοινωνικά προβλήματα, εφιαλτικά προβλήματα, που απορρέουν από αυτή την οργανωμένη και συνειδητή στρατηγική του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.
Και γίνεται ακόμα πιο υστερική η απάτη, όταν τα «βαποράκια» των «νταβάδων» (Τζήμας) επιχειρούν να εμφανίζουν αυτόν τον αλλοδαπό εφιάλτη κινητήρια δύναμη της ελληνικής κοινωνίας!!!
Επιπροσθέτως, πάνω σε αυτά τα τεράστια κοινωνικά και εθνικά ζητήματα ειπώθηκαν και πολλά, ασύστολα ψεύδη: Όχι μόνο τα θίξανε επιδερμικά και στον αέρα, αλλά τα τύλιξαν και με νέφη ψεύδους και παραπολιτικής παραπληροφόρησης.
Δεν θα καταπιαστούμε, συνεπώς, με τις αερολογίες, τα ψεύδη και τις παραπολιτικές σάλτες…
Θα περιοριστούμε στο πώς εμφανίστηκαν οι αρχηγοί μέσα στο δικό τους καθεστωτικό τεραίν.
Κώστας Καραμανλής:
Ο καλύτερος και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.
Καθαρός και ξάστερος στο σύστημα που πιστεύει. Πρόβαλε ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και εγγυητής του συστήματος που υπηρετεί. Σταθερός, με συγκροτημένο μυαλό, με γνώση των πραγμάτων, και με αντίληψη της κατάστασης.
Ο Καραμανλής έδειξε καθαρά και με ειλικρίνεια αυτό που είναι και που υπηρετεί, αυτό που θα κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν εκλεγεί.
Δεν χρησιμοποίησε τρικ απάτης, ούτε ωραιοποιημένες ρητορείες και φλύαρες αερολογίες. Ανοικτά και ωμά υπογράμμισε αυτό που απαιτούν οι ανάγκες του καπιταλιστικού καθεστώτος, διεθνώς και εθνικά.
Γι’ αυτό και ο λόγος του ήταν άμεσος, ευθύς και όχι αοριστολόγος, ούτε φλύαρος και δόλια δημαγωγικός και λαϊκίστικος.
Μπορεί να έκρυψε το μέγεθος των συμφορών που έρχονται, αλλά δεν «έπαιξε» με λαϊκίστικες αλχημείες.
Στα «εθνικά» και εδώ ήταν πιο σαφής και καθαρός από οποιονδήποτε άλλο.
Φυσικά ανέδειξε και ικανότητες ηγετικές, γνώσεων και λόγου κατά πολύ ανώτερες από όλους τους άλλους και ιδιαίτερα από τον Αρχηγό του ΠΑΣΟΚ…...
Γιώργος Παπανδρέου.
Το εντελώς αντίθετο από τον Καραμανλή. Μια πλάκα γραμμοφώνου ήταν με το ίδιο τραγούδι των αερολογιών, των ηθικών δακρύων κερδοσκοπίας πάνω στα σκάνδαλα και τη σήψη (σαν να ήρθε τώρα από το Άρη), των λαϊκίστικων κλισέ και των ακάλυπτων επιταγών. Ίσως να ξεπέρασε στα «θα» και τον παππού του…
Στα «εθνικά» ήταν αξιοθρήνητος, όταν κάποια από αυτά και εντελώς επιδερμικά θίχτηκαν. Επειδή, δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ψέλλιζε περί ανέμων και υδάτων.
Ο Γιωργάκης, χωρίς πολιτική συγκρότηση, χωρίς πολιτική ευφυΐα και ευστροφία, χωρίς το ηγετικό τσαγανό του πατέρα του και του παππού του, φάνταζε ελαχιστότατος μπροστά στον Καραμανλή.
Σε μια τετ α τέτ «μονομαχία» μαζί του θα κονιορτοποιηθεί τελείως…
Και όμως, αυτόν, έχουν επιλέξει οι «νταβάδες» για το νέο Πρωθυπουργό. Τους λόγους τους αντιλαμβάνεται ο κάθε σκεπτόμενος…
Αλέκα Παπαρήγα.
Στα ίδια «κλασσικά» κλισέ κινήθηκε, όπως και το ΚΚΕ, μια ζωή. Επικοινωνιακά αυτή τη φορά ήταν πιο συγκροτημένη και εύστροφη. Σε επίπεδο εντυπώσεων, μάλλον πήρε πόντους…
Αλέξης Τσίπρας.
Στο πρώτο μέρος στάθηκε καλά επικοινωνιακά και έδειξε, στα πλαίσια του Συνασπισμού (της διαμαρτυρόμενης πολιτικής) ηγετικά προσόντα.
Στο δεύτερο μέρος τα έκανε θάλασσα, με τις ηθικολόγες αερολογίες του και τα μελοδράματά του…
Καρατζαφέρης
Ένας κουτοπόνηρος Φώσκολος ήταν.
Σε κάθε πολιτικά σκεπτόμενο προκαλούσε το γέλιο με την πολιτική του φτώχεια, την ανέχεια των πνευματικών του πόρων, τη χυδαία αισθητική του, το μπακαλίστικο τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων και τις υμνολογίες στον εαυτό του.
Το ποιηματάκι του στο τέλος ξεπερνούσε και τις ταινίες του Φώσκολου.
Για τον άλλο της παρέας δεν γράφω. Το θεωρώ χάσιμο χρόνου. Τόσο θλιβερός «λακές» των πλανητικών Ιδρυμάτων ήταν…
Υ.Γ.
Φυσικά, θα κινητοποιηθούν τα "παπαγαλάκια" για να διασώσουν το Γιωργάκη...
Εξόριστος
Πηγή: resaltomag
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου