Σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες: οι πολυπολιτισμικές εμμονές του Γ. Παπανδρέου και το νομοσχέδιο για τους μετανάστες

Είχαμε εγκαίρως επισημάνει (λινκ) από αυτό εδώ το βήμα, την κρυφή ατζέντα του Γ. Παπανδρέου για τους μετανάστες. Λίγο πριν τις εκλογές είχαμε και πάλι προειδοποιήσει (λινκ) ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πιστός στις ιδεολογικές του εμμονές κατά του «μονοεθνικού κράτους» (λινκ) και υπέρ της «πολυπολιτισμικότητας» (λινκ), είχε ως άμεση προτεραιότητα τη μετατροπή του ελληνικού εθνικού κράτους σε «πολυπολιτισμική» κοινωνία. Και δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε: δυόμιση μήνες μετά τις εκλογές, και ωσάν να μην είχε η Ελλάδα πιο επείγοντα προβλήματα να λύσει, ο Γ. Παπανδρέου έσπευσε εν μέσω Χριστουγέννων να καταθέσει ένα νομοσχέδιο, με το οποίο προβλέπεται να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια:

-Όσοι μετανάστες δεύτερης γενιάς (παιδιά μεταναστών) γεννήθηκαν στην Ελλάδα από γονέα με τουλάχιστον πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής,

- Όσοι μετανάστες δεύτερης γενιάς (παιδιά) παρακολούθησαν ελληνικό σχολείο στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού (!!!), ή έξι χρόνια συνολικά, ακόμη κι αν δε γεννήθηκαν από γονέα με πενταετή νόμιμη παραμονή.

- Οποιοδήποτε άλλο παιδί γεννιέται στην Ελλάδα και είναι άγνωστης ιθαγένειας ή οι γονείς του δηλώσουν (με απλή υπεύθυνη δήλωση) ότι δεν αποκτά άλλη ιθαγένεια (!!!)
- Όσοι ενήλικες μετανάστες έχουν πενταετή νόμιμη παραμονή στην Ελλάδα, μέσω της διαδικασίας πολιτογράφησης που απλουστεύεται (παλιά προέβλεπε δεκαετή παραμονή και περισσότερες προϋποθέσεις).Οι ρυθμίσεις αυτές, παρ’ ότι διαφημίζονται ως προσπάθεια «ενσωμάτωσης» των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, στην πραγματικότητα επιδιώκουν το αντίθετο: όχι την πολιτιστική ενσωμάτωση των μεταναστών, αλλά τη διαιώνιση και κατοχύρωση της «διαφορετικότητάς» τους, ώστε να προκύψει το πολυπόθητο για τον κ. Παπανδρέου ιδεώδες της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Γιατί ποιος πιστεύει ότι ένα παιδάκι με τρία χρόνια σε ελληνικό δημοτικό (και στη συνέχεια ενδεχομένως άλλα εννιά σε αλβανικό σχολείο) ενσωματώθηκε στην ελληνική κοινωνία; Ποιος πιστεύει ότι ένας ενήλικος μετανάστης που ήρθε στα 35 του από το Πακιστάν θα είναι στα 40 του αφομοιωμένος στην ελληνική κοινωνία;

Δεν είναι η ενσωμάτωση των μεταναστών ο στόχος του κ. Παπανδρέου. Είναι η σταθερή εμφύτευση όλων των μεταναστών, ανεξαρτήτως πολιτιστικής ενσωμάτωσης, στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας για την επίτευξη της πολυπόθητης «πολυπολιτισμικότητας». Για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος, στην απογραφή του 2001 καταγράφηκαν 681.867 μετανάστες με άδεια παραμονής (νομιμοποιηθέντες το 1997 και το 2001), ενώ το 2005-2006 νομιμοποιήθηκαν άλλοι 76.952, δηλαδή συνολικά 758.819. (στοιχεία από το ΙΜΕΠΟ ) Το σύνολο αυτών των ενήλικων μεταναστών, που έχει συμπληρώσει (ή συμπληρώνει σε ένα χρόνο) πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα, αποκτά με το νομοσχέδιο του κ. Παπανδρέου το δικαίωμα απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας με απλουστευμένες διαδικασίες, και ψήφου στις βουλευτικές εκλογές. Προβλέπονται μεν κάποιες διοικητικές επιτροπές πολιτογράφησης κλπ., αλλά η ουσία είναι ότι η πολιτογράφηση θα γίνεται με απλή υπουργική απόφαση, δηλ. κατά τη βούληση της κυβέρνησης... Η ρύθμιση αυτή για την πολιτογράφηση των ενηλίκων (που δεν έχει προσεχθεί πολύ, γιατί οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές επικεντρώνουν στα παιδιά) είναι πραγματική βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Και η εμπειρία των μαζικών προεκλογικών ελληνοποιήσεων του 2000 μας διδάσκει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα διστάσει να την πυροδοτήσει, χωρίς να «κολλήσει» στις διαδικασίες.

Το παρόν κείμενο θα επιχειρήσει μια εμπεριστατωμένη προσέγγιση στο πρόβλημα της (λαθρο)μετανάστευσης και του προτεινόμενου νομοσχεδίου, που αντικατοπτρίζει τις μεγαλύτερες παθογένειες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής:
- την αδυναμία επίλυσης συγκεκριμένων πολιτικών προβλημάτων, λόγω αδυναμίας παραγωγής πρωτότυπης πολιτικής σκέψης
- την αναζήτηση εύκολων λύσεων στην ετεροχρονισμένη κατανάλωση ξένων ιδεολογικών προτύπων, και μάλιστα αποτυχημένων
- τα συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στην «πολιτισμένη Δύση»
- τη σύγχυση κρίσιμων εννοιών
- την προχειρότητα
- τη νομιμοποίηση της παρανομίας, που ευνοεί την επανάληψή της
- τη χυδαία ψηφοθηρία εις βάρος του μακροπρόθεσμου δημόσιου συμφέροντος
Ας τα δούμε ένα ένα:

Το συγκεκριμένο πρόβλημα της μετανάστευσης και οι παράμετροί του

Το πρόβλημα της (λαθρο)μετανάστευσης δεν είναι μόνο ελληνικό, είναι παγκόσμιο– μόνο που η Ελλάδα, λόγω γεωγραφίας, είναι «πύλη εισόδου» προς έναν πολυπόθητο μεταναστευτικό προορισμό (την ΕΕ) και συνεπώς δέχεται τεράστιο αριθμό λαθρομεταναστών ως αναλογία του πληθυσμού της. Το 2008 η Eurostat υπολόγισε τους καταγεγραμμένους (νόμιμους) αλλοδαπούς στην Ελλάδα σε 906.000, ήτοι 8,1% του πληθυσμού (λινκ). Ο αριθμός των παράνομων μεταναστών δεν εμφανίζεται στις στατιστικές, αλλά υπολογίστηκε την ίδια χρονιά – μάλλον μετριοπαθώς - από το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής (λινκ) μεταξύ 170.000 και 210.000. Το άθροισμα των δύο αριθμών τεκμηριώνει πάντως τη θέση ότι ο αριθμός των νόμιμων και παράνομων αλλοδαπών στην Ελλάδα ξεπερνάει το 1.100.000. Κατά άλλη άποψη ο αριθμός είναι αρκετά μεγαλύτερος, αφού ο αριθμός 1.100.000 είχε καταγραφεί ήδη το 2004 ( λινκ), χωρίς να περιλαμβάνει π.χ. τις νέες γεννήσεις και τους λαθρομετανάστες της τελευταίας πενταετίας. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για αριθμούς ιλιγγιώδεις, που είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν κι άλλο, καθώς το ρεύμα της λαθρομετανάστευσης συνεχίζεται αμείωτο.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός, ότι οι περισσότεροι μετανάστες αντιμετωπίζουν μεν την Ελλάδα ως ενδιάμεσο σταθμό για τη Δ. Ευρώπη, αλλά τελικά παραμένουν στην Ελλάδα «λιμνάζοντας». Ο λόγος δεν είναι μόνο οι πρακτικές δυσκολίες που έχουν για να ταξιδέψουν. Ο λόγος είναι και ο κανονισμός 343/2003 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (γνωστός ως «Δουβλίνο ΙΙ»), που υποχρεώνει την Ελλάδα να δέχεται πίσω στο έδαφός της τυχόν λαθρομετανάστες που πέρασαν από αυτό πριν βρεθούν στη χώρα της ΕΕ όπου συνελήφθησαν. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με αρμόδιο υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου όχι μόνο δέχθηκε τον κανονισμό αυτό, αλλά επιπλέον οι ευρωβουλευτές του εγκαλούσαν την Ελλάδα για τη μη εφαρμογή του (λινκ).

Mάιος 2009 : εξαγριωμένοι λαθρομετανάστες κάνουν γυαλιά καρφιά το κέντρο της Αθήνας για ένα δήθεν σκισμένο κοράνι. Το κοράνι αποδείχτηκε τελικά ευχολόγιο και ο Αττίκ Μοχάμαντ αντί για θεοσεβούμενος μουσουλμάνος απεδείχθει σεσημασμένος κακοποιός.

Τέλος, για να έχουμε την πλήρη εικόνα, ας μην ξεχνάμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαθρομεταναστών καταφθάνει μέσω Τουρκίας, ενός κράτους εχθρικού, που εντάσσει το χειρισμό της λαθρομετανάστευσης στην ευρύτερη στρατηγική του εναντίον της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο ο απλός συλλογισμός ότι τέτοιας κλίμακας λαθρομετανάστευση δεν θα μπορούσε να γίνεται χωρίς την ανοχή των τουρκικών αρχών : η υποστήριξη των λαθρεμπόρων από το τουρκικό κράτος είναι ενεργητική και έχει αποδειχθεί με στοιχεία σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στη σύλληψη τούρκου στρατιωτικού μαζί με τους λαθρεμπόρους (λινκ ) ή στην προστασία που παρέχουν τουρκικά περιπολικά στους λαθρεμπόρους (λινκ). Η Ελλάδα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει την τουρκική στάση ως αυτό που είναι, δηλαδή εχθρική ενέργεια. Και να προσαρμόσει αναλόγως την πολιτική της σε όλα τα επίπεδα, χωρίς αυταπάτες.

Η αδυναμία λύσης του προβλήματος από το πολιτικό σύστημα

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, από το 1990 και μετά, απέτυχε καθ’ ολοκληρίαν να παραγάγει λύσεις για το πρόβλημα της μετανάστευσης. Δηλαδή απέτυχε:

1. να ερευνήσει και να διατυπώσει τις ανάγκες (αν υπήρχαν) του ελληνικού κράτους σε αλλοδαπό επιστημονικό και εργατικό δυναμικό
2. να οργανώσει ένα αποτελεσματικό σύστημα ελέγχου και νομιμοποίησης* των επιθυμητών (και μόνον) μεταναστών
3. να οργανώσει ένα αποτελεσματικό σύστημα περιφρούρησης των ελληνικών συνόρων, για την απώθηση / επαναπροώθηση των ανεπιθύμητων μεταναστών
4. να προσδιορίσει, αν και σε ποια έκταση είναι σκόπιμη η χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στους επιθυμητούς και νόμιμα παραμένοντες στην Ελλάδα μετανάστες

Ο λόγος της αποτυχίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος απέναντι στο πρόβλημα της μετανάστευσης δεν είναι ο συνηθισμένος στην Ελλάδα συνδυασμός βλακείας, ιδιοτελών συμφερόντων και γραφειοκρατικής νωθρότητας – είναι κυρίως η απουσία σωστού κριτηρίου δράσης (κοινώς: μπούσουλα), για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Και η απουσία αυτή οφείλεται στην επί χρόνια κατασυκοφάντηση και ακύρωση από την ψευδεπίγραφη «προοδευτική διανόηση» του μοναδικού νοητού κριτηρίου δράσης, που είναι το εθνικό και δημόσιο συμφέρον των Ελλήνων, ως λαού και ως συντεταγμένης εθνικής κοινωνίας.

Πακιστανοί μουσουλμάνοι αυτομαστιγώνονται με σιδερένιες λεπίδες στο κέντρο του Πειραιά κατα την διάρκεια της ισλαμικής εορτής Ασούρα.

Η Ελλάδα είναι εθνικό δημοκρατικό κράτος, και υπάρχει για να εκφράζει συλλογικά τους Έλληνες και να εξυπηρετεί, με τις εκάστοτε ασκούμενες πολιτικές, τις ανάγκες τους. Ούτε τις ανάγκες των μεταναστών, ούτε την παγκόσμια αδελφοσύνη, ούτε την «κατανόηση του Άλλου», ούτε το «ιδεώδες» της πολυπολιτισμικότητας. Αυτή η απλή αλήθεια είναι προφανής σε όλα τα σοβαρά κράτη διεθνώς, που χειρίζονται το ζήτημα της μετανάστευσης με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Το εθνικό συμφέρον ως κριτήριο στην περίπτωσή μας σημαίνει π.χ. ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να αποδεχθεί τον κανονισμό «Δουβλίνο ΙΙ», όπως έκανε το 2003 ο Γ. Παπανδρέου ως ΥΠΕΞ. Το εθνικό συμφέρον ως κριτήριο σημαίνει επίσης ότι η τουρκική ανοχή και υποστήριξη στη λαθρομετανάστευση προς τα νησιά του Αν. Αιγαίου θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί σκληρότατα, και με κάθε μέσο. Αλλά το εθνικό συμφέρον ως κριτήριο δε σημαίνει απόλυτη απόρριψη των μεταναστών. Σημαίνει απλά ότι το πρόβλημα των μεταναστών πρέπει να κριθεί με γνώμονα το όφελος και την ευημερία της κοινωνίας υποδοχής, και όχι των μεταναστών που την επέλεξαν ως προορισμό. Π.χ., με γνώμονα το εθνικό συμφέρον,


- είναι ίσως σκόπιμη η στοχευμένη προσέλκυση αλλοδαπών εργαζομένων, εφ’ όσον αυτοί κομίζουν υψηλή μόρφωση και νέες ικανότητες που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη της χώρας – π.χ. με αυτό το κριτήριο δέχεται μετανάστες η Αυστραλία (λινκ)
- είναι ίσως σκόπιμη, ειδικά σε χώρες με δημογραφικό πρόβλημα όπως η Ελλάδα, η χορήγηση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, εφ’ όσον διασφαλίζεται ότι «μετέχουν της ημετέρας παιδείας» και ότι θα ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία ως Έλληνες, εμπλουτίζοντάς την δημογραφικά.Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να συζητηθούν και στην Ελλάδα διεξοδικά και με λεπτομέρειες - όπως γίνεται στα σοβαρά κράτη διεθνώς – και να βρεθούν οι σωστές λύσεις, αν το κριτήριο ήταν το εθνικό συμφέρον. Όμως στην Ελλάδα η «προοδευτική διανόηση» έχει από καιρό δαιμονοποιήσει την πρόταξη του εθνικού συμφέροντος ως ίδιον «ακροδεξιών» και «Ελληναράδων». Έτσι ο σωστός «μπούσουλας» έλειψε.

Ιράκ ή Πειραίας;

Το αποτυχημένο ξένο πρότυπο: πολυπολιτισμικότητα

Στην Ελλάδα τείνουμε δυστυχώς, ελλείψει πρωτότυπης εγχώριας πολιτικής σκέψης, να καταναλώνουμε ξένα πρότυπα (ιδεολογικά και άλλα) με καθυστέρηση περίπου 2 δεκαετιών, και μάλιστα χωρίς να διδασκόμαστε από την εμπειρία των χωρών που τα πρωτοεφάρμοσαν. Έτσι, η «πολυπολιτισμικότητα» εισήχθη στην ελληνική πολιτική και ιδεολογική σκηνή με θετικό πρόσημο από την κυρίαρχη πνευματική ελίτ, και διακηρύσσεται ευθέως ως στόχος από δύο τουλάχιστον κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ), την ώρα που σε ολόκληρο τον κόσμο απαξιώνεται ως πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης.

Πράγματι, η έννοια της «πολυπολιτισμικότητας» (multi-culturalism) ξεκίνησε στις ΗΠΑ το ’60 – ’70 μέσα στη γενικά εναλλακτική τάση που κυριαρχούσε τότε, ως εναλλακτικό πρότυπο χειρισμού των μεταναστών και ειδικά της παιδείας τους, σε αντίθεση με το ως τότε κυρίαρχο πρότυπο του «χωνευτηριού» (melting pot). Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι μεγάλη: στη δεύτερη περίπτωση (που είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στις παλιότερες γενιές μεταναστών, Ιρλανδούς, Γερμανούς, Εβραίους, Πολωνούς, Έλληνες, Ιταλούς) ο διακηρυγμένος σκοπός ήταν ότι ο μετανάστης, απ’ όπου κι αν έρχεται, να «χωνεύεται» στην αμερικανική κουλτούρα – να διατηρεί ίσως κάποιο δεσμό κοινότητας, αλλά τα παιδιά του να έχουν ως μητρική γλώσσα τα αγγλικά, και να γίνουν συνειδητοί Αμερικανοί πολίτες. Αντίθετα, στο πολυπολιτισμικό πρότυπο, που εφαρμόστηκε μετά το ‘70 κι έτσι εφαρμόστηκε κυρίως στους ισπανόφωνους, επιτράπηκε η στοχευμένη διαιώνιση της «πρώτης» ταυτότητας των μεταναστών, ειδικά με την διδασκαλία της «πρώτης» τους γλώσσας ως κύριας στο σχολείο. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ισπανόφωνων γκέτο και η απόδειξη της αποτυχίας του πολυπολιτισμικού προτύπου.(διαβάστε σχετικά ένα εξαιρετικό άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη λινκ ).

Όσες άλλες χώρες υιοθέτησαν (εν μέρει ή εν όλω) το πολυπολιτισμικό πρότυπο υφίστανται ήδη τις συνέπειες της μη αφομοίωσης των μεταναστών και της διαιώνισης της «διαφορετικότητάς» τους: Στην Αγγλία (π.χ. στο Leeds και στο Bradford) υπάρχουν πλέον περιοχές με μουσουλμανική πλειοψηφία , και η εφαρμογή της σαρία έχει ήδη γίνει αποδεκτή, τόσο το βρετανικό κράτος (λινκ ), όσο και η αγγλικανική εκκλησία (λινκ ). Στη Γαλλία η χορήγηση γαλλικής ιθαγένειας με τη γέννηση δεν απέτρεψε τη γκετοποίηση των αφρικανικής καταγωγής νεαρών των εργατικών προαστίων, που υπήρξε η βασική αιτία των ταραχών του 2005. Στη δε Σουηδία και τις άλλες σκανδιναβικές χώρες παρατηρείται κατακόρυφη αύξηση των βιασμών (λινκ ), καθώς οι απελευθερωμένες Σουηδέζες θεωρούνται από τους μουσουλμάνους «πόρνες» που «το αξίζουν». Και στην Ολλανδία η δολοφονία του σκηνοθέτη Τέο Βαν Γκογκ το 2004 από φανατικό μουσουλμάνο εξ αιτίας της κριτικής που άσκησε στο Ισλάμ προκάλεσε σοκ και εκτεταμένες συζητήσεις (λινκ ) για την αποτυχία του «πολυπολιτισμικού – ανεκτικού» προτύπου. Μια πλήρης τεκμηρίωση της αποτυχίας του πολυπολιτισμικού προτύπου στις δυτικές κοινωνίες μπορεί να βρεθεί στο σχετικό βιβλίο του Ι. Κολοβού « Το τέλος μιας ουτοπίας» (λινκ)

Επομένως, «πολυπολιτισμικότητα» και «ενσωμάτωση» δεν είναι συμβατές έννοιες – είναι αντίθετες. Όποιος τις χρησιμοποιεί μαζί προδίδει απλά την ημιμάθειά του.
Πολυπολιτισμικότητα σημαίνει τη στοχευμένη διαιώνιση της διαφορετικότητας των μεταναστών. Ενσωμάτωση αντιθέτως σημαίνει την αφομοίωσή τους σε ένα υφιστάμενο κοινωνικό σώμα – εν προκειμένω την ελληνική κοινωνία. Η οποία έχει τη γλώσσα της, τους νόμους της και τα ήθη της. Τα οποία επιθυμεί να διατηρήσει και δικαιούται να τα διατηρήσει. Και ως «ήθη» δεν εννοούμε απαραίτητα κάτι συντηρητικό – εννοούμε ακόμα και το «τρέχον» επίπεδο ηθών του δυτικού κόσμου στον οποίο ανήκει η Ελλάδα: τη θρησκευτική ελευθερία (συμπεριλαμβανομένης της αθεϊας), το λαϊκό κράτος, την ισότητα των φύλων, τη σεξουαλική απελευθέρωση κλπ. Ειδικά για μουσουλμάνους μετανάστες, αυτό το επίπεδο ηθών είναι αδιανόητο και προσβλητικό, γιατί συγκρούεται με βασικές σταθερές του Ισλάμ. Ας σκεφτούν οι υπέρμαχοι της «πολυπολιτισμικότητας», μέχρι πού φτάνει η «ανοχή στη διαφορετικότητα» που διακηρύσσουν: θα δέχονταν αύριο π.χ. τη σαρία ως ισότιμο σύστημα απονομής δικαιοσύνης; Πώς θα αντιμετώπιζαν εκδηλώσεις μαζικού θρησκευτικού φανατισμού; Και αν θεωρούν ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, ας θυμηθούν τι έγινε το Μάιο του 2009 στο κέντρο της Αθήνας για ένα σκισμένο (δήθεν) Κοράνι (λινκ )... Ας δουν και αυτό (λινκ) το βίντεο μουσουλμανικού παροξυσμού στο κέντρο του Πειραιά, και ας αναρωτηθούν, ποια γυναίκα θα μπορούσε να παραβρεθεί ακάλυπτη σε αυτό το σκηνικό, πόσο «ενσωματωμένοι» στην ελληνική κοινωνία είναι οι εικονιζόμενοι που αυτομαστιγώνονται, και πόσο ισχυρότερη θα είναι η παρουσία τους, όταν θα έχουν και δικαίωμα ψήφου…

Δυστυχώς όμως, κανένας από αυτούς τους προβληματισμούς δε φαίνεται να αγγίζει τους εν Ελλάδι κήρυκες της πολυπολιτισμικότητας, που – με πρώτο τον Γ. Παπανδρέου- έχουν παραμείνει στη δεκαετία του ’70. Πέραν του επαρχιωτισμού και της άγνοιας των διεθνών εξελίξεων και προβληματισμών, υπάρχει και μια ψυχολογική εξήγηση για την εμμονή τους αυτή. Όπως είχε παρατηρήσει σε ανύποπτο χρόνο ο Παναγιώτης Κονδύλης, «η ιδεολογία εκπληρώνει και ψυχολογικές λειτουργίες, επιτρέποντας σε ‘προοδευτικούς’ διανοουμένους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών».

Στην προκειμένη περίπτωση, η υποστήριξη της άκριτης χορήγησης ιθαγένειας στους μετανάστες επιτρέπει σε αυτούς τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης να εμφανίζονται (πρώτα απ’ όλα απέναντι στους εαυτούς τους) ως φορείς υψηλών αξιών, τις οποίες προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν σε μια «καθυστερημένη» χώρα, όπως αντιλαμβάνονται την Ελλάδα. Η ψυχολογική αυτή τάση συνοδεύεται τυπικά από το έντονο σύνδρομο κατωτερότητας έναντι της «πολιτισμένης και προοδευμένης Δύσης»(που προσφυώς έχει αποκληθεί «ευρωλιγουρισμός»), και συνήθως απαντάται σε ανθρώπους που στην πραγματικότητα αγνοούν τι ισχύει στις δυτικές χώρες, αλλά προβάλλουν σε αυτές μια δική τους αυθαίρετη εντύπωση «πολιτισμού».

Η σκόπιμη σύγχυση κρίσιμων εννοιών

Στο πλαίσιο της άγνοιάς τους και του γενικού συμπλέγματος κατωτερότητας απέναντι στην «προοδευμένη Δύση», οι υπέρμαχοι της άκριτης χορήγησης ιθαγένειας στους μετανάστες προβάλλουν αστήρικτα επιχειρήματα, συγχέοντας κρίσιμες έννοιες

- Ένα από τα συνηθέστερα επιχειρήματα είναι ότι η χορήγηση ιθαγένειας είναι «δικαίωμα αυτονόητο σε όλες πλην της Ελλάδας τις χώρες της ΕΕ» και ότι «έτσι κάνουν οι ανοιχτές προς τα έξω πολυπολιτισμικές κοινωνίες της Ευρώπης». Κι όμως ΔΕΝ κάνουν έτσι οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες:

• Στην Ιταλία (λινκ), την Ισπανία (λινκ ), την Πορτογαλία (λινκ), τη Δανία (λινκ), τη Σουηδία ( λινκ) την Αυστρία (λινκ), την Τσεχία (λινκ), την Ελβετία (λινκ ) και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθ’ όλα προοδευμένες και δημοκρατικές, ισχύει - όπως ακριβώς και στο ισχύον ελληνικό δίκαιο - το «δίκαιο του αίματος» (ius sanguinis), δηλαδή για την απόκτηση ιθαγένειας με τη γέννηση απαιτείται ο ένας γονέας του παιδιού να έχει επίσης την ιθαγένεια.
• Στη Γαλλία o Στη Γαλλία ισχύει πράγματι παραδοσιακά η απόκτηση ιθαγένειας με τη γέννηση εντός του κράτους, ανεξαρτήτως ιθαγένειας γονέων («δίκαιο του εδάφους» - ius soli), αλλά ακόμα και εκεί, η ιθαγένεια δεν αποκτάται από τη γέννηση (όπως προτείνει ο Γ. Παπανδρέου), αλλά με αίτηση, όταν ο ενδιαφερόμενος γίνει 16 ετών.
• Στη Γερμανία o στη Γερμανία ίσχυε το «δίκαιο του αίματος» ως το 1999, και ολόκληρες γενιές Ελλήνων, Τούρκων και άλλων μεταναστών δεν πήραν τη γερμανική ιθαγένεια, ούτε οι ίδιοι ούτε τα παιδιά τους, χωρίς αυτό να τους εμποδίσει να ζήσουν και να προκόψουν στη Γερμανία. Το 1999 σχετικοποιήθηκε το «δίκαιο του αίματος» και πλέον τα τέκνα ακλλοδαπών γονέων που γεννιούνται στη Γερμανία παίρνουν γερμανική υπηκοότητα, αλλά μόνο αν ο ένας γονέας διαμένει νόμιμα οκτώ χρόνια και έχει απεριόριστο δικαίωμα παραμονής. Και πάλι όμως η γερμανική ιθαγένεια δεν απονέμεται κατά τρόπο αυτόματο, αλλά κατόπιν σχετικής υποβολής αίτησης, με τη συμπλήρωση 18 ετών.

Όλα τα παραπάνω αφορούν την απόκτηση ή μη ιθαγένειας με τη γέννηση. Όσο για την πολιτογράφηση, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θέτουν αυστηρότερες προϋποθέσεις από τα 5 μόλις χρόνια νόμιμης παραμονής που προβλέπει το νομοσχέδιο του Γ. Παπανδρέου. Π.χ. στη Γερμανία, τη Δανία και την Ελβετία απαιτούνται αντιστοίχως οκτώ, εννιά και δώδεκα έτη συνεχούς νόμιμης παραμονής , αποποίηση της προηγούμενης ιθαγένειας, εξετάσεις γλώσσας και ιστορίας της χώρας, κλπ. (περισσότερες λεπτομέρειες στο κατατοπιστικότατο σχετικό άρθρο του Ι. Κωστούλα στο «Αντίβαρο» (λινκ) ).
Επομένως δεν είναι η Ελλάδα η «θλιβερή εξαίρεση στην Ευρώπη» επειδή δε χορηγεί ιθαγένεια στους μετανάστες. Μάλλον θα γίνει η θλιβερή εξαίρεση με την ταμπέλα «Μπάτε σκύλοι αλέστε», αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο του Γ. Παπανδρέου...

- Άλλο επιχείρημα που προβάλλεται είναι ότι με αυτό το νομοσχέδιο η Ελλάδα δήθεν «συμμορφώνεται προς τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους μετανάστες». ΛΑΘΟΣ: Καμία διεθνής συνθήκη, και κανένα νομοθετικό κείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επιβάλλει στην Ελλάδα (ή σε οποιοδήποτε άλλο κράτος) τη χορήγηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου στους μετανάστες. Η Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (λινκ) όχι μόνο δεν επιβάλλει τη χορήγηση ιθαγένειας σε μετανάστες, αλλά στα άρθρα 61 ως 63 προβλέπει μέτρα για τη φύλαξη των συνόρων και τον επαναπατρισμό των παράνομων μεταναστών. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) (λινκ ) όχι μόνο δεν προβλέπει δικαίωμα των μεταναστών για χορήγηση ιθαγένειας και ψήφου, αλλά στο άρθρο 16 ορίζει ότι «Ουδεµία διάταξις τωv άρθρωv 10, 11 και 14 δύvαται vα θεωρηθή ως απαγoρεύoυσα εις τα Υψηλά Συµβαλλόµεvα Μέρη vα επιβάλλωσι περιoρισµoύς εις τηv πoλιτικήv δραστηριότητα τωv ξέvωv» - δηλαδή η ΕΣΔΑ όχι μόνο δεν υποχρεώνει ένα ευρωπαϊκό κράτος να δεχτεί συμμετοχή αλλοδαπών στην πολιτική του ζωή, αλλά του επιτρέπει να επιβάλει διακρίσεις εις βάρος τους (άρθρο 14) και να θέσει περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης (άρθρο 10) και συνεταιρισμού τους (άρθρο 11), αν αυτοί αφορούν την πολιτική τους δραστηριότητα! Ακόμα και το πρόσφατο (2008) Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο (λινκ), όχι μόνο αφήνει τη χάραξη μεταναστευτικής πολιτικής στην αποκλειστική αρμοδιότητα των κρατών, αλλά και αναγνωρίζει ότι «η κακή διαχείριση της μετανάστευσης μπορεί να αναστατώσει την κοινωνική συνοχή των χωρών προορισμού. Τέλος, η Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (λινκ) ΠΟΥΘΕΝΑ δεν προβλέπει δικαίωμα του μετανάστη για απόκτηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου στη χώρα άφιξης (αντιθέτως στο άρθρο 15 προβλέπει δικαίωμα του ανθρώπου σε μία ιθαγένεια και στο άρθρο 21 προβλέπει δικαίωμα ψήφου κάθε ανθρώπου στη χώρα του), ούτε βέβαια υποχρέωση αυτής να τα χορηγήσει.
Έτσι λοιπόν, όταν ακούτε διάφορους ακτιβιστές, συνασπισμίτες κλπ. να μιλάνε για συμμόρφωση με διεθνή και ευρωπαϊκά πρότυπα κλπ., ρωτήστε τους απλά σε ποια διεθνή ή ευρωπαϊκή συνθήκη προβλέπεται δικαίωμα του μετανάστη για χορήγηση ιθαγένειας από το κράτος προορισμού – και διασκεδάστε με την αμηχανία τους. Καμία διεθνής ή ευρωπαϊκή συνθήκη δεν το προβλέπει. Η χορήγηση ιθαγένειας παραμένει αποκλειστική αρμοδιότητα κάθε κράτους, ασκούμενη κατά το δικό του δίκαιο.

- Άλλο επιχείρημα είναι ότι η χορήγηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου είναι «στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα» των μεταναστών. ΛΑΘΟΣ: Στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι η ζωή, η τιμή, η ελευθερία, η προστασία από τα βασανιστήρια, το άσυλο της κατοικίας, η θρησκευτική ελευθερία, η πρόσβαση σε νόμιμο δικαστή, κλπ. Αυτά είναι τα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα (status negativus κατά τη συνταγματική θεωρία), που προστατεύονται στην Ελλάδα για όλους, Έλληνες και ξένους. Η ελληνική ιθαγένεια και το δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές είναι πολιτικά δικαιώματα (status activus) συμμετοχής στην πολιτική ζωή της Ελλάδας. Τα πολιτικά δικαιώματα δεν είναι «στοιχειώδη» ούτε «θεμελιώδη», ούτε αναγνωρίζονται σε κάθε άνθρωπο, όπου της γης κι αν βρίσκεται. Αναγνωρίζονται από κάθε κράτος στους πολίτες του ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ. Και το ποιος είναι πολίτης του συγκεκριμένου κράτους, το καθορίζει αυτό ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ.

- Επιπλέον, η χορήγηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου ΔΕΝ είναι «προϋπόθεση αξιοπρέπειας και νόμιμης οικονομικής δραστηριότητας» των μεταναστών, όπως θέλουν να μας πείσουν μερικοί.Π.χ. η ιδιότητά τους ως αλλοδαπών (ακόμα και χωρίς άδεια παραμονής!) δεν εμποδίζει τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο ή τους ίδιους να νοσηλευτούν στα δημόσια νοσοκομεία. Η δε ομαλή τους οικονομική δραστηριότητα εξασφαλίζεται επαρκέστατα με τις άδειες παραμονής που έχουν λάβει Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, είτε είναι βιομηχανικοί εργάτες είτε καθηγητές πανεπιστημίου, ζουν και εργάζονται κανονικότατα σε ξένες χώρες βάσει άδειας παραμονής, χωρίς να έχουν την ιθαγένεια της χώρας διαμονής. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι μετανάστες στη Γερμανία έζησαν επί τρεις γενιές χωρίς γερμανική ιθαγένεια, πριν αρχίσουν τα εγγόνια τους να την αποκτούν – κι εμείς βιαζόμαστε να τη δώσουμε από την πρώτη γενιά, με μόλις πέντε χρόνια νόμιμης παραμονής;

- Ακούγεται επίσης το παραπλανητικό επιχείρημα ότι «δεν μπορούν να υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας». Το επιχείρημα αυτό μαρτυρά άγνοια της έννοιας του πολίτη: «πολίτης» είναι όποιος (μέσω της ιθαγένειας και της ψήφου) μετέχει στην «πόλη», δηλαδή στην πολιτική κοινότητα των Ελλήνων. Άρα υπάρχει μόνο μία κατηγορία πολιτών, οι Έλληνες – οι αλλοδαποί δεν είναι «δεύτερης κατηγορίας πολίτες»: απλά δεν είναι πολίτες, με την έννοια της συμμετοχής στην πολιτική κοινότητα. Την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη μπορούν και σήμερα να την αποκτήσουν, αν θέλουν, όταν εκπληρώσουν τις προϋποθέσεις του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας. Αλλά η έλλειψή της δεν τους αποκλείει (εφ’ όσον διαμένουν νόμιμα στη χώρα) από την ελεύθερη οικονομική δραστηριότητα, την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων τους και από τις κοινωνικές παροχές: π.χ. η ιδιότητά τους ως αλλοδαπών δεν εμποδίζει τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο ή τους ίδιους να νοσηλευτούν στα δημόσια νοσοκομεία. Άρα δεν υπάρχει θέμα «δεύτερης κατηγορίας».

- Ακούγεται επίσης ότι η χορήγηση ιθαγένειας είναι «προϋπόθεση για την κοινωνική ενσωμάτωση και αφομοίωση των μεταναστών». ΛΑΘΟΣ. Στα γκέτο των προαστίων του Παρισιού, οι ταραχές προκαλούνται από νεαρούς που πήραν τη γαλλική ιθαγένεια με τη γέννηση, αλλά δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στη γαλλική κοινωνία. Επομένως θα πρέπει να ισχύσει ακριβώς το αντίστροφο: η κοινωνική ενσωμάτωση και αφομοίωση των μεταναστών να είναι προϋπόθεση για τη χορήγηση της ιθαγένειας. Η ελληνική ιθαγένεια για ένα παιδί μεταναστών θα πρέπει να είναι στόχος, και επιβράβευση για την ομαλή ένταξή του στην ελληνική κοινωνία, π.χ. με το απολυτήριο γυμνασίου ή λυκείου. Αν δίνεται από τη γέννηση, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο ενσωμάτωσης στη συνέχεια.

- Και επειδή το τελευταίο επιχείρημα των υπέρμαχων της ρύθμισης είναι «δείξτε λίγη ανθρωπιά», ας απαντήσουμε και σε αυτό: Ανθρωπιά δείχνουν οι άνθρωποι ως άτομα. Οι οργανωμένες κοινωνίες όμως πρωτίστως διασφαλίζουν την επιβίωση και ανάπτυξή τους και δευτερευόντως, αν είναι εφικτό, δείχνουν και ανθρωπιά. Στην Ασία και στην Αφρική υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που επιδιώκουν να μεταναστεύσουν στη Δύση για μια καλύτερη ζωή. Αν το κριτήριό μας είναι μόνο η ανθρωπιά, η λογική συνέπεια είναι ότι θα πρέπει να τους δεχτούμε όλους στην Ελλάδα και να τους δώσουμε και πολιτικά δικαιώματα. Θα δέχονταν οι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου άλλους 10.000.000 αλλοδαπούς στην Ελλάδα με πλήρη πολιτικά δικαιώματα; Αν όχι, θα δέχονταν 5.000.000; Και αν (ευλόγως) δεν τα δέχονται, αυτό σημαίνει ότι είναι κι αυτοί απάνθρωποι, όπως κατηγορούν εμάς; Προφανώς όχι – κανείς δεν είναι απάνθρωπος. Απλά η ανθρωπιά είναι λανθασμένο κριτήριο για την περίπτωσή μας.

- Και επειδή ακούστηκε (ως επιχείρημα κατά του δημοψηφίσματος) ότι «τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι θεμελιώδη, υπάρχουν για την προστασία της μειοψηφίας και δεν αποφασίζει γι’ αυτά η πλειοψηφία», ας το ξεκαθαρίσουμε και αυτό ξανά: Θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, κοινά σε όλους και σεβαστά παντού, είναι μόνο τα ατομικά δικαιώματα (τα λεγόμενα status negativus), όπως η ζωή, η τιμή, η ελευθερία, η προστασία από τα βασανιστήρια, το άσυλο της κατοικίας, η θρησκευτική ελευθερία, η πρόσβαση σε νόμιμο δικαστή, κλπ. Αυτά πράγματι υπάρχουν για την προστασία του ατόμου και των μειοψηφιών, και δεν υπόκεινται στην κρίση της πλειοψηφίας. Αλλά τα πολιτικά δικαιώματα (τα λεγόμενα status activus), όπως είναι η ιθαγένεια και η ψήφος, αφορούν κάτι άλλο: τη σύνδεση και συμμετοχή του ατόμου στην πολιτική ζωή, δηλαδή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων ως πολίτη, δηλαδή ως μέλους μιας θεσμισμένης κοινωνίας, μιας «πόλεως». Και κάθε κράτος, κάθε θεσμισμένη κοινωνία, είναι ελεύθερη να αποφασίζει με δημοκρατικές διαδικασίες (και κατ’ εξοχήν και με δημοψήφισμα) σε ποιους, και υπό ποιες προϋποθέσεις θα χορηγεί την ιδιότητα και τα δικαιώματα ψήφου του πολίτη.

Υποστηρικτές της Σαρία στην Βρετανία.Ορισμένα απο τα 85 δικαστήρια Σαρία που λειτουργούν στην Βρετανία κάλεσαν τους μουσουλμάνους να εκπληρώσουν το "ιερό καθήκον τους" κυρήσωντας ανοιχτά Τζιχάντ εναντίον των Βρετανών που διαμένουν στην χώρα..

Η προχειρότητα της ρύθμισης και η ορθή πρόταση για την ενσωμάτωση

Είπαμε και παραπάνω ότι η χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να εξεταστεί, και να αποβεί προς το συμφέρον της Ελλάδας. Ας μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα είναι τεράστιο: ο μέσος όρος γεννητικότητας έχει πέσει στα 1,3 παιδιά ανά γυναίκα, ενώ το ελάχιστο αναγκαίο για την αναπαραγωγή των γενεών είναι το 2,1 (λινκ).Μια πληθυσμιακή «ένεση» είναι μάλλον όρος επιβίωσης. Και για τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και μεγάλωσαν ως Έλληνες ακολουθώντας όλο τον κύκλο του ελληνικού σχολείου, μπορεί πράγματι να θεωρηθεί βάσιμα ότι είναι, κατά τον ισοκράτειο ορισμό, Έλληνες ως «της παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες» και άρα να τους δοθεί η ιθαγένεια. Όμως και σε αυτό το σημείο το νομοσχέδιο διακρίνεται από προχειρότητα (ή σκόπιμη χαλαρότητα) και μειωμένες απαιτήσεις: για όσα παιδιά γεννήθηκαν από γονέα με πενταετή νόμιμη παραμονή, καθώς και όσα γεννήθηκαν χωρίς ιθαγένεια (βάσει απλής δήλωσης των γονέων!), η ιθαγένεια δίνεται αυτομάτως με τη γέννηση, δηλαδή χωρίς να διασφαλίζεται ότι στη συνέχεια θα φοιτήσουν σε ελληνικό σχολείο. Η φοίτηση σε ελληνικό σχολείο προβλέπεται μόνο ως μεταβατική ρύθμιση για όσα παιδιά ήδη φοιτούν, και πάλι με πολύ μειωμένες απαιτήσεις: φοίτηση στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού, ή έξι χρόνια συνολικά. Είναι προφανές ότι αυτές οι ρυθμίσεις δεν διασφαλίζουν ότι τα παιδιά των μεταναστών θα μετέχουν «της ημετέρας παιδεύσεως», που είναι προϋπόθεση απαραίτητη για την ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία .

Μια ορθή ρύθμιση για τα παιδιά των μεταναστών θα μπορούσε, κατά το γερμανικό πρότυπο (βλ. παραπάνω) να προβλέπει τα εξής:


- Χορήγηση της ιθαγένειας σε παιδιά αλλοδαπών γεννημένα στην Ελλάδα, όχι αυτόματα με τη γέννηση, αλλά με την ενηλικίωση στα 18, και εφ’ όσον το παιδί:
- Ολοκλήρωσε με επιτυχία σε ελληνικό σχολείο τουλάχιστον τον κύκλο υποχρεωτικής εκπαίδευσης των 9 χρόνων (δημοτικό και γυμνάσιο)
- Έχει λευκό ποινικό μητρώο
- Αρνείται επισήμως την προηγούμενη υπηοότητα υπέρ της ελληνικής.Θα έπρεπε επίσης να ρυθμιστούν κάποιες λεπτομέρειες στο σχολικό σύστημα για να διασφαλιστεί ότι επιτυγχάνεται πράγματι η πολιτιστική ενσωμάτωση. Επειδή ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών είναι ήδη μεγάλος (113.463 το 2005 - λινκ ) και επειδή σε ένα σχολείο με 90% παιδιά μεταναστών είναι αδύνατο να υπάρξει ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κουλτούρα, θα πρέπει να ληφθούν αντίστοιχα μέτρα ανακατανομής όπως π.χ. έγινε στην Ιταλία, όπου αποφασίστηκε ότι δεν θα επιτρέπονται άνω του 30% ξένοι μαθητές ανά τάξη (λινκ ).
Υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις θα μπορούσε πράγματι να καλωσορίσει κανείς τα παιδιά των μεταναστών στο ελληνικό έθνος, ως «μετέχοντα της ημετέρας παιδεύσεως», και συνεπώς και στην ελληνική «πόλι» ως πολίτες του ελληνικού κράτους. Αλλά όπως είπαμε, το νομοσχέδιο δεν έχει αυτό το σκοπό, και γι’ αυτό δε θέτει τέτοιες προϋποθέσεις.

Ψηφοθηρία και νομιμοποίηση της παρανομίας

Όπως σωστά παρατήρησε ο Σταύρος Λυγερός (λινκ), η νομιμοποίηση των μεταναστών (αρχικά) και στη συνέχεια η χορήγηση ιθαγένειας, εντάσσεται σε μια μακρά και πικρή ελληνική παράδοση, την εκ των υστέρων νομιμοποίηση παρανομιών. Τυπικό παράδειγμα, οι νομιμοποιήσεις των αυθαιρέτων, που πάντα εξαγγέλονταν ως «τελειωτική ρύθμιση», με ύφος «ως εδώ και μη παρέκει». Όμως, ακριβώς όπως και οι νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων δε σταμάτησαν αλλά ενθάρρυναν την αυθαίρετη δόμηση, έτσι και η νομιμοποίηση των μεταναστών (και πολύ περισσότερο η χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας) απλώς θα ενθαρρύνει τα επόμενα κύματα λαθρομετανάστευσης. Και όπως και στην περίπτωση των αυθαιρέτων, το βασικό – και χυδαίο – κίνητρο για το ΠΑΣΟΚ είναι το μικροπολιτικό όφελος: τα κοινώς λεγόμενα «ψηφαλάκια».

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΠΑΣΟΚ ψηφοθηρεί με τους μετανάστες: είναι κοινό μυστικό ότι λίγο πριν τις εκλογές του 2000, με αεροσκάφη που προσγειώνονταν κυρίως στο αεροδρόμιο της Καβάλας, ήρθαν στην Ελλάδα, ιδίως από τη Γεωργία, δεκάδες χιλιάδες ομογενείς ή «ομογενείς», που έλαβαν ιθαγένεια και ενεγράφησαν στους εκλογικούς καταλόγους, αλλοιώνοντάς τους. Όσοι συμμετέχουν σε εφορευτικές επιτροπές στη Β. Ελλάδα μετά το 2000, και όσοι έχουν δει ταυτότητες Γεωργιανών (εκδοθείσες όλες στις αρχές του 2000) ξέρουν καλά το μέγεθος της λαθροχειρίας., για την οποία υπήρξε και εισαγγελική παρέμβαση με ενδιαφέροντα πορίσματα (λινκ ).

Βέβαια το 2000 η μικροπολιτική στόχευση «μασκαρεύτηκε» κάπως με την επίκληση της (αμφίβολης) ιδιότητας των πολιτογραφούμενων ως ομογενών - σήμερα που δεν υπάρχει τέτοιο πρόσχημα, επικαλούνται την «πολυπολιτισμική κοινωνία». Το αποτέλεσμα, ένα και το αυτό: κομματικό όφελος, αλλά εθνική ζημιά. Και αν με τα αυθαίρετα η ζημιά έγινε μόνο στο ελληνικό τοπίο και περιβάλλον, με την ψηφοθηρική ελληνοποίηση των μεταναστών η ζημιά θα γίνει στο ίδιο το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Εάν οι 758.819 μετανάστες πρώτης γενιάς που έχουν συμπληρώσει πενταετή παραμονή στην Ελλάδα, άνθρωποι ενήλικοι, ελάχιστα έως καθόλου αφομοιωμένοι στην ελληνική κοινωνία, αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια και μαζί της το δικαίωμα της ψήφου, το πλήγμα στην κοινωνική συνοχή θα είναι βαρύτατο..

Και στο δια ταύτα…

Η ελληνική κοινωνία επέδειξε ως τώρα αξιοσημείωτη ανοχή και ωριμότητα απέναντι στο πρόβλημα της μετανάστευσης, παρά την τεράστια έκταση του φαινομένου. Όσο κι αν οδύρονται οι διάφοροι «προοδευτικοί» για τον υποτιθέμενο ελληνικό ρατσισμό, τα χαμηλά εκλογικά ποσοστά των ρατσιστικών ακροδεξιών κομμάτων (σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν μικρότερο πρόβλημα) και η συμπονετική στάση των απλών ανθρώπων στα νησιά απέναντι στους λαθρομετανάστες, δείχνουν ότι ρατσισμός στην Ελλάδα δεν υπάρχει σε μεγάλη κλίμακα. Δε μισούμε το φουκαρά που έφτασε στην πόρτα μας – προβληματιζόμαστε για το πού πάει η χώρα μας με 1.000.000 τέτοιους φουκαράδες. Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της – και καλά θα κάνουν να το καταλάβουν αυτό ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του. Η άκριτη χορήγηση ιθαγένειας σε 1.000.000 μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς θα είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι.

Η μόνη ρύθμιση που έχει μια λογική και ανταποκρίνεται στο ελληνικό εθνικό συμφέρον, είναι η χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και παρακολούθησαν ολόκληρη την υποχρεωτική εκπαίδευση σε ελληνικό σχολείο, μετά την ολοκλήρωσή της, και με τις πρόσθετες δικλείδες που αναφέρθηκαν παραπάνω, ώστε να διασφαλίζεται η ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία ως Ελλήνων. Για όλους τους άλλους, η άδεια παραμονής είναι επαρκής για τη συμμετοχή τους στην οικονομική ζωή (αν αυτή κρίνεται παραγωγική). Η χορήγηση ιθαγένειας σε αλλοδαπούς μη ενσωματωμένους δεν θα εμπλουτίσει, αλλά θα διχάσει την ελληνική κοινωνία και θα διαβρώσει τα θεμέλιά της.

Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Παπανδρέου οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι λογοδοτεί ούτε στους «Άλλους», ούτε στους μετανάστες, ούτε σε μια ιδεατή πολυπολιτισμική ανθρωπότητα, αλλά στους Έλληνες πολίτες που τον εξέλεξαν πρωθυπουργό και θα υποστούν τις συνέπειες των επιλογών του. Μετά από τόση κουβέντα περί «ανοιχτής διακυβέρνησης» και «συμμετοχικής δημοκρατίας», η απόρριψη του πάνδημου αιτήματος για δημοψήφισμα θα είναι για όλους τους Έλληνες μια τεράστια κοροϊδία. Και ας πάψουν οι ημιμαθείς τα πονηρά περί «θεμελιωδών δικαιωμάτων που δε μπαίνουν σε δημοψήφισμα»: όπως είπαμε, θεμελιώδη δικαιώματα είναι τα ατομικά – η ιθαγένεια και η ψήφος σε ξένη χώρα δεν είναι ατομικά, αλλά πολιτικά δικαιώματα, και σαφώς η χορήγησή τους υπόκειται στην έγκριση της πλειοψηφίας. Επομένως, αν πιστεύουν ότι η πρότασή τους είναι ορθή, ας τη φέρουν σε δημοψήφισμα. Και αν δεν αντέχουν το δημοψήφισμα, ας αποσύρουν το νομοσχέδιο, ας κάνουν πίσω - δεν θα είναι η πρώτη φορά. Αλλιώς η κατακραυγή που ήδη αποτυπώνεται στο opengov.gr θα είναι μόνο η αρχή – και θα βρουν απέναντί τους ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Πηγή: enkripto